Dobranoc mamusiu ('night, Mother) (1986)

justykacz

Zaczynamy

Dobranoc mamusiu ('night, Mother) (1986)

Opis: [link widoczny dla zalogowanych]

Zaczynamy omawiać: 20.03.2012r

Film dość specyficzny, także trudno go omówić, czy też zadać do niego pytania, więc nie mam jakiś wytycznych co do omawiania go przez nas.

Myślę, że w tym wypadku wszystko "wyjdzie w praniu"

W razie problemów ze zdobyciem - PW do mnie

justykacz · Wysłany: Wto 16:58, 20 Mar 2012 Temat postu:

I jak? Obejrzałyście grzecznie? Zgłaszać się

Rory Gilmore · Wysłany: Wto 18:46, 20 Mar 2012 Temat postu:

O jesu! zapomniałam na śmierć! Lecę oglądać i moja recenzja pojawi się jak skończę

m90 · Wysłany: Wto 19:05, 20 Mar 2012 Temat postu:

Ja mam problem ze ściągnięciem, chciałam to zrobić w domu, to ze względu na osiedlowe IP nie mogłam. Przyjechałam tam gdzie studiuję, zaczęło mi się zawieszać. Ale informuję, że walczę!

Rory Gilmore · Wysłany: Wto 20:16, 20 Mar 2012 Temat postu:

No dobra, więc obejrzałam.

Spodziewałam się czegoś smutnego, bałam się, że będę cały film płakać. Jednak cóż...
Jak było widać Jessie dokładnie przygotowała się do śmierci, opisała ubrania, posegregowała rzeczy w szafie. Wszystko idealnie. W końcu powiedziała matce, że zamierza się zabić. Powiedziała to tak, jakby oznajmiła, że idzie się wykąpać. Potem jak gdyby nigdy nic szykowała listę, zachowywała się jakby szykowała się do snu. I w tym właśnie momencie muszę wspomnieć o matce.
Zamiast odwodzić dziecko od tego pomysłu, ona na początku po prostu latała za nią po domu i mówiła, że jej nie pozwala, że to jej dom, że nie wolno. Trochę mnie to uderzyło, gdyż w końcu to matka, to jej dziecko miało zamiar się zabić. Zamiast powiedzieć, że kocha Jessie, że nie może jej opuścić, że jakoś się to wszystko ułoży to ona zachowywała się sucho, oschle i z dystansem. Z tego co było widać, całe życie ich tak wyglądało. Matka zajmowała się swoimi sprawami a córka swoimi, w milczeniu zmagając się z chorobą. W zasadzie to z jednej strony można to zrozumieć, w końcu jak się zachować w momencie, gdy ktoś mówi o tym, że ma zamiar się zabić. Jednak bardziej emocjonalne podejście byłoby chyba lepszym wyjściem. Takie umoralnianie, tłumaczenie raczej skutkuje w przypadku psychologów, jednak rodzina powinna inaczej się zachować. Zwłaszcza taka rodzina bliska jak matka. W zasadzie już pod koniec filmu zaczynała się załamywać w swojej oschłości. Najpierw był gniew, potem krzyki i płacz, później rozpacz a na końcu całkowite poddanie się chwili i walka o życie córki. Właśnie podczas tego wspólnego wieczora dowiedziała się, że Jessie czuła się samotna, porzucona. Matki nie było przy niej, może i była ciałem, ale nie odczuwało się tej bliskości. Może gdyby wszystko zostało wcześniej wyjaśnione, może i Jessie nie targnęłaby się na swoje życie.
Trzeba przyznać, że argumentacja Jessie była dość dobra. Miała dosyć takiego życia, nie chciała męczyć siebie i rodziny. Choroba ją zniszczyła, nie dała jej żyć normalnie, więc się poddała. Jestem zła na nią za to. W końcu trzeba walczyć, nie można się poddawać. Nie wiem jakbym ja się zachowała na jej miejscu, nie wiem czy byłabym w stanie to zrobić. Trzeba naprawdę ogromnej desperacji i siły by się zabić. Jednak było to dość samolubne z jej strony. Przygotowała matkę na to co ma się wydarzyć, powiedziała jej co i jak, jednak nie postawiła się w sytuacji swojej rodzicielki. W końcu ona ją nosiła pod sercem dziewięć miesięcy, karmiła, kochała na swój sposób, ale kochała, wychowała córkę, która postanowiła ze sobą skończyć. To smutne. Może i lepiej by było, gdyby Jessie to po prostu zrobiła, bez mówienia o swoim zamiarze. Mogła napisać list pożegnalny, mogła opisac matce wszystko. Teraz zostawiła matkę na świecie by żyła ze świadomością, że praktycznie na jej oczach jej córka popełniła samobójstwo a ona cały wieczór mogła coś z tym zrobić, może by się dało przekonać Jessie, może.... Podejrzewam, że właśnie to się musiało dziać w głowie matki po śmierci córki. Mogła zapobiec temu, jednak nie udało jej się, zawiodła córkę i siebie.
Scena, w której matka usiłuje powstrzymać córkę od samobójstwa była naprawdę poruszająca. Niestety, młoda kobieta z łatwością dała radę starszej i na pożegnanie powiedziała tylko "dobranoc mamo" i zamknęła się w pokoju. To, jak Thelma krzyczała i prosiła córkę by tego nie robiła naprawdę było chwytające za serce.

Tak sobie myślę co było w tym wypadku lepszym wyjściem. Jessie była zdecydowana na to by się zabić. Nie chciała żyć i wiedziała, że to zrobi. Scena, w której słychać wystrzał była przerażająca, zwłaszcza, że Thelma stała za drzwiami. Podziwiam Jessie, że słysząc błagalne i histeryczne krzyki matki była w stanie to zrobić. Matka z pewnością będzie pamiętać ten moment do końca swych dni, jednak czy to było lepsze czy ewentualne przebudzenie bądź powrót i znalezienie córki martwej z pożegnalnym listem. W ten sposób chociaż trochę mogła zrozumieć motywy działania Jessie, poznała jej punkt widzenia swojego życia i mogło jej to później pomóc w dojściu do siebie.

Ogólnie film był dobry, ale nie zachwycający. Troszkę się miejscami dłużył, jednak przesłanie było dosyć ciekawe i bardzo ciężkie. Film trudny w odbiorze, oglądało się go ciężko. Nie wiem co jeszcze mam o tym filmie napisać. Może się jakoś z innych wypowiedzi coś wyklaruje.

Alcusia · Wysłany: Śro 23:09, 21 Mar 2012 Temat postu:

Powiem tak: niestety nie jestem zachwycona. Nie lubię filmów przegadanych, w których praktycznie NIC się nie dzieje... Do myślenia zmusza ostatnia scena, ale według mnie reszta filmu jest po prostu nudna.

Muszę przyznać, że spokój, opanowanie i porządek z jakim Jessie przygotowywała się do śmierci są godne podziwu. Nie rozumiem natomiast samego jej motywu. Jest chora, nieszczęśliwa - ok. Nikt nie mówił, że będzie łatwo, bo życie nie jest sielanką. Głupotą jest rozumowanie typu - jest mi źle w życiu, więc zamiast zrobić coś, by to poprawić po prostu się zabiję. Nie rozumiem też zupełnie zachowania matki, która dowiadując się, że córka planuje samobójstwo nie robi praktycznie nic (oprócz chodzenia za nią i ględzenia), a wręcz stara się jakoś z tego żartować. Jesu, nie wyobrażam sobie tego. Jessie ma się zastrzelić jeszcze tego samego wieczoru, a Thelma robi jej kakao jak gdyby nigdy nic! Dobrze, że przynajmniej później jej zupełna bierność przeradza się w gniew, a potem w ostatnie próby błagania.

Ostatnia scena jest naprawdę poruszająca i to niestety jedyne, co podobało mi się w tym filmie. Początkowo uważałam, że Thelma niezbyt przejmuje się losem Jessie, na wieść o jej planach nie zachowała się normalnie i w sumie nie przejęła, ale końcowe minuty pokazały, że jednak ją kocha. Nie wyobrażam sobie, jak trudna do zniesienia musiała być dla matki świadomość, że za zamkniętymi drzwiami jest jej córka, która zaraz się zastrzeli.

Podsumowując - spodziewałam się filmu z większą ilością akcji, więc niestety jestem trochę zawiedziona. Film porusza istotnie ważną kwestię w życiu, natomiast uważam, że sam sposób jej przedstawienia mógłby być nieco inny, bardziej interesujący. A może po prostu nie potrafię postawić siebie w miejscu żadnej z tych kobiet i nie mam pojęcia, jak ja zareagowałabym? Już sama nie wiem. Jak najdą mnie jeszcze jakieś przemyślenia to dopiszę

justykacz · Wysłany: Pią 7:42, 23 Mar 2012 Temat postu:

To teraz winowajczyni

Zacznę od początku, a mianowicie dlaczego wybrałam ten film.

1) Miałam dwa inne do wyboru, ale zostawiłam sobie na potem, cobyście jeszcze trochę przeżyli na tym padole xD

2) "Dobranoc mamusiu" to film stosunkowo stary, stosunkowo nieznany i ogólnie trochę "zakurzony", więc takich filmów "już się nie robi". Mam na myśli to, że wiek filmu w połączeniu oczywiście z treścią daje ciekawy moim zdaniem efekt. Próbowałam sobie wyobrazić współczesny film z tym scenariuszem i wydaje mi się, że jakoś nie miałby klimatu.

3) Jest to filmowa adaptacja sztuki teatralnej, co uważam za ciekawe.

4) Jest to film "przegadany", z ograniczoną scenografią itd, co osobiście przypomina mi Teatr Tv, który bardzo lubię. Formuła filmu "gadanego", ustawionego na grę aktorką jest dla mnie jedną z formuł nastawionych bardziej na sztukę niż komerchę.

Moje ogólne wrażenia:

Film miejscami i owszem dłużył mi się, ale koniec końców wspomniana wyżej "gadana" formuła filmu wynagradza mi wszystko.

Kiedy pierwszy raz miałam obejrzeć film spodziewałam się czegoś mocniejszego, wielkich emocji, czegoś bardziej świdrującego psychikę. I tutaj zawiodłam się, bo film jest stosunkowo lekki i taki jakby subtelny, ale wydaje mi się, że to jest właśnie jego plus. Ten spokój może być momentami przerażający, bo tak naprawdę główne bohaterki rozmawiają ze sobą zaskakując "normalnie".

Wydaje mi się, że gdyby tematem rozmowy nie byłoby samobójstwo to byłaby to rozmowa z tych trudniejszych, które trzeba raz po raz przeprowadzać w życiu. Sądzę, że Thelma i Jessie nigdy ze sobą w taki sposób nie rozmawiały. Nigdy nie rozmawiały tak szczerze...

Thelma wydawała mi się taką kochaną, dość prostolinijną kobietą, która powiedzmy skupia się już na swojej starości i wnukach. W życiu nie przyszłoby jej zauważyć w jakim stanie jest córka, bo to nie mieści się w jej światopoglądzie. Ona raczej szykowała się już do pójścia w stronę światła, że tak powiem

Sądzę, że jej reakcja na słowa córki o samobójstwie była jak najbardziej uzasadniona. Gdyby mi ktoś z bliskim powiedział nagle, że do rana chce się zabić to byłoby to coś, co skutecznie może namieszać. Thelma jak sądzę początkowo myślała sobie coś w stylu "Co ona pieprzy?", potem temat samobójstwa zszedł niejako na dalszy plan i ta rozmowa przerodziła się w taką rozmowę jak wyżej wspominałam.
Momentami to jest po prostu rozmowa matki z córką, o uczuciach, o przeszłości. Naprawdę uważam, że tej nocy Thelma i Jessie po raz pierwszy sobie tak porozmawiały.

Sądzę, że Thelma nie zdawała sobie sprawy na ile poważne były słowa córki. Nie dlatego, że nie chciała czy była zbyt powiedzmy tępa, tylko dlatego, że oświadczenie córki było dość nietuzinkowe i wręcz niedorzeczne, więc Thelma miała coś w rodzaju "zaćmienia" umysłu.

Ciągnąć temat Thelmy dopowiem jeszcze, iż wydaje mi się, że ona mimo wszystko w jakiś tam sposób próbowała walczyć o córkę. Nawet te kakao to element jakiejś próby polepszenia humoru córki... Moim zdaniem Thelma z jednej strony chciała zapobiec samobójstwu córki, ale z drugiej strony słyszała głosik w umyśle "Nie, to przecież nie możliwe, żeby ona chciała się zabić. To nieprawda".

Matka Jessie podczas tej pamiętnej nocy ma momenty spokoju i paniki, widać, że gubi się w tym wszystkim.

Pod koniec filmu, kiedy Jessie przynosi te listy i prezenty dla wszystkich, Thelma uśmiecha się tak, jakby miały oglądać jakieś pamiątki rodzinne czy coś w tym stylu. To utkwiło mi w pamięci dość mocno.

Podsumowując Thelma w całej fabule wydaje mi się tą postacią, której raczej należy współczuć niż linczować. W końcu to córka postawiła ją w takiej, a nie innej sytuacji. Abstrahując od tego, czy była dobrą matką czy nie, czy mogła uratować córkę czy nie, to ona w końcu praktycznie jest świadkiem śmierci własnego dziecka, co czymś, czego wyobrazić sobie nie mogę.

Jessie...
Muszę przyznać, że miała powody, by się zabić. Wiem, brzmi to niezbyt ciekawie, ale pokazane w filmie powody, dla których zdecydowała się na taki krok są moim zdaniem "wiarygodne".
Aczkolwiek mimo wszystko sądzę, że mogła zawalczyć o siebie i jakoś w stosunku do jej postaci mam raczej negatywne odczucia. Wiem, że to ona w końcu jest tą głównie cierpiącą i że raczej nie powinno się oceniać czyiś motywów, gdy ktoś strzela sobie w łeb, ale no tak jakoś hmm dziwnie no...

Aaa i sądzę, że ona chciała być uratowana. Wiem, to też brzmi głupio, ale sądzę, że mimo wszystko nie powiedziała tego matce o tak sobie. Uważam, że ona celowo chciała doprowadzić do konfrontacji z matką, wyrazić w pewien sposób siebie... Chciała tej rozmowy i ją w skuteczny sposób wymusiła.

Moim zdaniem głównym "przesłaniem" filmu (o ile można tak powiedzieć), jest to, że tak naprawdę nigdy nie zrozumiemy powodów, dla których ktoś postanawia zakończyć swoje życie. Nawet, jeżeli praktycznie "jesteśmy w umyśle tej osoby tuż przed".
Uważam też, że twórcy chcieli pokazać, że jak ktoś będzie chciał się zabić, to to zrobi.

Rory Gilmore

Alcusia

Tak sobie pomyślałam, że warto pociągnąć jakąś dyskusję, żeby nie było tu tylko suchych recenzji