2x21 "Den of Thieves"

evi

Data emisji: 19.04.2010

O odcinku:
- drużyna Beckett próbuje rozwikłać sprawę morderstwa złodzieja na emeryturze. Podczas śledztwa pomaga im detektyw będący jednocześnie kumplem Esposito z 54. Oczywiście, pojawienie się przystojnego nowego mężczyzny rodzi zazdrość Castle'a. Na jaw wychodzą fakty z przeszłości Esposito, gdy w sprawę okazuje się zamieszany pewien człowiek nazwiskiem Victor Racine. Martha wciąż mieszka u Cheta, ale często odwiedza Castle'a i Alexis.

A teraz ode mnie:
- są takie odcinki tego serialu, które zapamiętuję doskonale. Wiem, kto zabił i, jak do tego mój ulubiony duet w parze z Ryanem i Esposito doszedł. Ten nie należy do tej grupy, ale wciąż z jednakową przyjemnością go oglądam.
Uwielbiam pierwsze sceny tego serialu, jeśli ukazują życie prywatne, zwłaszcza gdy występują w nich Alexis lub Martha. Obie postacie, chociaż pierwszych skrzypiec nie grają, są niesamowicie sympatyczne, a ich wątki, mimo że drugoplanowe, czasami wciągają bardziej niż morderstwo.
Beckett mnie czasami irytuje, a w tym odcinku chyba szczególnie. Czasami jest dla Castle'a słodziutka, że aż och!, a czasami po prostu jej znieść nie mogę (Kate zamyka się strasznie na wszystko, co głębsze - widać, że nie lubi ryzykować, woli to, co jej znane i bezpieczne, nie chce dać sobie szansy na szczęście, bo boi się, że może gdzieś po drodze ucierpieć. Swoją drogą, to fascynująca postać) - ale na szczęście, uczucie to nigdy nie trwa długo.
Uwielbiam Ryana i Esposito (Bogiem a prawdą, nie ma w tym serialu postaci "stałej", której bym nie darzyła sympatią) i cieszę się, że coś z ich przeszłości też jest wygrzebywane. Tutaj na światło dzienne wychodzi Esposito i jego przykra przeszłość. Podoba mi się, że on cały czas wierzy w swojego byłego partnera, mimo że wszyscy inni wyciągają pochopne wnioski.
Lanie jest urocza (chociaż tak naprawdę brakuje mi słowa, którym właściwie mogłabym ją określić). Trochę złośliwa, trochę kąśliwa, a przy tym nie traci poczucia humoru. Dobrze, że Beckett ma w niej przyjaciółkę.
Detektyw Demming nie jest taki zły (ale i tak nie zrobił na mnie dobrego wrażenia, bo we wszystko się wtrącał

) - zapytał Castle'a w końcu, czy jest coś między nim a Beckett, nie chciał się wtrącać, jeśli coś by było...
Dobrze, że pojawiają się tutaj zwroty akcji - do końca nie można być pewnym, kto zabił i w ogóle o co w tym wszystkim chodzi. Za to nie znoszę (w niektórych przypadkach), jak Beckett jest stuprocentowo pewna, że ten a ten zabił tego a tego, tylko dlatego że był na miejscu zbrodni. Kilka razy mogła tak się zachować, ale czyżby nie uczyła się na własnych błędach?
Aaaa! I nagle okazuje się, że breloczek Ike'a jest niezniszczony, co oznacza, że (chociaż ja od początku o tym byłam przekonana za każdym razem, gdy oglądałam ten odcinek) jest niewinny, nie zabił. Miałam nadzieję, że to zrobił Demming, pozbyliby się go raz na zawsze, ku mojej uciesze, ale niestety

Teraz, gdy wiem już, co wydarzy się w trzecim sezonie w ostatnich odcinkach, inaczej patrzę na wszystkie postacie, a przynajmniej na jedną. Nie chcę nikomu zepsuć zabawy, więc nie powiem, na kogo, ale przez całe trzy sezony ten bohater był taką dobrą duszą i nie wierzę, że stało się to, co się stało.
Podczas włamania po rejestr siedziałam jak na szpilkach, powtarzając: niech to się szybciej wydarzy, no szybciej!
A na końcu: gdy Racine został aresztowany, wzruszyłam się. Doprawdy, nie wiem, dlaczego ten odcinek nie zapadł mi w pamięć.