Cała ziemia samotności (bajka na dovbranoc 8) [M]

T.

zweryfikowane przez T.

Gdybym miała czas nie robiłabym nic innego tylko pisała Wam bajki i fiki -niestety nie mam. Dlatego ostatnio nie pisze za wiele. Jutro postaram sie napisac dalsza czesc fika, a dzisiaj bajka.

Bajka nr 8 –Cała ziemia samotności

Jest cała ziemia samotności
i tylko jedna grudka Twojego uśmiechu
jest całe morze samotności
twoja tkliwość nad nim jak zagubiony ptak
jest całe niebo samotności
i tylko jeden w nim anioł
o skrzydłach nieważkich jak twoje słowa

To zabawne jak szybko dewaluują się nasze marzenia. Czas wszystko weryfikuje. Wszystko sprowadza na jedyna słuszna drogę brutalnego realizmu, a człowiek, zrzucony z chmur wprost w błoto ulicy, z czasem już przestaje nawet mieć odwagę na sny. Błoto oblepia go, cuchnie, zalewa oczy i skleja je –nie widzisz nic prócz szarości. Młodość karmi się marzeniami. Ten entuzjazm, który paruje z każdego centymetra gładkiego ciała, jest jak napęd dla świata. Siła sprawcza –wtedy wiesz, że możesz wszystko. Gwiazdy są na wyciagnięcie ręki, a każde pragnienie, naznaczone swoim celem i sensem, znajduje natychmiast odzwierciedlenie w rzeczywistości. Potem zostaje tylko bezsiła. Pewnego dnia budzisz się i wiesz już, że to początek twojego końca. Że młodość odeszła, entuzjazm wyparował całkowicie, a ty nadal jesteś tam gdzie dziesięć lat temu, pogrzebana za życia i owinięta w szary całun samotności.

To ja, Lisa Cuddy - kobieta, z przegranymi marzeniami, żyjąca tylko swoja pracą, głęboko nieszczęśliwa i emocjonalnie wypalona. Obraz, jaki nakreśliłam w swojej głowie, nie wywarł już nawet na mnie większego wrażenia. Przez te wszystkie lata samotnych wieczorów zdążyłam już się przyzwyczaić i zaprzyjaźnić z moimi własnymi małymi koszmarami. Trzy strachy nawiedzały mnie od dawna, jak Ebenezera Scrooge'a w wieczór wigilijny, tyle, że w moim przypadku bez szans na konstruktywne zakończenie. Strach samotności, strach śmierci i strach pustki, która po mnie pozostanie. Pustki –bo nie zostanie po mnie nic.

Znad filiżanki unosił się przyjemny aromat czarnej jak noc kawy, wdzierając się do nozdrzy, pobudzając umysł i rozgrzewając ciało. Pochylona nad stosem kartek, skrzętnie zapełnionych literkami, liczbami, paragrafami, które składały się na akapity, strony, całości, nie mające większego sensu poza tym , ze musze je przeczytać na jutro, rozkoszowałam się nocna ciszą, trawiona jednocześnie wewnętrznym bólem. Ten dziwny sta, w którym nie wiesz czy bardziej dojmujące jest poczucie życiowej porażki, czy piękno nocy, która otula cie i kołysze w ramionach, oszałamiając cudami swojej nieodgadnionej natury. Te drobne przyjemności, kawa, cichy spokojny księżyc zerkający przez okno, są mi promykiem nadziei, sprawiają, że po wyczerpującej walce z własnymi demonami, jutro wstanę, i jeszcze podejmę walkę. I choć wiem, ze zapewne ja przegram, to jednak świadomość tego, że nigdy nie zgodzę się, aby dobrowolnie zostać w błocie, czyni mnie w moich oczach kimś odrobinę lepszym. A to już tak wiele…

Nagle dzwonek do drzwi wyrwał mnie z zamyślenia, sprawiając, że podskoczyłam na kanapie, rozlewając przy okazji kawę. Oparzona dłoń piekła niemiłosiernie. –Cholera!-zaklełam cicho biegnąc do łazienki. Zimna woda przyniosła chwilową ulgę, ale na zaczerwienionej skórze, zaczęły pojawiać się już pierwsze pęcherzyki. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz się poparzyłam… Znowu dzwonek. Tajemniczy gość, przypomniał mi o swoim istnieniu. Z zawiniętą w mokry ręcznik dłonią otworzyłam drzwi. House. Któżby inny o tej porze. House z walizką? Poczułam się zaintrygowana.

- Przygarniesz mnie na 3 dni? –Zapytał z bezczelnym uśmiechem zanim jeszcze zdążyłam się odezwać, –co ci się stało? –Dodał wskazując na moją dłoń.

- Przygarniesz? –nie byłam pewna, co ma na myśli, ale już mi się to nie podobało.

-Jakbyś czasem oglądała wiadomości, to wiedziałabyś, że w była awaria elektrowni. W moim mieszkaniu nie ma prądu. Ani wody –wyjaśnił cierpliwie. I chyba nawet mówił prawdę, bo przypomniała sobie, jak w sklepie o tym rozmawiali.

- House, ja nie prowadzę, pensjonatu, a Wilson? –Zapytałam targana sprzecznymi uczuciami. Nie wiedziałam, czy 3 dni pod jednym dachem z House to najlepszy pomysł.

- Wilson mieszka z Andy Halley i powiedział, że nie jest zwolennikiem trójkątów, ej! Daj spokój, przecież nie wyrzucisz swojego najlepszego diagnosty na bruk?!

-Nie kuś! –Powiedziałam tylko, przepuszczając go w drzwiach. Nie chciało mi się wierzyc, że Wilson wywalił go za drzwi, nie wspominając już o istnieniu hoteli, ale… chyba jakaś część mnie nie miała nic przeciwko takiemu obrotowi sprawy. Zawsze to jakaś miła odmiana. Mężczyzna nocujący w moim domu…

- Śpisz na kanapie. Niczego nie dotykaj, nie psuj, nie grzeb w moich rzeczach i przestań gapić się na mój tyłek –poinformowałam krótko, mojego nowego lokatora.

- Obiecuje, że nie pogryzę ci butów nie obsikam dywanu –podniósł dwa palce w geście składanej obietnicy. Przyzwyczaiłam się, że rzadko bywał poważny. Podszedł do mnie i podniósł poparzona dłoń. Odwinął ręcznik i przyjrzał się uważnie zaczerwienieniu –Poparzyłaś się?

- Tak –nie chciałam mu wyjaśniać, że przestraszyłam się głupiego dzwonka do drzwi.

-Masz scaldex?

- W szafce w łazience. Właśnie miałam to zrobić –House zniknął w łazience, by po chwili wrócić z maścią i bandażem w reku. –Myślałam, że takie rzeczy zostawiasz Taubowi? –próbowałam, rozładowac atmosferę, nagle spięta jego bliskością i tym, z jakim pietyzmem zajmował się nałożeniem opatrunku.

-Obawiam się, że ja będę musiał ci wystarczyć.

***
Wiedziałam, że to sen, a jednak nie mogłam się obudzić. Czułam przerażający strach. Wszystko było nie tak jak powinno. Byłam w szpitalu, ale nikt mnie nie widział. Krzyczałam, ale nikt nie zwracał na mnie uwagi. Jakbym była powietrzem, jakbym nie istniała. Ludzie przechodzili koło mnie, śmiali się rozmawiali, a jak byłam obok tego wszystkiego. Jakby zamknięta w jakiejś dźwiękoszczelnej bańce, odizolowana, wyklęta… I ten potworny głos w mojej głowie, który powtarzał mi w kółko dwa słowa… sama… sama… sama… sama… Sen, który nawiedzał mnie od dawna. Sen, który był esencja mojej samotności, tej pustki, którą czułam… Słyszałam jak krzyczę, a pod rzęsami czułam kolejne spadające na poduszkę łzy. Nagle usłyszałam czyjeś wołanie, jakby głos z zaświatów, który przedarł się przez bańkę i sprawił, że ona pękła. Rozprysła sie na tysiące kawałków, i nagle oczy wszystkich zwróciły się w moją stronę. Słyszeli mnie.

***
Zanim otworzyłam oczy, usłyszałam ten sam głos, co we śnie i poczułam silne dłonie, które potrząsały mną jak piórkiem. Zdałam sobie sprawę, że cały czas powtarzam słowa ze snu… ”jestem sama… jestem sama”, a policzki mam mokre od łez. Rozdygotana i zawstydzona usiadłam na łóżku, podciągając kołdrę pod sama brodę. House cofnął dłonie. Patrzył na mnie dziwnym wzrokiem.

- Co ci się śniło? –Zapytał cicho.

- Byłam w szpitalu. Było tam mnóstwo ludzi, ale nikt mnie nie
widział. Byłam… a jakby mnie nie było… dla nikogo nie istniałam… często mi się to śni –wyjaśniłam w przypływie słabości. Milczał. Trudno było cokolwiek wyczytać cokolwiek z jego twarzy.

- Jesteś zamknięta jakby w bańce. A cały świat wydaje ci się obcy? –Zapytał po chwili.

- Tak. Dokładnie tak.

- To chyba miewam ten sam sen –Mówiąc to podniósł dłoń do mojego policzka i otarł z łez.

- Dziwne –Stwierdziłam. Jego słowa wywarły na mnie ogromne wrażenie.

- Dziwne… -wyszeptał po chwili.

- Cuddy, muszę Ci cos powiedzieć –zawiesił głos, a w jego oczach pojawiło się nagłe zdenerwowanie.

- Wilson jest transwestytą?

- To też. Gdybyś oglądała czasem wiadomości, to wiedziałabyś, że awaria prądu była w zupełnie innej części miasta, niż tam gdzie mieszkam.

- Okłamałeś mnie?

- Tak.

- Dlaczego?

- Nie wiem…

- I co teraz?

- Co byś powiedziała, gdybym rozpiął ci ten guziczek w koszuli?

- Powiedziałabym, żebyś rozpiął też i ten drugi.

***
Czasem, w przedziwnych okolicznościach, jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki dwoje ludzi spotyka się i wiedza już, że nie ma odwrotu. Że gdzieś wysoko w gwiazdach zapisane im było to spotkanie. I choć niepokorni, wbrew prawom bajek i przeznaczeniu starają się zepchnąć własne pragnienia w najdalszy zakamarek duszy, w obawie przed zepchnięciem w błoto, to jednak zawsze na koniec przychodzi czas bajek. Czas, w którym znowu można nauczyć się latać. Jedna chwila, jeden gest jedno spotkanie. Czas wszystko zmienia. Odkurzyłam moje marzenia. Rozwinęłam moje skrzydła i powstałam z błota. Znów potrafię latać.

***

Spojrzałam na twarz mężczyzny, śpiącego w moim łóżku. Uśmiechnęłam się z wdzięcznością do księżyca, który wpadając przez rozsunięte zasłony, oświetlał jego twarz.

Jeden dzień - a na tęsknotę - wiek,
jeden gest - a już orkanów pochód,
jeden krok - a otoś tylo jest
a każdy czas - duch czekający w prochu.

[/i]

runiu

Kocham takie fiki, świetne studium osobowości Cuddy, cudowne opisy, masakryczny sen Cuddy i dialog Housa z Cuddy.

nidociv

Zwykle średnio mi się podobają opowiadania z narracją pierwszoosobową, ale to jest... piękne po prostu. Opis uczuć Cuddy sprawia, że sama się przez chwilę poczułam, sama. Samiutka.

I w dodatku ten humor:

LicenceToKill

- Co byś powiedziała, gdybym rozpiął ci ten guziczek w koszuli?
- Powiedziałabym, żebyś rozpiął też i ten drugi.

Zakochałam się w ich dialogu, a ostatnie dwa zdania po prostu mnie rozłożyły

Nie mam pojęcia jak, dlaczego, kiedy, ale one swoją 'prostotą' wyraziły więcej niż cokolwiek innego...

T. ile Twoich fików bym nie przeczytała, zawsze będę się rozpływać na samą myśl o nich

Dziękuję

minnie

Ślicznie! Czemu u mnie nie ma awarii i tacy potrzebujący nie przychodzą??

T. fajnie, że znowu napisałaś bajkę

Czekam na więcej takich cudeniek i pozdrawiam

kremówka

T. wiesz, że uwielbiam Twoje bajki na dobranoc...
Ta jest (jak wszystkie z resztą) piękna...
I wzruszająca... I... Do połowy bardzo smutna... A później już nie smutna, tylko podnosząca na duchu...
Brak mi słów, żeby opisać, co myślę i czuje po przeczytaniu tego ficzka...
Więc po prostu nic więcej nie napiszę, poza tym, że uwielbiam Twoje "bajki" i liczę jeszcze na jakąś w przyszłości...

ceone

nie do przebicia *______*.

amandi

Co ja mam napisać w komencie

? Wszystkie superlatywy chyba zostały już zużyte, czemu nie ma się co dziwić, bo jak zwykle jesteś wspaniała w swojej twórczości..

. Dodam tylko, że szalenie mi się podobało, bo dotarło aż do serduszka.. Które poczuło się uniesione, po cudownym, właściwym, słodkim zakonczeniu, poprzedzonym dramatycznym snem... House, kłamstwo zostało uświęcone przez cel

Hania

śliczne.Uwielbiam jak piszesz.;]

jeanne

T. ubóstwiam wszystkie twoje fiki i bajki na dobranoc

Ostatnio nawet w przypływie bezsenności zrobiłam sobie nocny maraton z Twoją twórczością

I wiem, że po takiej bajce, będzie mi się dobrze spało. Co Ci mogę napisać? WIesz, że to było cudowne. Po prostu piękne. Masz niesamowity dar nadawania swoim dziełom realizmu. Cuddy samotna, która mimo wszystko stara się żyć. I wtedy House, pojawiający się niczym rycerz w lśniącej zbroi. To nic, że wszedł do jej domu podstępem

House podświadomie pragnął, żeby go przygarnęła nie tylko na te 3 dni i dlatego do niej przyszedł. I niech głupi nie mówi, że nie wie!

Dialog boski, podobnie jak opisy. Tylko się rozpłynąć i to niniejszym czynię.

Schevo

T., kiedyś postanowiłam, że kolejną bajkę skomentuję w sposób inteligentny i ambitny. No i co z tego wyszło?
Nie umiem ubrać w słowa uczuć, które mi towarzyszyły podczas czytania. Jak Ty to robisz, że zawsze mam pustkę w głowie? To było tak boskie, tak cudowne, tak fantastyczne... Że nie umiem nawet powiedzieć, jak bardzo mi się podobało. Nie chcę się powtarzać - to byłoby nudne.
Liczę na to, że będę mogła czytać więcej Twoich bajek i fików - wiesz, że jesteś moim guru

So, powiem tylko, że było świetne. Ale Ty to chyba wiesz, co?
Pozdrawiam, mocno ściskam i życzę więcej czasu i Weny

Wercia214

Wiesz co T.? Inni fikopisarze prawie zawsze piszą, że House zdobywa się na szczerość i wyznaje "-Kocham Cię Cuddy...". A Ty zrobiłaś coś innego. Dialog o guziczkach, był ich wyznaniem miłości, ale innym niż tamte, [opisane powyżej]. Ty to napisałaś w taki ... House'owy sposób. I to mi się w Twoich opowiadaniach podoba

Doskonale się odnajdujesz w ... House'owych klimatach

Kocham Cię za to

Wena życzę

I dobranoc

rocket queen

Nie mam pojęcia jak Ty to robisz, że potrafisz tak świetnie pisać?! W Twoim wydaniu, nawet z pozoru banalna historia, nabiera niesamowitej głębi i... wyraźnego kolorytu (:

Zachwycasz!

Cave

madlen

Przepiękne opowiadanie, opis stanu w jakim znajduje się Cuddy pełen jest uczuć ,które mogą towarzyszyć każdemu z nas i dlatego Twoje bajki czyta się tak przyjemnie. Z pozoru proste , można powiedzieć banale ,ale niesie za sobą piękno. Dziękuję, że mogę czytać coś tak zachwycającego

Sapphire

Jaka ta Cuddy wygadana... Ale aż się wzdrygnęłam, jak czytałam opis snu Lisy. Wszystko opisujesz bardzo realistycznie, Twój talent jest wręcz niebezpieczny! xD

IloveNelo

Tak sobie dziś pomyślałam, że strzelam w stronę i fika. Trafiłam na to cudo. Nie potrafię nawet nazwać tego, co czuję. To jest genialne, świetne, realne, ujmujące

Dziękuję Ci za tak cudowną bajkę na dobranoc

Pozdrawiam

mazeltov

piekne takie delikatne, cieple, subtelne, chwilami bardzo smutne ale wkoncu szcesliwe

czytajac cos takiego przed snem nie mozna miec po tym zlych snow

Czerwono-Zielona

Aaaaaaaa! Mój ukochany Baczyński!

[Tylko wg moich źródeł tam powinno być "w każdy czas". I jeszcze literóweczka - "tylko"

]

A bajka - piękna. Pięknie piszesz. Początek - niezwykły... Skąd Ty wiesz, co ja czuję...?

"Ten dziwny stan, w którym nie wiesz czy bardziej dojmujące jest poczucie życiowej porażki, czy piękno nocy(...)"
"(...)pogrzebana za życia i owinięta w szary całun samotności".

Nie mam słów...
W zasadzie powinnam zacytować trzy pierwsze akapity w całości...

A dialog o guziczku przejdzie do klasyki. Tzn. widzę, że chyba już przeszedł

"- Cuddy, muszę Ci cos powiedzieć (...)
- Wilson jest transwestytą?
- To też."
To też... rewelacja!

Gratuluję i pozdrawiam