Drabble i one-shoty Kamy [D]

*Madziula*

Kama masz baaaardzo dużo nauki czy może znajdziesz czas napisać tyci-tyci drabbelka?

Madzia

Kama, to że masz talent to wiesz. to jest świetne- też wiesz. a ja mam pytanie: kiedy jeszcze coś napiszesz??

Kama

Dzięki wszystkimi za miłe słowa.
Madzia, na razie utknęłam przy pisaniu "Zakładów". A że będą dość długie, to chwilowo nie szykują się żadne drabble w moim wykonaniu.

Madzia

szkoda. *leci czytaj zakłady..i zapisywać*

madziax

mrr biedny monitor, musi oglądać mój wyszczerz. Super pomysł. Teraz Cameron sie zemściła *camerońska masakra myszką od komputera" hyhy

cwankiara

Podziwiam talent.... podziewiam:)

unblessed

Wszystkie mi się podobają, ale #2 najbardziej. Był piękny po prostu. Dwa ostatnie nie co przegadane jak na drabble, ale z powodu tego, że bardzo lubię Twoją twórczość NIGDY nie będę narzekać że coś jest za długie. Za to z pewnością wszystkie drabble mają dobre zakończenia i czyta się je świetnie.

Jestem tu od niedawna a już twoje nazwisko stało się dla mnie znakiem, że fick na pewno jest wart czytania. Więc egoistycznie napiszę: Czasu i Weny, Kamo!

Hilda

Podziwiam talent... Ale i tak najbardziej podobała mi sie mantra xD

Kama

SPOILER

Drobiazg. Jedna z wielu wymyślnych przeze mnie wersji:"Cuddy przychodzi do House'a" w promo s5.

PLAN

Cuddy: Mind if I come in?
House: Mind if I leave?

Zignorowała zaczepkę i weszła.
- Dlaczego nie przyszedłeś na wizytę kontrolną?
- Bo taki był plan.
- Plan?
- Wiedziałem, że jeśli nie przyjdę, to ty przyjdziesz. Tutaj.
Milczała przez chwilę, najwyraźniej wściekła na siebie za to, że zadziałała zgodnie z jego kolejną manipulacją.
- A czemu twój plan zakładał, że mam przyjść? – spytała w końcu.
- Twoja wizyta to dowód, że ci zależy. Kolejny.
- A potrzebowałaś takiego dowodu, bo...? – wbiła wzrok w podłogę.
„Już nawet nie próbuje zaprzeczać, że jej zależy” – pomyślał. – „Spory postęp”.
- Bo skoro ci zależy, to łatwiej będzie cię upić i zaciągnąć do łóżka.
Podniosła wzrok:
- I to niby jest twój błyskotliwy plan?
Wzruszył ramionami:
- Zawsze jakiś. I tak niezły, jak na chorego człowieka. Miałem ostatnio problem z mózgiem...
- Ostatnio? – zakpiła.
Patrzyli na siebie przez chwilę. Kolejny pojedynek.
Nie spuszczając wzroku z jego twarzy, westchnęła:
- Twój plan przewiduje, że nalejesz mi w końcu jakiegoś drinka, czy sama muszę się tym zająć?

-----

A tu druga:

POCZUCIE HUMORU

Cuddy: Mind if I come in?
House: Mind if I leave?

Odwróciła się bez słowa i zrobiła krok w kierunku schodów.
Złapał ją za ramię i wciągnął do mieszkania:
- Spokojnie, Cuddy, żartowałem. Kiedy straciłaś poczucie humoru, co?
- Nie wiem. Może wtedy, kiedy spędziłam noc na fotelu przy twoim łóżku, nie wiedząc, czy jeszcze kiedyś się obudzisz – warknęła. – Oczywiście twoim zdaniem powinniśmy udawać, że nic się nie stało, że to nic nie zmienia?
Tym razem on odwrócił się bez słowa i odszedł kilka kroków. Podeszła do niego i stali tak przez chwilę, wpatrując się w siebie.
- Strasznie jesteś poważny – spróbowała się uśmiechnąć. - Kiedy straciłeś poczucie humoru?
- Nie wiem. Może wtedy, kiedy uwiadomiłem sobie, jak bardzo cieszę się, że spędziłaś noc w fotelu przy moim łóżku.
Położyła mu rękę na ramieniu, a on zamknął oczy i powiedział cicho:
- Nie. Nie rób tego, Cuddy. Nie zbliżaj się do mnie za bardzo.
- Dlaczego?
- To fizyka. Kiedy ty jesteś bliżej mnie, ja automatycznie jestem bliżej ciebie. Znasz mnie i wiesz, że to nie może się skończyć bezboleśnie, więc nie powinniśmy do tego dopuścić.
Milczała przez chwilę, a później westchnęła:
- Przykro mi, ale chyba na to za późno, wiesz?
- Wiem – wymamrotał, przyglądając się jej dłoni na jego ramieniu, a potem z wahaniem podniósł rękę i musnął palcami policzek Cuddy. - Wiem.

madziax

- Zawsze jakiś. I tak niezły, jak na chorego człowieka. Miałem ostatnio problem z mózgiem...
- Ostatnio? – zakpiła.
:smt001

- Spokojnie, Cuddy, żartowałem. Kiedy straciłaś poczucie humoru, co?
- Nie wiem. Może wtedy, kiedy spędziłam noc na fotelu przy twoim łóżku, nie wiedząc, czy jeszcze kiedyś się obudzisz – warknęła. – Oczywiście twoim zdaniem powinniśmy udawać, że nic się nie stało, że to nic nie zmienia?
Tym razem on odwrócił się bez słowa i odszedł kilka kroków. Podeszła do niego i stali tak przez chwilę, wpatrując się w siebie.
je$u. jakie to smutne :?

- Wiem – wymamrotał, przyglądając się jej dłoni na jego ramieniu, a potem z wahaniem podniósł rękę i musnął palcami policzek Cuddy. - Wiem.
HUDDY czteryEVER ! :smt007

willanka

Kama, wszystkie Twoje drabbelki są świetne

Te dwa ostatnie również

- Zawsze jakiś. I tak niezły, jak na chorego człowieka. Miałem ostatnio problem z mózgiem...
- Ostatnio? – zakpiła. 
ten fragment jest cudowny, a wraz z tym:
- Twój plan przewiduje, że nalejesz mi w końcu jakiegoś drinka, czy sama muszę się tym zająć? 
to cała kwintesencja Huddy

- To fizyka. Kiedy ty jesteś bliżej mnie, ja automatycznie jestem bliżej ciebie. Znasz mnie i wiesz, że to nie może się skończyć bezboleśnie, więc nie powinniśmy do tego dopuścić. 
ten fragment bardzo mi się spodobał

rozładowuje trochę napiętą sytuację w tym drugim ficku

A skoro to tylko 2 z wielu wymyślonych prze Ciebie wersji, to może doczekamy się kolejnych

?

Kama

willanka

ewel

Kama!!!! perełki normalnie!!

ileż interpretacji z jednej sceny i dwóch zdań

ale tak to już jest z Huddy - niby nic, a znaczy tak wiele

śliczne te drabble, mam nadzieję, że podzielisz się kolejnymi

Kama

Ostatni z serii, niech na 5 się skończy. Planuję napisać jeszcze jednego drabble'a, ale już trochę innego. A potem się przymknę wreszcie

Ten wysyp "weny" to wynik odwyku, musiałam się wyładować.

STRONY

Cuddy: Mind if I come in?
House: Mind if I leave?

Znała go najlepiej. Najczęściej od najgorszej strony. Wiedział o tym. Na jej pytanie, czy może wejść, mógł więc spokojnie odpowiedzieć, że chce wyjść.
Znał ją najlepiej. Najczęściej od najlepszej strony. Wiedział, że akurat ona domyśli się, że zażartował, bo nigdy nie przeszłoby mu przez gardło: „Nie chcę być teraz sam, cieszę się, że przyszłaś”. Ona i tak będzie wiedziała, co naprawdę chciał powiedzieć. Pewnie nawet uśmiechnie się, a potem spróbuje to ukryć. Nie będzie chciała, żeby wiedział, jak łatwo ją rozbroić. Ale uśmiechnie się.
Znała go przecież najlepiej. Wiedziała, że poza tą najgorszą ma też inne strony.

madziax

ooo mamo. No... super, piekne. Aaaaach

- Gdybym był teraz House’em, w ciągu paru sekund nie miałabyś nic na sobie – zauważył, oddychając ciężko. – Ale jako nie-House...
- Muszę cię znów prosić o przysługę – uśmiechnęła się lekko. – Czy mógłbyś od teraz być już sobą?
Ja tylko chcę żeby House był zawsze Houseowy, ale żeby jednak coś tam zaiskrzyło

. aaahc. Kocham ten jej 'lekki uśmiech' ! ;D

Westchnęła i położyła mu dłonie na ramionach.
- No dobra. Patrz i ucz się.
No i co dalej.... nie skończyłaś myśli

. Dobra, dobra. Słit. pinke.

Kama

Dzięki za wszystkie komentarze. Moje ostatnie "coś" na jakiś czas.

MONOLOG

- Myślałam, że im się uda. Na początku byłam pewna, że nie mają szans. Że trzeba ratować Wilsona przed tym związkiem. A potem uwierzyłam, że im się uda. Byli beznadziejnym przypadkiem, a jednak sobie radzili. I zaczęłam wierzyć, że może nie ma beznadziejnych przypadków. Skoro oni potrafią pokonać przeciwności, to może inni też mają szansę... A potem, po śmierci Amber, kiedy jednak im się nie udało, na moment zwątpiłam. Dopiero później dotarło do mnie, że nie zawiniło żadne z nich. I że nadal muszę wierzyć, że wszyscy mają szansę. Nawet, jeśli nikt w nich nie wierzy. Nawet, jeśli ma być ciężko. Tylko teraz już wiem, że nie można zwlekać z wykorzystaniem tej szansy, bo może zabraknąć czasu... Rozumiesz, co próbuję ci powiedzieć, House?

Zrozumiał.

madziax

to miło że zrozumiał.
aluzja ? kocham to.
Dzisiaj rano, z nudów napisałam Huddowego drabbla

haha.
'Cuddy dostała kubek z nagą Betty Boop, natomiast House pił z kubka z Kaczorem Donaldem w bokserkach' coś w tym stylu ;]

kiedy nast..... dobra, dam ci spokój. Ale mam nadzieje że na niedługo wstrzymujesz działalność

Madeline

właśnie nadrobiłam i wszystkie drabble przeczytałam...muszę przyznać, że są po prostu świetne xD tylko...za krótkie

zacznij pisać fiki xD

Kama

ewel

głęboko wierzę że odcinki 5 sezonu (huddy thingy itp - if you know what I mean *puszcza hałsowe oczko*) natchną Cię na jakiegoś fika

a drabble wspaniałe

mała, krótka rzecz, a cieszy

dzięki za osładzanie czekania na wrzesień

willanka

Kolejne dwa maleństwa i równie piękne

.

Cave

- Muszę cię znów prosić o przysługę – uśmiechnęła się lekko. – Czy mógłbyś od teraz być już sobą? cud !!

*Madziula*

aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa

Kama powaliłaś mnie na kolana

wszystkie drabble są cuddne ^^

Kama

Dwa one-shoty z zakończonych konkursów. Jakby się komuś chciało skomentować. No i żeby wszystko było w jednym miejscu. Wprawdzie pewnie nie wszystkie moje prace będą (właściwie już nie wszystkie są) Huddy, ale tutaj mam swój temat, więc po co dublować.
Korzystając z okazji, dziękuję wszystkim za głosy.

Konkurs fikowy #01 - Halloween

CUKIEREK

Klasyfikacja: +13
Postacie: House, Cuddy
Uwagi: nie ma spoilerów; tylko pragnienia
Opis: fik o tym, że czasem trzeba się przebrać, gdy się przegrywa. Ale nie ma przegranej, której nie osłodziłby...

- Bierz – mruknął House, wyciągając w kierunku Cuddy cukierka w srebrnym opakowaniu.
- Nie lubię krówek. O czym zresztą wiesz. Ale w przeciwnym razie na pewno nie oparłabym się tak uprzejmiej propozycji – odwarknęła Cuddy, mocując się przed lustrem z zapięciem łańcuszka.
House westchnął i odłożył cukierka na półkę pod lustrem. Zapiął Cuddy biżuterię i, korzystając z okazji, skontrolował opuszkami palców głębokość dekoltu czarnej sukni.
-No, weź i nie wybrzydzaj – wymamrotał łagodniej.
Lustrzane odbicie Cuddy spojrzało na niego, a potem równie nieufnie na cukierka.
- Skąd ta hojność?
- To ważny dzień. Nasze pierwsze wspólne Halloween. Znaczy, odkąd jesteśmy...
- Zrozumiałam. Strrrasznie romantycznie – Cuddy uśmiechnęła się, a potem podejrzliwie uniosła brwi. – Ale pierwszych wspólnych walentynek nie obchodziliśmy, więc czemu...?
- Bo to Halloween, Cuddy. Dzień wszelkich potworności, koszmarów i mrożących krew w żyłach przeżyć. Uczczenie naszej znajomości tego dnia wydaje się więc jak najbardziej na miejscu.
- Potworność to ja ci dopiero zaserwuję, jak się wreszcie nie nauczysz nazywać naszej znajomości związkiem.
House skrzywił się:
- Ale to brzmi tak, jakbyśmy byli...
- Związani. A nie jesteśmy? Przypomnij mi o tym, jak wrócimy i będziesz chciał...
- Dobra, przestań już, kobieto. Związek. Związek. Związek. Zadowolona?
Cuddy poprawiła włosy i odwróciła się od lustra:
- W miarę. Od jutra popracujemy nad użyciem tego trudnego słowa w zdaniu. A teraz się przebierz.
- Muszę? – House zrobił minę zbitego psa.
- Musisz. Zakład to zakład.
- Nie grałaś fair.
- Ty też nie. Po prostu tym razem moje nie fair było lepsze od twojego.
- Ale inne dzieci będą się ze mnie śmiały – zamarudził House.
- Mniej więcej taki był mój zamysł. I przestań się zachowywać jak pięciolatek - zniecierpliwiła się Cuddy i otworzyła szafę. - Niedługo będę musiała zatrudnić do ciebie niańkę.
- Już to zrobiłaś.
- Czyżby?
- Foreman?
- Racja.
Oboje parsknęli śmiechem.
- No, koniec żartów – uśmiechnęła się przewrotnie Cuddy, wyciągając z szafy dwa kawałki kartonu z przyklejonymi piórami. – Zakładaj skrzydła. I ciesz się, że zrezygnowałam z aureoli.
House jęknął, ale założył przebranie na plecy.
- Naprawdę nie możemy iść na to przyjęcie jako Piękna i Bestia?
- Nie. Przecież kazali nam się przebrać – stwierdziła Cuddy z kamienną twarzą i zaśmiała się dopiero na widok miny House’a.
- Nice. A czemu ty nie jesteś przebrana?
- Daj mi chwilę.
Cuddy wyjęła z szafy elegancką czerwoną maskę, która zakryła jej tylko oczy. Uważając na fryzurę dołączyła małe czerwone różki, a potem włożyła czerwone szpilki i sięgnęła po czerwoną torebkę.
- I co myślisz?
- Sam seks – mruknął House. – Ale chyba wspominałaś, że masz się przebrać?
- Dowcipniś – Cuddy szturchnęła go lekko. – Idziemy?
- Skoro musimy. Ale wyglądam jak idiota.
- Więc jest inaczej niż każdego innego dnia, bo... Właściwie, dlaczego?
- I ty się dziwisz, że daję ci prezenty na Halloween a nie na walentynki, diabelskie nasienie!
- Wielki mi prezent. Cukierek, którego nie lubię.
- Cóż, w takim razie szkoda by było, żeby się zmarnował.
House sięgnął po cukierka, ale Cuddy zasłoniła półkę.
- Od początku chciałeś go dla siebie, co? Ja dostanę sam gest, a ty cukierka? Nie ma mowy. Dałeś mi go, więc jest mój. Oprawię go w ramki i powieszę obok gazety, którą dałeś mi na urodziny.
- Ej, to był kolorowy dodatek do archiwalnego „Playboya”, którego ma niewielu kolekcjonerów. Nie wiesz, co dobre. Zresztą, masz już swój prezent na dziś. Cały wieczór możesz oglądać mnie w tym durnym przebraniu.
- Racja, to przeżycie słodsze niż tysiąc cukierków.
- Tak? Czyli tych już nie chcesz? – spytał House, wyciągając z szuflady bombonierkę z ulubionymi czekoladkami Cuddy. – Dobra, będzie więcej dla mnie.
- Kto powiedział, że nie mogę mieć wszystkiego? – zaśmiała się i wyciągnęła rękę po słodycze.
- Chwila! – House schował czekoladki z plecami i nachylił się tak, że jego usta były tuż przy ustach Cuddy. – Cukierek i psikus.
- Cukierek albo psikus, jak już – poprawiła go Cuddy, przybliżając się lekko.
- Nie. W moim ujęciu jest cukierek i psikus. Dostaniesz cukierka, jak zgodzisz się na psikusa.
- Dawaj te słodycze, House – zaśmiała się Cuddy. – Nie muszę się zgadzać na żadnego psikusa, bo toleruję ciebie. A ty jesteś jednym wielkim żartem.
- Tak, ja ciebie też... – mruknął House i pocałował Cuddy, upuszczając przy tym bombonierkę na podłogę.
Jakoś żadne z nich się tym nie przejęło.
A zapomniany cukierek leżał spokojnie pod lustrem, które odbijało od miesięcy, tak jak w tej chwili, piękne potworności, koszmary i mrożące krew w żyłach przeżycia...

KONIEC

------------------

Konkurs fikowy #02 - Dawno, dawno temu...

ILSA

Klasyfikacja: +13
Postacie: Cuddy, Cameron, Stacy
Uwagi: Fik dla tych, którzy widzieli „Casablancę”
Opis: Jeden babski film, trzy kobiece historie.

- Bóg patrzy na ciebie, mała - powiedział Bogart.
Mimo że Cuddy widziała ten film po raz setny, jak zwykle skrzywiła się w tym momencie. Głupi Rick. I jeszcze głupsza Ilsa. Odejdzie jak posłuszne ciele do męża, którego niespecjalnie kocha. A zostawi na lotnisku faceta swojego życia. Ona, Lisa... W sumie, wystarczy zamienić pierwsze litery imienia. Zabawne, nigdy wcześniej nie zwróciła na to uwagi... Ona na pewno nie pozwoliłaby facetowi swojego życia podjąć za nią decyzję pod dyktando jakiegoś sentymentalnego sloganu. „Zawsze będziemy mieli Paryż”. Śmiechu warte. Nie zgodziłaby się na żadne życie wspomnieniami. Wszystko albo nic. Tak żyła dotychczas i jakoś się sprawdzało. W końcu to właśnie ona została pół roku temu pierwszą kobietą na stanowisku szefa medycyny. Wszystko albo nic. To ona zatrudniła Grega House’a, kiedy wyleciał z kolejnego szpitala. Kolejne wszystko albo nic. Nie była wprawdzie pewna, czy House okaże się wszystkim, czy niczym, ale decyzję podjęła bez wahania. W końcu był genialny. Nie tak, jak myślał, ale wystarczająco. Wystarczająco, żeby znosiła jego komentarze w stylu: „Na pewno wybrali cię przez twój wielki tyłek. Cóż, mają gust, ale to idioci. No, chyba że się z nimi przespałaś. W takim razie to nadal idioci, ale zadowoleni”. Przynajmniej przy swojej dziewczynie uważał na słowa i nie wspominał jedynej wspólnej nocy ze studenckich czasów. Wtedy też było tak: wszystko albo nic. Wiedziała, że z tym draniem nie ma co liczyć na wszystko, więc po jednorazowym szaleństwie wybrała nic. Ale gdyby miała faceta swojego życia, takiego, z którym mogłaby wybrać wszystko... Właśnie. Gdyby miała. Znów nasunęła jej się myśl o Housie. Nawet taki typ sobie znalazł kogoś na stałe. Podziwiała cierpliwość Stacy. Ona sama nie wytrzymałaby w roli dziewczyny House’a dłużej niż pół godziny. A i te pół godziny skończyłoby się pewnie morderstwem. Ciekawe, które z nich byłoby ofiarą. No, może przetrwaliby ponad pół godziny, o ile spędziliby ten czas w łóżku... Stop. Żadnego myślenia o Housie. Żadnego myślenia o seksie z House’em. Facet jest zajęty. I zdecydowanie nie jest facetem jej życia. Przecież gdyby był, to mógłby dać jej wszystko. Tak to działa, prawda? Facet dla niej na pewno gdzieś tam czeka. A razem z nim jej marzenia o rodzinie. Może o jakichś dzieciach... Powinna właściwie oddzwonić do Toma, dobrze się z nim bawiła na ostatnim szpitalnym bankiecie... Ale film się skończył. Pora wyłączyć telewizor i brać się za papierkową robotę. A facet życia, Greg czy... Znowu to samo, chyba musi ograniczyć przebywanie z tym draniem, bo nawet w myślach ją prześladuje. Tom. Facet życia, Tom czy nie Tom, poczeka. Jeśli nie, to bez łaski.
Przecież ona ma dopiero 32 lata.
Ma czas.

***
- Bóg patrzy na ciebie, mała - powiedział Bogart.
Mimo że Cameron widziała ten film po raz setny, jak zwykle westchnęła w tym momencie. Z ulgą. To się nie mogło skończyć inaczej. Przecież Ilsa kocha męża. Może i Rick jest tak niesamowicie męski z tym swoim połączeniem cynizmu i wrażliwości. Może i mieli Paryż. Ale przecież w życiu musi być coś ponad to. Bezpieczeństwo. Zaufanie. Ciepło, kiedy trzyma się w dłoni dłoń człowieka, którego się zna, szanuje, kocha... Tak, kocha. Nawet, gdy jest słaby i potrzebuje wsparcia. A może zwłaszcza wtedy. Gdyby ona, Allison, była Ilsą... Przecież ona trochę jest Ilsą. Zabawne, nigdy wcześniej tak o tym nie myślała... Była Ilsą, ale Ilsą twardszą. Ilsą, której Rick nie musiał popchnąć w ramiona męża. To ona decydowała i, wbrew pokusom, trzymała się przysięgi. I będzie się jej trzymała, bo od tego są przysięgi. Może i świat nie jest czarno-biały jak film z lat czterdziestych. Ale ona nie zamierzała poddać się szarości. Oni pozostaną biali. Nieskazitelnie biali jak fartuchy lekarskie... Jak te fartuchy, które ona będzie nosić przez długie lata. Jak te fartuchy, których on nie będzie już miał okazji nosić. Wiedziała to. I on to wiedział. Mogła mówić mu, że nastąpi poprawa. A on mógł udawać, że wierzy. Ale wiedzieli. I nadal pozostawali nieskalani, bo ich kłamstwa były białe. I nie, nie zgodzi się jutro, żeby Joe ją zabrał na kolację. Nie zamierzała za plecami męża wypłakiwać się na ramieniu jego przyjaciela, który mógłby ją pocieszyć. Pocieszyć, ale równocześnie ściągnąć do szarego świata. Ona zostanie tutaj i będzie robiła to, co robi najlepiej. Będzie pomagała. Może jest naiwna. Może i wierzy, że potrafi zbawić świat. Ale tak ma być. Pozostanie Ilsą, która na lotnisku odwraca się i idzie w kierunku męża... A zresztą, przecież ona nie zakochałaby się w cyniku. Ciągnęło ją do ludzi skrzywdzonych, do ludzi delikatnych. Bogart nie był dla niej... I w ogóle czemu ona się nad tym zastanawia? Ma męża, który jej potrzebuje. Co z tego, jak bardzo jest zmęczona po zajęciach na uczelni. Co z tego, że za chwile będzie kolejny film, który chciałaby obejrzeć. Ona decyduje. I wybiera wyłącznie telewizora w salonie i pójście do sypialni, żeby sprawdzić, czy jej „Victor” nie potrzebuje kolejnego zastrzyku. Przecież nie będzie czekał.
Co z tego, że ona ma dopiero 20 lat.
Nie ma czasu.

***
- Bóg patrzy na ciebie, mała - powiedział Bogart.
Mimo że Stacy widziała ten film po raz setny, jak zwykle z trudem obejrzała ostatnie sceny. Wolałaby chyba wyłączyć telewizor, ale to byłaby już przesadna słabość. Oczywiście, odkąd wiele lat wcześniej obejrzała ten film, wiedziała, jakie jest zakończenie. Ale za każdym razem nie mogła na to spokojnie patrzeć. Zawsze, gdy Rick przekonywał Ilsą do odejścia, miała łzy w oczach. Greg mógł się z niej śmiać, że płakała jak bóbr, kiedy jakiś czas temu oglądali „Casablancę” razem. Mógł jej potem miesiącami powtarzać, że jak na twardą panią adwokat, to straszna z niej beksa. I że gdyby wiedział wcześniej, to kupiłby sobie wodoodporną koszulę. Nic nie mogła poradzić. Zawsze wyobrażała sobie, co by było, gdyby to ją postawiono w sytuacji Ilsy. Cyniczny Rick i potrzebujący Victor. Którego by wybrała...? Przecież Greg był jak Rick. Zabawne, nigdy wcześniej nie przyszło jej to do głowy... Ale zawsze nienawidziła trudnych decyzji. Szła na żywioł. Wprowadziła się do Grega po tygodniu. To nie była decyzja. To był impuls. Nikogo tym nie zraniła, przecież nie zostawiała żadnego kochającego męża. I teraz żyła sobie ze swoim Rickiem. Z reguły było cudownie. A czasem mniej, gdy Greg spał na kanapie w salonie po kolejnej awanturze. O jej pracę. O jego pracę. O jego kolejny kieliszek szkockiej. O jej kolejnego papierosa. O to, co obejrzeć w telewizji. O to, czy w ogóle oglądać telewizję. O to, czy Wilson powinien znów się żenić. O to, czemu wszyscy w szpitalu myślą, że Greg i Lisa mają romans. O to, czemu ona słucha takich bzdur. O przeszłość. O teraźniejszość. O przyszłość. I o to, że ciągle się kłócą. Ciekawe, czy tak wyglądałoby życie Ilsy z Rickiem. Ciekawe, czy Ilsa była szczęśliwa z Victorem, czy cały czas myślała o Ricku. Ciekawe, czy istnieje coś, co zmusiłoby ją, Stacy, do zostawienia Grega na lotnisku. Jak dobrze, że nie miała męża, gdy poznała Grega. Jak dobrze, że nie musiała wybierać pomiędzy dwoma bliskimi mężczyznami. Jak dobrze, że mogła teraz wyłączyć telewizor i przytulić się do Grega, który zasnął w połowie filmu, mamrocząc coś o babskich filmach i o lepszym pomyśle na spędzenie wieczoru. Czas spać. Przecież to był tylko film. W życiu jest inaczej. Życie jest przy jej irytującym facecie. Nieważne, jak długo miałoby to trwać. Liczy się tu i teraz.
A tu i teraz miała 40 lat.
Nie wiedziała, czy ma czas.

I chyba tak było najlepiej.

KONIEC