Fuck me [NZ/?] / Era

evay

Kategoria: love

Zweryfikowane przez evay

Pierwsza sprawa: jaaa jeeeeebeeeeee. Ja tu chcę zrobić cudowny come back po dłuuuuugim okresie czasu, a tu mi jakieś kategorie wychodzą, ja nie wiem, jak określić coś, co napisałam przed sekundą i nie wiem, jak się dalej potoczy, ej.

W każdym razie siema, Richie, to jest specjalnie dla Ciebie, przecież to wiesz. I era na razie delikatna (chyba). Nie wiem, jak się tu teraz pisuje, mam nadzieję, że nikt mnie nie zbanuje ;-)

dobra, zanim zaczniemy proszę sobie kliknąć w piosenkę: http://www.youtube.com/watch?v=XcdWlRydDzo

W tym nie ma żadnej logiki. Piję, by zapomnieć, a następnego dnia przeklinam swoją głupotę. I ból wraca ze zdwojoną mocą. Karuzela się kręci, ja nie przerywam tej zabawy, ja uciekam w cudowny stan upojenia, gdy każdy ból znika, a mózg nie odróżnia już prawdy od alkoholowych fantazji. Ale zawsze znajdzie się ktoś kto…
- House, do cholery! – budzi mnie krzyk gdzieś w głębi mojego mieszkania. Nie otwieram oczu. Może mnie nie zauważy. Ktoś tu idzie. Moja głowa. Znowu?
- Gdzie jesteś? House!
Wzdycham ciężko i powoli siadam na łóżku. Otwieram oczy. Promienie słoneczne natychmiast atakują moje spojówki. Szybko chowam twarz w rękach. Cholera, nie… Gdy oczy przyzwyczajają się już do światła słyszę zbliżające się kroki. I uświadamiam sobie, że nie jestem na łóżku.
- House, ty… - Wilson urywa, gdy widzi mnie siedzącego na podłodze. Przez chwile porusza bezdźwięcznie ustami, jak ryba w akwarium, aż w końcu wypuszcza ze świstem powietrze z płuc. Wiem, że nie jest w stanie nic powiedzieć. Będzie krzyczał później, gdy już doprowadzi mnie do porządku i uzna, że już może mnie dobić słowami.
Uświadamiam sobie, że jestem nagi. Szybkim ruchem ściągam pościel z łóżka i nakrywam się nią. Powoli rozglądam się po pokoju. Widzę butelki po alkoholu, widzę puste opakowania po vicodinie. Cholera, znowu nawaliłem. Czuję się, jak małe dziecko, które z perspektywy podłogi odkrywa świat. Mój wzrok pada na zegarek. Jestem mocno spóźniony do pracy.
- Cuddy mnie przysłała – mówi w końcu Wilson, ale ja wiem, że to nieprawda. Podchodzi do łóżka i siada na jego skraju – Masz nową sprawę, dwunastolatka nagle zasłabła na wręczeniu nagród jakiegoś konkursu dla utalentowanych dzieciaków. Nie odbierałeś telefonu. Wczoraj tak źle… - jego głos się łamie. Patrzenie na niego sprawia mi trudność, światło wciąż mnie oślepia -…myślałem, że zrobiłeś coś głupiego. Coś głupszego od tego.
Przez chwilę siedzimy w milczeniu. Widzę, że Wilson jest bliski tego dziwnego stanu, gdy w człowiekowi wszystko pęka i zaczyna on płakać, przytulać, przepraszać, prać wszystkie brudy, naprawiać świat. Wybucham śmiechem. On patrzy na mnie, jak na idiotę. Wiem, że jest urażony. Powinienem przecież zrobić taką samą smutną minkę zbitego szczeniaka, jak on, pokiwać głową i powiedzieć „tak, wiem, to moja wina, jak wszystko spierdoliłem, przepraszam Cię, przyjacielu”.
- Co, na miłość boską, jest takie zabawne? – warczy.
- My – wyduszam – Ty siedzisz na łóżku i pieprzysz o tym, że wczoraj znowu się pokłóciliśmy, przy okazji – przepraszam, to moja wina, wiesz, o co chodzi – a ja siedzę na podłodze nagi, przykryty kołdrą, skacowany jak nigdy.
Śmieję się dalej, czekając na jego odpowiedź. On nie wydaje się być rozbawiony. Uśmiech zamiera mi na twarzy. Wilson wstaje. Wychodząc z sypialni rzuca za siebie:
- Zrobię Ci kawy, idź pod prysznic, jesteś spóźniony.

Trzecia kawa. Druga tabletka. Chowam opakowanie do kieszeni i rozglądam się po gabinecie. Panuje w nim cudowna cisza, podczas gdy jeszcze parę minut temu szalała tu Cuddy, krzycząc coś o mojej nieodpowiedzialności i o tym, że jestem ostatnim bydlakiem, „robiąc to Wilsonowi”. Z nudów przeglądam akta smarkuli, którą przyjął mój zespół. Nic nowego nie przychodzi mi do głowy, odrzucam papiery na biurko i odchylam się na krześle do tyłu. Próbuję myśleć o czymś innym.
Prawda jest taka, że zawsze czuję wyrzuty sumienia. Nienawidzę tego, ale tak po prostu jest. I mimo iż każdy o zdrowych zmysłach powiedziałby, że „House nie ma uczuć, House nie wie, co to jest sumienie” to nie do końca jest prawda. Bo za każdym razem, gdy pojawia się jakieś spięcie pomiędzy mną a Wilsonem… rzeczy po prostu się nie układają.
- To nie w porządku – mówię do siebie.
Wstydzę się tego. Czuję się, jak dziewczynka w okresie dojrzewania, którą targają emocje. Ale to mój przyjaciel, tak? Tak? Tak, przyjaciel. Tak, przyszedł dziś. Przyszedł też wczoraj. Na pewno przyjdzie jutro. Teraz czas przyjść do niego.
Wstaję z krzesła, łapię laskę i wychodzę z gabinetu. Kątem oka widzę otwierające się drzwi windy i wychodzącego z niej Foremana. Szybko chowam się za róg i wpadam na drzwi Wilsona. Drzwi, które są zamknięte. Przez chwilę masuję ramię, którym natarłem na drewno. Czekam chwilę i obserwuję korytarz. Znowu kuśtykam do gabinetu, rzucam laskę w kąt pomieszczenia i otwieram drzwi na balkon. Widzę go przez szybę. Siedzi na biurkiem, przegląda jakieś papiery i marszczy brwi. Po chwili rzuca kartki i chowa twarz w rękach. Czuję coś nowego. Przypływ współczucia? Sympatii? Pukam w szybę. On wzdryga się i patrzy na mnie. Po chwili zaskoczenia widzę, że jest wściekły. Pokazuję na klamkę, prosząc go, żeby mnie wpuścił. Waha się, ale w końcu wstaje i otwiera drzwi.
- Czego chcesz? – pyta, nie cofając się.
- Mogę wejść? – patrzę w głąb gabinetu.
Prycha i odsuwa się. Wchodzę do środka. Czekam aż zamknie za mną drzwi. Robi to i staje przy mnie. Czekam. Wiem, że to jest jego moment. Ma do tego prawo. Mógłby mnie nawet uderzyć.
Wilson rzuca się na mnie. Łapie mnie w swoje ramiona i całuje. Cały stres ucieka z mojego ciała. Oddaję pocałunek, pozwalam jego językowi świrować w moich ustach. Znowu przyłapuję się na tym, że nie oddycham. Zawsze zapominam o tej przyziemnej i niepotrzebnej rzeczy, gdy on mnie całuje. Kręci mi się w głowie. Wilson dobrze o tym wie, zawsze do zauważa. Na chwilę lekko się ode mnie odsuwa i śmieje się ze mnie cicho. Jeden szybki ruch i ląduję na podłodze. James klęczy pomiędzy moimi nogami i sprawnym ruchem rozpina moją koszulę.
- Wilson – mruczę cicho – Gdzie się tak śpieszysz?
On tylko na mnie patrzy. Ściąga ze mnie ubranie, dobiera się do spodni. Staram się oddychać najciszej, jak się da. Minęło już wiele czasu odkąd uprawialiśmy seks po raz pierwszy, ale ja wciąż wstydzę się tego, że tak bardzo mnie to podnieca. Patrzę na sufit, gdy Wilson wyciąga mojego penisa z bokserek i szybkim ruchem sprawia, że twardnieje.
- Jesteś taki łatwy, House – śmieje się.
Mruczę tylko pod nosem i zamykam oczy. Matko, człowieku, zwolnij albo eksploduję na twoją twarz. W pracy. Na twój garnitur. W którym musisz dziś pracować. Pamiętasz? Chcę mu o tym wszystkim powiedzieć, ale boję się. Wiem, że jeśli otworzę usta, to wydobędzie się z niego jęk, a nie słowa. On też o tym wie. To jego sposób na zamknięcie mi ust.
- Dobrze, a więc ja będę mówił – odzywa się w końcu, gdy wie, że na pewno nic nie odpowiem. Jego ręka dotyka teraz moich jąder. Coraz silniej zaciskam zęby. Zaraz… wystrzelę… - Bardzo mnie zdenerwowałeś. Wiesz o tym, prawda?
Kiwam głową. Otwieram oczy. Uśmiech zniknął z jego twarzy.
- Bardzo. Przynajmniej o tym wiesz. No dobrze… NIGDY… WIĘCEJ… MASZ… TEGO… NIE… ROBIĆ… - za każdym razem mocniej ściska ten czuły punkt. Odpływam. Zalewa mnie fala gorąca.
- Byłeś strasznym dupkiem, House – mówi – Wiem, że to też moja wina, ale to ty spieprzyłeś do domu, to ty nie chciałeś nawet o tym pogadać i narąbałeś się, jak świnia. Może i traktujesz to tylko, jak bezmyślny seks bez zobowiązań, ale wciąż jesteśmy przyjaciółmi.
- Wiem, przepraszam – mówię przez zęby.
- Może to być dla ciebie bez znaczenia, ale nie traktuj mnie tak…
- Nie.
- Co?
- Nie – powtarzam.
- Co: nie? – pyta, a jego ręce na chwilę zatrzymują się.
- To nie jest dla mnie bez znaczenia.
Stało się. Pierwszy raz to powiedziałem. Wilson potrzebuje czasu, by ochłonąć. W końcu pochyla się nade mną i całuje mnie w usta. Tym razem delikatnie. Odsuwa się ode mnie tylko na parę centymetrów. Patrzę w jego czekoladowe oczy. I on nie musi nic mówić, bo przecież wiem, co on czuje. W końcu wraca do poprzedniej pozycji.
- Nie myśl, że dam się na to nabrać – udaje, podnosząc głos. Zaczyna naszą ulubioną grę – I tak spotka cię kara!
- O nie! – krzyczę, jak dziecko – Kara! Nie, proszę nie!
- Dziś zrobisz wszystko to, na co mam ochotę, chłopcze!
- Tak jest, jaśnie panie! – Wołam, siadając na podłogę. Salutuję – Co mam dla pana zrobić?!
Wilson patrzy na mnie uwodzicielskim wzrokiem, który tak bardzo kocham. Przysuwa się do mnie. Bliskość jego ciała działa na mnie prawie tak samo, jak to, co robił swoją ręką. Jego usta zbliżają się do mojego ucha.
- Jest tyle rzeczy, House, które chciałbym, byś dla mnie zrobił…
Wyobrażam sobie te wszystkie rzeczy, nie mogę opanować podniecenia. Widzę nas na moim łóżku, na podłodze, mnie na nim, jego na mnie, widzę wszystkie pozycje, jakie można sobie wyobrazić, prawie czuję jego dotyk na mojej skórze.
- Ale nie teraz – mówi, wstając. Poprawia krawat i podaje mi rękę.
Niechętnie wstaję z podłogi i doprowadzam się do porządku. Muszę sporo odczekać, aż mój penis jest w stanie zmieścić się do bokserek i spodni. Patrzę na niego z wyczekiwaniem. Ogląda mnie z każdej strony.
- Jest okay, możesz iść. Wieczorem u ciebie – rzuca.
Szybko całuję go po raz ostatni i wychodzę.

Richie117

OMG!!! evay napisała fika!!!

Chyba nawet widok chłopaków galopujących na jednorożcu za moim oknem nie byłby w stanie mnie bardziej zaskoczyć

Este

Heloł Evay.

Fik mrrraśnie się zapowiada.

Chłopaki w zwyczajowej kiedyś dla siebie sytuacji, nawalający choć żałujący tego House, zatroskany i sfrustrowany Wilson, w sam raz przyprawione erą (której nie dane nam było zobaczyć on-screen, ale i tak wszyscy wiemy, co chłopaki robili w czasie między ujęciami

). *siem rozmarzyła wspominając stare, dobre czasy, sniff*

Szkoda, że na razie tak krótko, ale mam nadzieję, na szybki przypływ weny i wolnego czasu do kontynuacji.
Pozdrówka