Wizyty [M]

Atris

Piękne.

Po prostu piękne.

Dla ciebie oderwałam się od Supernaturalsów, przy których przed chwilą się popłakałam. A tu bach!

Nie poprawiasz mi nastroju

I do tego, przez ciebie, cały czas myślałam o Brianie i Justinie (boszz, jak ja nienawidzę Ethana) i wcale nie myślałam o Jimmy'm i Housie.

Tylko mam jedno pytanie. Bo jest tutaj zatarta nieco granica i to mógłby być każdy.

Biorąc pod uwagę House'a, powiedziałabym, że to punkt widzenia Jamesa, prawda? A QAF? Brian czy Justin?

Bo niby opis pasuje do Justina, to jego uczuciowość, ale z drugiej strony, do Briana podobne byłby takie wspomnienia.

I jest czym się chwalić, bo to jest świetne.
Weny! Przede wszystkim na Briana/Justina

PS. Chciałabyś może nową próbkę czegoś B/J?

PS2: Kurczę, jak teraz o tym myślę, to mógłby być House. To on nie poszedłby na pogrzeb, nie James

Kurczę, już nic nie wiem

Izoch

milea

Widzę, że nie tylko ja nienawidzę Ethana

gehnn

Łał. Pomimo tego, że fabularne, długie twory, które na sam koniec pozostawiają piorunujące fakty i zdania kocham, to jednak lgnę do takich tekstów. Krótkich, treściwych, które sprawiają, że dreszcze przechodzą po plecach. Które można odnieść do więcej, niż jednego człowieka, wykroczyć nawet ponad fandom. I podobają mi się gwiazdki. Każdy używa trzech gwiazdek, chyba nawet ja tak robię. Nie rozumiem, dlaczego. Jedna wygląda tak... dostojnie.

W tę interpretację tekstu zamierzam teraz zabrnąć. Fanką Queer as Folk nie jestem, mam nadzieję, że nie zostanę za to z miejsca skreślona xD Dlatego właśnie odnoszę to bardziej do House'a i Wilsona. Ale w sumie nie tylko. Kiedy czytałam pierwszy raz, wydawało mi się, że oczywistością jest, że to House jest tym 'żywym'. Potem przebiegłam oczami po fiku jeszcze raz i stwierdziłam, że bohaterem głównym może być zarówno House, jak i Wilson. Strasznie mi się podoba to w twoim tworze. Interpretacja jest dowolna. Uczucia obojga bohaterów pasują do tych zwykłych, ludzkich, przez ciebie opisanych. Można by pomyśleć, że przecież to House nie przyszedłby na pogrzeb. Ale w sumie, kto wie? Może James czułby się tak zraniony i samotny, że nie chciałby pogarszać swojego humoru i żegnać zimnego przyjaciela w drewnianej skrzynce, ze wszystkimi, w tłumie, a jednak będąc samotnym (pozwolę sobie zacytować One of a kind Placebo: I’m in a crowd and I’m still alone -świetna piosenka, ale odbiegłam od tematu-). W sumie tak zawsze wyobrażałam sobie Jamesa. W radzeniu sobie w trudnych sytuacjach są tak różni, ale tak podobni...

Poza dowolną interpretacją kocham styl, w jakim to napisałaś. Jest przepiękny po prostu. Lot muchy mnie kupił. Uwielbiam takie szczegóły w tekstach, które są odzwierciedleniem najważniejszych szczegółów w życiu (Amelia, cudny film, znowu wtrącając). Nie lubię narracji "drugoosobowej". W gruncie rzeczy, to jest dość niepoprawna, ale tutaj pasuje idealnie. Bardziej niż idealnie. I zakończenie. Zakończenie jest świetne. Przytoczę sobie najładniejsze, według mnie, fragmenty:

NiEtYkAlNa

Jestem, czytałam, komentuję^^

Fik hilsonowy [wiem, ta początkowa wersja^^], który bardzo mi się podoba. Ujęłaś tu najdrobniejsze gesty, najdelikatniejsze reakcje, zależność od drugiej osoby.

A za sam pomysł to wielkie łał. Tak naprawdę to nie jest death!fic, bo House ciągle jest. Szkoda, że na końcu House odchodzi, ale nic nie jest wieczne. I tak, moim zdaniem to House jest tym, który przychodzi z zaświatów

Cytat:

Podczas szóstej wizyty kochacie się.

Nie czujesz jego oddechu na skórze, tak jak i rąk obejmujących cię w pasie.
Kiedy wykrzykuje twoje imię, wiesz, że jest z tobą. I ten fakt sprawia, że wszystkie troski znikają, liczy się tylko to uczucie.
Pytasz, czy będzie musiał cię opuścić.
Szepce ci coś do ucha, jednak już tego nie słyszysz.

Cały ten fragment ujął mnie najbardziej, bardzo interesująco przedstawiasz samo "zbliżenie". Aż mi ciarki po plecach przeszły *__*

Reasumując, piękne, poruszające, ujmujące

btw, kręciłam się koło tego tekstu^^, wiesz, I just flip around i w końcu przybyłam

i nie żałuję!

Nitka

Czerwono-Zielona

Do Hilsona zaglądam sporadycznie. Nie jestem fanką jego wersji love. Ale są takie teksty, przy których tego typu rozróżnienia, czy wszelkie podziały shipowe przestają mieć znaczenie. Bo opowiada o ludzkich uczuciach. Tak prawdziwie, pięknie i głęboko, że chwyta za serce. I nie ważne jest wtedy, czy chodzi o Chase'a i Kutnera, Cuddy i Foremana, czy sąsiadkę i pana listonosza. Ponieważ jest o ludziach. Prawdziwych. I o tym, co czują. O nas samych... Opisane w sposób najpiękniejszy z możliwych.

Podoba mi się podzielenie tekstu na opisy kolejnych wizyt. Opisy krótkie, lecz zawierające tak wiele treści. Mocne. Takie, które są po brzegi wypełnione emocjami. Które same są złapaną w dłonie, zastygnięta w czystej perfekcji emocją.

Na początku "automatycznie" jako ten bohater żyjący "włączył" mi się Wilson. I z tą też wizją utwór przeczytałam. Ale potem, gdy "przełączyłam" sobie na żyjącego House'a, pomyślałam, że jednak to on bardziej pasuje na tym miejscu. Tak jak pisali moi Przedmówcy - można ich "podstawiać" dowolnie, ale mnie jednak ta wersja bardziej się spodobała. Zaważyły na tym różne drobiazgi, np. to, że w końcu to House widywał już zmarłych, a ja - jakkolwiek dziwnie to zabrzmi - uwielbiam, gdy House ma halucynacje... Chociaż... czy to na pewno jest halucynacja...?
Na pewno jest to świadectwo wielkiej miłości i wielkiego smutku. Rozpaczy, tęsknoty, żalu, które nie mogły pomieścić się w jednej, udręczonej duszy...
Piękne.

Podziwiam Twój talent.

Czerwono-Zielona

EDIT:
Podoba mi się też to, że mamy tu bohatera w formie nieistniejącej fizycznie postaci, czyli jest ten klimat nierealności zachowany, ale jednak nie jest to znana nam z serialu "klasyczna" halucynacja. To "coś" więcej. I to jest piękne.

Zrobiłam eksperyment. Postawiłam pod ten tekst bohatera, którego sama sobie wybrałam... Kobietę.
Ale nie bij!

Chcę pokazać jak cudownie ten tekst jest uniwersalny.. W sensie treści, ma sie rozumieć, bo w sensie gramatycznym, to końcóweczki musiałam sobie oczywiście pozmieniać

Ale nie było to trudne, bo obrazy same malują się przed oczami, bez względu na zakończenia niektórych wyrazów...

Znów się spłakałam. Genialne.

PS. Taka drobna rzecz... Nie błąd broń Boże, ale coś, co jednak kazało mi się zauważyć

Bo ja to taka czepialska potrafię być czasami

Otóż w opisie ostatniej wizyty jest sformułowanie trzymasz go za dłoń - mam wrażenie, że to określenie lepiej pasuje do słowa "ręka" --> "trzymać kogoś za rękę", natomiast do "dłoni" - "trzymać czyjąś dłoń". Czyli byłoby: Trzymasz jego dłoń. Mam wrażenie, że tak brzmiałoby lepiej... Taka moja luźna propozycja

Izoch

I nie wiem, co odpowiedzieć. Kompletnie.
Przepraszam więc za to, że moje odpowiedzi będą... no, takie, jakie będą.

gehnn
Łaskawie wybaczam Ci to, że nie lubisz QaF, niech stracę

Zacznę od tego, że lotu muchy, jak i w ogóle całego tego akapitu, miało nie być. Kasowałam go kilka razy, ale za każdym razem niemal po chwili wklejałam na nowo, bo mi go brakowało. Cieszę się więc, że i Ty też uważasz, że ten fragment jest w porządku

Piosenkę przesłuchałam. Nigdy nie szukałam utworów Placebo, więc dałaś mi powód

I obejrzę niedługo Amelię, też mam powód w końcu.

Dziękuję i pozdrawiam

*

Nitka
Mówiłam Ci, że jak ktoś bardzo się uprze, to zaliczy i do death!fika, nie mówiłam, że to akurat taki fik

Co do tamtego akapitu: niby nic konkretnego i dosłownego w nim nie ma, a ile ja się namęczyłam

Uznałam, że te drobne gesty są ważne, bardzo ważne. Dlatego czasem na siłę siedziałam i wyobrażałam sobie, jaki może być kolejny kroczek, punkcik.

Dziękuję

*

Czerwono-Zielona
Hm, może faktycznie i powinno być Trzymasz jego dłoń. Czepiaj się śmiało, sama na to bym nie wpadła, dzięki

Ależ nie mam zamiaru bić! Jestem wręcz... dumna z siebie, jakkolwiek to nie brzmi, że udało mi się napisać tak uniwersalny tekst. Podziwiałam kiedyś osoby, które to potrafią, więc to dla mnie ogromna radość, gdy czytam, że i mi wyszło.
Nie chciałam narzucać nikomu postaci, bo, może już pisałam, każdy ma inne wyobrażenie o tym, jak zachowywałby się House, Wilson, czy ktokolwiek inny, gdy cierpi po stracie bliskiej mu osoby.
House'a z halucynacjami również lubiłam, tak przy okazji

Naprawdę miło mi się czyta, gdy widzę, że każdy ma swoją interpretację co do tego, kto jest "żyjący", kto nie. Dziękuję Wam wszystkim