Fic: Not Worth It [15] [u]

dzio

Kategoria: friendship

Zweryfikowane przez Autorkę

FFN się odblokowało i udało mi się opublikować mojego pierwszego House'owego fika.

Rzecz dzieje się po zakończeniu sezonu 4, więc jeżeli ktoś jeszcze nie widział, to proponuję się wstrzymać, żeby uniknąć spoilerów. Shipów jako takich nie ma, chociaż jeżeli ktoś ma ochotę, to może sobie w jedną albo drugą stronę sprawę zinterpretować. :smt002

Na razie gotowa jest tylko wersja angielska. Postaram się przygotować polskie tłumaczenie w ciągu najbliższych paru dni - chyba, że kogoś natchnie i postanowi zrobić to za mnie. :smt002

Zapraszam: [link widoczny dla zalogowanych]

:smt026

Marau Apricot

Yyy, przepraszam, jaki jest sens zakładania tematu do fika, skoro fika się nie przygotowało? Co, bookujemy sobie fiki, tak? Takie postępowanie, jest według mnie głupie i niepotrzebne. Rozumiem, taak, opublikowałaś/eś fika na FFN, super.
Ale skoro jest to POLSKIE forum, to może tak po "POLSKIEMU", co?

dzio

A może chciałam, żeby go przeczytało parę osób, które znają angielski i skomentowało w czasie, kiedy będę pracować nad tłumaczeniem, które dla reszty świata tutaj wrzucę za parę dni? Rozumiem, że to jest polskie forum i dlatego fika nie wkleiłam w temacie, tylko podałam linka. Wkleję tłumaczenie. Nie rozumiem, w czym problem - jest jakaś reguła, o której nic nie wiem, zabraniająca wrzucania materiałów w języku innym, niż polski?

Marau Apricot

Nie ma takowej reguły. Po prostu postępowanie w stylu "a to założę temat, żeby mi kto fika nie wziął i nie przetłumaczył" wydaje mi się głupie.
A tak ogólnie to fik ciekawy i chętnie zobaczę tłumaczenie.

dzio

Ale przecież ja napisałam, że jeżeli ktoś ma wenę i czuje się na siłach, żeby przetłumaczyć, to zapraszam. Nie rozumiem, w czym problem...

A po tłumaczenie zapraszam za 2, 3 dni.

Narenika

Marau, o ile dobrze rozumiem, to dzio napisała tego fika właśnie po angielsku. Nic sobie zatem nie blokuje, tylko się chwali. Jak go przetłumaczy na polski, to wrzuci tutaj w wersji polskiej.

Dzio, jestem pod wrażeniem, nie umiałabym napisać fika po angielsku, chociaż pisząc po polsku, niektóre dialogi częściowo najpierw wymyślają mi się po angielsku

Przeczytam, ale pewnie wieczorem i wtedy skomentuję

Richie117

Ja też chętnie przeczytam

Obie wersje

Tylko skoro to jest fik House&Wilson

to... CO ON ROBI W "INNYCH"?????

joasui

Kurde, dzio! Czytam Twojego fika i jestem na skraju rozpłakania się! Oczy wilgotne, broda zmarszczona...
PIĘKNE!!!

(można za moją reakcję winić też rozbuchane hormony, ale to jak kto woli

)

No dobra. Przeczytałam całość. Ostatecznie się poryczałam. Ty zua kobieto.

dzio

Richie - z tego co rozumiem, fik o przyjaźni Wilsona i House'a nie kwalifikuje się jako Hilson. Jak pisałam, można się bawić w interpretowanie na różne sposoby, ale w założeniu nie ma tu żadnych shipów, czyli według mnie rzecz podpada pod INNE.

joasui - cieszę się, że się podoba.

Aku

Richie117

dzio

Ok, po pierwsze - przenieś fika do Hilsona, skoro faktycznie tam pasuje. Nie popatrzyłam, moja pomyłka.

Po drugie - matko boska, to się nazywa recenzja. o_O

Serce autorki rośnie, jak się coś takiego czyta. Dzięki wielkie.

Wielkie wielkie.

A pisanie House'a po angielsku jest dla mnie łatwiejsze, niż po polsku - widziałam wszystkie odcinki bez lektora albo napisów, czytam fiki po angielsku - w mojej głowie House mówiący po polsku brzmi... dziwnie. Co najmniej. Dlatego to tłumaczenie (bo zaczęłam chwilę temu) mi tak ciężko idzie.

Richie117

(tajemniczy ktoś przeniósł fika... Jakieś czary na Horum się dzieją :wink: )
spox, pomyłki się zdarzają - Tym bardziej się cieszę, że wpadłam na Twojego fika, bo *wstydzi się* poświęcam większość czasu na siedzienie w dziale Hilsonowym

Cieszę się, że recenzja się podoba, bo zapomniałam przeprosić za jej długość

evay zapoczątkowała tradycję takich dogłębnych analiz, a mnie się to spodobało

(może kiedyś się zrewanżujesz :wink: )

Mnie też się zdarza myśleć o House'ie po angielsku, ale zdecydowanie brakuje mi słów, żeby napisać całe opowiadanie... Ale dopiero od 5 miesięcy wróciłam do angielskiego, więc wszystko przede mną (może

)

"Szkoda", że zakopałam się w tłumaczeniu "One Step", bo chętnie popracowałabym nad Twoim fikiem (szczególnie, że ciężko Ci idzie)... Ale chyba bałabym się przedstawić tłumaczenie autorce fika...

Naprawdę, wielki szacun

Chciałabym, żeby scenarzyści mogli to zobaczyć...

Katarzyna

Na razie przeczytałam pierwszą cześć, zaraz zabieram się za resztę. Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem. Szczególe wrażenie zrobił na mnie fragment:

dzio

Richie: Za długość nie przepraszaj, jeżeli ktoś jest gotowy poświęcić czas potrzebny na napisanie 3 stron tekstu, to znaczy, że autor dotarł do czytelnika, nie?

A autor się bardzo cieszy, jak dotrze do czytelnika.

Na szybką poprawę słownictwa polecam czytanie w ilościach hurtowych bez podpierania się słownikiem, nawet jeżeli coś jest nie do końca jasne - słówko wyczajone z kontekstu wpada w pamięć o wiele szybciej niż przeczytana w słowniku definicja.

O tłumaczenie się nie martw, poradzę sobie.

A scenarzyści by w życiu nie przełknęli mojej wersji, bo wszystkie 3 główne postacie są nieco OOC - celowo i z pełną świadomością, żeby nie było.

Poza tym zdecydowanie zbyt szybko cała sytuacja się rozwiązuje. Ja jak najbardziej chcę Wilsona i House z powrotem w dobrych stosunkach (tylko bez skojarzeń proszę...

), ale kilka odcinków im to pewnie w serialu zajmie. A poza tym oni chyba nie mogą dłubać w fanfikach - nic nie jest tak irytujące, jak odkrycie, że ktoś inny wpadł na ten sam genialny pomysł co ty, i teraz nie możesz tego wykorzystać, bo będzie wyglądało jak plagiat.

Katarzyna - dzięki.

Richie117

3 strony tego było?? nie wiem, bo na bierząco w notatniku pisałam

przy czytaniu fików prawie nigdy nie zaglądam do słownika - za to przy tłumaczeniu nie mam odwagi napisać czegoś, o czym nie jestem przekonana, bez konsultacji ze słownikiem (ale kilka razy zdarzyło się, że dopiero po jakimś czasie znalazłam w słowniku coś, czego sama się domyśliłam - to cholernie cieszy

)

wiem, że sobie poradzisz - już nie mogę się doczekać, żeby się dowiedzieć, czy wszystko dobrze zrozumiałam

a scenarzyści... cóż - z tego fika przecież można by zrobić kilka epów i wtedy byłoby miejsce na inne postacie - w hilsonowym fiku nie są potrzebne, chyba że odgrywają znaczącą rolę... A czy mogą czy nie mogą grzebać w fikach... Ja mam wrażenie, że liczba pomysłów i tak jest skończona, więc pewnie coś się kiedyś powtórzy

Też chcę, żeby wszystko szybko było dobrze i szlag mnie trafi, jeśli Wilson będzie się zachowywał niedojrzale przez pół sezonu

dzio

No dobra, here goes: tłumaczenia część pierwsza.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Dzisiaj, sam ich widok boli.

Nie patrzą na siebie, nigdy. Nawet bez patrzenia w jakiś sposób potrafią unikać przebywania w tym samym pomieszczeniu dłużej, niż kilka sekund.

Wilson nosi skamieniałą twarz żałobnika zastygłego w bólu. Chodzi powoli, ze spuszczoną głową. Nie patrzy nikomu w oczy, nie wspominając o nawiązywaniu rozmów. Wilson, który zawsze był przyjacielem wszystkich, powszechnie lubianym przez pacjentów, pielęgniarki, porządkowych i innych lekarzy - teraz jest duchem. Cuddy podejrzewa, dlaczego nigdy nie podnosi wzroku - każde spojrzenie pełne litości, każda zatroskana mina, każde "Tak mi przykro, James" tylko pogłębia jego cierpienie, wydobywa na powierzchnię wciąż świeże wspomnienia. Wilson musi teraz rozumieć House'a lepiej niż kiedykolwiek, ta sama niechciana litość zmusza ich do odtrącania wszystkich wokół.

Z Housem jest jeszcze gorzej. Wrócił do pracy, po tym jak Foreman zadeklarował, że zniknęły wszystkie skutki przerwanej procedury stymulacji mózgu. House prawie nie wychodzi ze swojego biura, nawet kiedy nie musi tam być. Nawet kiedy powinien być gdzieś indziej, jeść lunch czy jechać się przespać do domu. Kilka razy Cuddy przyłapuje go w tym samym ubraniu, które nosił dzień wcześniej - nie tylko nie pojechał do domu, nie pofatygował się nawet żeby przywieźć sobie coś do przebrania, jak to wcześniej miał w zwyczaju. Wciąż jest błyskotliwy, wciąż podejmuje szalone decyzje, wciąż terroryzuje pacjentów i ich rodziny aż zgodzą się na proponowane przez niego zabiegi, wciąż rozwiązuje zagadkę za zagadką. Ale nie ma już zabawnych docinków, intelektualnych gierek z jego zespołem, oburzających komentarzy i żartów nie na miejscu. Po prostu wykonuje swoją pracę - na czas i najlepiej, jak potrafi. Łącznie z godzinami w klinice.

House też nie podnosi wzroku, stracił na wadze i mocniej utyka. Mija miesiąc, zanim Cuddy wreszcie rejestruje wyraźny obraz jego twarzy i łączy fakty.

- Przestałeś brać Vicodin - mówi i House powoli podnosi wzrok znad akt, które czyta.

- Tak - potwierdza. W jego głosie słychać zmęczenie i napięcie, ale jego twarz pozostaje bez wyrazu.
Cuddy przygląda mu się przez dłuższą chwilę w milczeniu i w końcu dostrzega jego oczy - mocniej podkrążone, ze zmarszczkami napięcia w kącikach, jasnoniebieskie tęczówki zmętniałe od bólu.

- Dlaczego? - pyta i próbuje sobie wyobrazić, co mogło go skłonić do znoszenia bólu, kiedy mógł po prostu poprosić... - Wilson? - House wzdryga się i Cuddy pochyla się, opierając dłonie na jego biurku. - Nie chciałeś prosić go o receptę.

House tylko wzrusza ramionami, ale również nie zaprzecza.

- House, w tym budynku jest pełno lekarzy, którzy mogli ci ją wypisać, wliczając w to mnie!

- Nie.

Cuddy wpatruje się na niego. - Dlaczego?

House zamyka oczy na moment. - Czego ty ode mnie chcesz? - pyta bezbarwnym głosem. To nie jest w porządku. Powinien na nią krzyczeć, obrażać ją, stroić sobie żarty z jej bluzki... - Wykonuję swoją pracę. Rozwiązałem wszystkie przypadki. Codziennie jestem w klinice. Nawet zabrałem się za te stare akta, o które zawsze zawracasz mi głowę.

- Cierpisz.

Rysy jego twarzy tężeją. - Spóźniłem się do pracy? Popełniłem błąd, straciłem pacjenta? Wydarłem się na jakiegoś kretyna w klinice? Znęcałem się nad pielęgniarkami?

- Nie - musi przyznać Cuddy.

- Więc jakie to ma znaczenie?

Cuddy wznosi ręce do góry. - Jak możesz mówić coś takiego? Oczywiście, że to ma znaczenie. Nie powinieneś znosić fizycznego bólu, kiedy możemy ci w tym pomóc!

- To nieistotne.
Cuddy ma ochotę wykrzyczeć swoją frustrację.

- Czy ty chcesz cierpieć?

- Nie obchodzi mnie to.
Cuddy widzi, że House mówi poważnie. W jego oczach nie ma nic, nic oprócz bólu.

Nie potrafi znaleźć właściwych słów, więc odwraca się i wychodzi z jego biura. Idzie do następnego - kolejnego, w którym światła pozostają włączone długo po tym, kiedy wszyscy inni poszli do domu.

- Cześć - wita ją Wilson.
Po jego zaczerwienionych oczach Cuddy poznaje, że płakał. Musi powstrzymać się przed powiedzeniem czegoś pocieszającego, położeniem ręki na jego ramieniu, mówieniem cichym, współczującym tonem. Wie, że w tej chwili Wilson nie jest w stanie znieść więcej współczucia.

- Wiedziałeś, że House przestał brać Vicodin? - decyduje się nie owijać w bawełnę.

Cień przemyka przez jego twarz, a jego ramiona garbią się jeszcze bardziej. - Tak. Ja... poszedłem zapytać go, czy nie potrzebuje nowej recepty.

Cuddy patrzy w dół, żeby ukryć maleńki, smutny uśmiech. Taki właśnie jest Wilson - zawsze tam, gdzie jest potrzebny. Nawet po...

- Nie chciał?

Wilson kręci głową. Kiedy mówi, jego głos jest tak cichy, że Cuddy musi nachylić się, żeby usłyszeć jego słowa. - Powiedział, że nie warto marnować leków na niego.

Słowa spadają na nią, jak cios w twarz. - Co?

- Potem powiedział mi, żebym wyniósł się z jego biura i nie wracał - Wilson wygląda na bezsilnego, zagubionego.

Cuddy wypada na korytarz. W czasie, kiedy jej obcasy wystukują kroki do Departamentu Diagnostyki, w myślach już nazywa House'a upartym, melodramatycznym idiotą i rozkazuje mu zebrać się do kupy.

Światła w jego biurze są pogaszone, w środku nie ma nikogo. House już wyszedł.

Cuddy prawie biegnie w stronę wind, a potem na zewnątrz, kierując się prosto do miejsca parkingowego House'a. Ono też jest puste, więc Cuddy wraca do środka, zabiera torebkę i zostawia na biurku na wpół ukończony raport finansowy z Radiologii.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Dwadzieścia minut później tłucze pięścią w zielone drzwi pod numerem 221B. House nie otwiera, dopóki Cuddy nie zagrozi, że zadzwoni po policję i każe im wyważyć drzwi.

- Jestem zmęczony - rzuca House w ramach powitania i Cuddy widzi, że mówi prawdę. Prowadzenie samochodu z bólem i skurczami mięśni uda musiało być dla niego trudne, myśli patrząc na jego trzęsące się dłonie i poszarzałą twarz.

- Możesz pójść spać, kiedy tylko przestaniesz zachowywać się jak kretyn! - Cuddy opiera pięści na biodrach i patrzy na niego z wściekłością.

House wzdycha i robi chwiejny krok w lewo, żeby wpuścić ją do środka.

Cuddy rusza prosto do stolika przed kanapą. Odsuwa na bok pudełka po chińszczyźnie i z impetem stawia na blacie butelkę Vicodinu.

- Masz! Przerwij ten idiotyzm i weź to, zanim padniesz na twarz!

House powoli kuśtyka w jej stronę, jedną ręką opiera się na lasce, drugą przesuwa po meblach i ścianach, na wypadek gdyby stracił równowagę i potrzebował się o coś oprzeć. Kiedy sięga po butelkę, jego ręka drży. Przez chwilę trzyma lek w zaciśniętej pięści, jego oczy są zamknięte. Oddycha szybko i Cuddy widzi kropelki potu na jego czole.

Butelka szybuje na drugą stronę pokoju i uderza w ścianę, małe białe pigułki rozpierzchają się na wszystkie strony.

- Nie! - wrzeszczy House, a wstrząśnięta Cuddy cofa się o krok.

House opada na kanapę i ukrywa twarz w dłoniach.

Cuddy powoli, bardzo powoli klęka przed nim, kładzie swoje dłonie na jego ramionach i przytrzymuje go, kiedy próbuje się wyrwać. - Dlaczego? - szepcze. - Czemu to sobie robisz?

House nie podnosi wzroku. - Robię, co do mnie należy. Czego jeszcze chcesz?

Cuddy wyciąga rękę do jego podbródka i zmusza go, żeby na nią spojrzał. - House, proszę, ja nie rozumiem. Tu chodzi o ciebie, a nie o pracę...

- Nie ma nic oprócz pracy - przerywa jej.

- Ale dlaczego?! Dlaczego nagle nic więcej nie jest ważne?

- Bo to jest jedyna dobra rzecz, jaką jestem w stanie robić! - wykrzykuje jej w twarz. - I mogę to robić równie dobrze bez tych pieprzonych pigułek!

- Ale ty cierpisz!

- I co, kurwa, z tego! - wrzeszczy i wyrywa się z jej rąk. Cuddy traci równowagę i jej plecy uderzają w twardą krawędź stołu. Krzywi się i siada na podłodze u jego stóp.

- House, ty nie mówisz poważnie! Przecież nie chcesz żyć w bólu!

Przygważdża ją spojrzeniem i teraz w jego oczach widać emocje, coś oprócz ciemnych wirów bólu. - Jakie to ma znaczenie, czego ja chcę, i skąd, kurwa, miałabyś cokolwiek o tym wiedzieć? - Jego głos jest lodowaty, ale jego oczy płoną - gniewem, pogardą, nienawiścią.

- Wytłumacz mi - szepcze Cuddy i bardzo stara się nie pokazać, jak bardzo boi się go w tej chwili. Albo raczej - jak bardzo boi się o niego. Ta nienawiść w jego oczach jest skierowana do wewnątrz.

House uśmiecha się, brzydkim, pełnym goryczy wykrzywieniem warg. - Naprawdę chcesz wiedzieć? - pyta, a Cuddy przytakuje.

- Chcę, żeby to się skończyło - mówi i Cuddy czuje się jak spoliczkowana, bo "to" oznacza "wszystko". Nie tylko ból, nie tylko wyczerpującą ciszę pomiędzy nim a jego byłym najlepszym przyjacielem, nie tylko poczucie winy i odrazę do siebie, które są jasno wypisane na jego twarzy. House mówi "to" i ma na myśli "moje życie".

- Ale jeżeli to się skończy, to całe to pieprzone gówno zostanie dokładnie takie samo, bez niczego dobrego, żeby zrównoważyć szale. Nie mogę naprawić tego, co się stało, ale mogę robić coś przyzwoitego, cokolwiek - tak długo, jak jestem w stanie, najlepiej jak potrafię, w jedyny sposób, jaki znam. I mam w dupie całą resztę. Nie uda mi się, bo po tamtej stronie wagi jest o wiele za dużo gówna, ale i tak będę próbował.

Spogląda na drugą stronę pokoju, gdzie na ciemnym drewnie podłogi jaśnieją małe białe punkty, po czym odwraca się z powrotem do Cuddy.

- Więc zabieraj swoje cholerne pigułki, swoją cholerną litość i swoją cholerną troskę, i daj je komuś, kto na nie zasługuje - wyrzuca z siebie i wstaje z wyraźnym wysiłkiem. Mija kilka sekund nim udaje mu się złapać równowagę. Wypuszcza głęboki, drżący oddech. Ostrożnie, krok za krokiem kuśtyka w stronę sypialni i zatrzaskuje za sobą drzwi.

Cuddy długo siedzi sama w ciemnościach, zanim udaje jej się opanować na tyle, że może wstać i wyjść.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Ciąg dalszy jutro.

Katarzyna

Muszę przyznać, że w oryginale czyta się lepiej. Może nawet nie tyle czyta co to po prostu lepiej wygląda. Jeśli mogę Ci coś doradzić - nie tłumacz tak "sztywno". Tłumaczysz z angielskiego na polski, nic więcej. Niekiedy pozmieniałabym słowa, musisz tknąć więcej życia w polską wersję

.

Kasinka

Nie czytałam po angielsku i tak pewnie nie zrozumiałabym, mój angielski nie jest najwyższych lotów.
Trzeba przyznać, że to, co już przetłumaczyłaś, może i pod względem stylu i języka nie jest idealne, ale nie mam też zastrzeżeń, zwłaszcza, że ja bym tak nie potrafiła.
Sam pomysł jest świetny, realistyczne dialogi, bardzo łatwo zrozumieć co czują postacie.

Tak więc tłumacz dalej, czekamy niecierpliwie

Richie117

Zgadzam się z Katarzyną - trochę "sztywno" to wyszło, ale im dalej, tym było lepiej

Jestem pewna, że pod koniec będzie już zupełnie swobodnie

(choć muszę przyznać, że nie spodziewałam się, że aż tak bardzo myślisz o House'ie po angielsku :wink: )

(I jestem z siebie w jakiś sposób dumna, bo nic mnie nie zaskoczyło, czyli coraz lepiej rozumiem fiki po angielsku

)

Chyba jeszcze tego nie pisałam, a powinnam:
Mam nadzieję, że to nie jest Twój ostatni House'owy (hilsonowy

) fik

dzio

Richie117

A ja myślałam, że to raczej przypomina przepisywanie, tylko w innym języku :wink: Przynajmniej ja tak robię, kiedy tłumaczę (mówią, że z dobrym skutkiem

)

*cieszy się na kolejnego fika*
(a po evayowych fikach z panią psycholog...

)

dzio

Oj, z bardzo dobrym skutkiem, ja właśnie czytam Twoje tłumaczenie One Step Closer Away i jak na razie wymiata.

A odnośnie przepisywania w innym języku - święta prawda, dopóki to nie jest mój własny tekst. Może faktycznie powinien to ktoś inny przetłumaczyć, bo mi się jakoś nie udaje dystansu złapać.

I zaraz polecę szukać evayowych fików z panią psycholog.

Richie117

*duma wynosi mnie pod sufit*

To może w przyszłości będziemy współpracować... *pyta nieśmiało*

Wiem, że trochę późno, ale gdybyś nie znalazła, tych fików evay, to chodzi o "Midnight..." w Innych i "Hold on to love" w Hilsonie

dzio

Dzięki, zaraz polecę przeczytać.

A jeżeli masz chęć przetłumaczyć mojego fika (tego, albo cokolwiek w przyszłości), to nie pytaj, tylko tłumacz.

Myślę, że pójdzie Ci to o wiele lepiej, niż mi.