Fic: One Blind House [5/5]

Richie117

Kategoria: friendship

Zweryfikowane przez Richie117

Harriet

Strasznie smutne

nie wiem, chyba lubię gnębić chłopców. Takie dramatyczne fiki czyta mi się najlepiej

Lady Makbeth

To jest piękne

Rzadko się zdarza, że tłumaczenie podoba mi się bardziej od oryginału, ale w tym przypadku tak jest

I wierzcie mi, chciałabym coś takiego zobaczyć w serialu, bo może House będąc ślepym mógłby zobaczyć znacznie więcej niż gdyby widział

Tłumacz dalej Richie, bo dalej jest nawet jeszcze piękniej

Foxglove

Smutne

Doprowadzić się do takiego stanu i jeszcze odmawiać pomocy...
Lecę czytać po angielsku!

Karola

Chcialam bo swietny text, dzieki. Swietnie przetlumaczone Richie

Any

Chyba nawet nie ma sensu pisać, że bezbłędne tłumaczenie, to się wie samo przez się, wystarczy spojrzeć na nicka tłumaczki ^^
Co do fika - Richie, nie wiem, czy mi to wybaczysz, ale moje zachowanie w czasie czytania było identyczne, jak w czasie czytania fika The contract - może to ta Autorka tak na mnie działa?
No mniejsza.
Zacytowany już przez Harriet tekst najlepszy - kocham kochającego House'a.
Zobaczymy, jak to się dalej rozwinie; jak na razie jest wesoło.
Jeszcze raz brawa za tłumaczenie

any

Richie117

Harriet - mnie może nie najlepiej czyta się takie fiki, ale całkiem dobrze (byle na końcu House i Wilson byli razem - nie ważne w jakim charakterze)

***

Lady M., dziękuję

Chociaż imho oryginały zawsze są lepsze, bo oryginalne... A tłumaczenie, well... Może czegoś nie oddawać, albo oddawać za bardzo

Wiem, dalej jest bosko

Już się nie mogę doczekać, aż tam dotrę

***

Foxglove - on się nie doprowadził sam... to się stało za sprawą nieszczęśliwego zbiegu okoiczności

Ale jeśli przeczytałaś, to już to wiesz

***

Dziękuję, Karola

***

anyway, no ręce opadają... Tu nie było nic śmiesznego - poza zarzyganym samochodem Cuddy

No nic, namawianie Cię na zmianę zdania to jak walka z pogodą

A dalej jest słodko-gorzko... Ja zawsze z House'em

Buziaki, any

Any

Em.

Czytając takie fiki zastanawiam się, jaki rodzaj bólu czuje House. Ból ledwo do wytrzymania przy braniu tabletek, a bez nich zamieniający jego życie w piekło? Popychający na skraj szaleństwa, agonii i cierpienia? Czyniący z każdego dnia torturę, walkę o przetrwanie? Zapewne. Zastanawiam się tylko, jak Cuddy i Wilson [jeśli mam odnosić się konkretnie do tego fika] doszli do wniosku, że mogą oceniać ten ból? Bardziej mam na myśli oczywiście Cuddy z "rozbawioną fizykoterapią". Czy jeśli ja, jako karę, zacznę kogoś przypalać żelazem, to też usłyszę, że robię "Dobrą rzecz?"

Szykuje się kolejny pełen cierpienia Hilson. No cóż, skoro to autorka Kontraktu, to mówi dużo samo z siebie.

Richie117

any - rozmuniem, ale pojąć nie mogę...

I mam nadzieję, że jednak zmienisz zdanie

***

Em. - ja wierzę, że GeeLady wiedziała, co robi, opisując ból House'a w "One Step"... I tam Wilson raz na zawsze pozbył się wątpliwości, czy House powinien łykać tyle tabletek, czy nie

A w innych fikach? Trudno zrozumieć i zaakceptować coś, czego się samemu nie czuło

A ten fik ma równie słodko-gorzki smak, co "Kontrakt"...

Richie117

Lady Makbeth

Droga Richie. Piszę tego posta, gdyż twój talent i znakomite umiejętności w doborze i tłumaczeniu fików zwyczajnie mnie powalają

Maaatko, Richie, jesteś świetna i w ogóle cały ten fik jest świetny

Oni naprawdę mogliby to wykorzystać w serialu. Niewidomy House, House żyjący w ciemności i muszący się z tą ciemnością jakoś pogodzić. Może to wcale nie musi być takie straszne, prawda?

H_love

Richie117 ubostwiam cie za tlumaczenie kontraktu, wiec jak tylko zobaczylam ze wystawilas cos nowego ruszyłam czytać, i tak jak myślałam - nie zawiodłam się

House ciągle cierpi ale to już inny rodzaj bólu i na szczęście Wilson jest z nim od samego początku co baaardzo mi się podoba. Ale zapewne autorka jeszcze mnie zaskoczy bo nie może być przecież ciągle tak wesoło^^

twoje tlumaczenie podoba mi się bardziej niż oryginał wieć będe cierpliwie czekac na kolejne części! oby niedługo:P

- Poza tym - powiedział z ustami pełnymi tosta - śmierdzisz poczuciem winy
hehe. czuje zblizający się angst

ciekawe kiedy dowiemy sie szczegołow

Richie117

Lady M. - wierzę, że to nie ja wybieram fiki, tylko one mnie. Bo jak inaczej wytłumaczyć, że z tego morza Hilsonowych fików (innych nie czytam) wyławiam takie perełki?

Owszem, chętnie zobaczyłabym coś takiego w serialu - chociaż doświadczenie mi podpowiada, jak wyglądałby scenariusz takiego epa: House traci wzrok, pół odcinka to flashbacki uświadamiające mu, co stracił, pozostała część to próby znalezienia lekarstwa, które koniec końców uwieńczone są powodzeniem, bo jak można pozwolić, żeby House był niewidomy?
A poza tym, jeśli już, to wolałabym niewidomego Wilsona (tak, wiem, jestem wcielonym zuem

), bo wtedy House mógłby się wykazać swoimi opiekuńczymi skłonnościami

****

H_love - dziękuję za miłe słowa

Staram się jak mogę podnosić sobie poprzeczkę, a przynajmniej trzymać poziom i wygląda ma to, że mi się udaje

Chyba nie będzie wielkim spoilerem, że tak wesoło będzie cały czas (a nawet momentami weselej), chociaż mnie osobiście to właśnie przygnębia w tym fiku, bo mam wrażenie, że House robi tylko dobrą minę do złej gry i nie chce pokazać, jak bardzo cierpi

Cieszę się, że chcesz zaczekać - to oznacza, że chociaż jedna osoba będzie zaskoczona zakończeniem, kiedy wreszcie uda mi się dobrnąć szczęśliwie do ostatniego rozdziału, kiedy to właśnie wyjdą na jaw tajemnicze szczegóły

A następna część być może pojawi się jutro, a przynajmniej będę się starać

Any

Richie117

Any

Richie117

Any

Katty B.

Mhm. Z jednej strony mam ochotę wyć z radości, bo mamy masę angstu, podszytą pozorną obojętnością House'a oraz całą ciężarówkę poczucia winy i rozpaczy Wilsona.
...
O, i jeszcze tajemnicę. Która dorzuca jeszcze trochę do w/w ciężarówki.

A z drugiej strony... Na razie to mnie śmieszy. I, jeśli jest to choć trochę podobne do "Kontraktu", to tak pozostanie. Fik, który przeczytam raz, drugi, pośmieję się przy rozdzierających momentach, poziewam przy innych i za tydzień zapomnę.
...
Liczę jednak, że ten fik miło mnie zaskoczy i przekona, że warto przeczytać CAŁY dorobek DIYSheep.

...
Może będzie to coś na miarę ukochanego przeze mnie "Retrospect"...?

Kat.

Richie117

Richie117

Rozdział 2

Cameron starała się jak mogła, ale nawet niewidomy House wydawał się czerpać jakiś rodzaj przekornej satysfakcji w zostawianiu jej daleko za sobą. W pewien sposób sprawiało to, że Wilson był zadowolony.

Znalazł go na dachu.

House pociągnął delikatnie nosem. - Hej, Wilson.

- Skąd wiedziałeś, że to ja? - spytał Wilson.

House uśmiechnął się złośliwie. - Potrafię wyczuć twoją okropną wodę po goleniu z odległości kilometra. - Odwrócił się i chociaż jego oczy były niewidome, spojrzały dokładnie w to miejsce, w którym stał Wilson. - Poza tym, jeśli chodzi o ciebie, nie muszę widzieć. - Postukał się palcem w głowę. - Wszystko jest tutaj, przyjacielu - nawet ten ohydny krawat, który masz dziś na sobie. Wtorkowy krawat jest zielony jak smarki - zanucił.

Wilson potrząsnął głową. - Pudło.

House zmarszczył brwi. - Co masz na myśli? - Wyciągnął rękę i jego dłoń przylgnęła do piersi Wilsona. - Wyczuwam krawat... - Zamarł, przesuwając dłonią w dół krawata Wilsona.

- Ty chyba nie... Ty sukinsynu!

- Owszem i naprawdę jestem bez serca. "Kwa, kwa."

House pokiwał głową z niedowierzaniem, jego dłonie dotykały ramion Wilsona. - Chcesz powiedzieć, że czekałeś, aż oślepnę, żeby założyć krawat, który ci kupiłem?

House poczuł, jak Wilson wzrusza ramionami pod jego dłońmi. - Wiedziałem, że będziesz mi dokuczał, jeśli go zobaczysz, więc ten czarny kaczorek pomyślał, że to doskonały moment.

Wilson umilkł, ale House mógł wyczuć, że było coś jeszcze.

- I...? - zachęcił House.

- Być może motywacja?

House odwrócił się. - Robią krawaty z alfabetem Braille'a? - powiedział z goryczą.

- Spójrz na mnie, Greg.

- To miał być żart?

Wilson złapał House'a gwałtownie i odwrócił go, aż jego plecy dotknęły ściany. Trzymał w dłoniach głowę House'a i spoglądał mu prosto w twarz. - Widzę dwa z nich: duże, wyraziste i jasnoniebieskie.

- Możesz być z siebie dumny, bo ja nie widzę, Jack*.

- Na razie - powiedział z naciskiem. - Nie wiesz, co będzie jutro. Jutro być może znów będziesz się śmiał z mojego krawata z Kaczorem Duffy'm. Po prostu nie wiesz. To może być chwilowe - podkreślił zawzięcie. - Nie poddawaj się. House, którego znam, nigdy by się nie poddał.

Słysząc to, House skruszał. - Przepraszam, Jimmy. To mnie zżera - powiedział cicho. Niewidome oczy House'a wpatrzyły się w oczy Wilsona. - Boję się, że z mojego życia nic nie zostanie.

Wilson pociągnął House'a za uszy. - A to co? Siekana wątróbka?

House nie odpowiedział i obaj milczeli przez chwilę.

- Nie myślałeś o tym, żeby skoczyć, prawda? - spytał w końcu Wilson.

- Niee, po prostu przyszedłem tutaj, żeby uciec mojemu psu-przewodnikowi. Ona posługuje się tym jako wymówką, żeby mnie obmacywać. Kup mi w najbliższym czasie labradoodle'a**.

____________________________________________________________________

- Nie, zobacz sam.

- Wiesz, że nie możesz po prostu zmusić czyjegoś wzroku do powrotu.

- Być może. A być może nie. Ale znam ciebie. Nienawidzisz nie wiedzieć.

- Jak brzmi wskazówka?

- Pomyśl o bekonie.

- Ale ty jesteś Żydem!

____________________________________________________________________

- Chcę, żebyś wyciągnął rękę i dotknął doktora Wilsona.

House się skrzywił. - Że co?

- Musisz nauczyć się dotykać ludzi, doktorze House - powiedział cierpliwie terapeuta.

- Dotykam sam siebie. - House uśmiechnął się lubieżnie. - To nie wystarczy?

Wilson westchnął z rozdrażnieniem. Chwycił dłoń House'a i położył ją na swojej klatce piersiowej. - Tylko trzymaj ją powyżej pasa, okej... Arghhh!

Uśmieszek.

- ...House, ty sukinsynu.

____________________________________________________________________

- Ile ich kupiłeś?

- Mnóstwo. Poszedłem do sklepu Warner Brother’s.

- Więc co jest na tym?

- Wydaje ci się, że jestem taki łatwy?

- W porządku. Jak brzmi podpowiedź?

- Kontrola naziemna do Majora Toma.

- David Bowie?

- Gubisz się, House.

- Tylko cię podpuszczam. Myślę, że to ktoś mały, o głupim wyglądzie i pochodzący z Marsa.

- Jak do tego doszedłeś od Majora Toma?

House się uśmiechnął. - Po prostu jestem tak dobry.

____________________________________________________________________

Dotyk jest wysoce niedoceniany w nowoczesnym społeczeństwie. Przez cały czas dotykamy przedmiotów nieożywionych. Rzadko dotykamy ludzi. Ludzie są o wiele przyjemniejsi w dotyku, niż klawiatura komputera czy kierownica. Ludzie są ciepli i miękcy, a nie twardzi i zimni.

Gregory House nigdy wcześniej nie podchodził do dotyku w ten sposób. Nigdy nie musiał. Wzrok i słuch składały się na jego obserwatorskie umiejętności. Wybacz, Greg... musisz się tu zatrzymać. Wzrok i słuch składały się na twoje obserwatorskie zdolności, pomyślał w duchu.

Teraz nie miał wzroku.

Ale stwierdził, że dotyk działa niemal równie dobrze jako narzędzie obserwatorskie. We wczesnym dzieciństwie dzieci wkładają wszystko do ust, żeby rozpracować, co to jest. Nie aż tak wykonalne dla dorosłego człowieka, zdecydował House. Nie mógłby włóczyć się, przysysając się do wszystkiego - chociaż w niektórych przypadkach to nie brzmiało wcale tak źle. Zastanawiał się, czy mógłby namówić Cuddy do udziału w tym eksperymencie.

House nauczył się, że dotykając kogoś, może wiele powiedzieć o tej osobie. Mógł położyć rękę na klatce piersiowej Wilsona i powiedzieć, jak on się czuje, dzięki biciu jego serca. Cóż, po tym oraz po ilości ciężkich oddechów i westchnień. Mógł "przypadkowo" dotknąć/pomacać piersi Cuddy i wnioskując z jej reakcji (to znaczy - czy uderzyła go w twarz czy tylko warknęła groźnie), powiedzieć, jak zestresowana jest tego dnia.

Dotyk powinno się obdarzać większym szacunkiem, myślał House. Nawet jeśli ledwie się dotykali, rękami czy nogami... House czuł się pokrzepiony. To łączyło go ze światem zewnętrznym.

To w niczym nie przypominało małego, cichego pokoju z drzwiami zamkniętymi na klucz. W tamtym pokoju czuł się tak, jakby unosił się w przestrzeni kosmicznej - niezdolny do krzyku, obserwując jak planety i cywilizacje rosną i umierają gdzieś w oddali.

Kiedy czuł ciepło Wilsona, w jakiś sposób łączył się ze wszystkimi ludźmi, których Wilson dotykał w swoim życiu - od jego matki do jego kochanek.

Może dlatego, że był onkologiem, Wilson o tym wiedział. Czy kładł dłonie na swoich pacjentach?, rozmyślał House. Czy to działało? Czy dłoń drugiej osoby była skuteczniejsza, niż wszystkie lekarstwa i nowoczesna nauka tego świata?

Nigdy o tym nie rozmawiali. Pierwszej nocy w domu Wilson po prostu położył się obok niego i zasnął, jak gdyby wiedział, że House potrzebuje bliskości drugiego człowieka. O to chodziło. I każdego ranka House czuł, że odzyskał odrobinę połączenia ze światem. I może Wilson również.

____________________________________________________________________

- Foreman, chodź tutaj.

- Czego?

- Który Wilson ma dziś na sobie?

- Przykro mi, doktorze House, ale jestem związany Przysięgą Hipokratesa. Nie mogę ujawnić tej informacji.

- Mam ci przypomnieć, że jestem twoim szefem?

- Nie wydaje mi się, że udzielanie tej informacji podlega jakiejkolwiek części mojego kontraktu.

- Zdrajca.

____________________________________________________________________

- Zachowujesz się podle, ponieważ jesteś zaniepokojony.

- Pomyśl o tym w ten sposób, Cameron. - House zbliżył się do niej. - Tyle lat studiów medycznych i jesteś niczym więcej jak psem - powiedział.

____________________________________________________________________

Cuddy obserwowała, jak Cameron minęła ją i pomknęła do damskiej toalety. Niech go szlag, pomyślała. Poszła poszukać Wilsona.

Po kilku minutach zbierania się w sobie, zdecydowała, że nadszedł czas zmierzyć się ze światem. Cameron ruszyła w dół korytarza. Zatrzymała się, gdy zobaczyła, że Wilson wchodzi do gabinetu House'a. Zakradła się korytarzem i zerknęła do środka. Wilson przeszedł przez pokój, by stanąć za fotelem House'a, a potem, po kilku słowach, uderzył do lekko w głowę. House odwrócił się do niego i zaczął gwałtownie gestykulować.

Wyglądało na to, że nie wywarło to na Wilsonie żadnego wrażenia i w dalszym ciągu pouczał House'a. Zauważyła, że gdy mówił, położył dłoń na ramieniu House'a.

H_love

Richie117

Amanda

Niewidomy House. House, któremu odebrali coś co on odbierał jako jeden z ważniejszych elementów w jego życiu a nie rozumiejący, że to co najważniejsze wciąż ma. Jest sobą, zagubionym, załamanym ale wciąż sobą. Poza tym, może ten właśnie rodzaj choroby nauczy go, że są ludzie, którzy chcą mu pomóc i którzy mogą to zrobić.
Sytuacja w jakiej się znalazł nauczy go, że ludziom można a wręcz czasami należy ufać, a z drugiej strony wciąż pozostanie House'm, tym samym, który wie co powiedzieć i jak to powiedzieć, żeby zabolało.
Bardzo nie podoba mi się zachowanie Cuddy. Próbowała nauczyć House'a lekcji, którą on sam musiał odrobić, w której nikt mu nie pomoże i zapomniała, że izolowanie go od ludzi, nie nauczy go jak z nimi przebywać.
Odnośnie jeszcze tego czym to opowiadanie jest. Mnie cieszy, że relacja między nimi rozwinie się jak się rozwinie. Nie zawsze miłość musi zacieśniać się do sfery seksu. Czasami prawdziwa miłość to poświęcenie i wyrzeczenia jakich jesteśmy w stanie doświadczyć dla drugiej osoby.
Z przyjemnością będę śledziła to opowiadanie dalej. Z chęcią dowiem się jak House rozkwitnie w zaistniałej sytuacji i do jak wielkiego poświęcenia jeszcze gotowy będzie Wilson.