Bo Gregowi zależy... [M]

fion

Pierwsze, co kiedykolwiek napisałam, nie licząc wypracowań klasowych. Nie bijcie. Ale na krytykę otwarta jestem.

Autorka mówi, że ciąg dalszy nie jest planowany. Zmieniam więc kategorię na miniaturkę.
Kat. Moderator Futrzasty.

Done.

Zweryfikowane przez autorkę.

To nie było możliwe. Gregory House nie mógł, i nie chciał przyjąć do wiadomości tej informacji. Lisa Cuddy, tak właśnie, JEGO Lisa Cuddy, spotyka się z tym przesłodzonym, naiwnym jak ruska dziewica Tonym z pediatrii. Jak to możliwe?! Diagnostyk chodził w kółko po swoim gabinecie, a raczej usiłował - ból w nodze był dziś nie do zniesienia. JEGO Cuddy, nie, to niemożliwe! Przecież... on ją... tak! On ją... Nie, tego nie potrafi nawet powiedzieć, ale bez trudu powie, że mu zależy. O matko, był pewny, że jej też!
Wilson, wpadło mu do głowy.

House gdyby mógł, to by pobiegł do onkologa. Już miał naciskać klamkę, żeby wparować do jego gabinetu, ale usłyszał śmiech. Och, jaki cudowny dźwięk... Przymknął oczy, a na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Perlisty śmiech ucichł jednak tak szybko, jak się pojawił. Za to głos, TEN głos coś mówił. Wchodzi, zanim ktoś się domyśli, że podsłuchuje.
- Wilson, przyjacielu, wzywałeś mnie więc jestem! - wykrzyczał wywijając w górze laską, po czym nachylił się do niego i powiedział głośnym, teatralnym szeptem, lustrując w tym czasie sylwetkę administratorki - co tu robi ta.... ONA?
Lisa przekrzywiła nieco głowę w lewo tak, że jedno pasemko TYCH włosów, tych pięknych falowanych włosów spadło jej na twarz. House oscentacyjnie wlepił w nią swój wzrok i uśmiechnął się lubieżnie.

- House właśnie zaraz tu wtargnie - powiedział totalnie z gruszki James, patrząc na Cuddy w napięciu. Wywołało to u niej atak głośnego śmiechu. Cóż za ironia losu, właśnie mówiła przyjacielowi, że to idiota, bo nie widzi jak bardzo jej na nim zależy. Na pytanie Wilsona co zamierza robić odpowiedziała, że nie chce i nie może dłużej czekać.
Do gabinetu wpadł House.
- Wilson, przyjacielu, wzywałeś mnie więc jestem! - głupi wyraz twarzy przyjaciela rozśmieszył ją, ale nie dała po sobie nic poznać. - co tu robi ta... ONA? - wyszeptał teatralnie kierując koniec laski na nią.
Z wyczekiwaniem na jego następne 'błyskotliwe' teksty przekrzywiła głowę, a on wlepił w nią wzrok. I się uśmiechnął! Spojrzała mu w oczy, te których kolor przywodzi na myśl arktyczny lód. Czy fakt, iż miała ochotę się na niego rzucić już czynił z niej osobę niezrównoważoną?

Ze strony Wilsona wyglądało to jeszcze inaczej. Prościej.
Najpierw House wpadł do jego gabinetu, a potem zaczął bezpardonowo gapić się - tak, gapić, nie używajmy tu żadnych eufemizmów, które nie będą w stanie wyrazić tego zjawiska dokładnie - na Lisę. Która zresztą zaczęła robić to samo.

Po chwili, a może dwóch nie wytrzymał.
- Mówię do was. Mogę wyjść, jak chcecie.
- Chcemy. - House był śmiertelnie poważny, co wzbudziło niepokój Wilsona. Po przemyśleniu sprawy onkolog wyszedł za drzwi. Jednak.

Wyszedł! Nie mógł w to uwierzyć.

- Lisa. - stwierdził jej obecność, stawiając krok w jej stronę. Ale tylko jeden.
Wyżej wymieniona zaniemówiła. Czyżby byli sami w gabinecie Jimmiego? Czyżby właśnie użył jej imienia? Stała bez ruchu.
- Lisa. - powtórzył już nieco bardziej dramatycznie, stawiając kolejny krok.
Chyba mam 'deja vu', przeszło jej przez myśl.
- Zamierzasz coś powiedzieć? Pomóc? - zapytał się konspiracyjnie, w duchu pragnąc, by coś powiedziała. Niestety jednak jego modły nie zostały wysłuchane. Pokręciła tylko przecząco głową.
Cholera.
- Więc ja też już nic nie powiem. - no tak. Dowodziło to dorosłości Grega, zaśmiała się w duchu.
Patrzyła na niego, w jego oczy, które coraz bardziej ciemniały i stawały się coraz bardziej błyszczące. Jak mogła go nie kochać? Może i jest gburowatym, egoistycznym i aroganckim... Housem. Może i jest Housem, ale... kogo innego mogłaby pokochać? Kąciki jej ust powędrowały w górę. Nieznacznie, ale jednak.
I na ten gest diagnostyk zwariował. Przylgnął do niej, pocałowł ją, biorąc jej głowę w ręce.
O Boże, jak cudownie.
Zarzuciła ręce na jego szyje, wtapiając się w niego bardziej.
- Nie możesz się z nim spotykać. Nie możesz mi tego zrobić. - wyszeptał, kiedy tylko oderwali od siebie usta.
- A z kim mogę? - zapytała, podnosząc prawą brew.
W odpowiedzi House pocałował ją. A potem jeszcze raz, i jeszcze raz.
A potem przestali już liczyć.

nimfka

bardzo, bardzo fajne

nie dodałaś klasyfikacji wiekowej, chyba że tylko mi się nie wyśietla

ECC

I jeszcze raz i jeszcze raz... i jeszcze i jeszcze

Zamierzasz pisac kontunuację, czy może to opowiadanie bez cd?

fion

ciąg dalszy nie nastąpi. przynajmniej na razie.

Sapphire

Patrzyła na niego, w jego oczy, które coraz bardziej ciemniały i stawały się coraz bardziej błyszczące. Jak mogła go nie kochać? Może i jest gburowatym, egoistycznym i aroganckim... Housem. Może i jest Housem, ale... kogo innego mogłaby pokochać? Kąciki jej ust powędrowały w górę. Nieznacznie, ale jednak.
I na ten gest diagnostyk zwariował. Przylgnął do niej, pocałowł ją, biorąc jej głowę w ręce.
O Boże, jak cudownie.
Zarzuciła ręce na jego szyje, wtapiając się w niego bardziej.
- Nie możesz się z nim spotykać. Nie możesz mi tego zrobić. - wyszeptał, kiedy tylko oderwali od siebie usta.
- A z kim mogę? - zapytała, podnosząc prawą brew.
W odpowiedzi House pocałował ją. A potem jeszcze raz, i jeszcze raz.
A potem przestali już liczyć.

Aaaach...
Fion, pisz dalej! Jak nie kontynuację tego fika, to następnego! Niech Wen będzie z Tobą, a na razie zabieram się do czytania tego po raz dziesiąty...