My inspiration i Chocolate [2xM]

Muniashek

Kategoria: love

Zweryfikowane przez autorkę

Od autorki: Wracam tymczasowo z dwoma, napisanymi już jakiś czas temu, miniaturkami. Nie są jakieś wybitne. Jedna to opis, druga - dialog. W obu przekoloryzowuję House'a i Wilsona, i know. Ale tak jakoś mi pasowało do tematu

Cóż, wena mnie chwilowo opuściła, tak samo jak czas zresztą. Szkoła daje mi nieźle w kość, więc najzwyczajniej nie mam czasu na cokolwiek. Wybaczcie

Oba teksty nie były betowane, więc z góry przepraszam za jakiekolwiek błędy (aczkolwiek literówki nie powinny się pojawić - pisałam w Wordzie

). Owe błędy mi proszę tu wskazać, z chęcią poprawię, chociażby dla własnego komfortu, jak i dla Was

Nie wiem, co jeszcze mogłabym napisać, oprócz tego, że mam ostatnio mieszany humor, do tego słucham happysadu - należy spodziewać się tekstów do ich piosenek lub z ich cytatami

Well. Kończę. Enjoy

***

MY INSPIRATION

On jest moją inspiracją. Trudno się do tego przyznać, ale taka jest prawda. A prawdy nie pomijam.

Wszyscy kłamią, owszem. Ja też teraz mogę kłamać, powiecie. Tak się jednak składa, że nie mam się przed kim ukrywać, nikt tego nie odkryje, więc chyba mogę sobie pozwolić na chwilę szczerości ze samym sobą.

Gdy go poznałem te kilkanaście lat temu, poczułem pewną więź porozumienia. On miał zupełnie odmienny charakter – idealny na przyjaciela. Ponadto już wtedy wydał mi się niesamowicie przystojny, a jego oczy… Cóż, jego oczy były i są wciąż cudownie pełne uczuć, można w nich wręcz utonąć. Do tego czekoladowy odcień ich brązu… Być może wydaje się to niemożliwe, bo w końcu wszyscy mają mnie za dupka, ale niejedno jego spojrzenie powodowało u mnie nieoczekiwany wzrost tętna, szczególnie te dzikie, seksowne i drapieżne – musiałem się powstrzymywać przed jękiem zachwytu.

Być może brzmię kobieco i na pewno jak nie-ja. Ale w końcu jestem tylko człowiekiem, ponadto mam chłopaka, nie dziewczynę, nie jestem aż tak twardy, jak to się wszystkim dookoła wydaje. Kłamca ze mnie pierwszorzędny.

Gdy zaczęliśmy być ze sobą bliżej, muzyka do mnie wróciła ze wzmożoną siłą. Od tamtego czasu tworzę naprawdę dużo. Uwielbiam siadać przy fortepianie, patrzeć mu prosto w oczy i „na ślepo” grać. On zawsze wtedy niesamowicie się uśmiecha do mnie, a mi zapiera dech w piersi. Po chwili podchodzi do mnie, szepcze mi do ucha: „Nie przerywaj”, a ja dopiero zdaję sobie sprawę, że się zatrzymałem. Siada koło mnie, kładzie głowę na ramieniu, a ja gram dalej nieznaną nam jeszcze melodię.

Zawsze tak jest. Gdy on spojrzy na mnie i uśmiechnie się, ja kompletnie zapominam o całym świecie, o tym co właśnie robiłem… Działa tak na mnie od samego początku, nigdy nie udało mi się wytrzymać jego spojrzenia bez „efektów specjalnych” typu przyśpieszony oddech, czy też wariacje mojego serca. A on doskonale o tym wie, czasami nawet robi mi to specjalnie.

Nie potrafię teraz wyobrazić sobie innego życia. On mi je wypełnia całkowicie, nie mógłbym tego zmienić.

~the end.

***

CHOCOLATE

- Lubię czekoladę.
- Nie mrucz mi tak do ucha. Dlaczego?
- Przeszkadza Ci coś?
- Nie, dobrze. Dlaczego?
- No niedobrze, skoro narzekasz, kretynie.
- Mmm… Przestań. Dlaczego?
- Co mam przestać?
- To, co właśnie robisz.
- Nie wyglądasz na niezadowolonego.
- Nie pozwalasz mi się skupić.
- Wciąż nawet nie brzmisz na niezadowolonego. Może gdybyś przestał tak wzdychać co chwilę…
- Wcale nie…
- O tym mówię.
- Przygryzłeś mi ucho! Miałem nie reagować w ogóle?!
- Cóż…
- …
- …
- House!
- Wilson?
- Nie możesz tak robić!
- Nie wstawaj…
- Nie mrucz, to po pierwsze. I nie uśmiechaj się tak!
- Ale nie wstawaj…
- Muszę! Jak będę mieć jakiś ślad…
- Dzisiaj piątek, do niedzieli zejdzie… Zresztą to tylko szyja.
- Tylko? Tylko?! House, jeśli w poniedziałek będę musiał jakoś maskować tę szyję, to po powrocie do domu będzie na Ciebie czekać apokalipsa.
- …
- Nie mam pojęcia, z czego się cieszysz.
- Czy może to być czekoladowa apokalipsa?
- …
- Wiiiilson…
- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie, wiesz?
- Ty również.
- Ty byłeś pierwszy, który nie odpowiedziałeś.
- …
- Dlaczego czekolada?
- …
- House?
- Bo…
- No…
- Bo…
- Czekam.
- Chyba nie uważasz, że powiem to na głos.
- Tego właśnie oczekuję.
- Maaaaamo!
- Nie chowaj twarzy w mojej bluzie, House, nie jesteś dzieckiem!
- Malajece.
- Wychodź z bluzy, w tej chwili, i powiedz wyraźnie.
- Ale ja nie chcę.
- Musisz. Jesteś dorosły i musisz być kompletnie odpowiedzialny za swoje czyny, jak i słowa.
- Brzmisz jak idiota.
- A Ty się tak zachowujesz.
- …
- House, powiedz, teraz, bo inaczej…
- Nieee, proszę, tylko nie to miejsce, proszęproszęproszę…
- No więc powiedz.
- Jesteś okrutny.
- Dlaczego czekolada.
- Bo…
- No?
- Au! Okrutnik bez serca.
- Mów, a nie mrucz coś pod nosem.
- Bo masz czekoladowe oczy.
- …
- …
- House, ale nie musiałeś mnie w ten sposób uci…
- Mmm?
- Przestań.
- Dlaczego? Żebyś mnie wyśmiał?
- A skąd Ty możesz wiedzieć, że Cię wyśmieję?
- Będziesz próbował mnie upokorzyć, ja to wiem. A to, co powiedziałem, jest śmieszne. Wykorzystasz to.
- Co ja Ci takiego zrobiłem, że mnie za takiego uważasz…
- Ciekawe.
- Ej, bez sarkazmu przy mnie proszę.
- Czekam.
- Na co?
- Aż mnie wyśmiejesz.
- …
- A nie mówiłem?
- Śmieję się z Twojej miny! Wyglądasz jak zbity pies.
- …
- No już, bądź spokojny. To było jedno z piękniejszych Twoich wyznań. Nie mógłbym tego w żaden sposób wykorzystać.
- Spróbowałbyś.
- Kocham Cię.
- Idiota.
- …
- No… Tego… Ja Ciebie też.
- …
- Pamiętaj o czekoladzie.
- Idiota. Chodź tu…
- …

~the end.

NiEtYkAlNa

Pierwszy fic.

Za krótki

chcem jeszcze

Munio, może na pierwszy rzut oka wydaje się, że House jest przekoloryzowany, ale to nie prawda

Jeśli ma takie myśli, a z pewnością ma! Ty je opisałaś, jak już mówiłam

Drugi fic

Muniashek

Narcyza

Awwwwwww

*zakochana do szaleństwa w pierwszym tekście*
Jejku, jejku, jejku... To było cudowne (tak, to odnosi się do pierwszego tekstu)! I House wcale nie był przekoloryzowany - ukazałaś jego człowieczeństwo

Co do drugiego... Wyłapałam jeden, drobniuśki błędzik: