Czekając [M]

Pino

Sherlock/John

Ten ship to źródło takiej radości, że naprawdę nie wiem jak mogłam zacząć od angstu. Mimo wszystko życzę miłego czytania

Wcześniej umieściłam ten tekst forum SH, także część osób może już go znać.

Sherlock zawsze myślał, że to on będzie tym, który umrze pierwszy. To on bez chwili zastanowienia ruszał w pościg za mordercami, to on skakał po dachach, potrafił przez tydzień nie jeść i nie spać. To on eksperymentował ze wszystkimi możliwymi truciznami.

Nie John. Były żołnierz, który wrócił do Londynu żeby odzyskać spokój. Nie John, który dziesięć razy zastanowił się zanim coś zrobił. Nie John, który był rozsądny, rozważny i cudownie przeciętny. Nie John, który regularnie jadał, spał i wyrzucał mleko czterdzieści osiem godzin po otwarciu. Nie John, który miał zasady, miły głos i dobre serce. Nie John, który miał pecha na swojej drodze spotkać Sherlocka Holmesa.

John John John John

Ani przez chwilę nie pomyślał, że dwóch mężczyzn może późnym wieczorem w środku miasta, dla telefonu i dziesięciu funtów zrobić to, co nie udało się nawet Moriaty’emu.

Ani przez chwilę nie pomyślał, że to właśnie John zmuszał jego płuca do pompowania powietrza, a serce do bicia. I teraz, kiedy siedzi w jego fotelu, otoczony jego – corazsłabszymbożecorazsłabszym – zapachem, myśli że już nigdy nie otworzy oczu. Tu jest dobrze, tu jest cicho. I to tutaj, przez jeden cudowny ułamek sekundy jest pewien, że John może wrócić. Ale schody prowadzące do jego pokoju pozostają ciche, nikt nie podnosi z zakłopotanym uśmiechem zapomnianych rano kluczy, nikt nie parzy herbaty.

Po raz pierwszy w swoim życiu Sherlock widzi i nie potrafi wyciągnąć wniosków. Obserwuje, ale nie dostrzega. Czeka.

END

Lady Makbeth

Wiesz co Pino? Kocham cię

Tak już jakiś czas temu zauważyłam, iż ten serial (a w szczególności ten pairing) są wyjątkowo angstogenne. I chociaż zwykle angst mnie nie kręci, to takie krótkie, smutne opowiadania wyjątkowo dobrze na mnie działają

Serio, smutne historie najbardziej nadają się na krótkie formy, przynajmniej według mnie.
Twój fik wybitnie do takich należy i właśnie za to cię kocham. W paru zdaniach pięknie określiłaś osobowość Johna i to, w jaki sposób oddziaływał on na Sherlocka i jak podziałała na detektywa jego śmierć.
Ciekawie, bez zbędnych emocji i realnie wyciskające łzy z oczu. Świetnie ci to wyszło

Kasiek

Popieram Lady smutne historie są stworzone do krótkich form. I odwrotnie.
Napisałas świetnie. Czuć smutek, czuć rozpacz. Bardzo, bardzo mi się podoba. Wena. I świetne otwarcie wątku.

Pino

Agusss

Wow! Pino to chyba jedyne słowo, które potrafię powiedzieć po przeczytaniu. Wow!
Wzruszające! Niby krótkie, niby proste, ale mające taką głębię! Coś co czytałam jednym tchem. By później przeczytać jeszcze raz i jeszcze. By później usiąść i pomyśleć. Smutne, ale w tej swojej smutności piękne!
Weny

Pietruszka

Lubię!
Bo lubię przemyślenia ludzi, którzy sądzą, że oszczędzi się im cierpienia i umrą pierwsi

Pino

Muniashek

Pino, kocham Cię razem z Lady

Ehh, to jest tak smutny fik, tak realny i tak smutny oraz tak piękny i tak smutny, że to się w głowie nie mieści. Kocham takie

Więcej, więcej...!

Nic więcej nie powiem. Zbyt piękny.

joasui

Spokojna, mała, melancholijna, bardzo przyjemna do przeczytania miniaturka. Prosimy o więcej

Atris

Uważam, ze to jest świetne. Krótkie, ale uczuciowe i chwytliwe

I nie ma co cytować, zacytowałabym całość

I mówię za Agusss: "Wow!"

Eee... może coś później napiszę konstruktywnego, jak mi przejdzie.
Albo nie, bo uciekną mi emocje

Więc tak, najbardziej mnie ruszyło chyba to, że Sherlock:

Cobra

Kolejna wspaniała miniaturka, w której nie brakuje ciekawego pomysłu, a wykonanie znów zasługuje na największe słowa uznania i liczne pochwały. Czytanie takich rzeczy, to dla mnie czysta przyjemność. Cóż mogę powiedzieć o tej miniaturce? Otóż w głównej mierze dostrzegam tu wielką tragedię naszego drogiego detektywa, którego spotkało podwójne rozczarowanie. Prawdopodobnie po raz pierwszy zawiodła go logika myślenia. Bo jak to możliwe, że on, człowiek, który robi coraz bardziej szalone rzeczy i ciągle żyje na granicy życia i śmierci nadal jest na tym świecie, a John już nie? Każdy powiedziałby, że będzie inaczej, ale los z niego zakpił. Za to druga przegraną Holmesa jest fakt, że dopiero teraz, kiedy na wszelkie zmiany było już za późno, dotarło do niego, że to wcale nie zagadki kryminalne są jego powodem do dalszego funkcjonowania. Strasznie podoba mi się określenie „cudownie przeciętny” w odniesieniu do Watsona, bo mówiąc szczerze, to on właśnie taki był i być może to właśnie ta przeciętność sprawiała, że John zawsze był dla Sherlocka czymś egzotycznym, interesującym niczym najbardziej zagadkowa sprawa. Bo nawet genialny Sherlock Holmes nie może zwyciężyć tego brutalnego losu, który odebrał mu powód do dalszego życia. Ten powód nazywał się John Watson. I nie wątpię, że wbrew wszelkiemu rozsądkowi Sherlock jeszcze przez bardzo długi czas nadal będzie czekał.

Vicodinka

Krótko i na temat. Piękne

Pisz więcej!