Fic: Fairy God Doctor [Z]

Lady Makbeth

W tym fiku zawsze najbardziej podobał mi się ten stopniowy rozwój fabuły, no i, oczywiście, sala sądowa. Bo nie ma dobrego "kryminału", czy też "drama" bez obecności sali sądowej. wychowałam się na Grishamie, to wiem

Co do drugiej części rozdziału. Już miałam zacząć sypać cytatami, ale wolę jeszcze trochę pożyć, więc swoje zdanie na ten temat wolę zachować dla siebie (na razie

)
Aczkolwiek jedna rzecz mnie tu zaskoczyła. To House pierwszy zainicjował akcję i, jak by na to nie spojrzeć, uwiódł Wilsona, po czym to Wilson praktycznie natychmiastowo przejął dowodzenie.

I dlaczego w tych fikach zwykle przy nazwisku Wilson pojawia mi się czerwony napis z wyrazem "STALKER"

Richie117

OOOooo... *przeciera oczy ze zdumieniem* KOMENTY!!!

Agusss

O w końcu! Znaczy w końcu za komentowanie się biorę xD Ale bedzie krótko[i mam nadzieje]treściwie

Fic mi się podoba xD
Szczerze jak tak czytałam tę całą gadkę House'a to wcale mu nie uwierzyłam. No na serio. Ja nadal jakoś dziwnie myślę, że on jednak miał coś wspólnego. Za bardzo mi tu nie gra.
Ale i tak najlepsza była scena Wilsona! xD W sesnie tego nieobliczalnego, boga seksu Wilsona! O tak w tym właśnie fragmencie przedstawił się jako taki człowiek xD Ale bardzo mi sie podoba xD
Jednak nie za treściwie

Weny na tłumaczenie

Richie117

To dopsz, że Ci się podoba, bo mi również

Chociaż pod względem językowym, to go nienawidzę

Czy ktokolwiek w ogóle wątpi, że House miał z tą śmiercią coś wspólnego? Nawet Wilson mu nie wierzy

Z drugiej strony, najoczywistsze rozwiązanie jest takie unlike-House...
Wilson nie jest nieobliczalny - jego działania zawsze są tak skalkulowane, żeby House'owi było dobrze. Za to bogiem seksu już jest - temu nie da się zaprzeczyć

hhhh... Gimme czy tłumaczenie, tłumaczenie czy Gimme?...

Może jak poczytam jakąś erę, to w końcu podejmę decyzję

Eais

Agusss

Ja wszystko co po angielsku nienawidzę pod względem językowym^^

Chciałam mu wierzyć, ale nie umiałam xD
W sumie masz rację xD Robie dooobrze House'owi^^
Mówiłam - sex bogu do potegi <i>entej</i>

ja też juz nie wiem co bardziej chce xD

Richie117

Agusss

Richie117

Rozdział 5

- House.

Głos Cuddy, wysoki i napięty, niczym jej za mały o dwa rozmiary stanik, zakradł się do niego od tyłu. House wzdrygnął się. To był jej głos zwiastujący kłopoty. Nie jej kłopoty - jego.

- Doktor Cuddy. - House wcisnął guzik windy gumowym końcem swojej laski. Tego dnia była to jego laska z płomieniami. Była to jego zabawna laska, a on miał tego dnia ochotę na zabawę.

Cuddy weszła za nim do windy i przez chwilę byli jej jedynymi pasażerami.
- Mój telefon dzwonił przez cały ranek.

- Nie robiłby tego, gdybyś podniosła słuchawkę.

- Nie zachowuj się jak dupek. - Tego dnia Cuddy nie była w nastroju do zabawy. - Adwokat rodziny Morgana próbował się z tobą skontaktować.

- Och? - House miał to gdzieś. Wilsonowi nic nie groziło i tylko to miało dla niego znaczenie zarówno dziś, jak i w przyszłości. - Morgan nie żyje i to nie była wina Wilsona. Reszta mnie nie obchodzi.

Cuddy podsunęła mu kawałek papieru. - Zadzwoń do niego albo dam mu numer twojej prywatnej komórki, numer komórki twojej matki, numer do faceta, który dostarcza ci piwo oraz numer do twojej ulubionej prostytutki. - Cuddy wręczyła mu również tekturowy skoroszyt. - A to nowy przypadek.

- Zachowujesz się złośliwie, kiedy jesteś brzydka. - House wziął irytującą kartkę z notatnika. - Ale przynajmniej nie jesteś brzydka przez cały czas.

Na piętrze, gdzie znajdowało się jego biuro, Cuddy opuściła windę, a Hadley weszła do kabiny.
- A ty dokąd? - spytał House. O tej porze zaczynał się dyżur. Jego dyżur. Początek jej dyżuru oraz dyżuru reszty zespołu miał miejsce kilka godzin temu.

- Na śniadanie.

House zakręcił laską o sto osiemdziesiąt stopni, zaczepiając jej zaokrąglonym końcem o rękę Hadley.
- Tak właściwie to pora lunchu, na który ty się dzisiaj nie załapiesz. - Wcisnął jej folder w ręce, nawet go nie czytając. - Bierz się do roboty.

Hadley westchnęła, podążając za swoim ekscentrycznym i często kłótliwym szefem przez podwójne szklane drzwi pokoju konferencyjnego, gdzie siedzieli już pozostali trzej członkowie zespołu, popijając swoje około-południowe napoje.

House przeszedł przez wspólny pokój, nie zatrzymując się ani na moment.

- Nie zamierzasz przyłączyć się dzisiaj do diagnozowania? - zapytał Taub kwaśnym tonem, którym posługiwał się ostatnimi czasy.

- Kiedy tylko odkażę mój gabinet z prawnika. - House wszedł do swojego biura, ledwie zerkając na adwokata, usadowionego na krześle dla gości. Przeszedł do własnego fotela i rozsiadł się na nim. Ten dzień z każdą chwilą stawał się coraz mniej zabawny.

- Jest pan człowiekiem, którego trudno zastać.

- A może jestem człowiekiem, któremu z trudem staje - odparł House. - Zwłaszcza wtedy, kiedy staram się pana ignorować.

Harcourt nie próbował rozpracować, co lekarz miał na myśli. - Przyszedłem z grzecznościową wizytą.

Każdy, kto rozpoczyna rozmowę od tego typu kłamstwa, wkrótce ma wygłosić nieprzyjemną prawdę.

- Doktor Wilson został oficjalnie oczyszczony z zarzutu bycia odpowiedzialnym za śmierć doktora Morgana.

House spojrzał na rzeczowego prawnika. - Mówienie mi tego, o czym już wiem, to marnowanie mojego czasu, zatem podejrzewam, że jest coś jeszcze?

Rzeczowy stróż prawa odchrząknął. - Dokonano pełnej autopsji. Była to bardzo skrupulatna autopsja, nalegał na to prawnik rodziny.

- To oczywiste.

- Jednakże wnioski z autopsji dostarczyły pewnych dziwnych wyników innego typu.

- Jakiego typu? - Nagle House był bardziej zainteresowany, niż jeszcze sekundę temu.

- Nie jestem upoważniony do udzielenia tej informacji, ale pomyślałem, że - skoro był pan przyjacielem Morgana - może chciałby pan wiedzieć, że być może zostanie wszczęte śledztwo przeciwko panu.

- Przeciwko mnie? A po jaką cholerę?

- Mogę jedynie zakładać, że chodzi o medyczną ingerencję.

- Ja z nim wyłącznie rozmawiałem. To nie ingerencja, to okazywanie troski.

- Tak, no cóż, przypuszczam, że zjawią się u pana inni goście. - Harcourt wstał, sięgnął do kieszeni marynarki i położył wizytówkę na biurku House'a. - Nie reprezentuję już doktora Wilsona. Moja, ee... stawka nie jest wygórowana.

<center>#####</center>

Goście, którzy pojawili się następnego dnia w biurze House'a, nie byli ani trochę tacy sympatyczni.

House siedział ze swoją bolącą nogą opartą na podnóżku. Był środek popołudnia - ta pora dnia, kiedy jego kłopotliwe udo wpadało z bólu w agonię.

Uszło to uwadze dwóch ubranych po cywilnemu policjantów.
- Musimy zadać panu parę pytań, doktorze House. Chcielibyśmy, żeby pojechał pan z nami na posterunek.

House westchnął. Od sprawy z Tritterem, odczuwał nagły niepokój na dźwięk oficjalnego i nieszczerego tonu w głosie każdego przedstawiciela władzy.
- Nie możemy zrobić tego tutaj, a potem sobie pójdziecie? Albo jeszcze lepiej, nie moglibyście po prostu sobie pójść?

Żaden z mężczyzn nie wzdrygnął się, ani nawet nie wykrzywił ust, by odsłonić zęby w uśmieszku. House odepchnął się od fotela i stanął na nogi. Wyższy i młodszy z dwójki detektywów podał mu jego płaszcz. W drzwiach pojawiła się Cuddy wraz z Harcourtem, i House był wdzięczny, że go widzi.

- Wezwałam go, gdy tylko do mnie zadzwonili - wyjaśniła House'owi. - Powiedziałam mu, że to nagły wypadek. - Cuddy skinęła głową na Harcourta: - Pierwszy rachunek proszę przysłać do mnie - spojrzała na House'a z wyuczoną przez dekadę wytrwałością - a reszta może powędrować do House'a.

<center>#####</center>

Na posterunku policji podano House'owi letnią kawę wątpliwej świeżości. House dodał do niej śmietanki w proszku, żeby nadać jej odrobinę znośniejszy smak i połknął Vicodin.

Mężczyzna, którego House nigdy wcześniej nie widział, wszedł do szarego pomieszczenia wyposażonego w aż-nazbyt-oczywiste, znane z filmów [link widoczny dla zalogowanych], pojedynczy stół i niewygodne, proste krzesła.

Ubrany w brązowy garnitur policjant usadowił się naprzeciwko House'a. Mężczyzna był łysy, krępej budowy ciała i pomimo jedynie - jak oszacował House - stu siedemdziesięciu centymetrów wzrostu, na siedząco wydawał się wysoki jak olbrzym.

- Jestem detektyw Lowitz.

Członek Wilsonowego klubu, uświadomił sobie House. Żydzi uwielbiają dyskutować.

Lowitz schował swój jaskrawopomarańczowy krawat pod marynarkę, żeby mu nie przeszkadzał i otworzył skoroszyt, który był wyraźnie o wiele zbyt gruby, by zawierać materiały z początkowego etapu śledztwa w jakiejkolwiek sprawie. Pewnie wypchał go makulaturą, żeby sprawiać wrażenie, że są już doskonale poinformowani. House zdecydował się ignorować detektywa, na ile to tylko możliwe i współpracować tylko do tego stopnia, dzięki któremu otrzyma przeprosiny i szybkie zwolnienie.

- Pan nazywa się doktor House?

Moje gratulacje, dupku, potrafisz czytać. - O czym już pan wie.

Lowitz nie podniósł wzroku znad dokumentów, które miał pod nosem. - Doktor Hetchfield zeznał, że odwiedził pan doktora Morgana, kiedy przebywał on na Ostrym Dyżurze w Chicago Medical Center. - Detektyw nagle przypomniał House'owi pozbawionego poczucia humoru dyrektora z jego szkoły średniej, tylko grubszego i o wredniejszym wyglądzie. - Gdzie twierdził pan, że jest przyjacielem Morgana.

- Ja nie "twierdziłem", ja byłem jego przyjacielem.

Lowitz spojrzał na House'a, jakby potrafił rozpoznać kłamcę jednym rzutem oka. - Rodzina zmarłego twierdzi, że nigdy przed konferencją nie widzieli pana z Morganem...

- ...nie było ich na konferencji - odparł zwięźle House. - Nie uczęszczali na studia medyczne, ani nie byli obecni w czasie rezydentury. Wątpię, żeby śledzili Terrance'a całymi dniami w trakcie jego obchodów oraz nie założyli podsłuchu w moim telefonie, zatem właściwie nie mają pojęcia, czy go znałem, czy nie. Tak samo nigdy nie poznałem większej części plemienia Jamesa Wilsona.

- Wilsona? Tego onkologa?

- Tak. Tego drugiego lekarza, co do którego się myliliście.

Policjant zignorował ciętą uwagę. - I nie wydaje się to panu niezwykłe, żeby być czyimś bliskim przyjacielem i nigdy nie poznać jego rodziny? Mówi mi pan, że nigdy wcześniej nie poznał rodziny Terrance'a Morgana? Swojego przyjaciela?

- Może pan popytać.

- Nie sądzi pan, że to dziwne?

- Nie tak dziwne, jak pański krawat.

Lowitz zignorował zniewagę. - Wyniki drugiej autopsji Morgana dostarczyły pewnych interesujących wniosków.

- Zbliznowacenia przewodu pokarmowego.

Lowitz odchrząknął. - Owszem. Okazało się, przynajmniej zdaniem lekarza sądowego, że pańska diagnoza była w gruncie rzeczy poprawna. Zgodnie z tym, co powiedział, jedyne, czego nie można wytłumaczyć, to wysypka.

Po raz pierwszy House poczuł zdenerwowanie. - Jaka wysypka?

- Morgan miał wysypkę na klatce piersiowej. Nie wzięto jej pod uwagę w czasie pierwszej autopsji, bo lekarz prowadzący uznał, że była ona wynikiem gorączki.

- Prawdopodobnie miał rację.

- Tyle tylko, że była ona zlokalizowana w bardzo nietypowym miejscu.

- To znaczy?

- Na jego piersi. - Lowitz zacytował szczegóły słowo w słowo: - Zaobserwowano śródpiersiową wysypkę, która wcześniej została zarejestrowana jako wynik gorączki. Zdaniem tego instytutu, owa wysypka jest idiopatyczna. Brana jest pod uwagę ewentualność, że jest ona reakcją jatrogenną, aczkolwiek w czasie leczenia doktora Morgana ani razu nie podano mu [link widoczny dla zalogowanych] ani mieszanki epinefryny z [link widoczny dla zalogowanych]*, [link widoczny dla zalogowanych] czy leków z grupy [link widoczny dla zalogowanych].

- A co to wszystko ma wspólnego ze mną?

Lowitz splótł dłonie na stole. - Reakcja jatrogenna - o ile rozumiem medyczny żargon - oznacza, że została wywołana przez działania lekarza.

- Nie byłem jego lekarzem. Zatem nie została ona wywołana działaniami House'a, jeśli do tego pan zmierza - zauważył House. - A "idiopatyczna" - i ja rozumiem medyczny żargon - oznacza, że ani lekarz prowadzący, ani lekarz sądowy, nie wiedzą dlaczego Morgan miał wysypkę. Zatem, wracając do tematu, co to wszystko ma wspólnego ze mną?

- Był pan ostatnią osobą, która widziała Morgana żywego.

Adwokat House'a, który milczał aż do tego momentu, nachylił się bliżej i zaczął szeptać do ucha swojemu klientowi. House słuchał, po czym potrząsnął głową.
- W jaki sposób nie udzielenie odpowiedzi umocni moją "pozycję"? - spytał Harcourta. - I co to za pozycja? Nie ma żadnej pozycji, tylko kolejny gliniarz-idiota.

Harcourt westchnął, kiedy krnąbrny klient nie przestał mówić.
- Pewnie - powiedział do Lowitza House - Morgan nie żyje, a jego rodzina chce, żeby ktoś inny, poza samym Morganem, był temu winien, bo wtedy oni nie stracą dodatkowego pól miliona dolców. Rozumiem. Niech pan im powie, że są w błędzie. Niech pan im powie, że lekarz Morgana był kretynem. Sam niech pan to sobie uświadomi przy okazji. I niech pan powie tej idiotce, wdowie po Morganie, że powinna była dopilnować, żeby jej mąż trzymał się diety.

House oparł się na krześle, poczerwieniały na twarzy ze wzburzenia, ale zadowolony.

Harcourt zwrócił się do Lowitza: - O ile nie zamierza pan przedstawić zarzutów...

Lowitz spuścił wzrok w kierunku stołu. Ku frustracji House'a, mężczyzna wydawał się delikatnie rozbawiony. Zachowujący panowanie nad sobą.
- Nie. Nie w tym momencie. Pański klient może odejść.

<center>#####</center>

House naparł swoim ciałem na sztywniejący członek Wilsona, wciskając biodra pomiędzy nieznacznie rozchylone uda onkologa.

To zabawne. Nie był w nastroju na seks, ale był w nastroju na to. Na bycie blisko Wilsona, na zagłębienie się w jego ciele i na ukrycie się wewnątrz niego. Zupełnie jak przez wszystkie minione lata. Zupełnie jak zawsze, ale tym razem nie działo się to wyłącznie w sensie metaforycznym.

- Czego chciała policja?

House nie chciał o tym rozmawiać. Chciał, żeby Wilson zaspokoił się jego poznaczonym bliznami ciałem. Chciał, żeby Wilson wykorzystał go dla swojej własnej przyjemności, chciał poddania i zapierającego dech w piersiach spełnienia dla Wilsona. Dla siebie chciał tylko ciszy.
- Niczego. - Złożył pocałunek na klatce piersiowej Wilsona. Jego serce załomotało na dźwięk tego pytania. Czy oni naprawdę myślą, że zabiłem Morgana? - Po prostu zamykają niewyjaśnione wątki.

- Byłeś u niego w szpitalu tamtego dnia.

- Owszem. Ale on i tak umarł. Teraz stul dziób. - House zsunął się w dół po ciele Wilsona i wziął jego członek do ust, zamierzając zrobić mu loda, jakiego Wilson nigdy w życiu nie zapomni. Coś, co odsunie na bok niepewność i pytania. Co utrzyma jedyne połączenie, jakiego pragnął z kimkolwiek i sprawi, że będzie ono iskrzyć w dzielącej ich szalonej odległości, prowadząc ich obu przez życie, aż do grobowej deski.

Silny strach, który narastał w jego piersi od wielu godzin, nareszcie ustępował i pozwalał mu odzyskać złudzenie, że wszystko w jego życiu układało się jak trzeba.

Jednakże House był w wystarczającej mierze realistą, by wiedzieć, że jest inaczej.

Mimo to chciał przez kilka godzin nie myśleć o żadnych niepokojach. Minęło już sporo czasu, tak bardzo sporo czasu, odkąd czuł zadowolenie lub spokój.

Teraz to właśnie czuł, a wszystko dzięki temu, że Wilson mu wybaczył. Wrócił i przyjął go ponownie do siebie.

Kiedy House obudził się w tamtym wypożyczonym samochodzie i zobaczył Wilsona siedzącego obok, był cholernie blisko rozpłakania się z ulgą. Jednak nawet drgnięcie powieki nie zdradziło tym brązowym oczom, co się działo w jego duszy. Wszystko w dalszym ciągu znajdowało się zbyt blisko krawędzi katastrofy, żeby zaryzykować.

Wilson był z powrotem w jego życiu, a teraz także w jego łóżku. Jednak to wciąż było ulotne. Jeżeli House przekonał się o czymś dotkliwie w swoim życiu to o tym, że szczęście zdawało się istnieć na swoich własnych zasadach i wyłącznie dla samego siebie. Nic, co House zrobił w przeszłości, nie nakłoniło szczęścia, by zostało przy nim na dłużej niż kilka lat.

Zatem House nauczył się nie oczekiwać niczego lepszego niż momenty szczęścia od czasu do czasu, chwytane naprędce, kiedy pojawiały się w zasięgu ręki.

Zaledwie kilka tygodni temu nadszedł taki moment i House pochwycił ciało Wilsona, tak jak on złapał go za serce. Teraz więc planował wykorzystać te kilka momentów każdym skrętem swojego ciała i każdym jękiem wydobywającym się z jego ust. Mógłby umrzeć po tym razie albo po następnym jako zadowolony człowiek.

W tej chwili jednak był wyłącznie ten moment. Każdy z nich pojawiał się sam z siebie bez fanfar, a House przezornie pragnął jedynie tego konkretnego momentu, chwili obecnej - nie sądził, że prosi o zbyt wiele. Ten moment House zamierzał przemienić w fontannę uczucia i sprawić, że Wilson będzie tak wyczerpany, tak całkowicie pusty, a jednocześnie nasycony dłońmi i ustami swojego kochanka, iż ten młodszy mężczyzna nigdy nie zapragnie niczego innego na świecie, poza swoim starszym, kalekim, uzależnionym od alkoholu i narkotyków kochankiem-palantem.

Może szczęście trzymało się na dystans z jakiegoś powodu.

House przygotował sobie ten substytut. To było wszystko, czego pragnął tamtego wieczoru - dokładnej kopii szczęścia - kiedy pocałował Wilson pierwszy i nie jedyny raz. Po prostu pewnego pseudo-prawie-ale-nie-do-końca uczucia radości. Rozpaczliwie pragnął, że przynajmniej na tyle może liczyć.

W odpowiedzi na niewypowiedziane życzenie House'a, Wilson wplątał swoje palce w jego siwiejące kosmyki.
- Och, taak. Obciągnij mi, skarbie. Tak zajebiście mocno cię kocham.

Richie117

Rozdział 6

- Zamierzasz tym razem zastosować się do mojej rady? Bo jeśli upierasz się przy werbalnym zakładaniu sobie stryczka na szyję, możesz to robić z moją kosztowną pomocą lub bez niej.

- Czemu cię to obchodzi? Dostajesz swoją wypłatę.

- Mam reputację i karierę, które chciałbym zachować. Masz zamiar mnie słuchać, czy nie? Jeżeli tak, przyjdź o siedemnastej do mojego biura.

House zapewnił swojego prawnika, że się pojawi i z trzaskiem zamknął swoją komórkę. Niech to szlag!

- Kto dzwonił? - zawołał z łazienki Wilson.

House wyłączył telefon i wrzucił go do kieszeni płaszcza. - Taub. - Podniósł laskę i pokuśtykał do drzwi.

Jednak okazał się zbyt powolny wobec wkurzającej zasady Wilsona "kto rano wstaje, temu Pan Bóg daje". House wymknął się z łóżka na pełną godzinę przed porą, kiedy zwykle włączał się budzik Wilsona, a mimo to młodszy mężczyzna zdołał się z nim zrównać przy porannej toalecie. House przeklął dwudziestominutowy masaż, którego wcześniej domagała się jego noga.
- Chcą, żebym kupił bajgle.

Wilson podszedł do frontowych drzwi ze szczoteczką do zębów między wargami, odzywając się pomiędzy dokładnymi, regularnymi ruchami szczoteczki: - I rzeczywiście zamierzasz im je przynieść? Kim jesteś i co zrobiłeś z moim chłopakiem?

House wyszedł za próg, ale nie przed tym, zanim Wilson złożył miętowy pocałunek w kąciku jego ust.

<center>#####</center>

- Najprawdopodobniej dojdzie do przesłuchania, doktorze House.

- W porządku. Niech wszyscy usłyszą o tym, że nie mam nic wspólnego ze śmiercią Morgana. To była wyłącznie jego wina.

- Proces z wiązany z przeniesieniem tego sporu przed oblicze sądu jest już w toku. - Harcourt westchnął i zerknął do leżącego przed nim żółtego notatnika. - Doktor Hetchfield złożył pisemne zeznanie dla sądu, z którego wynika, że - o ile jemu oraz jego zespołowi wiadomo - byłeś ostatnią osobą, która widziała Morgana żywego, zanim jego stan gwałtownie się pogorszył. Rodzina doktora Morgana również zeznała jasno i wyraźnie, że nic im nie wiadomo na temat waszej przyjaźni, ani nawet o tym, że kiedykolwiek poznałeś doktora Morgana.

Harcourt odchrząknął. - W grę wchodzi również okoliczność łagodząca w postaci twojego bardzo bliskiego osobistego... ee... związku z doktorem Wilsonem.

- Sypiam z nim, zatem morduję dla niego?

- Naprawdę? To z pewnością nie przemawia na twoją korzyść. Ani jego. Ludzie mogą powiedzieć, że zrobiłbyś wszystko, żeby pomóc doktorowi Wilsonowi.

- Ludzie to idioci.

- Czy...?

- ...popełniłem morderstwo, żeby móc dalej mieszkać w gniazdku mojego przyjaciela? Nie! Ile jeszcze kasy będę musiał wybulić, zanim mi uwierzysz?

- W mojej profesji, niewinność zawsze jest... zakładana. - Harcourt zabębnił grubymi palcami po kosztownym mahoniu. - Ale tutaj pojawia się owa tajemnicza wysypka.

- Jestem w stanie jeszcze dzisiaj zaprosić tu pół tuzina endokrynologów i dwa razy tylu immunologów, którzy mogą podać każdą z trzech razy tylu przyczyn wystąpienia wysypki u faceta z niegroźną infekcją, naszprycowanego antybiotykami, z jatrogenną gorączką i którym być może zajmował się niekompetentny personel, który zapomniał zanotować informacji o alergii. Biorąc pod uwagę całą tę tak zwaną tajemniczość, kryjącą się za tą wysypką, to równie dobrze mogły być pryszcze.

- Taka jest twoja diagnoza?

- Jak mi się bezustannie przypomina, ja nie byłem jego lekarzem.

- A jednak wydawałeś się być żywo zainteresowany medycznym stanem człowieka, którego nie znałeś...

- ...Znałem go!

- Chciałem powiedzieć: inaczej niż tylko ze słyszenia. - Harcourt był całkowicie niezrażony oraz, czego dowodem były jego zaciśnięte usta, nieprzekonany. - Zatroszczono się już wtedy o niego na OIOM-ie prestiżowego szpitala.

- Czy mi się wydaje, czy zatrudniłem cię jako mojego adwokata?

- A zatem widzisz, dlaczego potrzebny ci adwokat? - zauważył Harcourt. - Jeżeli nie potrafisz przekonać nawet mnie, to na ile oceniasz szanse, że uwierzy ci sędzia, zakładając, iż dojdzie do procesu?

House postukał laską w dywan. Harcourt oczywiście miał rację, ale to nie oznaczało, że House nie mógł się irytować z tego powodu.
- Zatem co proponujesz?

- Na sam początek mógłbyś zacząć od powiedzenia mi, jaka jest prawda.

- Prawda zazwyczaj nie leży w granicach zainteresowań obrońcy.

- Zgadza się. Ale jednak musimy przekonać pełną salę ludzi, że jest wręcz przeciwnie, nieprawdaż? - Harcourt oparł się w fotelu i splótł dłonie. - Czy znałeś doktora Morgana?

House odwrócił wzrok ku promieniom słońca wpadającym przez szerokie okna. Znajdujące się na dziesiątym piętrze biuro Harcourta dumnie mówiło, że jego usługi miały wysoką cenę, ale były warte każdego centa. House spojrzał na adwokata, a następnie na swoją laskę. Pokręcił głową.

Harcourt przytaknął nieznacznym skinieniem głowy - wyznanie House'a jasno popierało wszystkie fakty, które prawnik podejrzewał od samego początku.
- Zatem po co poszedłeś do szpitala tamtego dnia?

House przeklął wszystkich prawników oraz węże, które przyniosły ich na swoich grzbietach.
- Ponieważ Morgan planował wytoczyć Wilsonowi proces za ocalenie mu życia. - Ciszej dodał: - Wilson nie zrobił niczego złego i za to Morgan wraz ze swoją rodzinką zamierzali go pogrążyć.

- Spekulacje. - Harcourt przyjrzał się uważnie twarzy swojego klienta, doszukując się prawdy i kłamstw. Te dwa czynniki zawsze trzymały się razem. - Co się wydarzyło, kiedy byłeś z nim w pokoju?

- Byłem przekonany, że Morgan będzie przytomny, kiedy przyjadę. Ale nie był.

- I?

- I być może wymamrotałem coś na temat tego, że zrujnuje on karierę dobrego człowieka.

- To wszystko?

- Może jeszcze to, że nie zamierzam do tego dopuścić.

- Bardzo głupio. Ludzie podsłuchują pod drzwiami przez cały czas, gdybyś nie wiedział.

House musiał się z tym zgodzić. Wszystko, co Harcourt powiedział mu jak na razie, odzwierciedlało jego własne cyniczne zdanie na temat ludzkości.

- Ale nie padły żadne groźby? - spytał Harcourt. - Nie dotknąłeś go? Nie potrząsnąłeś łóżkiem? Może coś mu poda...?

- ...Oczywiście, że nie.

Harcourt odczekał chwilę, a gdy uznał, że nic więcej nie zostanie wypowiedziane, skinął głową. Jeżeli było cokolwiek, czego jego klient mu nie mówił, wyciągnie to z niego w swoim czasie.
- Czy dotykałeś czegoś w sali oprócz, powiedzmy, poręczy łóżka?

- Co za różnica?

- Może żadna. A może to sedno sprawy. Dotykałeś?

House naprawdę nie potrafił sobie przypomnieć. - Nie.

- W porządku.

- Więc to wszystko?

- Jak na razie. Dam ci znać, na kiedy zostanie ustalona data przesłuchania. W międzyczasie spróbuj wymyślić jakieś bardzo dobre wytłumaczenie, po co poszedłeś tamtego dnia do szpitala... oprócz tego, że chciałeś zastraszyć człowieka, którego nie znałeś, nie wspominając o tym, że okłamałeś lekarza prowadzącego, żeby się tam dostać.

Zauważywszy zmarszczone brwi House'a, Harcourt dodał: - Mój kolega oskarżyciel również nie jest idiotą.

<center>#####</center>

- Potrzebuję twojej pomocy.

Cameron skończyła wydawać polecenia przełożonej pielęgniarek, która oddaliła się pospiesznie, żeby je wykonać, po czym zwróciła się do House'a: - Kiedy jest przesłuchanie?

Zauważyła, że udało jej się go zaskoczyć, dzięki chwilowemu milczeniu, które było nie w jego stylu. House szybko wziął się w garść.
- Wilson wszystko wypaplał.

- Słyszałam plotkę o twojej najnowszej kolizji z prawem. Każdy o tym słyszał.

- Jestem zachwycony. A skoro o tym mowa, to prawo weszło w kolizję ze mną. Ja niczego nie zrobiłem.

- Z pewnością. - Cameron skrzyżowała ramiona. Widok podenerwowanego House'a, siedzącego po uszy w kłopotach, był niemal ujmujący. - Zakładam, że masz już adwokata... Czego potrzebujesz ode mnie?

Kładąc jedną rękę na jej przedramieniu, House pokierował nią na ubocze gwarnego centrum izby przyjęć.
- Potrzebuję alergologa, żeby uzmysłowił tym idiotom, czemu człowiek na antybiotykach o szerokim spektrum miał gorączkę i wysypkę.

Cameron wyczuła nadchodzący przewlekły ból głowy wywołany kłopotami. - Sam znasz wszystkie możliwe przyczyny.

- Oni sądzą, że jestem kłamcą.

Cameron nie mogła się powstrzymać: - Coś podobnego! Ciekawe skąd taki wniosek? A więc oni sądzą, że ich okłamiesz? Zamiast tego chcesz, żebym to ja okłamała ich w twoim imieniu?

House spojrzał na nią w sposób, który niegdyś tak dobrze znała i za którym czasami tęskniła - ze zniecierpliwionym rozdrażnieniem, które pojawiało się, gdy ktoś nie wierzył w jego sieć kłamstw z lekkomyślnym, łatwowiernym zaufaniem. House był człowiekiem, za którym tęskniło się jedynie z niewłaściwych powodów i to była jedna z jego najbardziej frustrujących cech.

- Nie-e-e, chcę, żebyś powiedziała im prawdę. Istnieje mnóstwo przyczyn wyjaśniających wysypkę u tego faceta, innych niż to, że w jakiś sposób zamordowałem go moim przystojnym wyglądem.

- A zrobiłeś to?

Teraz House wyglądał niemal na urażonego i Cameron prawie pożałowała, że zadała to pytanie.

- Czemu nagle wszyscy uważają mnie za Ala Capone'a? Nie zabiłem go, ani nie wsunąłem mu pod koc odciętego końskiego łba. W ogóle go nie dotknąłem.

- W porządku.

House'a zaskoczyła jej szybka zgoda. - W porządku?

- Tak. W porządku. Daj mi znać, kiedy mam się pojawić.

<center>#####</center>

Wilson siedział z tyłu sali sądowej, wyglądając na człowieka, który marzy o tym, by móc znaleźć się gdziekolwiek indziej, ale ze względu na swojego przyjaciela nie ma innego wyboru, jak być właśnie tam.

House siedział z przodu sali obok swojego - a wcześniej reprezentującego Wilsona - prawnika, zastanawiając się nad tym, jakim cudem udało mu się znaleźć ponownie w takim miejscu, chociaż w ogóle się o to nie starał.

Prokurator cuchnął arogancją i zwracał się do doktora Hetchfielda. - Zatem doktor House powiedział panu wprost, że był bliskim przyjacielem doktora Morgana?

- Tak. Powiedział też, że - nieoficjalnie - jest lekarzem Morgana w czasie konferencji.

- Ale obecnie wierzy pan, że House wcale Morgana nie znał?

- Sprzeciw. - Adwokat House'a powstał z miejsca. - To, w co doktor Hetchfield obecnie wierzy, nie ma związku ze sprawą. Aż do tamtego dnia doktor House był obcym człowiekiem dla doktora Hetchfielda. Wynika z tego, że jeśli zaczął on żywić jakieś przekonania w związku z doktorem House'em, z pewnością wynikają one z informacji, które przedstawiono mu po zaistnieniu całej sytuacji.

Bardzo gruby sędzia skinął czupryną siwych włosów. - Podtrzymuję. - Zwracając się do pierwszego prawnika: - Niech pan zadaje pytania trzymające się faktów, panie DeLouise.

Kiwnąwszy uprzejmie głową w stronę sędziego, DeLouise odchrząknął, dając jasno do zrozumienia, że potraktował to jako grubiańskie wtrącenie się.
- Doktor House dopytywał się o stan zdrowia doktora Morgana, zgadza się?

- Owszem. Doktor House pytał o rokowania Morgana i powiedział, że jest jego bliskim przyjacielem.

Zmieniając ton głosu, jak gdyby nie był jedynie oskarżycielem, ale samym sędzią, DeLouise zwrócił się do sądowego protokolanta: - Proszę zanotować dla porządku, że nie ma dowodów na poparcie twierdzenia doktora House'a, iż on i Morgan byli bliskimi przyjaciółmi. Rodzina doktora Morgana nieugięcie zapewnia, że doktor House nie tylko nie był przyjacielem Morgana, ale nawet nie spotkał tego człowieka osobiście aż do rzeczonej konferencji.

- Myślę, że zdążył pan już zwrócić na to uwagę, panie DeLouise - odezwał się sędzia, żeby sprowadzić oskarżyciela z powrotem na ziemię. Następnie sędzia McKenzie zwrócił się do Harcourta: - Czy ma pan jakieś pytania, panie Harcourt?

- Tak, wysoki sądzie.

House westchnął z ulgą. Jak na razie Harcourt był okropnie milczący.

Harcourt podszedł do miejsca dla świadków i uprzejmie zwrócił się do Hetchfielda: - A co z płaszczyzną zawodową?

- Słucham? - zapytał Hetchfield.

- Czy doktorzy Morgan i House mogli się znać na płaszczyźnie zawodowej, zanim pojawili się na pańskim oddziale?

- Sądzę, że tak.

- Zatem mogli się znać, zgodzi się pan ze mną, doktorze Hetchfield? To jest możliwe.

- Tak. To możliwe.

- Czy doktor House miał do pana jakieś prośby? Na gruncie zawodowym?

DeLouise wstał: - Wysoki sądzie...

House jęknął.

- ...to, że akta medyczne doktora Morgana zostały udostępnione doktorowi House'owi, było ustalone już wcześniej. Dlaczego musimy dalej się w to zagłębiać?

Sędzia spojrzał na Harcourta, żeby ten udzielił odpowiedzi.

- Tym razem odnosi się to do ówczesnej motywacji mojego klienta. Jak zakładam, wolno mi w odpowiedni sposób przedstawić sądowi osobę doktora House'a?

Sędzia przytaknął: - Chciałbym tego również wysłuchać, panie DeLouise. Proszę usiąść.

Harcourt pozwolił sobie na mikroskopijny uśmieszek i unosząc pytająco brwi, zwrócił się do Hetchfielda. - A zatem?

Hetchfield skinął głową. - Tak, jak już zeznałem, doktor House poprosił o przesłanie mu kopii dokumentacji medycznej doktora Morgana.

Harcourt podrapał się po policzku, marszcząc brwi, jakby zamyślił się głęboko. House czuł wdzięczność, że jego adwokat zdawał się być całkiem niezłym aktorem.
- Czy to nie jest naruszenie Tajemnicy Lekarskiej? Przypuszczam, że dokumentacja medyczna jest ściśle poufna. Czy naprawdę przesłał pan kopie poufnych danych medycznych innemu lekarzowi? Doktorowi House'owi? Lekarzowi, który - jeśli mamy wierzyć stronie oskarżenia - nie miał do nich żadnych praw?

Hetchfield wyglądał na odrobinę zakłopotanego: - To była zawodowa uprzejmość.

Harcourt nie dał zbić się z tropu: - To wszystko? Postanowił pan wykazać się uprzejmością i złamać prawo?

Na twarzy Hetchfielda pojawił się grymas. - Oczywiście, że nie. Morgan wyraził zgodę.

Brwi Harcourta uniosły się w wyrazie zaskoczenia. - Doprawdy? Doktor Morgan wyraził zgodę? Na piśmie?

- Owszem, tak. Obudził się raz czy dwa razy i był wystarczająco przytomny, by zrozumieć, że doktor House jest zainteresowany jego przypadkiem oraz chce pomóc w postawieniu diagnozy.

- Zatem Morgan, najwyraźniej rozpoznając nazwisko doktora House'a, życzył sobie jego pomocy? Powiedział, że się zgadza. Czy doktor Morgan w jakikolwiek sposób okazał swoją niechęć?

Hetchfield potrząsnął głową. - Nie. Wydawał się być zadowolony. Zakładam, że doktor Morgan wiedział, jaką reputacją cieszy się doktor House.

- Reputacją genialnego diagnostyka?

- Tak.

- Czy doktor Morgan swoim zachowaniem dał panu do zrozumienia, że nie chce pomocy doktora House'a? Że nie darzył go zaufaniem, albo nawet czuł do niego nienawiść?

- Nie, cóż, nie wiem, czy Morgan nienawidził doktora House'a, czy nie.

- Zatem byłby pan skłonny przyznać, że Morgan sprawiał wrażenie człowieka, który polega na radach doktora House'a?

- Na to wyglądało.

- Z pańskich słów, doktorze Hetchfield, wynika, że Morgan znał doktora House'a wystarczająco dobrze, by w rzeczy samej oddać własne życie w jego ręce.

- Być może.

DeLouise wstał ponownie, w jego głosie pobrzmiewała nutka znużenia: - Sprzeciw. Pan Harcourt doskonale wie, że nie prosi się świadka o spekulowanie czy wyciąganie wniosków.

Harcourt skinął dłonią w kierunku sędziego w geście przeprosin. - Cofam pytanie, wysoki sądzie. - Odwrócił się i następne słowa skierował do zebranych w niewielkiej sali, od czasu do czasu spoglądając bezpośrednio na DeLouise'a: - Ale czyż to nie dziwne? Morgan ochoczo zgadza się na udzielenie doktorowi House'owi dostępu do jego dokumentacji medycznej, co więcej - zgadza się na jego udział w postawieniu diagnozy oraz wyborze zalecanego leczenia. Wydaje mi się, że ci dwaj mężczyźni nie byli sobie kompletnie obcy. - Harcourt zwrócił się do Hetchfielda: - Czy panu wydaje się tak samo, doktorze Hetchfield?

Hetchfield wyglądał jak człowiek, który wpadł w pułapkę własnej prawdomówności. - Przypuszczam, że to możliwe, iż się znali.

- To jest możliwe, nieprawdaż? Wnioskując z wyrażonej chętnie zgody Morgana, znał on doktora House'a przynajmniej na tyle dobrze, by mu zaufać. Nie wygląda to na działanie, jakiego można by oczekiwać po dwóch obcych sobie osobach, nie sądzi pan, doktorze Hetchfield?

- Tak przypuszczam.

House miał nadzieję, ze Harcourt zasługiwał na swój luksusowy gabinet.

- Sprzeciw. - DeLouise wstał i zwrócił się do sędziego: - Wysoki sądzie, kontynuowanie tej linii pytań doprawdy nie jest konieczne.

Sędzia McKenzie posłał DeLouise'owi groźne spojrzenie, tak samo jak Harcourtowi. - Jestem skłonny się zgodzić. Celem tego przesłuchania jest nie tyle ustalenie, czy ci dwaj mężczyźni się znali, panie Harcourt, co określenie czy istnieje dostateczny dowód, by podejrzewać doktora House'a o wyrządzenie krzywdy doktorowi Morganowi, a jeśli to zostanie dowiedzione, trzeba będzie ustalić, czy jest to wystarczający dowód, by skierować sprawę do sądu. Stanowczo doradzałbym panu, żeby pan o tym pamiętał. To dotyczy również pana, panie DeLouise. Proszę kontynuować.

- Oczywiście. Cofam pytanie, wysoki sądzie. - Harcourt uśmiechnął się uprzejmie. - W tym momencie nie mam więcej pytań.

House nachylił się w stronę swojego prawnika i wyszeptał z gniewem: - Czemu, do diabła, nie poddasz w wątpliwość tego tak-zwanego dowodu rzeczowego? Jak mam niby skorzystać na tym całym pieprzeniu?

Harcourt odpowiedział swojemu kłopotliwemu klientowi szorstkim szeptem: - DeLouise wie, że dowód rzeczowy jako taki nie istnieje. Dlatego atakuje najpierw twoją osobę i dzięki bogu za tę przysługę. To oznacza, że możemy skorzystać z okazji, by odeprzeć jego atak oraz wykreować dla sędziego nasz własny obraz twojej osoby jako miłego i uczciwego lekarza i obywatela, i - jeśli mogę być z tobą szczery - mam z tym pełne ręce roboty.

- Wiesz, co powiadają o sumach i prawnikach?

Harcourt westchnął. - Z pewnością już to słyszałem.

- Jeden z nich jest żyjącym z szumowin, ostatnim ogniwem łańcucha pokarmowego, a drugi to ryba.

Harcourt przeklął pod nosem swojego klienta. - Stul dziób.

House odchylił się na oparcie na swojego siedzenia i próbował skupić uwagę na tym, co młody lekarz, który zajmował miejsce dla świadków, mówił na jego temat. Zastanawiał się przez chwilę, czy zdołałby znaleźć sposób, żeby nieco później "przypadkiem" wywrócić owego lekarza, podstawiając mu swoją laskę bez stawiania siebie w jeszcze bardziej negatywnym świetle. Stwierdził jednak, że nie warto ryzykować, chociaż wyobrażanie sobie tego mimo wszystko sprawiało mu przyjemność.

DeLouise powstał i zbliżył się do miejsca dla świadków z zamiarem odsunięcia od swojego klienta negatywnych opinii, które właśnie zostały wytworzone.
- Doktorze Hetchfield. A czy pan słyszał o doktorze House'ie przed tym, zanim przedstawił się on panu tamtego dnia na pańskim oddziale?

- Tak. Kilka lat temu czytałem artykuł napisany przez niego oraz słyszałem o jego dokonaniach.

- Ale nie jesteście z sobą zaprzyjaźnieni? Tylko dlatego, że rozpoznaje pan doktora House'a jako najwyższej klasy lekarza i być może nawet przyjąłby pan z radością jego pomoc, gdyby był pan chory, nie uczyniłoby go to pańskim przyjacielem, prawda?

- Cóż, nie.

- Co więcej, nie oznaczałoby to nawet, że łączy was niezobowiązująca znajomość, czyż nie?

- Owszem - Hetchfield wyglądał na bardziej opanowanego - nie oznaczałoby.

- Proszę mi powiedzieć, doktorze Hetchfield, czy doktor House udawał, że jest jest lekarzem pracującym na pańskim oddziale, żeby uzyskać dostęp na ów oddział?

- Tak. Założył nawet lekarski fartuch, żeby nie zwracać na siebie niczyjej uwagi.

- Czy pana zdaniem, wyłącznie pana osobistym zdaniem, są to zachowania pasujące do prawdomównego człowieka?

- Nie.

- Dziękuję, doktorze Hetchfield.

Sędzia McKenzie skinął głową na Harcourta: - Chciałby pan coś dodać?

Harcourt wstał. - Jeszcze tylko jedno pytanie, wysoki sądzie. Doktorze Hetchfield, czy nie jest możliwe, że doktor House tak bardzo niepokoił się o swojego przyjaciela, doktora Morgana, iż podjął takie działania, kierując się troską?

- Myślę, że to naciągana teoria.

- Ale jednak to jest możliwe? Nie odwołując się do pańskiej osobistej wiedzy na temat doktora House'a, czy to możliwe, że był on w wystarczającym stopniu zaniepokojony stanem swojego przyjaciela, by zdecydować się na takie dosyć głupie zachowanie?

- Sądzę, że to możliwe. Chociaż moim zdaniem nieco dziwaczne.

- Ale możliwe?

- Tak. Z całą pewnością.

McKenzie zwolnił Hetchfielda, a Harcourt wrócił na swoje miejsce.

<center>#####</center>

Przesłuchanie zostało odroczone na czas lunchu. House dołączył do Wilsona w małej kawiarni oddalonej o pół przecznicy.

- Ja będę zeznawał jutro - powiedział Wilson, kiedy House usadowił się przed swoimi [link widoczny dla zalogowanych].

- Wiem.

- Harcourt chce się ze mną widzieć dziś wieczorem. W celu wyjaśnienia pewnych spraw, jak się wyraził.

O tym również House wiedział. Przełknął z wysiłkiem. - Chce porozmawiać o tobie i o mnie. O naszej nowej, romantycznej relacji.

Twarz Wilsona oblała się rumieńcem aż po jego wykrochmalony kołnierzyk, po czym szybko zbladła z niepokoju. House nie lubił oglądać go w takim stanie.

Wilson nie radził sobie dobrze ze stresem. House spekulował, że była to jedna z przyczyn, czemu Wilson w ogóle poszedł na onkologię. Zawodowy stres związany z onkologią (poza codziennym zmaganiem się z emocjami pacjentów - co było robotą, której House nie byłby skłonny tknąć trzymetrową szpatułką) był zasadniczo ograniczony do dwóch obszarów. Po pierwsze - wszyscy pacjenci sądzili, że ich nowotwór w końcu ich zabije. Samo to słowo wywoływało szczególny rodzaj przerażenia w ich sercach. Zatem jeśli rzeczywiście umierali, lekarza prawie nigdy nikt nie obwiniał. Po drugie - jeżeli pacjent ostatecznie przeżywał, było to przypisywane cudownej pracy wykonanej przez równie cudownego lekarza.

Będąc onkologiem, nie dało się przegrać.

House zachował swoje obawy dla siebie. - Rzygać mi się chce od tego wszystkiego. Ty zerwałeś im się ze stryczka, to teraz próbują powiesić mnie.

Wilson skubał bez entuzjazmu własną sałatkę. - Tutaj chodzi głównie o pół miliona dolarów. Pieniądze przemawiają głośniej niż mój kark czy twój.

- Hm. Gdzie się podział twój zwyczajowy doping pełen słońca i kwiatów róży?

- Zostawiłem go w samochodzie. Żadnych [link widoczny dla zalogowanych], pamiętasz? Tak jest lepiej dla zdrowia.

Ale gorzej jeśli chodzi o podnoszenie na duchu. House poczuł się trochę zawiedziony. Chociaż zazwyczaj uważał banalne teksty Wilsona na temat nadziei za irytujące, obecnie czuł, że potrzebuje jakiejś dodającej otuchy pogawędki.

Obserwował, jak Wilson je. Krótki, odstresowujący seks również byłby niezły, gdyby nie musieli się stawić przed McKenzie'em punktualnie o trzynastej. House przypomniał sobie z ukłuciem rozczarowania, że Wilson zazwyczaj nie mógł stanąć na wysokości zadania*, gdy był zestresowany. A te kilka razy, kiedy zdołali pobaraszkować w pościeli w ciągu ostatnich paru tygodni, odbyło się nieco mechanicznie, jeśli wziąć pod uwagę wkład jego partnera. House westchnął i wgryzł się w swoją kanapkę.

Była zbyt sucha.

<center>#####</center>

Kolejne popołudnie krążenia sępów dobiegło końca, McKenzie zakończył posiedzenie i Harcourt udał się na parking w towarzystwie swojego obecnego oraz byłego klienta.
- Chcę, żeby Wilson zeznawał w charakterze świadka moralności** - poinformował ich obu. - Jutro o dziewiątej sędzia McKenzie usłyszy wszystko na temat waszego związku pełnego miłości, szczerości i otwartości.

House poczuł ucisk w żołądku, a Wilson zaczął wiercić się na swoim siedzeniu, jakby pękła mu gumka w jego slipach z supermarketu.
- Czy to naprawdę konieczne? - spytał Wilson. - Wszyscy już wiedzą, że jesteśmy... ze sobą.

- I musimy zrobić z tego pokaz dla publiczności. Jeżeli będziemy sprawiać wrażenie, że próbujemy ukryć cokolwiek, spotęguje to tylko podejrzenia, że istotnie mamy coś do ukrycia.

- To jest porąbane! - warknął House. - Moje życie erotyczne nie będzie tematem rozprawy. Nie mamy do czynienia z ławą przysięgłych, których trzeba by przekonać.

- Musimy przekonać sędziego. Chyba że wolałbyś poczekać, aż dojdzie do procesu?

House odwrócił wzrok.

Wilson wyczuwał gorąco gniewu unoszące się ponad nim niczym front burzowy. - Jak sądzisz, jakiego typu pytania zada DeLouise?

Harcourt zastanawiał się przez moment. - DeLouise zapyta o to, od jak dawna jesteście razem. Od jak dawna się znacie. Nie mając możliwości szperania tam, gdzie zabrania tego prawo, spróbuje dokopać się do wszystkich brudów na temat każdego z was z ostatnich pięciu lat. - Harcourt wzruszył ramionami. - DeLouise spróbuje wykazać, że jeden z was - albo obaj - ma taką obsesję na punkcie drugiego, by wyrządzić szkodę innemu człowiekowi, gdyby poczuł, że jego partner jest zagrożony.

- Naprawdę? - wyszeptał Wilson. Świadomość, że jego seksualny związek z House'em zostanie publicznie zaatakowany, była sama w sobie wystarczająco przykra, ale omawianie całej reszty wydarzeń, które miały miejsce między nimi w przeciągu ostatnich pięciu lat, wystarczy, żeby każdemu dać do myślenia. Żaden z nich nie będzie wyglądał na szczególnie zdrowego na umyśle w obliczu takiej analizy. Zwłaszcza House'a zaczną postrzegać jako świra. Oczywiście nie będzie się to mijać z prawdą, ale przynajmniej wszyscy wiedzieli, że House był nieszkodliwym świrem. Przeważnie.

House sprawiał wrażenie, że zaraz wyjdzie z siebie. - Oni nie mają prawa grzebać w mojej bieliźnie.

Harcourt oczywiście doskonale o tym wiedział. - Tym niemniej musimy im na to pozwolić. Wybaczcie, panowie, ale ukrywanie czegokolwiek sprawi, że będzie pan wyglądał na winnego, doktorze House. A z powodu waszego związku - zwrócił się do Wilsona - pan również.

Eais

Dwa rozdziały do skomentowania widzę, jupiii!

Richie117

Richie117

Richie117

Richie117

Rozdział 9

- Nazywam się Allison Cameron. Jestem szefem ostrego dyżuru w szpitalu w Princeton Plainsboro. Moją specjalnością jest immunologia.

Harcourt pominął szczegóły dotyczące doktor Cameron, by skupić się na innych sprawach. - Pracowała pani z doktorem House'em przez trzy lata?

- Prawie przez cztery. Odbyłam staż pod opieką doktora House'a, żeby się od niego uczyć.

- Zatem jest pani nie tylko immunologiem, ale również przez tamte cztery lata szkoliła się pani w diagnostyce u doktora House'a?

- Zgadza się.

Harcourt skinął głową, zadowolony, że zwrócił uwagę sędziego na to, co uważał za istotne. Jego świadek była w wystarczającym stopniu ekspertem, by uznać jej zeznania za znaczące.
- Czy jest pani świadoma bezpodstawnych insynuacji, które wysunięto przeciwko mojemu klientowi?

DeLouise szybko podniósł się z miejsca. - Wysoki sądzie, protestuję przeciwko używaniu określenia "bezpodstawne". Wysoki sąd jeszcze nie zdecydował, czy zarzuty postawione doktorowi House'owi są bezpodstawne, co jest powodem naszej dzisiejszej obecności w pańskim sądzie.

Sędzia McKenzie przytaknął skinieniem głowy. - Sprzeciw podtrzymany. Proszę zachować pańskie opinie dla siebie, panie Harcourt. - Ale sędzia zwrócił się również do DeLouise'a: - Ten sąd należy do hrabstwa, panie DeLouise. Wazeliniarstwo nigdzie pana nie zaprowadzi. - Na koniec skinął głową w kierunku adwokata: - Proszę kontynuować, panie Harcourt.

- Oczywiście - podjął Harcourt, zadowolony z reprymendy udzielonej DeLouise'owi.

- Czy jest pani świadoma zarzutów postawionych mojemu klientowi, doktor Cameron?

- Tak, i są one niedorzeczne.

- Dlaczego pani tak uważa? - Harcourtowi spodobała się jej śmiałość.

- Z kilku powodów, z których najmniej istotnym jest to, że doktor House nie jest człowiekiem skłonnym do stosowania przemocy.

- Proszę przedstawić sądowi także swoje pozostałe przemyślenia w tej sprawie, a później przejdziemy do szczegółów pani osobistej wiedzy na temat pani wybitnego nauczyciela, doktora House'a.

- Po pierwsze, istnieją dziesiątki możliwych przyczyn wystąpienia wysypki na ciele człowieka, który nie tylko ma gorączkę, ale również otrzymuje antybiotyki o szerokim zakresie działania oraz antykoagulanty...

- ...antykoagulanty? Leki rozrzedzające krew? - spytał Harcourt.

- Tak. Antykoagulanty mogą spowodować [link widoczny dla zalogowanych], czyli niewielkie krwawienia podskórne, które mogłyby zostać omyłkowo uznane za wysypkę. Gdybym miała zdiagnozować przyczynę owej wysypki, pierwszym i najbardziej prawdopodobnym powodem jej wystąpienia, który przychodzi mi do głowy byłaby [link widoczny dla zalogowanych].

- Czy mogłaby pani bardziej szczegółowo objaśnić sądowi istotę tej erytrodermii?

- Jest to nadwrażliwość immunologiczna związana z podaniem leków, występująca u pacjentów, u których nie stwierdzono wcześniej alergii na dany lek. Erytrodermia najczęściej związana jest z podaniem [link widoczny dla zalogowanych] - silnego antybiotyku stosowanego do leczenia infekcji.

- Chciałbym przypomnieć sądowi, że doktor Morgan kilkakrotnie otrzymywał dawki wankomycyny w celu zapobiegnięcia infekcji. Jako specjalistka, czytała pani raport z autopsji doktora Morgana. Czy był on uczulony na ten lek?

- Nie - ciągnęła Cameron. - Ale to nie robi żadnej różnicy. Wysypka powstaje na skutek uwalniania się [link widoczny dla zalogowanych] w organizmie, dzięki czemu organizm usiłuje pozbyć się substancji, które wydają mu się obce. Każdy organizm produkuje histaminę, jako część obrony immunologicznej przeciwko infekcjom.

- To dlatego mam katar i zapchany nos, kiedy jestem przeziębiony. Zgadza się?

- To powszechny i nieszkodliwy przykład, ale owszem, o to właśnie chodzi. Erytrodermia jest o wiele poważniejszym przypadkiem, ale wciąż trudno ją rozpoznać na samym początku. Można ją pomylić z innymi dolegliwościami. Na przykład ze [link widoczny dla zalogowanych], której towarzyszy gorączka.

- A Morgan miał gorączkę, tak?

- Owszem.

- Czy określiłaby pani pojawienie się wysypki u doktora Morgana tuż przed jego śmiercią jako nieprawidłowość? Czy byłoby to sprzeczne z typowym atakiem erytrodermii? Innymi słowy - czy erytrodermia byłaby mało prawdopodobna w takim przypadku, nawet u kogoś, kto wcześniej nie wykazywał objawów uczulenia?

- Absolutnie nie. Doktor Morgan otrzymywał antybiotyki przez kilka dni, a erytrodermia jest związana z wankomycyną, często w sposób dość dowolny. Objawy mogą wystąpić po kilku minutach od podłączenia kroplówki lub wkrótce po tym, jak podawanie leku zostanie zakończone. Istnieją udokumentowane przypadki, w których reakcja nastąpiła kilka dni po drugiej dawce leku, bez żadnego ostrzeżenia czy wcześniejszych oznak nietolerancji na lek.

- Czy ten antybiotyk może spowodować u pacjenta inne działania niepożądane?

- Tak. Ostrą [link widoczny dla zalogowanych].

- Przepraszam, czy mogłaby pani wyjaśnić...?

- Dochodzi do [link widoczny dla zalogowanych], naczynia krwionośne rozszerzają się, spada ciśnienie krwi, wydzielają się ogromne ilości histaminy, które mogą prowadzić do obrzęku i skurczu oskrzeli. Czyli po raz kolejny - trudności z oddychaniem. W rzadszych przypadkach może dojść do [link widoczny dla zalogowanych], to znaczy zapalenia naczyń krwionośnych serca. Pacjent odczuwa zawroty głowy i staje się niespokojny, jego tętno może gwałtownie wzrosnąć albo spaść do niebezpiecznie niskiego poziomu. Mogą wystąpić bóle głowy, dreszcze lub gorączka.

- To całkiem spora lista objawów. Czy niektóre z nich można pomylić z atakiem serca?

- Z całą pewnością tak.

- Jakie inne substancje wstrzyknięte do, powiedzmy, kroplówki, wprost do żyły lub domięśniowo, mogłyby spowodować podobną wysypkę?

- Jest ich sporo. Niektóre z nich działają [link widoczny dla zalogowanych] lub [link widoczny dla zalogowanych] - zabijają albo rozbijają czerwone krwinki...

- ...co może pozorować wysypkę?

- Tak. Niektóre substancje powodują odpowiedź komórkową. Innymi słowy, reakcją na kontakt komórek z daną substancją jest podrażnienie skóry.

- Celem tego dochodzenia sądowego, doktor Cameron, jest udowodnienie za pomocą nieznanych mi procesów wyobrażeniowych, że doktor House w jakiś sposób spowodował śmierć doktora Morgana, podając mu nieznaną drogą nieznany i - póki co - nienazwany - Harcourt spojrzał ostro na DeLouise'a - lek, który spowodował zatrzymanie pracy serca doktora Morgana.

- Uważam, że jest to skrajnie nieprawdopodobne. Doktor House nie jest człowiekiem skłonnym do przemocy. Nigdy nie zdarzyło mi się widzieć, żeby komukolwiek zrobił krzywdę. Raz nawet przygarnął szczura jako swoje zwierzątko domowe, zamiast zwyczajnie go zabić.

- Doktor Cameron...

Harcourt zwrócił się do bardziej życzliwie nastawionych osób na sali, modulacja jego głosu wyrażała idealną mieszankę oburzenia i skandalicznego niedowierzania. Dawał tym do zrozumienia, że DeLouise oraz spragniona gotówki rodzina, która wypłacała mu pensję, byli żądni zemsty lub pieniędzy lub tego i tego, i że wybrali doktora House'a jako najłatwiejszy cel, by dostać to, czego chcą. Dawał do zrozumienia, że - w istocie rzeczy - byli oni żądni krwi.

- ... według pani fachowej opinii, jako wykwalifikowanego diagnosty i immunologa, czy jest bardziej prawdopodobnym, że owa wysypka była prostą reakcją na leki, które zostały uprzednio podane doktorowi Morganowi przez zespół lekarzy, który się nim opiekował, a nie że spowodowała ją jakaś tajemnicza substancja wstrzyknięta mu przez doktora House'a, który był tam tylko po to, by sprawdzić postępy w powrocie do zdrowia jego kolegi - co prawda nie była to wizyta złożona w tak rozsądny sposób, jak powinien był to uczynić - i który okazał się mieć wystarczającego pecha, by znaleźć się w złym miejscu o nieodpowiednim czasie?

Harcourt zakończył swoje szczegółowe, zawile sformułowane pytanie i czekał na przygotowaną wcześniej odpowiedź doktor Cameron.

- Myślę, że ta koncepcja jest absurdalna. - Po raz pierwszy odkąd rozpoczęła swoje zeznania, Cameron spojrzała w stronę House'a. Wyglądał starzej, sprawiał wrażenie zmęczonego. Ale cała reszta jego wizerunku była dokładnie taka sama, jak ją zapamiętała, jakby to był jej pierwszy dzień pracy pod jego kierownictwem. Miał te same, szokująco błękitne, oczy. Wciąż był silny i genialny, powściągliwy i zabawny, sarkastyczny i - niezmiernie rzadko, ale przynajmniej czasami - nawet sympatyczny. Cameron cieszyła się, że House ciągle był tym człowiekiem, którego z czasem obdarzyła szacunkiem, a w końcu i miłością.

Cieszyła się również, że on i Wilson zostali partnerami. Przez lata kłócili się ze sobą jak para zakochanych, więc jedynym sensownym rozwiązaniem było to, że wreszcie zostali parą.

Na dodatek do tego wszystkiego - Cameron nadal kochała House'a. Tylko że w lepszy sposób.
- Doktor House jest łagodnym człowiekiem. Być może nie często obdarza ludzi sympatią, ale ja uważam go za bliskiego przyjaciela.

Harcourt skinął głową, uśmiechnął się uprzejmie i podziękował jej.

- Świadek należy do pana - odezwał się McKenzie do DeLouise'a.

<center>#####</center>

Adwokat DeLouise uśmiechnął się swoim najmilszym uśmiechem i zwrócił się do Cameron, równocześnie opierając się swobodnie jednym łokciem o barierkę miejsca dla świadków. - Doktor House nie jest człowiekiem skłonnym do przemocy? Tak brzmiało pani zeznanie. Doktor House jest łagodnym, miłym człowiekiem, który nie skrzywdziłby muchy. W rzeczy samej, jest dobrym szefem, wspaniałym lekarzem i sympatyzującym ze wszystkimi, lubiącym zabawę, szanującym-swoją-matkę facetem?

- Wcale nie powiedziałam...

- ... Łagodny. - powtórzył DeLouise, tym razem głośniej, rozglądając się po sali, jak gdyby wiedział, że nikt z zebranych również w to nie uwierzył. - Człowiek ze skłonnością do napadów gniewu. Człowiek, który zażywa leki oraz ich nadużywa, co zostało udokumentowane; alkoholik; człowiek, który dopuścił się gwałtu na funkcjonariuszu policji - DeLouise potarł czoło, jakby wizja tego czynu była trudna do pojęcia - za pomocą termometru.

- Lekarz związany przysięgą, by nie szkodzić, który przy dwóch różnych okazjach zaatakował pacjenta oraz członka rodziny owego pacjenta. Człowiek, którego osąd co do medycznie dopuszczalnych terapii jest do tego stopnia wypaczony, że aprobował wysoce niebezpieczne działania, i - DeLouise spojrzał na sędziego - mam tutaj oficjalne sprawozdanie, które to potwierdza, wysoki sądzie.

- Jest to lekarz tak wypaczony w swoim medycznym osądzie, że przy różnych okazjach - a było ich całkiem sporo - nakazywał przeprowadzać następujące badania: EKG wykonane na chłopcu, którego dziewięćdziesiąt procent powierzchni ciała pokrywały oparzenia drugiego i trzeciego stopnia, wykorzystując do tego celu urządzenie Wenckebacha, czyli maszyny z przełomu wieków, która rejestruje tempo i rytm pracy serca przy użyciu miedzianych elektrod i wiader wody, w których umieszcza się dłonie i stopy pacjenta.

DeLouise odwrócił się do Cameron: - Czy nie sądzi pani, że stosowanie elektryczności na ofierze poparzenia jest nieco lekkomyślne, biorąc pod uwagę ryzyko dalszych infekcji czy - jeśli wolno mi przejść do najgorszego - możliwości śmiertelnego porażenia prądem!?

DeLouise nie czekał na jej odpowiedź, tylko wrócił do odczytywania wspomnianego wcześniej dokumentu: - Doktor House uważał za konieczne wybudzenie tego chłopca z wywołanej morfiną śpiączki, wystawiając go na kilka minut ekstremalnej agonii, doprowadzającej chłopca do krzyku, żeby zadać mu jedno pytanie. - DeLouise odwrócił się w kierunku publiczności. - Ta informacja pochodzi z dyscyplinarnych notatek lekarza, który zajmował się chłopcem w jego sterylnej izolatce.

Cameron wiedziała, że będzie to zbyt trudne do wyjaśnienia sali pełnej laików, iż była to jedna z ich ostatnich opcji, nie wspominając o pozostałych ryzykownych rzeczach, których House dopuścił się tamtego dnia, by zdiagnozować swojego pacjenta. Postanowiła również nie wspominać, że House wstrzyknął sobie nitroglicerynę, by wywołać u siebie potężną migrenę, następnie zastosował nielegalny środek antymigrenowy, a na koniec zażył LSD w szpitalnej łazience - wszystko to w czasie, kiedy stan ich pacjenta się pogarszał - tylko po to, by dowieść swojej racji innemu lekarzowi, który nie miał absolutnie nic wspólnego z ich przypadkiem i z którym łączył House'a bardzo stary i zaciekły spór, oraz po to, żeby go zrujnować.

Czasami House zachowywał się trochę jak szaleniec. Ale również bardzo często miał rację. House udowodnił, że tamten lek zapobiegający migrenie był bezużyteczny.

- Czy te notatki wspominają też o tym, że doktor House zdiagnozował tego pacjenta, zalecił właściwe leczenie i uratował mu życie?

DeLouise zignorował jej wypowiedź i dalej drążył temat. - Innym razem doktor House przetoczył sobie prawdopodobnie skażoną i mogącą spowodować śmierć krew, by sprawdzić swoją teorię. Czy to prawda?

Cameron wiedziała, dokąd to najwyraźniej zmierzało. House miał wyglądać na skończonego wariata z licencją na wykonywanie zawodu lekarza, który przebywa bez nadzoru pośród niczego niepodejrzewającego społeczeństwa. Na nieszczęście, była to w znacznej mierze prawda. Cuddy broniła House'a przed następstwami jego wątpliwych pod względem medycznym i behawioralnym działań, tak jak rodzic broniłby krnąbrnego nastolatka. To było dziwne. Cameron nie widziała sposobu, w jaki mogłaby wyjaśnić DeLouise'owi czy komukolwiek z zebranych, że House - pomimo wszystkich swoich wariactw - był najlepszym lekarzem, jakiego w życiu spotkała, który ratował niemal każdą osobę, którą do niego skierowano.

- Współczynnik straconych pacjentów dla doktora House'a wynosi niemal zero - rzekła z naciskiem Cameron. - Jego przypadki są prawie zawsze niezwykłe - to zagadki medyczne, które skierowano do niego, bo nikt inny nie był w stanie pomóc. Przyznaję, że jego metody są trochę... niekonwencjonalne, ale nie można się kłócić z rezultatami.

- Cel uświęca środki, innymi słowy?

- Niech pan przestanie wmawiać mi coś, czego nie powie...

- Niekonwencjonalne? - ciągnął DeLouise, czytając ze swojego pliku dokumentów. - A propos bycia bohaterem ostatniej szansy - odczytał ponownie DeLouise. - Ojciec pacjenta chorego na AIDS został zaatakowany przez doktora House'a...

- Ojciec uderzył go pierwszy!

- Oko za oko, co?

DeLouise był szybki w zbywaniu każdego kontrargumentu wiarygodnym wytłumaczeniem, nie dając Cameron szans na wtrącenie się i wyjaśnienie okoliczności łagodzących. DeLouise całkowicie zignorował tę część, w której wspomniany ojciec nie pozwał House'a, ponieważ nie tylko przyznał się do zadania pierwszego ciosu, ale również House ocalił życie jego syna i jego własne.

Zbyt wiele było do wytłumaczenia. Zbyt wiele spraw na pierwszy rzut oka wydawało się czystym szaleństwem, ale po bliższym zapoznaniu się z nimi, ukazywała się ich rozsądna przyczyna. - Tamten dzieciak chciał umrzeć. Doktor House uratował mu życie... i jego ojcu również!

Cameron zastanawiała się, czemu Harcourt tylko siedział, w milczeniu pozwalając DeLouise'owi rozszarpać jego klienta na strzępy. Czemu, do diabła, ten prawnik niczego nie zrobi?

DeLouise puścił jej uwagę mimo uszu, machając swoimi papierami niczym flagą. - House dla własnej korzyści ukradł wydawane na receptę narkotyki martwemu pacjentowi innego lekarza. Wielokrotnie odmawiał zgłoszenia się do programu odwykowego, żeby uporać się ze swoim uzależnieniem. Ignorował protokoły bezpieczeństwa szpitala i medyczny zdrowy rozsądek, żeby "ratować życie", co według mnie jest zabawnym tłumaczeniem dla: "rozgrywania jego ulubionych diagnostycznych igrzysk". Zdarzyło się nawet, że House, tu cytuję z notatek dziekan medycyny szpitala w Princeton: "podczas napadu ostrej depresji, wetknął nóż do gniazdka elektrycznego".

DeLouise rozejrzał się po sali sądowej z maską czystego niedowierzania na twarzy. - Czy cokolwiek z tego brzmi dla państwa jak rozsądne działania zrównoważonego lekarza, który nie zamierza wyrządzić szkody sobie, ani nikomu innemu? - Mężczyzna zwrócił się do Cameron: - Cóż, proszę mi wybaczyć, że wątpię w motywy będące podstawą zachowania wspaniałego Gregory'ego House'a, ale dla mnie brzmi to jak działania szaleńca, który nie ma absolutnie żadnego szacunku dla nikogo - nawet dla siebie samego!

DeLouise z dramatycznym trzaskiem rzucił dokumenty na swój stół po stronie oskarżenia. - Mógłbym to kontynuować, wysoki sądzie, takich przykładów jest o wiele więcej, ale sądzę, że pokazałem już to, co chciałem pokazać.

McKenzie powstrzymał się przed wyrażeniem swojej prywatnej opinii na temat przedstawienia, którego przed momentem wszyscy byli świadkami. Powiedział tylko: - W rzeczy samej.

Cameron spojrzała na Harcourta. Wyglądał jak człowiek, który właśnie tonie. House siedział obok niego, z rękami spoczywającymi na uchwycie jego laski i ze wzrokiem wbitym w stół, który miał przed sobą. Odczytanie jego miny było niemożliwe.

DeLouise zaczerpnął głęboki oddech, jakby drążenie historii praktyki lekarskiej House'a go wyczerpało. - Wysoki sądzie. Rodzina doktora Terrence'a Morgana pragnie sprawiedliwości. Chcą wiedzieć, dlaczego ich ojciec... Pani Morgan chce wiedzieć, dlaczego jej mąż, z którym była od dwudziestu trzech lat, nie żyje. Doktor House, według złożonego pod przysięgą zeznania, był ostatnią osobą, która przebywała z nim w pokoju; był on ostatnią osobą, która widziała Morgana żywego oraz jedyną osobą, która mogła odnieść korzyść - osobistą korzyść - w przypadku śmierci Morgana.

Cameron zerknęła na bladego i zmizerniałego Wilsona. Wyraźnie było widać, iż wierzył on, że House tak czy inaczej pójdzie na dno.

- Myślę, że zasadniczą sprawą jest rozpatrzenie postępowania, a więc i motywów, kryjących się za wizytą, którą doktor House złożył tamtego dnia Morganowi - zgodnie z zeznaniem, mężczyźnie, którego prawie w ogóle nie znał. Krótko mówiąc: czy za tą wizytą stoi zgoła niewinny powód czy wręcz przeciwnie? Ponadto, jaki możliwy powód mógłby mieć doktor House, by odwiedzić tego pacjenta - i to nie jego pacjenta, co zostało już wyjaśnione? Z całą pewnością nie chodziło o leczenie. O diagnozę również nie - diagnozowanie Morgana przez zespół zajmujących się nim lekarzy wciąż było w toku...

Cameron wiedziała, że było to wypaczanie prawdy. Lekarz, który zajmował się Morganem zgodził się ze stwierdzeniem House'a, że przyczyną duszności oraz innych zagmatwanych i niebezpiecznych objawów była prawdopodobnie martwicza tkanka bliznowa na jego dwunastnicy, a przynajmniej zgodził się z tym na tyle, że zaczęli rozważać przeprowadzenie operacji zwiadowczej.

Tyle tylko, że Morgan zmarł, zanim mieli szansę go zoperować. Tak więc przeprowadzono autopsję - znacznie odwleczona w czasie autopsja potwierdziła obecność tkanki bliznowej. Chociaż nie wyjaśniła ona przyczyn zgonu Morgana. Niespodziewanie Cameron poczuła, że ogarnia ją potworny ból głowy.

DeLouise mówił dalej: - Wysoki sądzie. Poddaję w wątpliwość medyczny osąd doktora House'a. Poddaję w wątpliwość jego poświęcenie dla ludzkiego życia. Poddaję w wątpliwość jego przysięgę, że jako lekarz nie będzie działał na szkodę pacjenta. Poddaję w wątpliwość samą jego mentalność, wysoki sądzie. Nawet pobieżne oględziny praktyki medycznej tego człowieka, jego własnej historii medycznej zawierającej udokumentowane [link widoczny dla zalogowanych], narcyzmu, lekceważenia norm społecznych, ciągłej pogardy i braku szacunku dla jego kolegów po fachu powinny postawić sprawę jasno. Jakikolwiek powód mógłby on wskazać jako uzasadnienie swojej wizyty u doktora Morgana tamtego dnia, byłoby to, doprawdy, śmiechu warte. Myślę, że nikt z nas nie wierzy - dowiedziawszy się tego, czego dowiedzieliśmy się dzisiaj, co do niesłusznie nieprzemyślanej praktyki medycznej doktora House'a - że zrobił on to z troski o swojego kolegę. Z pewnością nie kierowała nim ludzka empatia. Być może nie chodziło nawet o ciekawość związaną z jego przypadkiem.

- Zatem pytanie, które stawiam przed dobrymi obywatelami, obecnymi na tym przesłuchaniu brzmi: Dlaczego? Dlaczego on w ogóle tam poszedł? Po co odwiedził umierającego człowieka - to prawda, że kolegę po fachu, lecz poza tym obcą osobę? - DeLouise odwrócił się i spojrzał prosto na House'a:

- Dlaczego, doktorze House?

Richie117

martuusia

Nieeeee, Richie, nie przestawaj pisać, nie przestawaj tłumaczyć! Bez zbędnych ckliwości muszę przyznać, że na Horum wchodzę TYLKO ze względu na fiki hilsonowe. Już nic innego mnie tu nie trzyma.

Co do zakończenia: WOW! Jednak to zrobił, jednak zabił Morgana!
To takie... ah, tak bardzo kocha Wilsona, że zrobi dla niego naprawdę wszystko, nie cofnie się przed niczym, co jest również trochę straszne. Straszne także dlatego, że kilkadziesiąt linijek wyżej ma żal do Wilsona, że ten mu nie wierzy. Nikt nie wątpi w niewinność House'a, broni go Wilson, Cuddy, Cameron, a tu się jednak okazuje, iż bronią zbrodniarza.
Miłość i dobro zwycięża.
(niee, cytować dziś nie będę)
Liczbą jego miłości do Wilsona od dzisiaj jest 655 000.

Właśnie jestem po lekturze "Zbrodni i kary" i nasuwa mi się od razu pytanie, które Raskolnikow (główny bohater) zadaje sobie i całemu światu: czy jednostka wybitna, genialna może popełnić zbrodnię, np. zabić, nie ponosząc żadnych konsekwencji? Czy jej geniusz wszystko usprawiedliwia? Czy życie genialnej jednostki jest bardziej wartościowe niż zwykłej "wszy"?

Lady Makbeth

Richie117

Richie117

Okej, dzięki wyczerpującemu tłumaczeniu GeeLady, już wiem, o co chodzi z tym Pickleuppigus

Otóż jest neologizm wymyślony przez Autorkę, nawiązujący do imienia postaci z Ulicy Sezamkowej: Snuffleupiggusa - mamuto-podobnego stwora, który często kichał (snuffle). Jadąc dalej, w angielskim "pickled person" oznacza osobę pijaną, a ponieważ w scenie w restauracji Wilson z pewnością trzeźwy nie był, więc został nazwany przez House'a Pickleuppigus'em

Od siebie mogę dodać, że właściwie Wilson nawet przypomina z wyglądu tego uroczego stwora

Te same wielkie oczy, brązowe futro i machająca... trąba

Faberry

House gotowy zrobić dla Wilsona wszystko, nawet zabić... Od początku podejrzewałam, że to zrobił gdy tylko tam pojechał. Potem zwątpiłam gdy rozmawiał o tym tak szczerze z Wilsonem, że może jednak nie. Koniec końców jestem ciekawa czy Wilson kiedykolwiek się tego dowie. Mam mieszane uczucia co do postępowania House'a. Wiadomo chroni Wilsona kosztem siebie i takiego go kochamy, ale jednak zabił. Jak on sam będzie z tym żył?