Pianino [M]

Amanda

Kategoria: love (just mentioned)

Popełniła kolejną miniaturkę, kolejnego Hilsona mimo iż początkowo wyznaniowo skłaniałam się bardziej ku Hameronowi. Zresztą to mało istotne. Za betę serdecznie dziękuję Em., która jest wielka, bo dzięki niej moje przecinki poznały rządy twardej ręki.
Dlatego też to opowiadanie dedykuję jej oraz Richie117, ponieważ miała nadzieję, że kolejny mój twór pojawi się wcześniej niż za rok. Richie pojawił się

Ograniczeń wiekowych brak.
Zapraszam do stołu i życzę smacznego XD

Pianino

Wilson siedzi na kanapie i patrzyłna House'a grającego na pianinie. Mieszkanie mężczyzny nigdy nie wydawało się onkologowi przyjaznym miejscem. House zapełnił je swoim dystansem, nieufnością i tym specyficznym czymś, czego James wciąż nie potrafi nazwać. Patrząc na grającego przyjaciela, zaczyna rozumieć, że prawdziwym nieszczęściem w jego życiu było to, że każdy próbował go zmieniać, naprawiać i naprowadzać na właściwa drogę, a House jest House'em i każda próba zmiany doprowadziłaby do jego zniszczenia. James potrząsa głową i ponownie spogląda na siedzącego przy instrumencie mężczyznę.

Jego dłonie. Dłonie lekarza, który uratował nimi niejedno istnienie, poorane bliznami chwil szaleństwa, jakich w jego życiu było niemało. Wielkie dłonie człowieka, który nie boi się pracy, ale także dłonie artysty. Rzemieślnika, który wydobywa spod klawiszy ich największe piękno – muzykę. W każdej nucie dało się rozpoznać emocje i Wilson jest wdzięczny, że może uczestniczyć w tym spektaklu, jakim jest poznawanie House'a przez słuchanie jego muzyki.

Jego usta. Wygięte w w nieodgadnionej odmianie uśmiechu, znanej tylko jemu samemu. To nawet nie uśmiech, to zaledwie wygięcie ku górze kącików ust. Wilson jednak nigdy nie odważył się zapytać przyjaciela, co wywołało ten stan, co spowodowało, że zatwardziały realista, cynik i sceptyk zaczynał się uśmiechać. Mężczyźnie wystarczyło przeświadczenie, że House potrafi, zna i wie, jak to robić.

Jego oczy. Chłodny błękit, w którym odbija się złożoność duszy jego przyjaciela i kochanka. Oczy, które potrafią powiedzieć tak wiele w łóżku, teraz patrzące gdzieś ponad rzeczywistość, odrywają się podobnie jak usta od jestestwa House'a i, będąc poza nim, przeżywają emocje, o jakich Wilson może tylko śnić. Oczy, które nie muszą patrzeć, by wiedzieć, jak kierować palce, które tworzą dźwięki tak niesamowite, że aż nierealne, by były udziałem ludzkiego tworzenia.

Jego dusza. Rozpłatana na dwoje. Dwóch House'ów. Pierwszy - odpowiedzialny za cierpienie Wilsona, za jego strach i zwątpienie. Ten sam, który swoim szaleństwem leczy ludzi. Niereformowalny, uzależniony od bólu i walki z nim egocentryk. Drugi – do tej pory Wilsonowi nie znany. Twórca melodii, alternatywnego świata iluzji, gdzie kraina mlekiem i miodem płynie, a każdy dzień ma swoje szczęśliwe zakończenie.

House człowiek, House maszyna, House bestia, House z sercem i bez serca. Tak wiele House'ów, że Wilson sam nie wie, który jest tym prawdziwym, tym jego jedynym. I nagle jak grom z jasnego nieba na mężczyznę spada olśnienie, że to wciąż ten sam House.
- Kocham cię – mówi.
- Wiem, chociaż wciąż nie rozumiem, dlaczego i za co – odpowiada.
- Dlatego, że jest cię tak wiele, House. Tak wiele, tak różnego.
Nie otrzymuje odpowiedzi jakiej się spodziewał. Czegoś w stylu ciętej riposty lub pobłażliwego uśmiechu. Otrzymuje jedne z tych tajemniczych wygięć kącików ust, których zrozumienie jest poza nim. Nie pozostaje mu więc nic innego, jak odwzajemnić się mu czymś podobnym, jednak bardziej Wilsonowym. Szerokim uśmiechem, odsłaniającym duszę.

aaandziaa

Lubie takie rozkładanie Housa na czynniki pierwsze

To było milutkie (wiem, wiem głupie słowo

) Szczególnie ta końcówka.

Pino

Richie117

Dziękować bardzo za dedykację

well... dopiero co w sąsiednim fiku napisałam, że uwielbiam czytać o House'owych obserwacjach Wilsona, a teraz muszę napisać, że darzę równym uwielbieniem Wilsonowe obserwacje House'a. Szczególnie w tak dobrym stylu

nadal zazdroszczę głębokich przemyśleń

(a House przy istrumencie przypomniał mi o moich fikowych planach na nadchodzącą Gwiazdkę

)

no i te ich uśmiechy...

*sprowadzona na ziemię z fluffowej chmurki, zabiera się do pracy nad nowym tłumaczeniem*

oliwka

Uwielbiam takie przemyślenia chłopaków. I ta końcówka tak urocza

Życzę dużo weny

Em.

House człowiek, House maszyna, House bestia, House z sercem i bez serca. Tak wiele Houseów, że Wilson sam nie wie, który jest tym prawdziwym, tym jego jedynym. I nagle, jak grom z jasnego nieba na mężczyznę spada olśnienie, że to wciąż ten sam House.
- Kocham cię – mówi.

A ja kocham Wilsona za to, że rozumie. Bo tak naprawdę ich przyjaźń i miłość [niekoniecznie czysto fizyczna, mówię ogólnie] jest prosta, opiera się na wzajemnej akceptacji. Hilson, którego pokochałam

.

Wilson zwraca uwagę na to, jak wielu jest różnych House'ów, ale najwyraźniej nie dostrzega, jak wielu jest w nim samym różnych Wilsonów : troskliwy lekarz, czuły kochanek, najlepszy przyjaciel... Czasem mam wrażenie, że to House składa do kupy te najróżniejsze fragmenty Wilsona

.

Amanda, nie mogę się doczekać twoich kolejnych tekstów

.

[Mój nick pisze się z kropką na końcu

.]

Richie117

Em.

Richie, ja nie zauważam tych rzeczy, ja spekuluję

. I, jeśli mogę sobie pozwolić na chwilowe odejście od tematu, to na pewno będziesz świetną panią psycholog

.

Vincent

House taki wielowymiarowy

Bardzo ciekawe przemyślenia.

ciacho

Świetna mimiaturka.
Przemyślenia Wilsona nad Housem są takie prawdziwe i (czułe?).
Ostatnio zauważyłam, że głównie miniaturki mi się podoają, bo można je zrozumieć na różne sposoby. (a przynajmniej część)
Weena

Gora

Ładne. Bardzo podobała mi się konfrontacja uśmiechów.

pozdrawiam
g

DJWero

Przepiękny Fic !

Najbardziej podoba mi się fragment Jego dłonie
10 / 10 !

Wena !

Oby więcej takich Ficów

Cudna :D

"Jego oczy. Chłodny błękit, w którym odbija się złożoność duszy jego przyjaciela i kochanka."
Ten fragment zwalił mnie z krzesła. Ja myślałam, że to taki friendshipowy fik, a tu...
Świetnie się czyta, powtórze za resztą: Cudo.

HannahLove

Cudowne cudo! Nieziemski fik! Tak idealnie dobrane słowa! Chciałabym, żeby moja pochwala brzmiała tak ładnie jak to opowiadanie, ale nigdy tak nie będzie!
WENY !!