Pamiętnik House'a [Z]

Aqua_100

No takiego szczegółu musiałaś się przyczepić ??

Chyba można po fantazjować

Czy to zabronione ??

m90

Pofantazjować można, owszem ;D. Z tym że tutaj czas akcji mamy niestety narzucony odgórnie, takimi prawami rządzą się fanficki, a jam czepliwa dziewoja i u mnie wszystko musi grać i buczeć xD.

Aqua_100

Poprawię się

Jen

ja bym poprosiła o wzór sukni

Aqua_100

Na życzenie Jen wklejam suknie. Mam nadzieje , że jeszcze taka się nie pojawiła

[link widoczny dla zalogowanych]

Jen

piękna jest, kocham czerń, kocham taki krój sukni ;*

tysiaaa

Boska ta suknia, w sam raz na Sylwka się nadaje ^^

Aqua_100

No to wklejam kolejną część. Myślę, że jeszcze dwie część i koniec.

Dziś krótko bo Wen dał popalić.
Zapraszam do czytania

CZĘŚĆ PIĄTA – URODZINY

Był upalny dzień. Ulice New Jersey dosłownie topiły się w gorących promieniach słońca. Była godzina dziesiąta, a House obracał się właśnie na drugi bok, kiedy przez szparę pomiędzy ciemnymi zasłonami wpadł jasny promyk słońca i oślepił go. To lepsze niż budzik – pomyślał, zły tym że musi już wstać, ale po dłuzszej chwili wstał. Delikatnie zsunął bolącą nogę na ziemię. Łykną dwa Vicodiny i zaczął masować nogę. W powietrzu unosił się przyjemny zapach aromatu świeżej kawy. To go przywołało do porządku. Poszedł do kuchni. W ekspresie koło lodówki, była świeża ciepła kawa zaparzona przez Cam. Musiała wyjść niedawno – pomyślał i wziął duży łyk. Włączył radio – bez niego ani rusz i udał się do łazienki. Pierwszym pomysłem było zgolenie dwudniowego zarostu i nawet House sięgnął po maszynkę, ale doszedł do wniosku, że nie był by taki przystojny.

Następnym przystankiem w porannej podróży była sypialnia. Odkąd mieszkał z Cameron jego koszule zawsze są wyprane, wyprasowane i powieszone w szafie na wieszaku. Dziś Greg postanowił, że ubierze czarną. Wiedział, że wtedy był w centrum uwagi nie tylko przez personel szpitala, ale też przez pacjentów, a o to mu chodziło najbardziej.

Wyszedł z domu. Musiał niestety wziąć samochód, gdyż motor wczoraj oddał do naprawy. Kiedy wyjechał na główną ulicę stanął w korku.
- Czy tylko mi się to może zdarzyć – lamętował pod nosem.
Słońce zbliżało się ku zenitowi i robiło się coraz goręcej. Greg czuł się jak sardynka w puszce.
- Co mi szkodzi powspominać?– zapytał sam siebie.

Był to dwunasty kwietnia. To był wyjątkowo ciepły dzień jak na wiosenną porę. Wszystko budziło się do życia, drzewa się zieleniały i można było usłyszeć tak utęskniony przez wielu śpiew ptaków, które zamilkły na okres zimy. Było przyjemnie. Tego dnia mieliśmy niezwykle łatwy przypadek, z którym szybko się uwineliśmy. Ale najważniejsze było to, że tego dnia obchodziła urodziny najpiękniejsza kobieta w całym szpitalu, jak nie na świecie. Była to Cameron. Kiedy w gabinecie zastanawiałem się co zrobić z uczuciem jak rodziło się w moim sercu do Cameron, weszła i zapytała:
- Cześć, wiesz odprawiam dziś swoje urodziny i … chciałabym żebyś przyszedł, przyjdziesz? – jednym słowem, mnie zatkało. Nikt nie chciał zapraszać starego, cynicznego dupka takiego jak ja. Ona jednak była inna. Chciała, żebym przyszedł.
- Nie… - taka zwyczajna odpowiedz a jak boli.
- Dlaczego? Będzie fajne! – w dalszym ciągu mnie namawiała
- Wiesz jaki potrafię być … - spuściłem głowę, nie byłem w stanie patrzeć w jej trójkolorowe oczy, które świdrowały mnie, aż do żołądka.
- No dobrze… - jej uśmiech znikł z twarzy - … ale jeśli zmienisz zdanie to znasz mój adres – smutno się uśmiechnęła i wyszła

Rozproszyła moje myśli, moje wszystkie tezy, które rysowałem w głowie. Te oczy pozostawiały wiele niewyjaśnionego i wiem jedno … nie wiem czego, nie wiem co one skrywały. Nie miałem po co siedzieć dłużej w szpitalu. Żaden pacjent się już zapewne nie pojawi, a do kliniki … klinikę zostawmy w spokoju. Godzinę później siedziałem przy fortepianie grając znaną mi melodię z dzieciństwa. Zastanawiałem się nad Cam. Nie umiałem pojąć dlaczego jest taka oddana, ciepła, troskliwa. Nigdy tego nie pojmę, bo nigdy nie będę taki jak ona. Przypomniałem sobie ten dzień, kiedy Allison podarowała mi prezent. Długo nie czekałem. Była świetna okazja, żeby się odwdzięczyć. Po kilku minutach prułem już na motorze w kierunku centrum. Wysiadłem pod najdroższym jubilerem w stanie. Długo się zastanawiałem, czy może to jej spasuje. Bałem się, że nie trafię jej w gust. No cóż, wziąłem piękną srebrną bransoletkę z małymi diamencikami. Pamiętam, że takie właśnie kolczyki miała na balu – skromne.
Prosto od jubilera pojechałem pod jej dom. Jej mały domek stał na skraju stanu. Była to bardzo ładna i spokojna kamienica. Wszedłem po schodkach i cicho zapukałem w jej drzwi. Słyszałem jej kroki. Gości jeszcze nie było, w przeciwnym razie słyszał by muzykę i głośne rozmowy.
- House?! Co ty tu robisz? Proszę, wejdź – ręką wskazała, bym wszedł
- Nie, nie będę ci przeszkadzał, chciałem ci to tylko dać – w jej kierunku wyciąłem małe pudełeczko. Ona drżącą ręką odebrała. Delikatnie otworzyła pudełeczko. Na jej twarzy pojawiła się nie opisana radość.
- Dziękuję ci House! – powiedziała i rzuciła mi się na szyję. Nie mogłem się powstrzymać i również ją objąłem.
- Wejdź, będzie miło – powiedziała po chwili jednocześnie luzując uścisk.
- Nie, nie będę ci psuć tak miłego wieczoru.
- To może dasz się namówić na spacer, tu nie opodal jest tak mały lasek. – zapytała, widać było w jej oczach, że bardzo tego chce.
- Dobrze, a co z gośćmi?
- Przychodzą dopiero o dwudziestej, więc mamy dużo czasu. – wzięła swoją dżinsową kurtkę i wyszliśmy.

Szliśmy tak śmiejąc się i mile rozmawiając. Kiedy weszliśmy do lasu, pokazała mi swoją ulubioną ławeczkę. Opowiedziała mi o historii, która się z nią wiązała. O tym, że na tej ławeczce po raz pierwszy pocałowała swojego przyszłego potem męża. Usiedliśmy. Przed nami rozciągał się cudowny krajobraz. Wysokie, zielone drzewa i do tego zielona łąka, po której skakało kilka młodych zajęcy. W oddali było słychać śpiew ptaków i brzęczenie pszczół. Siedziała tak blisko mnie, że czułem jej delikatny zapach perfum. Obróciłem głowę w jej stronę, ona także ja odwróciła. Nasze usta były tak blisko … nie powstrzymałem się i … stało się! Trwaliśmy w tym pocałunku tak długo, dopóki nie brakło nam tchu.
- Dziękuje, to był najpiękniejszy prezent jak mogłam dostać – mówiąc to dalej była bardzo blisko mnie.
- To ja ci dziękuję.

Nie dokończył, bo usłyszał dzwonek telefonu.
- Zawsze ktoś musi mi przerwać! – House był już zły.

Odebrał telefon po drugiej stronie był Wilson.
- House?! Gdzie ty jesteś? – spytał dziwnym tonem
- Powiedz Cuddy, że jeśli się martwi może sama zadzwonić.
- House! Nie czas na żarty … - urwał
- A co się stało, że ty taki poważny? – nagle złość zmieniła się w chorą zabawę
- Cameron … Cameron miała wypadek. Jest źle! Bardzo źle! Spiesz się House!

CDN

Myślę, że się podobało

Za błędy przepraszam

tysiaaa

Wypadek?? Niech to...

A jajuż taka rozmarzona byłam ahh! T scena z łąweczką i pocałunkiem... taka hameronkowa;)
Jednak czekam z niecierpliwościa na c.d.

Jen

co ? wypadek ? nie ! to nie może być prawda !
cudnie ;* wspaniale ;* tak mru mru mru ;* (mam na myśli kolejną szufladkę of course)
czekam na cd.

m90

*zaciera rączki* robi się gorrrrrąco!
Prawdę mówiąc miałam wrażenie, że to House będzie miał wypadek, zamyśli się czy cuś, ale każdy dramat jest dobry! ;D

Zuś

Z początku nie zauważyłam 'przejścia' i myślałam, że telefon dzwoni mu w tym wspomnieniu. Wypadek? Ciekawie, choć nieco dramatycznie ^^ Szczerze mówiąc, sama chciałam wykorzystać wypadek u siebie w ficku, ale jeszcze nie mam żadnego konkretnego planu

Aqua_100

Oto kolejna część. Męczyłam się nad niącały tydzień, ale do końca nie jestem zadowolona. Może wam się spodoba

Zapraszam do czytania

CZĘŚĆ SZÓSTA – „KOCHAM CIĘ”

Cameron i House przeżywali ciężkie chwile. Ich związek był wystawiony na ciężką próbę. Czy ją pokonają? Czy ją pokonają razem czy każdy z osobna? House całe dnie i noce przebywał z Allison. Był zmizerniały, a jego postać bardziej przypominała cień niż żywego, człowieka. Obwiniał się za wypadek. Za to, że jego kobieta taka drobna i krucha leżała cała siniakach i opatrunkach wszelakiej wielkości i czekała na wyrok. Przeszła dwie ciężkie operacje i od trzech dni jest w śpiączce.

Była to niedziela. Bardzo piękna niedziela. Słońce powili wstawało, bo kolejny dzień ocieplać swymi ciepłymi i jasnymi promykami ziemię. Na dworze robiło się coraz cieplej, a w sali której leżała Cameron panował przyjemny chłód i cień. Był to czwarty dzień po operacji Allison, a ona jeszcze się nie budziła. Greg był coraz bardziej zmartwiony stanem jej zdrowia, bał się o nią śmiertelnie, ale wiedział jedno, jeśli by się coś stało, on także by nie przeżył tego bólu. On dobrze wiedział jak to jest stracić ukochaną osobę, przecież już raz stracił kobietę swojego życia– Stacy. Ból nogi bardzo mu doskwierał, więc postanowił ją rozchodzić. Po krótkiej chwili postanowił pojechać do domu, przebrać się, wziąć prysznic. Wilson obiecał, że będzie przy Cam, na wszelki wypadek kiedy by się obudziła.

Czynności domowe zajęły mu nie całe dwie godziny. Na zapas wziął tylko bieliznę i jedną koszulę na zmianę. Po drodze do szpitala wstąpił jeszcze do sklepu, by zrobić jakieś małe zakupy. Kiedy wrócił do szpitala od razu skierował się na ER, gdzie leżała Cam.
- Jak jest Wilson? – zapytał stojąc w drzwiach
- Tak jak było, stan jest stabilny
- Okay, zaraz wracam, posiedź tu chwilę – House poszedł odnieść wszystkie rzeczy do szatni

Po dłuższej chwili drzwi ponownie się rozsunęły i do sali wszedł House:
- No, to ja już wracam do swojej pracy, i tak nieźle mnie załatwiłeś – oznajmił Wilson
- Dzięki, że z nią posiedziałeś

Mijały kolejne godziny, a Cam dalej spała. House właśnie czytał jakiś medyczny magazyn, kiedy do sali wszedł Wilson z dwoma plastikowymi kubkami z ciepłą i świeżą kawą.
- Trzymaj – powiedział wyciągając do niego rękę z jednym kubkiem, a sam przysunął sobie obrotowe krzesło i usiadł koło przyjaciela.
- Dzięki, powoli oczy same mi się zamykają – powiedział nieco senny House – twoim zdaniem to dobrze, że ona tak śpi, powinna się już wybudzać, boję się o nią.
- Nie wiem, ale dziś powinna się budzić. Jeśli sama się nie wybudzi to będziemy musieli ją sami wybudzić.
- Nie chcę stracić kolejnej kobiety, którą tak kocham! – powiedział zrozpaczony House, Wilson natomiast nie wiedział co odpowiedzieć.
- Nie stracisz jej, ona jest silna i wyjdzie z tego, wyjdzie z tego bo cię kocha, wyjdzie z tego dla ciebie … - przerwał na chwilę – posiedzieć z tobą jeszcze chwilę? –zapytał
- Nie, nie musisz, przyjdź jutro rano.
- Okay – i James cicho wyszedł z pomieszczenia.

Zegar wskazywał dwudziestą trzecią. Kawą, którą przyniósł mu Wilson wcale nie dawała pozytywnego rezultatu, bo powieki House’a same się zamykały. Przysunął małe obrotowe krzesełko blisko łóżka Cameron. Na małym szpitalnym stoliczku obok łóżka stał pojemnik z czystą wodą i biała mała szmatka. Zanurzył ją w wodzie i otarł delikatnie jej twarz. Potem pogłaskał ją po głowie i pocałował w czoło. Całą tą sytuację obserwował Wilson. Dziwił się, że jego przyjaciel, ma takie duże serce i taką pieszczotę w dłoniach. Odszedł, pozwolił im na chwile intymności. Greg położył głowę obok jej dłoni, a ponieważ był bardzo zmęczony nie musiał się bardzo natrudzić, żeby zasnąć. Tak bardzo tęsknił za jej głosem, uśmiechem, gestami i pieszczotą, że nawet nie pamiętał kiedy zaczął wspominać szczęśliwe chwile z Cameron.

Siedzieliśmy na tej ławce, a właściwie przytulaliśmy się. Jej zapach, jej smak ust, tej malinowej pomadki. To był na pewno najsłodszy pocałunek jaki ktokolwiek i kiedykolwiek mógł mi dać.
- Dziękuje ci to był najpiękniejszy prezent jaki mogłam dostać – powiedziała wzruszona
- To ja ci powinienem podziękować, chcę ci coś powiedzieć …
- Słucham cię – patrzyła na mnie swymi pięknymi dużymi oczami. Odebrało mi mowę. Przyciągnął jej twarz i ponownie przywarłem jej usta do moich. Nagle przerwałem. Nachyliłem się do jej ucha i szeptem zacząłem bełkotać kilka słów.
- Kocham cię Allison, zawsze cię kochałem– powiedziałem to z kilku sekundowymi przerwami. Ona złapała moją twarz w swe dłonie. Jej oczy były szkliste, bo napłynęły do nich łzy szczęścia.
- Czekałam na to, ja tez cię bardzo kocham – przytuliła się do mnie. Siedzieliśmy tak dopóki nie zadzwonił telefon Cam. Okazało się, że jedna z przyjaciółek Allison nie przyjdzie, bo wypadł jej nocny dyżur na ER, ponieważ tak samo pracowała na ostrym dyżurze jak Allie, tylko że w innym szpitalu, a poznały się na studiach medycznych. Nie było po co ściągać jej drugiej przyjaciółki, aż z drugiego krańca stanu. Zadzwoniła do niej i umówiła się z nią na późniejszy termin.
- House. Masz ochotę na kolację? – zapytała
- W twoim towarzystwie jak najbardziej.
- To chodź! – wstała i lekko pociągnęła mnie za rękę.

Weszliśmy do jej domu. Na środku stał duży zastawiony stół. Cam szybko rozebrała kurtkę i buty, umyła ręce i znosiła na stół potrawy, które sama ugotowała. Ja usiadłem na jednym z dużych sosnowych krzeseł i przyglądałem się jak ona krząta się wokół mnie znosząc z kuchni coraz to inne potrawy. Ostatnią czynnością było zapalenie świec i rozlanie wina do lampek. Więc ja zająłem się winem, Cam – świecami. W końcu usiadła naprzeciw mnie.
- Częstuj się – słodko się do mnie uśmiechnęła
- Jest bardzo romantycznie – powiedziałem rozglądając się po jej salonie.
- Tak, uwielbiam takie chwile.

Godzinę później siedzieliśmy przytuleni sącząc czerwone wytrawne wino, ciesząc się chwilą intymności.

House nagle poczuł czyjąś dłoń na swojej głowie. Odskoczył jak oparzony, ale gdy zobaczył kto jest jej właścicielem był szalenie szczęśliwy. Otóż dłoń należała do Cameron, jego Cameron, która właśnie się wybudziła. Greg zaczął ją głaskać, tulić, całować. Jego radości nie było końca.
- House, przepraszam… - nie dokończyła
- Ciii … nie masz za co przepraszać, to raczej ja powinienem ciebie przeprosić. Kocham cię Allison!
- Ja ciebie też – jej głos był bardzo słaby i ledwo dosłyszalny, ponieważ dopiero co się obudziła. Głaskała go po policzku zewnętrzną stroną dłoni, w której już nie miała kroplówki.
- Śpij, porozmawiamy potem – pocałował ją delikatnie w czoło. Oczy Cam natychmiast się zamknęły i zasnęła kamiennym snem. On cały czas trzymał jej dłoń w swojej dłoni. Był bardzo, bardzo szczęśliwy, a po policzku spłynęła mu pierwsza łza, od tak wielu lat.

CDN

Za błędy przepraszam

tysiaaa

Jakie to wzruszające!! Łza się w oku kreci. Te jego wspomnienia były niesamowite. I na koncu jak go głaskała a potem usnęła... Ehh ślicznie ;*

annniczka

piekna czesc taka wzruszajaca, super fik

BuTtErfly...?.!

Niechcący trzy części przegapiłam

ale już nadrobiłam, są śliczne

Jen

jakie śliczne wspomnienie ;* *_* <zakochany>

Aqua_100

Dziękuje wszystkim i myślę, że dzisiaj pojawi się kolejna część

SzatuunZiioom_

Aqua czekam na kolejnee przecudownee części pamiętnika House'a .

ania

Aqua zapomniałaś o nas ?

Aqua_100

Nie, nie

Tylko jakoś nie mam narazie Weny

Ale obiecuje, że jutro na 100% pojawi się kolejna część

SzatuunZiioom_

Czekammm . ; ****** .

ania

ja też

Aqua_100

No tak, dobrneliśmy do ostatniej części ficka. Nie jestem z niej zadowolona. czytajcie na własna odpowiedzialność

Zapraszam do lekturki

Część siódma – Wspomnienia to coś więcej...

Cameron wracała do zdrowia. Przybywało jej coraz więcej sił, chociaż jeszcze nie wstawała z łóżka. Jej ostatnia podróż z łóżka do toalety skończyła się w opłakanym stanie.

House wrócił już do pracy, ale poprosił Cuddy by Cameron przewieziono na jego oddział. Tak się tez stało. Teraz Greg spędzał z nią każdą wolna chwilę, na miłych rozmowach, uśmianiu się lub po prostu patrzeniu się na siebie, podziwiając każdy zarys twarzy. Było widać to na kilometr, Greg House w końcu odnalazł swoją drugą połówkę.

To był wyjątkowo paskudny dzień. Deszcze równomiernie uderzał o szyby, tworząc swoją deszczowa piosenką. House właśnie omawiał nowy przypadek, który całkowicie go pochłoną i nie miał od rana czasu zajrzeć do Cam, z czego był bardzo nie pocieszony. Jego ekipa siedziała przy szklanym stole, na którym było pełno kart pacjentów. On sam stał koło białej tablicy i rozpatrywał wszystkie zagadnienia zapisane na niej. Wszystkie jego kaczątka łamały sobie głowę, by podać trafna diagnozę i zabłysnąć w oczach szefa. Naglę ni stąd, ni zowąd w drzwiach pojawiła się Cameron. Miała na sobie szpitalna piżamę, nie miała żadnych kapci, była zupełnie boso. Podpierała się na metalowym stojaku, na którym wisiał nowy zapas glukozy.
- Cześć – powiedziała słabym, zachrypniętym głosem. Cała ekipa ze zdziwioną miną równocześnie podniosła głowy, a House obrócił się jak oparzony, nie mogąc uwierzyć własnym uszom.
- Cam ?! Co ty tu robisz, powinnaś leżeć! – Cameron podeszła kilka kroków bliżej

Byli na wyciągnięcie ręki, nawet nie. Greg zrobił jeden krok do przodu, nachylił się nad nią i mocno w siebie w siebie wtulili. Stali tak nie zwracając na nikogo i na nic uwagi. Liczyli się tylko oni i ich miłość, która promieniowała od nich na większą skalę. House poluźnił uścisk i popatrzał głęboko w jej cudne oczy, które z dnia na dzień były inne. Przeszył ją dreszcz. Jego oczy wyrażały więcej niż jego mowa, mowa ciała. Widać było, że zapowiada się na pocałunek. Forman, jedyny z poddanych otrząsnął się i doszedł do siebie. Kiwną głowa do pozostałych i wstał
- My pójdziemy zrobić ... Eee… Jakieś badania. – oczywiście nie mieli zamiaru robić jakichkolwiek badań, ale musiał podać jakiś argument, by zostawić ich sam na sam. Wyszli.

Gdy tylko ekipa opuściła pomieszczenie, przyciągnął jej podbródek i przyłożył usta do jej ust i zaczął delikatnie i niespiesznie muskać.
- Tęskniłam – powiedziała Cam nie przerywając pocałunku
- Kocham cię Allie, bardzo cię kocham – on również nie miał zamiaru odrywać od niej ust.
- Ja ciebie tez House, ja ciebie też – to powiedziawszy oparła głowę i jego ramię i oplotła go rękami.
- Chce już wracać do domu.
- Załatwię to. Chodź odprowadzę cię do sali. – objął ją w pasie lekko podtrzymując.

Kiedy już doszli do sali, Cam delikatnie położyła się do łóżka i lekko okryła się kołdrą, ponieważ w sali było chłodno.
- Leż, zaraz wracam – powiedział spokojnie House, pocałował ją i wyszedł.

Po dwudziestu minutach był już z powrotem. Przysunął sobie małe krzesełko obok łóżka Cam i usiadł na nim. Złapał dłoń Allison w swoją dłoń i delikatnie zaczął głaskać ja kciukiem swojej dłoni. Cameron patrzała na niego wymownymi oczami, nie zniósł tego :
- Możesz wrócić do domu – powiedział z uśmiechem na twarzy
- No to po co ta cała dramatyczna scenka? – powiedziała z lekką ironią Cam, poczym się uśmiechnęła.

House wraz z Cameron stali pod drzwiami swojego mieszkania. On z zapałem szukał kluczy a ona … mokła, bo deszcz w dalszym ciągu nie przestał padać.
- Mam! – zawołał z radością Greg i podrzucił je do góry.
Przekręcił dwa razy klucz i drzwi się otwarły. Przepuścił mokrą Cameron przed sobą, jak nakazywały zasady savoir vivre.

Cameron myślała, że śni. House odwalił niezły kawał roboty. Ich mieszkanie w zupełności się zmieniło. Ściany salonu z niebieskiego zmieniły się w słoneczną żółć. Nowe meble świetnie kontrastowały z żółtymi ścianami. Allison z zaskoczona miną poszła oglądać resztę domu. Jej kroki skierowały się ku sypialni. Otworzyła duże drzwi. Na środku pokoju stało duże łoże z dużą ilością poduszek, które były ubrane w satynowe poszewki. Jej oczy się zaszkliły.
- Allie… to jeszcze nie wszystko – popatrzał w jej oczy i chwycił delikatnie za dłoń. Zaprowadził ją do kolejnego pokoju. Kiedyś miała tam swoje biuro, a teraz jeszcze nie wiedziała co kryję się za drzwiami. Chwyciła posrebrzaną klamkę. Zadrżała. Popatrzała na House’a. On tylko kiwną na znak by otworzyła drzwi. Zobaczyła, że jego twarz jest spięta.
Otworzyła je. Weszła do małego niebieskiego pokoiku. Przy ścianie stało małe drewniane łóżeczko ze szczeblami, obok stoliczek do przewijania i pod oknem duży wygodny fotel. Był to pokój dziecięcy.
- Pomyślałem, że … fajnie jeśli …mielibyśmy naszego małego potomka – Cam nie wytrzymała. Przytuliła się go Grega. Poczuł jak łzy wsiąkały w jego niebieska koszulę.

Dwie godziny później siedzieli na nowej i miękkiej sofie popijając herbatę.
- Pamiętasz, jak mówiłaś mi o swojej koleżance z ER, która zaczęła pisać pamiętnik?
- Tak – uśmiechnęła się
- Chcę ci cos wyznać… - Cam odłożyła kubek na stolik – dawało mi to jakąś gwarancję, na to że kiedy się obudzisz nadal będziesz mnie kochać, kiedy tęskniłem za tobą. Może głównie z tego powodu. To właśnie pamiętnik. Trzymam go tutaj – wskazał na głowę – Wspominałem miłe i szczęśliwe chwile przeżyte z tobą. Chciałem tego. Te wspomnienie to nie tylko … wspomnieć i zapomnieć… U mnie takiego dupka bez serca, wywołały dziwne ciepło. Teraz wiem, że wiem po co mam żyć, i nie spieprzę tego po raz kolejny … - zamilkł
- House… Masz serce. Nie raz to pokazałeś, nie jesteś dupkiem… -pogłaskała go po twarzy
- To nie wszystko – wstał i poszedł do sypialni. Wrócił po pięciu minutach dziwnie zmieszany. Gdy podszedł do Cam, z trudnością ukląkł na zdrowe kolano. Otworzył małe czerwone pudełeczko, w którym był srebrny pierścionek z małym diamentowym oczkiem.
- Allie … Wyjdziesz za mnie? – zapytał z trudem, patrząc na jej zaszklone oczy. Odebrało jej mowę i z wielkim wysiłkiem zdołała wydusić jedno krótkie słowo:
- Tak

Od dziś nie nazywali się już parą. Byli narzeczeństwem, i to bardzo dobranym. Biła od nich miłość. Prawdziwa miłość.

Koniec ...