Five weeks, thousands thoughts.

Any

Kategoria: friendship

Zweryfikowane przez Richie117

Pisane wczoraj wieczorem.
Pod wpływem chwili.
Sporego dołka psychicznego.
Nie wiem, czy Wam się spodoba.
Trochę inne, niż reszta moich tworów.
Liczę na szczere opinie.

Tydzień pierwszy – zaprzeczanie

Miota się po gabinecie. Nie może wierzyć w to, co przed chwilą usłyszał.
Oczywiście, że to nie moja wina. Co on powiedział? Że to niby ja ją zabiłem? Kompletna bzdura! Dzwoniłem przecież po niego. Wrócilibyśmy samochodem, a ten wypadek nawet by nas nie dotyczył. Dlaczego ona po mnie przyjechała? Czemu on był w szpitalu? Czemu teraz twierdzi, że jej śmierć jest w stu procentach moją winą?!
On w głębi duszy doskonale wie, że to nieprawda. Potrzebuje trochę czasu na ochłonięcie. Wtedy zrozumie, że to nie ja ją zabiłem. Wtedy wróci.
Co jeszcze mówił? Że odebrałem mu wszystko, co kocha. Czyli ja się już nie liczę, tak? Ja byłem tylko rozrywką?
Siada na fotelu, noga znów boli. Nie może dłużej krążyć wokół biurka. Nagle słyszy kroki na opustoszałym już korytarzu.
To on. To musi być on. Tylko on tak człapie.
Widzi go przez szybę.
Przeszedł i nawet nie spojrzał.

Ona nie mogła zginąć. Nie mogła! On by mi tego nie zrobił. Nie zabiłby jej. Zaraz wrócę do domu i ona tam będzie czekać. Spędzimy szaloną noc. Ona nie może być martwa. Co ja mu nagadałem?
Ze swojej wczorajszej przemowy nie pamięta ani słowa.
Na pewno nic, na co by nie zasłużył. Zresztą – to mnie nie obchodzi.
Amber nie może nie żyć. Nie może!

Tydzień drugi – gniew.

Jak on w ogóle mógł coś takiego powiedzieć?!
House’owi nie mieści się w głowie, że został oskarżony o umyślne ściągnięcie Amber do pubu.
Co on do cholery myśli?! Że na nią leciałem?! Co za idiota! Poza tym, nie raczył zauważyć, że dla jego fanaberii dałem sobie grzebać w mózgu? To ma być przyjaźń, tak? Pieprzyć taką przyjaźń!
Dopiero teraz orientuje się, że ostatnie zdanie zostało wykrzyczane. A przecież stoi na tarasie i widzi, że drzwi balkonowe do sąsiedniego gabinetu są uchylone. Wilson na pewno usłyszał te słowa.
I dobrze. Może trochę pomyśli nad sobą – warczy ze złością, wchodząc do gabinetu.

Pieprzyć? A proszę bardzo. Nie zależy mi na tobie. Przez Ciebie ona nie żyje. A ty masz jeszcze pretensje! Jak zawsze egoista. Co ja w tobie do tej pory widziałem? Że grasz na gitarze? Że czasem kupujesz piwo?
Zdenerwowany przerzuca papiery.
Masz gdzieś, że ją kochałem! Obchodzi cię tylko twój tyłek.
Nienawidzę cię, House.
Żyj sobie sam w swoim małym, zawalonym Vicodinem, światku.
Nie myśl, że jeszcze kiedyś do niego zajrzę.

Tydzień trzeci – targowanie się.

Dwa tygodnie bez Vicodinu za cofnięcie czasu. Zostałbym w tym pubie do rana i nie byłoby kłopotu. Zdzira by żyła, a ja miałbym darmowe lunche – usiłuje się przekonać, że tylko na tym mu zalezy.
Nie pójdę do niego. Ale przez tydzień nie dotknę gameboya, jeśli on się zjawi. Wtedy powiem, że jestem świnią, że żałuję, że wtedy zadzwoniłem.
Niech tylko przyjdzie – wystukuje nerwowo na stole rytm jakiejś nieistniejącej piosenki.
Nie skomentuję żadnej bluzki Cuddy. Dwa razy w miesiącu będę robił pranie.
Nie zabiłem jej, ale i tak go przeproszę.
Wilson, idioto, przyłaź tu. No już. Nie wygłupiaj się. Wiem, że ci ciężko, ale jesteśmy przyjaciółmi. Wilson. Zależy mi na tobie.

Boże, oddam wszystko, tylko mi ją zwróć. Te jej cudowne, jasne, miękkie włosy. Sposób, w jaki wypowiadała moje imię.
Boże, proszę.
Boże, dlaczego jej obraz zaciera mi się w pamięci? Dlaczego teraz pamiętam już tylko te niebieskie oczy tak bardzo podobne do JEGO oczu?
Boże, zgubiłem się. Rozpieprzyłeś mi życie, to teraz je poskładaj.
Dlaczego on wziął moje słowa na poważnie? Już trzeci tydzień milczy. Boże, dlaczego nie jestem już na niego wściekły? Powinienem być. Zabił kogoś, kogo kochałem. Bo przecież ją kochałem, prawda? Bardziej niż jego?
Boże, czemu milczysz?! Oddam rękę za parę sensownych odpowiedzi!

Tydzień czwarty – depresja

Klnie pod nosem, gdy ręce drżą mu już tak bardzo, że nie może trafić strumieniem whisky do szklanki.
To już pewnie koniec. On nie wróci. Teraz praktycznie mieszka w swoim gabinecie, a do mnie ani razu nie zajrzał.
Przypomina sobie wszystkie spędzone wspólnie chwile. Tak wiele ich. Kiedyś umieli się wspólnie odnaleźć w każdej sytuacji. Teraz wszystko się rozpieprzyło.
Jimmy, wróć, proszę. Przecież wiesz, że ja tak długo nie pociągnę. Czemu mam takie dziwne przeczucie, że zbliża się koniec?

Siedzi wciśnięty w róg kanapy.
Co ja mu wtedy nagadałem? Przecież powinno to po nim spłynąć, jak wszystkie dotychczasowe słowa rzucane w chwilach gniewu.
Dlaczego nie wyciąga ode mnie forsy? Może już umarł z głodu? Komu opowiada o najnowszych skomponowanych przez siebie utworach?
Teraz rzadko kiedy myśli o Amber. Pozostała pięknym wspomnieniem. Byli ze sobą tylko dwa miesiące, a to zdecydowanie za krótko, by mówić o miłości do grobowej deski. Natomiast zupełnie inaczej przedstawia się sytuacja, gdy spojrzy się na jego związek z nim – choć o zupełnie innym charakterze. Kilkanaście lat ze sobą, na przekór wszystkiemu. TUTAJ można mówić o takim uczuciu.

Tydzień piąty – pogodzenie się z sytuacją.

To koniec. Minął miesiąc z kawałkiem, a on wciąż traktuje mnie jak powietrze.
Siedzi zrezygnowany za biurkiem. Nie miał zamiaru się poddawać, ale teraz kompletnie nie wie już, co robić. Wie tylko, że Wilson znajduje się za ścianą, ale czuje, jakby dzieliły ich setki mil.
Może miał rację, że to ja ją zabiłem.
Ale, do diabła, nie chciałem tego! Jak mogłem chcieć odebrać najważniejszej osobie w moim życiu najważniejszą osobę w jej życiu?!
Przyznaje się przed sobą, że życie bez Wilsona nie jest nic warte. Trzeba coś w nim zmienić. Wyjechać. Jak najdalej. Cuddy nie będzie protestować. Widzi, co się ostatnio z nim dzieje, że w niczym nie jest przydatny. Zostawi Wilsona samego, na pewno będzie mu łatwiej.
Nie będzie musiał patrzeć na moją twarz. Tu duży plus.
Po chwili jednak kryje twarz w dłoniach. Te pięć tygodni wiele go kosztowało. A teraz jeszcze miał definitywnie stracić coś, co nadawało do niedawna sens jego życiu.

Nie, tak dłużej być nie może.
Nie mogę dla kilkumiesięcznej znajomości poświęcać tyle lat przyjaźni. To przecież on jest moją siłą napędową. On jest dla mnie wszystkim.
Sytuacja z Amber nie była jego winą.
Przypadek? A może los tak chciał? Chciał mu pokazać, ile dla niego znaczy ten niebieskooki psychol. Szkoda tylko, że jej kosztem.

Staje w drzwiach gabinetu House’a. Diagnosta patrzy na niego ze znużeniem. Przerażony Wilson kontempluje przez chwilę te wychudzoną, bladą twarz. Worki pod oczami. Przerzedzone włosy.
- Czego chcesz? – pada zadane nieprzyjaznym tonem pytanie.
- Przeprosić. Byłem idiotą. Ryzykowałeś dla mnie życie, a ja miałem to gdzieś. Przepraszam cię. Przepraszam.
Widzi, jak twarz mężczyzny się zmienia, rozjaśnia. Na krótko pojawia się wyraz niedowierzania, który po chwili zastępuje ledwie dostrzegalny uśmiech.
- Już myślałem, że nigdy tego nie powiesz – brzmi odpowiedź. – Ja też przepraszam. A przy okazji – daj mi pięć dolców. Jestem głodny.
Wilson wyjmuje portfel uśmiechając się pod nosem. Więc wszystko wraca do normy.
Nie wie jeszcze, że ich relacje po pewnym czasie zaczną zmierzać gdzie indziej, niż tylko w kierunku zwykłej przyjaźni. Ale gdyby ktoś mu teraz o tym powiedział, sam nie miałby nic przeciwko.
Wiedział, że drugiej osoby, z którą tak by się dogadywał, nie znajdzie nigdzie.

The end.

ewciaiwo

o Boże...świetne

Poziomka

Any najdroższa, genialne! Już się bałam, że zakończenie będzie inne, ale nie i chwała Ci za to.

******
I jeszcze jedno, NIE MIEJ DOŁKA!!! :smt056 A jak masz, to ja go zaraz zakopię. :smt003

Katty B.

Trochę pomieszało się w pochyleniu, źle w kilku miejscach zastosowane, to tak z technicznych uwag.

Ogólnie - podobało mi się. Lubię fiki oparte na pięciu stadiach, jeden grzeje sobie tyłek na moim dysku - absolutny deathfik, więc nie wiem... ^^. Ładnie przedstawione etapy roztrząsywania wypadku, co też lubię. I lubię jeszcze pogrążonego w depresji House'a, i niesprawiedliwego Wilsona. Brakło mi tu tylko motywu "Wilson czuje się gównianie, bo poprosił House'a, by ryzykował życiem dla Amber i przez to pokazał mu, ze życie House'a jest mniej warte od życia Amber". O, ten motyw lubię. Szkoda, że się nie pojawił.

Jak już wspomniałam - ładne. Nieco chaotyczne, owszem, ale całkiem ładne. Takie... spontaniczne. (Lubię to słowo. XD)
Katuś.

ceone

:>. like it.

Foxglove

Ooo... Czuję się zauroczona. Pomysł szalenie mi się podoba, jak i wykonanie.
House obiecujący, że będzie robił pranie mnie zrzucił z krzesła

Potem zaraz zachiało mi się płakać. I to chyba najlepiej pokazuje, że fick jest świetny

Any

Dobra, to po kolei.

ewciaiwo, dzięki

motylek

miłe

Any

thx ^^

Poziomka

Any

Poziomka

Uciekłam na chwilę od żelazka.

Any

Bruno

Jeju jeju cudowne

xD

Kuki

Bossskie. I ty dobrze wiesz, że czczę Cię i wielbię twoje arcydzieła x3

marengo

Po odcinku 501 chyba będę płakać na wszystkich szczęśliwych zakończeniach post-416. Bo ktoś był tak miły i napisał coś optymistycznego xD.

Że to niby ja ją zabiłem? Kompletna bzdura! Dzwoniłem przecież po niego. Wrócilibyśmy samochodem, a ten wypadek nawet by nas nie dotyczył.
Miałam tu jakiś dziwny ciąg myślowy dotyczący winy za wypadek i wyszło mi, że winny całej sprawie był Wilson, bo związał się z Amber, czyli przez niego była w mieszkaniu, przez co odebrała telefon, przez co wsiadła do tego autobusu. Hmm xD.

House’owi nie mieści się w głowie, że został oskarżony o umyślne ściągnięcie Amber do pubu.
Taak, umyślnie ściągnął, a potem planował ją uwieść xD.

Dwa razy w miesiącu będę robił pranie.
To mnie rozłożyło na łopatki xD.

Dlaczego teraz pamiętam już tylko te niebieskie oczy tak bardzo podobne do JEGO oczu?
O. To ja już wiem, dlaczego on był z Amber. Bo ona miała być substytutem House'a. Z którym nie mógł być - a przynajmniej nie tak xD.

Boże, zgubiłem się. Rozpieprzyłeś mi życie, to teraz je poskładaj.
Uważaj, bo odpowie.

Byli ze sobą tylko dwa miesiące, a to zdecydowanie za krótko, by mówić o miłości do grobowej deski.
W zasadzie to była dosłownie miłość do grobowej deski. A konkretnie do grobowej deski Amber xD.

Nie mogę dla kilkumiesięcznej znajomości poświęcać tyle lat przyjaźni. To przecież on jest moją siłą napędową. On jest dla mnie wszystkim.
No i tak ma być. Ale nie znajomości, miłości, bo to miłość była

.

Nie wie jeszcze, że ich relacje po pewnym czasie zaczną zmierzać gdzie indziej, niż tylko w kierunku zwykłej przyjaźni'
Ha! Piękne zdanie. I możemy sobie dopisać ciąg dalszy

.

Poziomka

Any

Bruno, dzięki

marengo

Any

Katty B.

Any

Katty B.

^^

To co, organizujemy front "Kochających Fizykę i Alternatywne Rzeczywistości"?

*ma pomysł dot. alternatywnych rzeczywistości, ale na razie siedzi cicho*

marengo

Ech. Dobrze. Może być nieskończenie wiele pozytywnych dalszych ciagów, negatywnych dalszych ciągów i pomiędzy. Ja uznaję tylko te pozytywne.

Any

Kat, zgadzam się z marengo co do fizyki, ale skoro nazwa wtedy wyszłaby dość dziwna, to ewentualnie można się poświecić i zrealizować w 100% Twój pomysł.