Dwanaście [D]

motylek

om rany , co za desperacja , on naprawdę cierpi . świetne

ceone

nieeeeeeeeee nie rób mi tego. Hilson musi trwać

((.

LM

Zauważyłam jedynie jeden mały błąd, a mianowicie: kiedy piszesz dialog powinien być on zbudowany w ten sposób:
- Witaj, Kasiu - powiedział Zdzisiu.
Twój natomiast wygląda tak:
-Witaj, Kasiu. - Powiedział Zdzisiu.
Ta kropeczka troszeczkę przeszkadza, ale poza tym tekst czyta się świetnie i płynnie.

Hm, więc Wilson zrozumiał swoje błędy i postanowił się zabić, cóż jego postawa przypomina mi zachowanie koleżanki mojej kuzynki, która po zerwaniu z chłopakiem chciała się zabić pigułkami antykoncepcyjnymi. Ten ruch (kończenie z życiem) wydaje mi się zbyt teatralny, groteskowy jak na dorosłego faceta.
Poza tym jest ładnie zgrabnie i powabnie, podoba mi się!

Katty B.

Z góry przepraszam za to, co napiszę, ale dzisiaj cholernie boli mnie noga, chodzę o lasce i szlag mnie trafia.

Droga Panno LM, po pierwsze - wiem, jak zbudować poprawny dialog. Wiem, że nie stawia się kropki na końcu zdania, jeśli po pauzie dialogowej znajduje się słowo związane z mówieniem (powiedział, mruknął, westchnął, boru, nawet sarknął da się zrozumieć). Natomiast jeśli znajduje się jakiekolwiek inne słowo, nie postawienie kropki jest błędem interpunkcyjnym. Jeśli Panna wskaże mi, GDZIE popełniłam błąd, będe bić się w pierś dziewiczą, rytualnie spalę moje wszelkie listy polecające i konspekty LEKCJI JĘZYKA POLSKIEGO NA TEMAT POPRAWNEGO BUDOWANIA DIALOGÓW i powiem oficjalnie, że jestem

, a nie beta, skoro nie potrafię poprawnie napisać dialogu.

Kłaniam.
Kat.

EDIT: Przepraszam, jeśli zabrzmiało ostro. It was just the pain talking.

Katty B.

A/N
Nie moje. Ale zbetowane. Przez betę społeczną, moją partnerkę w zbrodni i studentkę polonistyki. A, i mnie. Wyrok brzmi: w porządku. Więc wklejam. Ostatnia część. Bardziej zbliżona do miniaturki, niz drabble'a, patrząc na ilość słów (nieco ponad 800). Dziękuję za tę wspólną podróż i mam nadzieję, że przyniosłam Wam choć trochę rozrywki.

P.S. Chodzenie o lasce sucks.

Dwanaście

powrót

Gdybym chciał wiernego przyjaciela, który zawsze mnie będzie kochał i zawsze na mnie będzie czekał, kupiłbym sobie psa. Ja chcę prawdziwego przyjaciela – takiego zrobionego z prawdziwego człowieka. Bez reklamacji.
(Gregory House w szczerej rozmowie po zażartej kłótni)

Otworzył oczy i to było pierwszą rzeczą, jaka go zdziwiła. Powinien być martwy. Nie powinien móc otwierać oczu. A nawet jeśli by mógł, nie powinien widzieć wnętrza jednej z sal w szpitalu. A już na pewno nie w szpitalu, w którym pracował. Niebo nie może wyglądać, jak Princeton-Plainsboro. Chyba, że trafił do Piekła i jego miejsce zatrudnienia, którego - z pewnych powodów, które miały bujne brązowe loki, lat około trzydziestu i jak wydawały się być idealne - szczerze teraz nienawidził miało być również miejscem jego pokuty. Tak, to byłoby paskudną karą. Chodzić przez wieczność po korytarzach, które pamiętały o wiele lepsze czasy.
- Jesteś idiotą – usłyszał gdzieś ponad sobą. Wilson uniósł lekko głowę i spojrzał na stojącą przy łóżku osobę. Gregory House wyglądał… cóż, po prostu paskudnie. I nie w swoim zwyczajowo paskudnym stylu. Wyglądał Paskudnie przez duże P. Miał podkrążone oczy, a jego ubrania były jeszcze bardziej pogniecione, niż zwykle. Zupełnie, jakby w nich spał. – Jeśli chciałeś się zabić, trzeba było chociaż wymyślić coś oryginalnego. Vicodin to moja działka.
House podszedł do stojącego obok łóżka fotela i usiadł w nim, ani razu nie spuszczając wzroku z Wilsona. Onkolog starał się nie patrzeć na diagnostyka, zaczął więc rozglądać się po pokoju. Na szafce obok stał kosz z kwiatami, który dawał wyraźnie do zrozumienia, że pracownicy szpitala już wiedzą i że jest im go wyraźnie żal. Przez zasłony próbowało przedrzeć się światło słoneczne, co oznaczało, że był nieprzytomny co najmniej dwanaście godzin. Natomiast najbardziej zadziwiający był koc przewieszony przez oparcie fotela – pozwalał myśleć, że House – a w każdym razie ktoś – cały czas przy nim czuwał. To było… urocze.
- Gdybyś kiedykolwiek mi powiedział, że czekanie jest tak wkurwiające – zaczął słabo House – postarałbym się umierać mniejszą ilość razy.
To było jeszcze bardziej urocze, w szczególności, że Gregory House przeklinał tylko w dwóch przypadkach: albo, jak noga go naprawdę mocno bolała, albo, gdy się bał. Wilson uśmiechnął się lekko, a bliżej nieokreślony grymas pojawił się też na twarzy diagnostyka. I wszystko byłoby idealnie, gdyby do sali nie wszedł Lucas.
- Greg, Eric cię prosi na chwilę. Mają problem z tym waszym pacjentem. Zdaje się, że naćpał Lawrence’a i próbował zadźgać Chrisa strzykawką.
House spojrzał ze złością na Lucasa, później z zastanowieniem na Wilsona, po czym kiwnął głową i wyszedł. James spodziewał się, że Lucas wkrótce podąży za diagnostykiem, jak wierny piesek salonowy, ale chłopak został.
- Siedział przy tobie cały czas – powiedział cicho, zwracając się do Wilsona. – Nikomu nie udało się go wyciągnąć z tego pokoju. Nikomu.
Wilson poruszył się niespokojnie. Lucas przysiadł na fotelu House’a, po czym kontynuował:
- Myślę, że wini siebie za twój pobyt tutaj. I myślę, że ty winisz mnie – powiedział Lucas, a Wilson nie zaprzeczył. – Wiesz, gdybyś odezwał się wcześniej, gdybyś nie był tak uparty i tak zapatrzony w siebie... Gdybyś wierzył, że niektóre rzeczy po prostu się dzieją… Zauważyłbyś, że on mnie nawet nie lubi.
Wilson spojrzał na Lucasa ze zdziwieniem. Chłopak się roześmiał.
- Nie zauważyłeś, prawda? Ale tak jest. On mnie nawet nie lubi. Spędza ze mną czas, bo w zasadzie nie ma wyboru. Wszyscy są czymś zajęci, a ty… No, ciebie nie było.
- Ale się zmienił. – Wilson przełknął ślinę. – Przy tobie się zmienił.
- Nieprawda. – Lucas pokręcił głową. – Próbował się zmienić i próbował to zrobić dla ciebie. Żebyś zauważył, że się stara. Żebyś wrócił.
- Próbował? – Wilson zmarszczył brwi. Lucas ponownie się zaśmiał, Boże, ależ on był irytujący.
- Ludzie się nie zmieniają. – Chłopak mrugnął wesoło. – Ludzie próbują, ale tak naprawdę nigdy się nie zmieniają. – Przez wciąż otwarte drzwi doszedł ich odgłos stukotu laski. Lucas obejrzał się przez ramię i wstał.
- Zawsze byłem substytutem ciebie. Cieszę się, że ten rozdział jest już zamknięty. Nie wiem, jak długo jeszcze potrafiłbym mu nie przywalić. – Tym razem i Wilson się uśmiechnął. – Musisz mieć anielską cierpliwość.
- To mój przyjaciel.
- Dobrze, że wreszcie to do ciebie dotarło. – Lucas uścisnął rękę Wilsona. – Cóż, zbieram się. Za pół godziny mam pociąg.
- Wyjeżdżasz? – zdziwił się Wilson. W momencie, gdy mógłby spróbować go polubić, dzieciak się zmywał?
- Wydział Zdrowia już nie kontroluje Lisy. A w Mercy jakaś pielęgniarka zastrzeliła trzech pacjentów i lekarza, jadę poodwracać ich uwagę. Na razie, James.
W drzwiach stanął House i spojrzał podejrzliwie na uśmiechających się mężczyzn. Lucas podszedł do diagnostyka i klepnął go w ramię.
- Na razie, Greg.
- Powodzenia w Nowym Jorku.
Lucas kiwnął głową, puścił Wilsonowi perskie oko i wyszedł. House przyglądał mu się jeszcze przez chwilę, po czym przeniósł wzrok na Wilsona.
- Kocham cię – powiedział onkolog, nawiązując do jakże podobnej sytuacji sprzed miesięcy. House nic nie powiedział. Przysunął fotel jeszcze bliżej łóżka, tak, że gdyby chciał, mógłby położyć głowę na materacu, i usiadł. Dwaj przyjaciele milczeli, patrząc to sobie w oczy, to na swoje niemal dotykające się dłonie. I ta cisza nie była niekomfortowa. Prawdę mówiąc, była to najlepsza cisza, jaką James Wilson kiedykolwiek milczał.

Pilnuj Grega, Jim, bo to dobry chłopak. Taki przyjaciel trafia się raz w życiu.
(z Księgi Mądrości Wszelakich Dziadka Wilsona)

KONIEC

martuusia

pięęęękne
masz świetny styl, przyjemnie się czyta, łatwy w odbiorze, no super po prostu ^^

co do treści
fajny pomysł, znakomite wykonanie

Gregory House wyglądał… cóż, po prostu paskudnie. I nie w swoim zwyczajowo paskudnym stylu. Wyglądał Paskudnie przez duże P. Miał podkrążone oczy, a jego ubrania były jeszcze bardziej pogniecione, niż zwykle. Zupełnie, jakby w nich spał.
uwielbiam te momenty, gdy widzimy, że w rzeczywistości House troszczy się o Wilsona i mu na nim zależy

I ta cisza nie była niekomfortowa. Prawdę mówiąc, była to najlepsza cisza, jaką James Wilson kiedykolwiek milczał.
czasem w ciszy można więcej usłyszeć niż podczas rozmowy

Pilnuj Grega, Jim, bo to dobry chłopak. Taki przyjaciel trafia się raz w życiu.
(z Księgi Mądrości Wszelakich Dziadka Wilsona)
Księga Dziadka Wilsona :smt003
w końcu ktoś coś takiego powiedział o Hałsie, a nie o Wilsonie ;p

podoba mi się, że zakończyłaś w ten sposób
resztę (czy będzie tylko przyjaźń czy coś więcej) każdy może dopowiedzieć sobie sam
^^

Kasinka

AAAA To jest piękne!
Nareszcie wszyscy zdali sobie sprawę, gdzie ich miejsce. A ten Lucas rzeczywiście nie okazał się takim dupkiem na jakiego wyglądał :smt002

Końcówka śliczna. Uwielbiam milczenie między nimi :smt007

Właśnie zdałam sobie sprawę że nigdy nie widziałam Wilsona w szpitalnym łóżku... I że chciałabym to zobaczyć :smt003

Świetnie się czytało, bardzo się ciesze, że napisałaś coś tak ładnego. Czekamy na inne Twoje fiki.

ceone

piękne piękne piękne.
*___________________________________*

joasui

Z tego fika (bo to raczej fik, a nie cykl drabbli) najbardziej mi się podobały te "cytaty"

Co nie znaczy, że reszta była zła, wręcz przeciwnie. Była świetna. Byłaby bezbłędna, gdyby nie miłosne wyznanie pod koniec

(tak, nie lubię miłosnego Hilsona).
Dostarczyłaś bardzo dużo rozrywki. I mam nadzieję, że dalej będziesz jej nam dostarczać

Przy okazji, mam nadzieję, że wiesz, że "P.I." oznacza "Private Investigator", czyli po prostu prywatny detektyw?

LM

Dopiero teraz przeczytałam Twoją odpowiedź i przepraszam, rzeczywiście masz rację, a ja powinnam zostać poćwiartowana i spalona na stosie.

To jest piękne, to zakończenie - szczególnie myśl o ciszy jest... wzruszająca i taka prawdziwa. Dobrze, że to wszystko skończyło się w taki, a nie inny sposób, bo dzięki temu do serc czytelników wkrada się nadzieja, że prawdziwa miłość (?) i przyjaźń istnieją. Na prawdę piękne...

Gratuluje tak ślicznego zakończenia serii.

Kallien

Czytałam to zakończenie wcześniej i już wtedy mi się podobało. Elegancko i z klasą. Goł, bejbe goł!

[Ale jeżeli skasujesz tamtego posta to cię ustrzelę jak łosia.]

Taki Hilson lubię.

motylek

piękne, tak ładnie zakończyłaś

Brandy

Ale fajnie się skonczyło :smt007 Wilson żyje i wrócił do Grega, a Lucas pojechał i już nigdy nie wróci :smt003 Bałam się, że to się tragicznie skończy, ale miło się rozczarowałam xD Czekam na następne ficki :smt001

unblessed

Kobieto! Padam i biję pokłony. Kawał porządnego kawałka tekstu. Duży plus za konwencję - najciekawsza, z jaką zdarzyło mi się zetknąć na tym forum. Cytaty na początku każdego odcinka wyróżniają się oryginalnością, naturalnością, polotem i dowcipem. Urzekły mnie. Pozwolę sobie nawet zacytować moje ulubione:

Karola

Genialny fic, ciekawa konstrukcja,wciągajaca fabuła. Jestem urzeczona.

Katty B.

Dziękuję bardzo za pozytywne komentarze. One dodają skrzydeł i karmią Juliusza.

LM - proszę Panny, proszę się nie martwić, nie jesteśmy lekarzami. Nikogo nie zabija fakt, że autorzy i czytelnicy popełniają błędy. Errare humanum est!

unblessed - wszystkie cytaty w całości stworzone przeze mnie, można pożyczać bez obaw.

Em.

Nie do końca wiem, jak powinnam zareagować po przeczytaniu. Z jednej strony muszę [a nawet chcę] przyznać, że brabble'o-fik niezwykle mnie wciągnął i okazał się czymś, w co mogłabym uwierzyć. I to jest ta druga strona. Bo nie ma ludzi po prostu dobrych, nawet jeśli wydaje się nam, że znamy taką osobę. Każdy ma swoją "ciemną stronę", Wilson też. I może dlatego Wilson z twojego opowiadania wydaje mi się taki prawdziwy.

Pilnuj Grega, Jim, bo to dobry chłopak. Taki przyjaciel trafia się raz w życiu.
(z Księgi Mądrości Wszelakich Dziadka Wilsona)

Skończyłaś, a ja zostałam z nieodpartym wrażeniem, że Wilson nie zasługuje na House'a. Niemniej [a może właśnie dlatego] serdecznie gratuluję.

marengo

Świetny fik. Bardzo ładnie napisany, przeczytałam z przyjemnością

Ciekawie jest tu przedstawiony Wilson, nie jako ktoś, na kim zawsze można polegać i kto jest zawsze życzliwy i pomocny (chociaż to już częściowo wiemy - jego trzy byłe żony mogą zaświadczyć

).

Kochasz beznadziejne przypadki. Dlatego wybrałeś tę specjalizację. Dlatego szukasz kontaktu z House’m. Kochasz beznadziejne przypadki, bo pozwalają ci się czuć mniej beznadziejnie.
(doktor Andersen, Dziekan Medycyny, podczas lunchu trzeciego dnia pracy w PPTH, 1992 r.)
To mi tak do Wilsona pasuje. Rak, beznadziejne przypadki, kobiety, które poślubiał, bo czuł, że potrzebują pomocy... I rzeczywiście, dzięki temu mógł czuć się lepiej. Bo to nie on czegoś potrzebował, on pomagał.

Lucas. Och, szybko go znielubiłam. Jak on śmiał zajmować czas House'owi?

Chociaż to dobrze, bo Wilson wreszcie zrozumiał, że z tej ich "popieprzonej przyjaźni" nie korzysta tylko House. Że on, Wilson, też czegoś potrzebuje. Potrzebuje przyjaźni. Potrzebuje House'a.
Zresztą to nie wina Lucasa, że był. To wina Wilsona, że go nie było.
Ten Nepal jest niezły. Medytujący House... Chciałabym to zobaczyć. Chyba naprawdę musiało mu zależeć na Wilsonie, że tak się poświęcił

Z jakiegoś powodu zdenerwowała mnie Cameron w "poznaniu". Za to w "pytaniu" bardzo mi się podobała. Była taka... Cameronowata.

Onkolog podszedł do szafki, do której Cameron schowała Johnny’ego, i wyciągnął whisky z ukrycia.
Słabo się Cameron postarała. Szafka, też coś

Inna sprawa, że to i tak nie miało znaczenia, bo co się miało stać, i tak by się stało.

Nawet jego popieprzony świat marzeń nie wydawał się już bezpiecznym miejscem.
Szkoda mi się go zrobiło... W zasadzie szkoda mi się go zrobiło dużo wcześniej, a tu po prostu jeszcze bardziej

- Siedział przy tobie cały czas – powiedział cicho, zwracając się do Wilsona. – Nikomu nie udało się go wyciągnąć z tego pokoju. Nikomu.
Oooch. A tu się rozczuliłam. Przyjaźń ponad wszystko. I wszystko się dobrze kończy: Wilsonowi zależy na Housie, House'owi na Wilsonie... i będą żyli długo i szczęśliwie. Jako przyjaciele, rzecz jasna.

Richie117

OMG - też bym chciała wpadać w nocy na jakieś ciekawe pomysły :smt003 Tzn miewam trochę, ale nie nadają się do wykorzystania :smt077

kremówka

trafiłam dopiero teraz a tego fika, przeczytałam całego i jestem absolutnie zachwycona...
*chylę czoło i składam pokłony*

Elestren

po przebrnięciu przez ten fik i przez reszte zaczełam sie zastanawiac czy nie moznaby publikować fików w osobnym temacie niz opinie o nich i cytaty, które to czasami ciągną sie przec połowe strony...
swoją drogą fik niezly

Gora

Piękne. Tak nagle role się odwracają:
House sobie radzi i nawet pacjenci go lubię a my patrzymy na mroczną stronę Wilsona i jego problemy z samym sobą. I dobre zakończenie. To najważniejsze.

I to "kocham cię"

Cudna :D

Wilson przeszedła na ciemną stronę i wrócił.

Powtórze, po innych, że świetny fik.

Faberry · Wysłany: Czw 3:36, 05 Mar 2015 Temat postu:

Chyba a raczej na pewno mój ulubiony ff f-shipowy

Wilson który zdaje sobie sprawę, że brakuje mu House'a i w ostateczności cierpienia sięga po Vicodin by się zabić. Całe szczęście przeżył i Greg już przy nim był

House próbuje ułożyć sobie życie bez Wilsona, ale chyba nie umie choć przez chwilę całkiem nieźle sobie radzi. Ostatecznie znajduje się tam gdzie zawsze powinien być i gdzie zawsze James powinien być - u boku przyjaciela. Miałam 'fazę' dokopania Wilsonowi za jego zachowanie i aby pocierpiał z braku House'a (niekoniecznie slashowo) i Twoje ff zaspokoiły moją potrzebę i 'fazę'. Bo Wilsonowi się należało, ale na koniec wszystko wróciło do normy. Tak jak być powinno

Świetny ff