Immobile surprise.

Any

Kategoria: love

Zweryfikowane przez Richie117

Krótkie, luźne, takie zwyczajne.
Enjoy!

To był jeden z takich momentów, w których zastanawiał się, czy dobrze zrobił, wybierając na swoją specjalizację onkologię. Siedział na korytarzu w towarzystwie dwojga młodych ludzi. Kobieta płakała, mąż obejmował ją delikatnie, po jego policzkach także spływały pojedyncze łzy. Przed chwilą dowiedzieli się, że ich czteroletni synek ma bardzo ostrą postać białaczki. Sam Wilson również czuł się niepewnie, coś ściskało go za gardło.
- Ile czasu mu zostało?
- Nie wiemy. Może kilka miesięcy, może kilka dni – powiedział szczerze.
Kobieta załkała głośniej. Po chwili z ust młodego ojca padło pytanie, którego onkolog nie znosił, na które najchętniej nigdy nie dawałby odpowiedzi:
- Czy będzie cierpiał?
- Zrobimy co w naszej mocy żeby ból był jak najmniejszy – była to stała lekarska formułka. Widząc jednak wzrok rodziców, dodał – Będzie. Ale naprawdę zrobimy wszystko, by ograniczyć jego cierpienie do minimum. Myślę, że teraz państwo powinni do niego iść, na pewno za wami tęskni. Zajrzę do was jutro po rannym obchodzie.
Małżeństwo wstało. Wilson, po sekundzie ciszy powiedział jeszcze:
- Nie mogę sobie nawet wyobrazić, co państwo czujecie. Gdyby było cokolwiek, w czym mógłbym pomóc, proszę dać mi znać.
- Dziękujemy, doktorze. Za wszystko.
Onkolog skinął głową i odszedł wolnym krokiem. Po raz kolejny dziękowano mu za złą wiadomość. Czuł się wtedy przeceniany, nie wiedział, co odpowiedzieć. Westchnął. Tak strasznie żal mu było rezolutnego, blondwłosego chłopca.
Dlaczego na tym świecie najbardziej cierpią niewinni?
Po raz kolejny zadał sobie to odwieczne pytanie.
Potrzebował teraz kogoś bliskiego, przed kim nie musiałby udawać dobrego nastroju.

- Hej, Jimmy, skąd ta ponura mina?
Zza rogu korytarza wyłoniła się jedyna osoba, która była w stanie poprawić mu humor.
Skąd on wiedział, że akurat teraz jest mi tak potrzebny? – przemknęło mu przez myśl.
- Czterolatek. Tragiczna odmiana białaczki – odpowiedział skrótowo.
House spojrzał na niego uważniej.
- Będziesz się załamywał? – spytał, ale w jego głosie nie było kpiny. Prędzej rezygnacja, a może nawet troska.
Skinął ostrożnie głową. Usiedli na dwóch krzesłach stojących w kącie pogrążonego w półmroku korytarza. Wilson wpatrywał się w swoje splecione palce. Cieszyła go obecność przyjaciela, jego spokojny oddech, spojrzenia, które czuł na sobie co pół minuty. Po kwadransie smutek powoli zaczął go opuszczać. Powiedział ciche:
- Dzięki.
- I świat znów wydaje się piękny… - odpowiedział House na pozór obojętnie.
I to zdanie wywołało momentalnie na twarzy Jimmy’ego uśmiech. W identycznej formie usłyszał je dokładnie rok temu, w dniu, który okazał się być najpiękniejszym dniem jego życia.
Przecież dziś dziewiąty stycznia, jak mogłem zapomnieć? – pomyślał z niedowierzaniem. Zdziwiło go także, że przyjaciel pamiętał o tej rocznicy; bo jak inaczej wytłumaczyć użycie tego zdania akurat dziś?
Ostatni rok minął tak szybko…

Uśmiechnął się do swoich wspomnień.

Pogoda była wtedy podobna do tej obecnej. Mimo środka zimy temperatura sięgała nawet dziesięciu stopni powyżej zera, na ulicach nie leżał śnieg.
Siedział z House’m w mieszkaniu przyjaciela, świętując swój kolejny rozwód. Oglądali jakiś mecz, pili piwo. Mimo iż Wilson czuł ulgę z powodu zakończonego nareszcie związku, to minę miał dość niewyraźną. Jego twarz na tyle nie przypominała oblicza człowieka szczęśliwego, że diagnosta z głośnym westchnieniem wyłączył telewizor.
- Nie spodziewałem się, co prawda, że będziesz śpiewał z radości, ale ty siedzisz tu jak na pogrzebie – rzucił. – Co jest?
Nie musiał ponawiać pytania. Wilson czuł, że jeśli się nie wygada, to eksploduje.
- Zauważyłeś, jak to wszystko się dziwnie układa? Mnie lubią wszyscy, ale każdy, do kogo chociaż trochę bardziej się zbliżę, po jakimś czasie zawsze odchodzi, kompletnie zmienia swoje zdanie o mnie. Ciebie natomiast lubi kilka osób, ale to jest lubienie dozgonne. Czemu? Dlaczego ja tracę na wartości, gdy się mnie lepiej pozna, a ty zyskujesz?
- Taki już mój urok – odpowiedział. – Może to te cudowne oczy, wspaniale rysujące się mięśnie?
- House, daj spokój, mówię poważnie… – burknął.
I wtedy stało się coś niesamowitego. Coś, o czym w głębi serca marzył od lat.
Przyjaciel spoważniał i przysunął się bliżej.
- Ale jest jedna osoba, która nigdy nie odejdzie, osoba, która nie lubi zmieniać zdania, w której oczach niewiele do tej pory straciłeś.
Zanim Wilson zdążył odpowiedzieć, zanim w ogóle znalazł jakieś słowa, którymi mógłby się posłużyć, twarz House’a znalazła się kilka milimetrów od jego twarzy i poczuł usta przyjaciela na swoich. Po chwili szoku i niedowierzania rozchylił wargi i oddał pocałunek.
I wtedy cały świat przestał go obchodzić. Liczył się tylko człowiek siedzący obok, człowiek, który prawdopodobnie podzielał jego uczucia, dla którego był po prostu ważny.
Ich usta na chwilę się rozłączyły. Słowa nie były tu konieczne. Wystarczyło spojrzeć drugiej osobie w oczy, lekko się uśmiechnąć i wszystko się już wiedziało.
- I świat znów wydaje się piękny, nie Jimmy? – usłyszał.

- Wilson?
Ocknął się ze swoich wspomnień i zobaczył House’a stojącego przy drzwiach od windy. Szybko dołączył do przyjaciela; ten spojrzał na niego badawczo.
- No więc?
- Więc co? – spytał lekko nieprzytomnie.
- Właśnie pytałem, czy masz tu coś jeszcze do roboty, bo szykuję małą niespodziankę, ale ty wolałeś gapić się z głupim uśmiechem w ścianę.
- Nie, nie mam – odpowiedział, po czym wszedł za przyjacielem do windy. – A o jakiej niespodziance mowa?
- Rocznicowej – House uśmiechnął się tajemniczo i podszedł do onkologa, zmuszając go do przywarcia plecami do ściany. – Mówiłeś kiedyś, że małe pomieszczenia wyzwalają poczucie bliskości…
- Owszem, ale nie w przypadku, gdy zaraz otworzą się drzwi od tego pomieszczenia i zostaniemy obrzuceni spojrzeniami przez połowę pracowników szpitala – odparł trzeźwo.
- Nie zostaniemy – zapewnił go przyjaciel wciąż z szatańską miną, majstrując przy jego pasku od spodni.
- Skąd ta pewność? I dlaczego w ogóle ta winda stoi? – czuł, że nie na długo wystarczy mu sił, żeby protestować.
- Dałem dwadzieścia dolców mechanikowi, żeby punktualnie o dwudziestej drugiej ją zatrzymał i uruchomił dopiero około siódmej – wyjaśnił House. – Dobrze, że mamy tu wentylację, nie?
Wilson spojrzał na zegarek. Była dwudziesta druga trzy. Zaczynała się jedna z ciekawszych nocy w jego życiu.

vicodin_addict

Ahhhh Any, jesteś cudowna. And I mean, C U D O W N A. Fik świetny, czyta się lekko i przyjemnie. House i WIlson i ich rocznica. Co więcej, House pamiętający o rocznicy = Yum!

A ten fragment:

Any

Dziękuję Ci, nie spodziewałam się, że to może aż tak się spodobać ^^

Biedny Jimmy, 9 godzin w windzie z House'm, ciekawe, czy nie zwariuje...

vicodin_addict

Może, może. I właśnie dostałaś ode mnie dowód ;>

Haha, no Jimmy by nie wytrzymał? Z House'em? Oczywiście, że wytrzyma, jeszcze pewnie chciałby dłużej... tak mi się wydaje

nefrytowakotka

Zaraz tam zwariuje... będzie zachwycony

Śliczne. I house który pamięta... nonono... (choć ja zawsze uważam że on pamięta tylko tego nie okazuje:P)
Naprawdę miodzio wyszło

Richie117

śliiiiiczne

Wilson szukający pociechy u House'a zawsze jest przeuroczy

No i House udzielający Wilsonowi milczącego wsparcia...

*knuje rozdział Gimme, w którym Kaczątka się dowiedzą*

House pamiętający o rocznicy? No cóż, o TAKIEJ rocznicy chyba nie mógłby zapomnieć

A Wilsonowi po prostu wyleciało z głowy - w końcu ON przejmuje się problemami swoich pacjentów, a House myśli tylko o własnym... o własnych sprawach

(Inny fikuś nt House'a pamiętającego o rocznicy: [link widoczny dla zalogowanych] - (nie)stety tylko f-ship, ale mnie się podobało

)

i w dodatku House WYDAŁ KASĘ na rocznicową "imprezę"

Wilson z pewnością w odpowiedni sposób to "doceni"

Bonusik: jeszcze jeden fikuś w windzie - [link widoczny dla zalogowanych]

Buziaczki, any

Poziomka

Och! Świat znów wydaje się piękny!

Wystarczy, że moja kochana any napisze jakiegoś fika i od razu lepiej Poziomce.

(no chyba, że kończy go tragicznie

)
Jejku, jejku tak mi słodko, że aż nie wiem co napisać!

Strasznie mi się spodobała rocznicowa niespodzianka.

Aż sama muszę się zastanowić nad czymś takim.

Any

Richie, Ty wiesz, że ja uwielbiam, jak mi podrzucasz jakieś ficzki ^^ Co prawda nie jestem pewna, kiedy będzie mi dane je przeczytać, ale dziękuję ;*

O, i Poziomeczka się zjawiła!
Kochana, nie masz pojęcia, jak za Tobą tęsknię

marengo

Ładnie było, podoba mi się

.

Ej, ale nienienie. Dlaczego i w serialu, i w fikach tak rzadko pokazuje się przypadki, w których wyleczenie jest możliwe? Jeśli ktoś ma raka, to prawie zawsze musi opuścić ziemski padół w przyszłości raczej bliższej niż dalszej. I object! xD

- Będziesz się załamywał? – spytał, ale w jego głosie nie było kpiny. Prędzej rezygnacja, a może nawet troska.
Jakie to słodkie! Troska, nie załamywanie. House’owa troska jest słodka xD.

- Właśnie pytałem, czy masz tu coś jeszcze do roboty, bo szykuję małą niespodziankę, ale ty wolałeś gapić się z głupim uśmiechem w ścianę.
Ja czasem też tak mam, ale na szczęście, jeśli już mi się to zdarza, to zazwyczaj w domu xD. Gapię się z głupim uśmiechem w ścianę, a otoczenie zaczyna się głupio gapić na mnie xD. Ewentualnie na ścianę, żeby zobaczyć, czy jest w niej coś ciekawego xD.

- Dałem dwadzieścia dolców mechanikowi, żeby punktualnie o dwudziestej drugiej ją zatrzymał i uruchomił dopiero około siódmej – wyjaśnił House.
A co jeśli... któryś odczuje potrzebę pójścia do toalety...? xD

Ach, i jeszcze odnośnie tytułu: to ma być "suprise" czy "surprise"? A jeśli "suprise", to cóż to jest? Tak z ciekawości... xD

Any

Richie117

Any

bo ja tu o wyższych uczuciach mówię, a wy o takich przyziemnych potrzebach nawijacie

No ale dobrze, możemy dodać, że w podłodze windy była dziura o średnicy 15 cm, więc gdyby komuś coś się zachciało..

madziax

Oh Gosh.
tak, świat jest piękny. Any, jesteś genialna.

Zaczynała się jedna z ciekawszych nocy w jego życiu.
to był ich pierwszy raz?

- Taki już mój urok – odpowiedział. – Może to te cudowne oczy, wspaniale rysujące się mięśnie?
o jakich mięśniach mowa?

osobiście bałabym się zostać z Housem sam na sam w windzie.

ceone

świetne, dowcipne i lekkie ;>
brawo any !

Richie117

Any

marengo

Richie117

Any

To może najpierw Wy z nim sobie utkniecie, potem zdacie mi relację z tego wydarzenia, a ja zrobię to (

) jako ostatnia, żeby zachować jak najlepsze wrażenie ^^

Richie,nie skojarzyłam tego fragmentu z "One step.." *bije się w piersi*

Richie117

any, to w ramach pokuty za grzech sklerozy, możesz przeczytać cały One Step jeszcze raz

marengo

any, ale pierwsza najbardziej wbija się w pamięć! xD A ja utknę pierwsza xD.

Richie117

mari - zgodnie z psychologicznym prawem "Nowości i Świeżości" - pierwsza i ostatnia... czyli any też ma szanse

marengo

Richie! A miałam taki dobry humor! xD
A tam, podzielimy się po równo

.

Any

Będę ostatnia, muszę być ostatnia

Richie, nie ma mowy, nie przeczytam

Za dużo emocji by się w tym wiązało...

Richie117