Krótkie opowiadanie z niespodzianką ;)

Lady Makbeth

Zweryfikowane przez Lady Makbeth

Miał być drabble, ale jak zwykle wzięło mnie na słowolejstwo i z pary zdań zrobiło się "parę" akapitów

No cóż, tak czy siak, mam nadzieję, że się spodoba.

Dedykowane Richie117
(niech się dziewczyna nieco rozerwie

), oraz elfchick (bo wybitnie na to zasłużyła

)

Zwykle nieoczekiwane wizyty nie zdarzają się po dziesiątej rano. Jednak zawsze istnieje coś takiego, jak wyjątek od reguły.

Zbliżał się już kwadrans po dziesiątej, kiedy to drzwi mieszkania numer 221b rozległo się głośne pukanie. Nastąpiła chwila ciszy, potem pukanie rozległo się znowu, by następnie zrobić miejsce odgłosom szurania pomieszanym z wyraźnym zrzędzeniem dobiegającym już z wewnątrz mieszkania. Drzwi otworzyły się powoli ukazując niewyspanego i, biorąc pod uwagę wyraz twarzy, niezbyt przyjemnie nastawioną do świata postać Grega House’a przyobleczoną w starą koszulkę i bokserki. W ręku, jak zwykle dzierżył laskę.

Mimo to Remy Hadley, przez przyjaciół zwana Trzynastką i której przydzielono tą niezwykle trudną misję, postanowiła, że będzie trzymać się dzielnie.

Niestety, House jak zwykle House okazał się szybszy. Jeśli chodzi o błyskawiczną i błyskotliwą wymianę zdań, doktor Gregory House nie miał sobie równych:

- Niech zgadnę – zaczął, nie czekając nawet aż jego gość otworzy usta, a co dopiero wydobędzie z nich jakikolwiek dźwięk – zaciągnęliście razem z Foremanem jakąś gorącą laskę do łóżka i biedaczka z nadmiaru wrażeń dostała zawału serca. Więc zgaduję, że przyszłaś mnie prosić o pomoc w pozbyciu się ciała. Mam rację?

- Cuddy dzwoniła do ciebie już chyba z cztery razy.

- Opcja z gorącą laską wydawała się znacznie bardziej kusząca.

Trzynastka postanowiła nie dać za wygraną i szybko załatwić powierzone jej nagle zadanie.

- Jest dziesiąta, a Wilsona nadal nie ma w pracy. Miał się dzisiaj zjawić wcześniej, a nawet nie odbiera telefonu. – odetchnęła.

Na ustach House’a wykwitł ironiczny uśmieszek. House był mistrzem ironicznych uśmieszków wszelkiej maści.

- Niech zgadnę – zaczął, a jego uśmieszek zdawał się żyć własnym życiem – Cuddy, och, jakże wspaniała i mądra administrator naszego szpitala, posługując się swą niesamowitą inteligencją doszła do wniosku, iż znam miejsce jego pobytu.

- Bo zwykle tak jest, House.

I tu musiał przyznać jej rację. Powszechnie znany był fakt, że jeśli James Wilsona nie było nad ranem we własnym łóżku, to z pewnością noc spędził na kanapie w mieszkaniu House’a. I na ten mebel właśnie skierował się wzrok Trzynastki.

- Odpowiadając na twe niezadane pytanie, nie, Wilson nie spał na kanapie.

Z jakiegoś powodu cała ta sytuacja zdawała się House’a niezwykle bawić. Trzynastka przyjrzała mu się uważnie. Zaczynało ją to już męczyć.

- No to wiesz w takim razie gdzie on teraz jest? – spytała.
Ironia na twarzy House’a zrobiła miejsce czemuś zagadkowemu.

- Oczywiście! – oświadczył – Z tego co mi wiadomo, Wilson jest teraz u siebie.

I przybrał najbardziej zagadkową minę, jaką Trzynastce udało się u niego zobaczyć. Postanowiła to zignorować.

Stwierdziła, że im szybciej zakończy to przedstawienie i wróci do pracy, tym lepiej.

- Skoro wiesz gdzie jest, to powiedz mu, że ma maksymalnie godzinę aby stawić się w pracy. Cuddy jest dzisiaj wyjątkowo drażliwa.

- Więc powinnaś ją wspierać. Założę się, że ty również zaznajesz tego bólu raz w miesiącu.

I z tymi słowami House poprowadził, lub, z punktu widzenia Trzynastki, pociągnął ją do drzwi delikatnie wypychając ją na zewnątrz. Remy zdążyła jeszcze przewrócić oczami nim drzwi zatrzasnęły jej się przed nosem tym samym ostatecznie kończąc rozmowę.

Westchnęła i opuściła budynek uznając swoją misję za skończoną. Idąc chodnikiem grzebała w torebce w poszukiwaniu telefonu. Trzeba było jeszcze powiadomić o tym poirytowaną Cuddy.

Tym czasem House, promieniując samozadowoleniem i pogwizdując cicho ruszył do swej sypialni. Jednak kiedy tylko przekroczył jej próg ucichł momentalnie a jego kroki stały się ostrożne. Ściągnął koszulkę rzucając ją w kąt i wdrapał się na łóżko. Ostrożnie wślizgnąwszy się pod kołdrę przysunął się jak najbliżej do pochrapującego sobie smacznie pagórka, z którego wystawała kępa potarganych brązowych włosów.

Po chwili pagórek poruszył się i z pod pościeli wynurzyło się najpierw czoło, potem półprzymknięte brązowe oczy by na końcu ukazać zaspaną twarz Jamesa Wilsona.

- Houussee.. co zię stao? – wymamrotał, jedną nogą nadal tkwiąc w krainie snów.

- Nic Jimmy. Śpij.

House objął go ramieniem i delikatnie przyciągnął do siebie, całując w czoło. Z dwóch stwierdzeń wypowiedzianych wcześniej przez diagnostę oba były, jak by na to nie spojrzeć, prawdą. Wilson faktycznie nie spędził tej nocy na kanapie House’a (i jego zdaniem, żadnej nocy już na niej nie spędzi) oraz, jak najbardziej znajdował się u siebie, czyli, według House’a tam, gdzie jego miejsce.

- Śpij Jimmy – wyszeptał diagnosta – Możemy sobie jeszcze z całą godzinę w spokoju pospać.

Po czym również zapadł w głęboki, niczym niezakłócany sen. Na ustach igrał mu uśmiech zadowolenia.

Koniec

elfchick

Aww...dziekuje za dedykacje chociaz nie jestem pewna swoich zaslug.

Opowiadanie bomba

oliwka

Cudne. Śpiący Wilson jest taki słodki.

Pozdrawiam i życzę dużo weny

Pino

Este

Słit miniaturka

W sam raz na poprawę nastroju

Nie wiem, czy to mój zeslashowany mózg, czy oznaka choroby psychicznej, ale od razu wiedziałam, gdzie Wilson spędził tę noc

Swoją drogą myślałam, że Trzynastka będzie bardziej domyślna. Ale może jest szansa, że powie Cuddy przez telefon, że nie ma co liczyć na szybki przyjazd chłopaków do szpitala

Zaspany Jimmy był cudny, obejmujący go i całujący w czoło House był cudny, House zrzucający swoją koszulkę był mrauuu i w ogóle za cały ficzek należy się pochwała

Wena życzę

Este

ciacho

Cudny ficzek.

Popieram Este, co do reakcji na House'a zdejmującego koszulkę.

No i zaspany Wilson -

Miniaturka jest słodka i przyjemna. Oby takich więcej.
Wenaa

Muniashek

Zgadzam się z Wami, Este i ciacho - House zrzucający koszulkę - aż normalnie mi serce chwilowo stanęło

Zaspany Wilson... Słodko

13 wypełniająca misję znalezienia Wilsona - to było genialne^^

Ja też od razu domyśliłam się, gdzie Wilson spędził noc - cóż... Po przeczytaniu tylu Hilsonowych fików chyba nie można spodziewać się czegoś innego, prawda?

Faktycznie przyjemny fik, w sam raz na pobudkę, żeby mieć dobry dzień

Pozdrawiam, Munio

Mistrustful

Co prawda jestem przeciwna takiemu związkowi Wilsona z Housem, jednak opowiadanie bardzo, bardzo mi się podobało ;D
Jimmy jako pochrapujący pagórek z wystającą kępą brązowych włosów podbił moje serce i sprawił,że też chcę taki w moim łóżku

Sovereign. ;)

a ja jestem za Hilsonem;p uwielbiam opowiadania w których House i Wilson są razem:D no i ten fik również mi sie podoba:D

Revy Koto-san

Sov, przemawiasz mądrością klanu hilsonek x3 i mów dalej xD

co do ficka: yiiiiii.... *end*

inteligentny jęk zachwytu starczy na komentarz

Richie117

Lady, musisz przyznać, że pobiłam na głowę wszystkie Twoje spóźnienia...

Ale też bardzobardzo za to przepraszam

(mając w perspektywie durne egzaminy i korniki, które za nic nie chciały się zabrać za Gimme, czułam jakąś niezrozumiałą awersję do pisania w ogóle

)

Dziękuję za dedykację i za szlachetny zamiar rozerwania mnie

Muszę przyznać, że nie tylko mnie rozerwał, ale też rzucił na kolana

Uwielbiam House'owe dwuznaczne gierki słowne

um... wiem, że nie powinnam Cię drażnić, ale czytając to:

Sovereign. ;)

Lady Makbeth

Richie117