Kubkowe rozmowy: czarna kawa [M]

Scribo

Kategoria: friendship

Zweryfikowane przez Richie117

Pomysł wpadl mi do głowy jakis czas temu i już tam został. Przed wami miniaturka otwierająca serię. Tylko ta jedna jest hilsonowa. Mam nadzieję, że wam się spodoba i dalej będziecie śledzić cykl rozmów.

Część 1 "Czarna Kawa"

Do czego służy kołatka? Albo dzwonek do drzwi?
Te pytania zadawał sobie James Wilson, właściciel drzwi, z których farba właśnie odpryskiwała pod wpływem uderzającej w nie laski. Do czego służą tamte przedmioty? Po co wydawać na nie kasę, skoro zwykle i tak są ignorowane?
Szybko przekręcił zamek i z rozmachem otworzył drzwi. Opadająca laska znalazła się dwa centymetry przed jego twarzą.
– House! – wykrzyknął oburzony.
Diagnosta nie zwrócił na niego najmniejszej uwagi. Za to przeszedł obok niego i zajął miejsce na kanapie. Wilson westchnął cierpiętniczo i zamknął drzwi za przyjacielem.
– Czemu zawdzięczam twoją wizytę?
Znowu został zignorowany. Wobec takiego zachowania stwierdził, że jakiekolwiek dalsze próby zainicjowania rozmowy spełzną na niczym. Zamiast więc bezsensownie strzępić sobie język udał się do kuchni, by dokończyć to co zaczął, zanim brutalnie mu przerwano. Właśnie wstawiał wodę na kawę. Wyciągnął z szafki jeszcze jeden kubek – czerwony. Nie chciał ryzykować, że House odmówi wypicia napoju przez źle dobrany kolor.
Już po chwili stawiał na stoliku dwa kubki czarnej, parującej kawy. Usiadł w fotelu i cierpliwie czekał na rozwój wypadków.
Dwieście osiemnaście spokojnych oddechów później Wilson nie wytrzymał:
– Co się stało?
House spojrzał na niego.
– Umieram – oświadczył grobowym tonem.
Źrenice Wilsona rozszerzyły się, jakby zamiast ust rozwierały się do krzyku rozpaczy.
– Na… Naprawdę? – wyjąkał onkolog.
– Nie, idioto – warknął House.
– Och – wyrwało się Jamesowi.
Diagnosta przewrócił oczami.
– Mam problem.
– Ach tak. Dlaczego nie dziwi mnie, że nie przyszedłeś tu bezinteresownie?
– Nie mam pojęcia – powiedział House, upijając łyk kawy. – Ale znalazłem się w idiotycznej sytuacji.
– Idiotycznej?
House rzucił mu poirytowane spojrzenie.
– Tak, idiotycznej. Nie musisz po mnie powtarzać.
– No to o co chodzi?
Diagnosta przez chwilę przyglądał się sękom w drewnie blatu stołu. Potem przeniósł wzrok na zielony krawat przyjaciela. Następnie skierował spojrzenie na wzory na dywanie.
– Żenię się – oświadczył House.
Gdyby tylko Wilson był właścicielem kości kwadratowej, jego szczęka z pewnością z hukiem walnęłaby o ziemie. Teraz, maksymalnie rozwarta, dyndała sobie wesoło.
– To znaczy nie wiem czy się żenię. Cały czas się waham.
– Wiedziałem, że w końcu oświadczysz się Cuddy – wykrzyknął rozanielony Wilson.
House uniósł brwi.
– Ale to wcale nie Cuddy.
– Jak to nie Cuddy?
– No zwyczajnie. Nie Cuddy i tyle.
Wilson przeżył szok po raz kolejny.
– No to… W takim razie kto?
House zawahał się.
– Nie jestem pewien jak ma na imię…
– Żenisz się i nie wiesz jak ona się nazywa? – upewnił się Wilson.
– Tak, to własnie przed chwilą powiedziałem.
James pokręcił głową.
– Nic nie rozumiem.
– I właśnie dlatego to ja jestem mózgiem naszego duetu.
– House, o co chodzi z tym ślubem?
– No bo… Jest taka jedna. Pacjentka. Możemy nazywać ją Amy. Zresztą tak chyba własnie ma na imię… Nieistotne. W każdym razie ta Amy leży na moim oddziale. Ma bardzo ciekawe symptomy… Taki przypadek trafia się raz na kilka lat. Ale… Powiedziała, że pozwoli się badać i leczyć tylko pod jednym warunkiem.
– Że się z nią ożenisz – podsunął Wilson.
– Jaki ty domyślny jesteś!
James patrzył na niego zaszokowany.
– I ty… Zamierzasz się zgodzić?
– Tak. Tak sądzę.
– House! Przecież… Nie możesz zmieniać całego swojego życia tylko ze względu na zachciankę jakiejś kobiety i…
– Wspominałem już, ze jest tak ładna, że Carmen Elektra przy niej wysiada?
Wilson zamilkł.
– Cóż, to zmienia postać rzeczy. Ale… Dlaczego ona chce za ciebie wyjść?
– Podejrzewam, że to wina mojego intelektu, poczucia humoru i niekwestionowanego piękna – oznajmił House pewnym głosem.
Wilson parsknął.
– Na pewno.
– Myślisz, że powinienem się zgodzić?
James uniósł brwi.
– Nie. Sądzę, że nie. Zniszczysz te ruiny, z których składa się twoje życie.
Diagnosta przechylił kubek i wypił ostatnie krople.
– Dzięki za kawę – powiedział, po czym wstał i skierował się za drzwi.
– Hej! – zawołał za nim Wilson. – Co chcesz zrobić?!
House już przekraczał próg.
– Poszukać kogoś, kto udzieli mi bardziej sensownej i uargumentowanej rady – oznajmił. Jego wypowiedź przypieczętowało trzaśniecie drzwi.

Sarusia

Mój pierwszy post w tym dziale.
Nie wiem co mnie podkusiło, żeby tu wleźć. Ale spodobał mi się tytuł, a jak zobaczyłam autora to zaczęłam odprawiać modły, aby fik był f-shipowy. Udało się.

Scribo, Ty geniuszu!
Chylę czoła. Uwielbiam Twoje Huddy-fiki, od teraz będę też uwielbiać te Hilsonowe.
Styl jak zawsze perfekcyjny, już to mówiłam nie raz.
Pomysł świetny. Zaskakujący i jakże House'owy! Bardzo mi się podobały ich rozmowy, genialnie oddałaś klimat serialu.
Z niecierpliwością będę oczekiwać kolejnych miniaturek w serii (przy czym mam nadzieję, że ostatnia część - ta z happy end'em - znajdzie się w dziale Huddy

).

Ściskam serdecznie Ciebie i Twojego niesamowitego Wena!

DJWero

Baaaardzo mi się podoba !
W ogóle świetny pomysł na fik

Uwielbiam fiki dialog only

Wena !

[H]oney^^

No pewnie że cool. Masz talent , no masz. Uwielbiam Hilsonkowe fiki..Dialog Only w tym wydaniu udał się, nie ma co

Em.

Pojawił się mój ulubiony bohater wszelkich fików, czyli kawa

. To była pierwsza rzecz, na którą zwróciłam uwagę. Miniaturka ciekawa, trochę niekonwencjonalna i szokująca jak House. Gratulacje

.

GoSs

Eh.. dobre teksty typu "a teraz szczęka dyndała mu wesoło."

Scirbo ty geniuszko. ;!

andzelika

Fajny i niezwykle pomysłowy fik. Będą kolejne części?

Repika

Nie dość, że pomysł uwiódł mnie już od trzeciej części (porypany mam sposób czytania), zakończenie omotało do pierwszej. Ludzie, House jest tego najlepszym przykładem, kiedy proszą o radę, za każdym razem, ustosunkowali się do tematu rozmowy i chcą tylko potwierdzenia swojej decyzji, ewentualnie, co się z tym wiąże poklepania po główce. I jak pokazałaś Scribo House jest najlepszym przykładem takiej postawy. To tak ogólnie, będąc bardziej szczegółowym, co uważam się temu ff - owi należy;
Początek o nieużywanych kołatce i dzwonku jak dla mnie totalnie prawdziwe, bo jeżeli nawet ja olewam je i pukam ręczeni to co dopiero ma powiedzieć biedny nachodzony (często w samiusieńkim środku nocy) przez House'a Wilson.

Cudna :D

Głupota Jimmiego zawsze mnie w fikach zdumiewa.

A tak poza tym, że robisz z niego idiote to masz fajny styl i tego fika bardzo lekko się czyta.

Katty B.

O. Jakże się cieszę, że na koniec czytania serii kubkowej - i tak, wiem, że to początek - trafiłam do Hilsona. ci panowie są po prostu bezcenni w duecie, a Ty świetnie to oddałaś. Moim zdaniem ta rozmowa wyszła Ci najlepiej - dialogi są najzabawniejsze i najżywsze, świetna dynamika, wydaje się wręcz, jakbyś widział to przed oczyma, jak scenę z serialu. Nie przytoczę ulubionego fragmentu, bo musiałabym przekopiować większość tekstu, ale wiedz, ze to było niezwykłe. Crack idealny.