Wspomnienia pozostają [M]

coolness

Kategoria: love

Zweryfikowane przez autorkę

Od razu ostrzegam, żeby później nie było. Pisałam na matmie (trzeba robić w końcu coś pożytecznego

). Angst z happy endem, tak to określę. Tylko zważcie na fakt, że mój happy end... to pewnie nie happy and dla innych...

Dla Agusss - ten tekst cię nie pocieszy *przytula* ale i tak dla ciebie.
Dla Dziagi - sama chciałaś, wstawiam.
Dla Atris - do niej zażalenia względem tytułu proszę kierować

Wspomnienia pozostają

Życie jest nieustanną wojną, a każdy dzień nową bitwą, którą możemy przegrać lub wygrać. W roku staczamy takich bitew trzysta sześćdziesiąt pięć, co cztery lata trzysta sześćdziesiąt sześć. Nigdy jednak nie jesteśmy stuprocentowymi zwycięzcami, czy przegranymi. Raz wygrywamy, raz przegrywamy, a walka zwana życiem toczy się dalej. I będzie trwać ciągle, niezależnie od wszystkiego. Tę wojnę zakończy dopiero moment naszej śmierci. Będzie on jednocześnie naszą największą porażką – ostateczną przegraną.

Ból był nie do zniesienia. Walczył z nim, ale to uczucie go obezwładniało. Przegrywał. Nigdy wcześniej nie było aż tak źle. Być może miało to coś wspólnego z odejściem wieloletniego przyjaciela. Kogoś, kogo kochał jak brata, a nawet bardziej. Kogoś, kto odkąd pamiętał był przy nim i go wspierał. A teraz go już nie było. Odszedł.

Ból stał się jeszcze gorszy. Miał ochotę krzyczeć. Zaciskał jednak zęby. Toczył bitwę z góry skazaną na porażkę. Z tym bólem nie miał szans wygrać.

Nie był pewien, czy to jest tylko ból fizyczny – ból nogi. Mógł to być także ból psychiczny. Ból po stracie przyjaciela, którego… którego kochał. Tak, kochał go. Musiał to przyznać, choćby przed samym sobą. Kochał go w zasadzie od początku. Najpierw miłością braterską, później miłością w najczystszej postaci. Nie obnosił się z tym uczuciem. Bądź co bądź był sobą. Ale to było widoczne w jego najmniejszych gestach. Nikogo, prócz niego nie wpuszczał do swojego prywatnego świata.

Zwykły dzień. Jego wyjazd na konferencję medyczną.
- Wrócisz? – Niby zwykłe pytanie.
- Wrócę. – Słychać śmiech.

Nie wrócił. Odszedł. Odszedł już na zawsze. Przegrał ostatnią bitwę swego życia i jednocześnie walkę, którą toczył od urodzenia. Poniósł sromotną porażkę na polu bitwy. Wypadek, w którym zginął był ostatnią i największą porażką jego życia.

Niemy krzyk wydarł się z gardła mężczyzny. Ból pozbawiał go przytomności, niczym ogień wypalający go od środka.

- On wrócił. Wciąż wraca… we wspomnieniach. – Będąc ledwo przytomnym, uświadomił sobie tę prawdę.

Ból minął, tak jak przemija najlżejszy podmuch wiatru.

Tego dnia odniósł zwycięstwo, wygrał potyczkę.

The end

Dziaga

Dziękuje za dedykację

Na prawdę świetna miniaturka! Trochę smutna ale kto nie lubi aganstów? Właśnie! Teraz już wiadomo jak matma wpływa na ludzi ;D

Pozdrawiam

Kejti

Angst'owe, ale ładne... ma swój klimat

333bulletproof

;_;
Za to się powinnam obrazić. Ale moja mroczna strona jest bardzo zadowolona z tej miniaturki, bo smutne rzeczy w jakiś pokręcony sposób są piękne.
I to wcale nie jest happy end! Happy end jest teraz! *wyciąga łopatę* *idzie w stronę nagrobka*

No.

coolness

Uwaga! uwaga! przed pańswem alternatywne zakończenie specjalnie dla 333bulletproof, żeby się nie obrażała:

Kolejny dzień był kolejną bitwą. Bitwą, której House nie zamierzał przegrać. Chciał odnieść kolejne zwycięstwo.

Po pracy ruszył na cmetarz, w jeden ręce trzymając łopatę, drugą opierając się o laskę.

Doszedł do nagrobka z napisem: Tu spoczywa James Wilson, zasłużony onkolog i najlepszy przyjaciel.

Zaczął rozkopywać ziemię. Po paru godzinach wyciągnął swojego martwego przyjaciela.

Dokonał czynu niemożliwego dla wszystkich po za nim. Przywrócił go do życia.

Od tamtej pory żyli długo i szczęśliwie.

koniec alternatywnego zakończenia

333bulletproof, taka ilość fluffu ('i żyli długo i szczęśliwie') ci pasuje?

333bulletproof

Masz mnie!

Agusss

Atris

Wow! A mnie tu nie było? *rozgląda się*
Mój Boże, ależ ja mam zaległości

Jakastam, my chcemy coś szczęśliwego, bo ja tu płaczę rzewnymi łzami przez ciebie

Nie lubię płakać, wiesz? Ja się lubię śmiać do rozpuku

Co nie zmienia faktu, że ta miniaturka jest cudownie cudowna

I to świetnie, że wykorzystujesz czas na maizie do tak szczytnych celów

czarodziejka

Dla mnie też to był swego rodzaju happy end.

Piękny Hilsonek. Ta więź, która ich łączyła...

bobi_szmyc

Boru! Cudo.
Wpadłam w melancholijny nastrój, ale to dobrze, czasami potrzebuję wyciszenia.
Ale pewnie długo nie wytrzymam

Wracając do fika: końcówka trochę podniosła mnie na duchu, w końcu wspomnień nie da się łatwo wymazać. Jednak było to trochę za dramatyczne, jak na House'a. Ale pomijając tą uwagę pomysł i wykonanie: bezbłędnie.

Jakastam! Wena życzę i pozdrawiam!

Ruby

Piękna miniaturka

Smutne, ale końcówka w pewnym sensie wesoła. Dobrze jest przeczytać czasem coś takiego. Dziękuję Ci za to

iskrzak

Nie lubię czytać takich smutnych fików. ;_; Od razu robi mi się jakoś... rzewnie. Co nie zmienia faktu, że miniaturka śliczna.