Historia (-eria) na dobranoc [M]

jakobson

Zweryfikowane przez Kamę

Doktor Lisa Cuddy została postawiona w stan najwyższej gotowości. Do szpitala, którym zarządzała został przyjęty jeden z ważnych sponsorów, którego objawy nie dawały jednoznacznej odpowiedzi na temat tego, co mu dolega. Cuddy zdawała sobie sprawę, że tylko jeden lekarz w jej szpitalu poradzi sobie z tym przypadkiem, a był nim diagnosta Gregory House.
Wzywanie go przez pager nic nie dawało. "Jak zawsze musi robić problemy" - denerwowała się administratorka przewracając oczami.
Na korytarzu dorwała pierwszą lepszą pielęgniarkę:
- Znajdź mi Dr House'a.
- Yyy.., przepraszam, ale który to Dr House?
Cuddy popatrzyła na młodą pielęgniarkę jakby zobaczyła przed sobą różowego pingwina. Jak ktoś w tym szpitalu mógł nie znać House'a?
- Jak długo tutaj pracujesz?
- Dwa tygodnie...
- W porządku, sama go znajdę.
Cuddy odwróciła się na pięcie i udała się w kierunku przychodni, gdzie teoretycznie powinien znajdować się teraz jej osobisty wrzód na tyłku.
Oczywiści tam także go nie było, a w gabinecie, w którym miał przyjmować siedział jakiś inny młody lekarz, którego Cuddy wcześniej na oczy nie widziała.
"Chyba się przepracowuje. Nie pamiętam już kogo zatrudniam.”
Pani dziekan skierowała się do gabinetu poszukiwanego. Po drodze minęła sie z Cameron
- Zwołaj wszystkich - nakazała szefowa - mam poważny przypadek. House jest u siebie?
- Kto? - zapytała Cameron.
- House. W przychodni go nie ma.
- A kim jest House? - zapytała Cameron, której wyraz twarzy nie świadczył teraz o inteligencji.
- Kpisz sobie ze mnie czy o drogę pytasz? Twój szef, Greg House.
- Moim szefem nie jest Greg House. – dziewczyna wyraźnie nie wiedziała o co jej chodzi.
Cuddy już miała nakrzyczeć na Cameron, że bez jej wiedzy dokonały się jakieś przetasowania personalne, ale w tej chwili pojawił się Wilson.
- Jimmy, może ty mi powiedz co tutaj się dzie... – nie dokończyła, bo Wilson pocałował ją w policzek.
- Witaj kochanie? Co się dzieje?
- Naćpałeś się? – Cuddy była wyraźnie oburzona zachowaniem onkologa.
- Ja? Skąd ci to przyszło do głowy? Wiem że nie lubisz gdy całuje cię w pracy, ale wyglądasz tak uroczo, że nie potrafiłem się powstrzymać. Vogler cię szukał, chodzi o jakieś sprawy administracyjne.
- Vogler? Przecież wycofał swoje dotacje na szpital dawno temu. I ty się po części do tego przyczyniłeś
- Ja miałbym przyczyniać się do wycofania się Voglera ze wspierania szpitala? To świetny facet, gdyby nie on, prace nad szczepionką na raka tkwiłyby w miejscu, a onkologia nie posunęłaby się na przód.
Cuddy z każdą sekundą co raz bardziej nie mogła uwierzyć w to co dzieje się wokół niej.
- Dziś jest prima aprilis czy urządzacie sobie dzień żartów z Lisy Cuddy? To pewnie House za tym wszystkim stoi. Czym was zastraszył, żebyście brali w tym udział?
- Kto taki kochanie?
- Greg House! I nie jestem twoim kochaniem!
- Kto to jest Greg House?
- Powtarza to nazwisko od początku – wtrąciła się Cameron.
- To twój najlepszy przyjaciel. Mój najlepszy lekarz. Chamski, egocentryczny, bezpośredni, tworzący wieczne problemy i najbardziej leniwy pracownik jakiego miałam. – wytłumaczyła Cuddy.
- Moja droga, nigdy nie zatrudniłabyś takiego okropnego człowieka.
Cuddy poczuła złość! Miała ochotę gołymi rękoma rozszarpać Wilsona i Cameron.
- Doktor Cuddy, czy wszystko w porządku? – odezwał się Chase, który właśnie do nich podszedł.
- Chase, czy ty znasz doktora House’a? – zapytała Cuddy resztkami sił.
- Nie przypominam sobie – odpowiedział z australijskim akcentem. Jego też miała ochotę w tej chwili rozszarpać.
Cuddy odwróciła się i pobiegła w kierunku gabinetu należącego do House’a.
- Lisa! – wołał za nią Wilson, ale nie miała zamiaru reagować. Musiała jak najszybciej znaleźć się w biurze szefa diagnostyki.
To co zastała na miejscu, można było narwać w różny sposób, ale na pewno nie było to pomieszczenie, w którym od lat królował House. Wszechogarniający porządek, ciężkie drewniane biurko, modernistyczne obrazy w grubych ramach, dyplomy, których nazw nie mogła przeczytać, bo literki zlewały się jej w jedno. Ani śladu po piłeczkach, instrumentach, płytach CD, czy charakterystycznej lampie. Wszystko było bardzo elegancko urządzone, ale nie podobało jej się ani trochę.
Cuddy zobaczyła swoje niewyraźne odbicie w drzwiach od sali konferencyjnej. Dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego jak wygląda: miała na sobie czarne spodnie i marynarkę w komplecie, płaskie buty i białą koszulę zapięta pod samą szyje. Jej ciasno uczesane w koka włosy tylko przelały czarę goryczy. Natychmiast rozpięła kilka pierwszych guziczków.
W tej samej chwili do gabinetu wszedł uśmiechnięty Eric Foreman.
- Co się stało z tym gabinetem? – zapytała niespokojnie.
- A co miło się stać? Jest taki sam od trzech lat.
- Od trzech lat?
- Tak. Od kiedy mnie zatrudniłaś – powiedział zbity z tropu Foreman.
Cuddy podeszła do drzwi od gabinetu i przeczytała napis, jaki na nich widniał:
„Eric Foreman MD
Depratment of Diagnostics”
Do Cuddy powoli zaczęły docierać wszystkie fakty: House’a nie ma, nikt go nie zna i nikt o nim nie słyszał. On nie istnieje i cały jej świat stanął na głowie.
Cuddy poczuła, że zaczyna brakować jej tchu. W głowie jej zahuczało, a w oczach pojawiły się plamki. Ostanie co pamiętała to podtrzymujące ją ręce i głos wołający o pomoc.

*
Nagle otworzyła oczy. Nadal czuła przyspieszone bicie serca. Na czole miała kropelki potu i kręciło jej się w głowie. Powoli wracała jednak do świadomości. Rozejrzała się dookoła: była w swoim gabinecie, siedziała przy biurku, a głowę miała oparta o blat.
„To był sen? – zastanawiała się – To musiał być sen!”. Szybko wstała i jak burza wybiegła z gabinetu. Musiała przekonać się, że największy koszmar w jej życiu naprawdę był snem, który już nigdy nie wróci.
Cuddy, mimo wysokich szpilek i wąskiej, dopasowanej spódnicy, jeszcze nigdy w życiu nie przemierzyła tak szybko odległości dzielącej jej gabinetu z gabinetem szefa diagnostyki. Przez te kilka chwil sprinterskiego biegu przez jej głowę przebiegło tysiące myśli, a wszystkie sprowadzały się do jednego zdania: jak okropnie wyglądałoby jej życie, gdyby nigdy nie pojawił się w nim House.
Gdy od celu oddzielało ją zaledwie kilka kroków przystanęła i zaczęła prosić Boga, żeby on tam był. Ścisnęło mocno pięści i przeszła przez przesłonięte roletami drzwi.
Wtargnięcie szefowej odciągnęło jego wzrok od białej tablicy z wypisanymi objawami nowego pacjenta.
„Co znowu przeskrobałem?” – zastanawiał się House czekając aż Cuddy zacznie go za coś ochrzaniać. Patrząc na nią jednak zauważył, że na jej twarzy maluje się poczucie ulgi i radości.
- Miałam sen... – odezwała się w końcu Cuddy. Miała dziwny głos.
- Utulić cię? – zapytał House wlepiając wzrok w jej głęboki dekolt – Co ci się śniło? – zapytał ponownie widząc, że nie reaguje na zaczepkę. Wstał ze swojego miejsca i podszedł do niej.
- Śniło mi się, że... ciebie nie ma, że nie istniejesz.
- To musiał być dla ciebie piękny sen. – kokietował ją.
- Nie! To był najstraszniejszy koszmar, jaki kiedykolwiek śniłam. – Barwa jej głosu nie świadczyła o tym, że żartuje.
House chwycił delikatnie jej podbródek.
- Ale już jestem i niegdzie się nie wybieram. – powiedział.
Cuddy stanęła na palcach, objęła go i przytuliła najmocniej jak potrafiła. Mimo zaskoczenia jakie wywołała na nim tym gestem, House odwzajemnił się jej tym samym.
- Obiecaj mi House, że zawsze to będziesz. Że nawet jak będę na ciebie krzyczeć, jak nie będę się z tobą zgadzać i jak stanę się najgorszym szefem pod słońcem to i tak mnie nie opuścisz!
- Moja mała Lisa Cuddy... Najgorszego szefa na świecie mogę opuścić, ale ciebie nigdy.
House rozczulony jej zachowaniem delikatnie pogładził dłonią jej policzek. Cuddy uśmiechnęła się do niego słodko. Poczuła wielką ulgę, spokój i bezpieczeństwo w jego uścisku.
Było im obojgu dobrze. Stali tak wtuleni w siebie i nie mieli zamiaru się rozstawać.

KONIEC

Gatha

jeeej, ale piękności na dobranoc xD
cudowne :d
teraz będę miala tak samo piekne sny

*Madziula*

aaaaaaaaaaa

aż mi się w oczach pojawiły łzy...
świat bez Housa... Lisa porządnie ubrana... koszmar...

Eriss

jeeeeejciaaaaaaa cudo ^____^
a końcowka to juz totalnie... boska

takie cos na dobranoc mi bylo potrzebne!

jakobson

Też mam nadzieję na miłe huddystyczne sny tej nocy

jeanne

Łaaaaa xD
Cudne! Dzisiaj wszyscy mi chcecie poprawić humor

Musiała przekonać się, że największy koszmar w jej życiu naprawdę był snem, który już nigdy nie wróci.

- Nie! To był najstraszniejszy koszmar, jaki kiedykolwiek śniłam. – Barwa jej głosu nie świadczyła o tym, że żartuje.
House chwycił delikatnie jej podbródek.

Cuddy stanęła na palcach, objęła go i przytuliła najmocniej jak potrafiła. Mimo zaskoczenia jakie wywołała na nim tym gestem, House odwzajemnił się jej tym samym.
oh...
nie no Genialne!

dr Asia

House nie istnieje... w życiu bym nie chciała mieć takiego koszmaru

piękne opowiadanie, no w moim przypadku nie na dobranoc a na dzień dobry

ale pomogło mi się obudzić

eye_roller

ehehheeeeeeeeeeeeeeeee!
pierwsza częśc i mało nie zeszłam tak jak Cuddy xD
na końcu tylko brakowało mi komentarza o biuście albo tyłku Cuddy w wykonaniu Housa. tak żeby poczuć że House jest Housem i wszystko na znajduje się na miejscu XD

super

kremówka

Słooooodkie

strasznie mi sie podoba, cudowna dobranocka

jeszcze tego nie sprawdzałam, sprawdzę dziś w nocy, ale mam pewność, że ma się po nie słodkie, Huddzinkowe sny

wuss_92

very sweet;)

;0

cwankiara

Gratulacje:)

Tea

Słodkie ^^ aczkolwiek kilka literówek i jeden większy błąd który rzuca się w oczy: włosy spięte w kok. nie w koka. Ale tak poza tym, to bardzo fajne opowiadanie do snu.
Perspektywa życia bez House'a? Przerażająca..

judyth1

WoW!
ciekawy pomysł i dobrze, że nie było wielu odcinków życia bez Hausa bo bym nie wytrzymała!

ceone

cudo cudo cudo *.*.
a pierwsza część to mistrzostwo.
a od kiedy to Cuddy śpiw pracy? *no no no* ;d.

Madeline

Słooodkie i świetne xD miłe, łatwe i przyjemne, po takim fiku sny będą baardzo kolorowe

madziax

słit na maxa ta końcówka =)
bardzo baaardzo fajne.

Sarusia · Wysłany: Pon 22:02, 16 Mar 2009 Temat postu:

Tego mi było trzeba!! Przez cały dzień miałam paskudny humor, ale dzięki temu fikowi zasnę z uśmiechem na ustach. Dziękuję

Jest CUDOWNYYY!!!
Moje trzy najukochańsze zdania z tego fika, tworzące przepiękną rozmowę:

amandi · Wysłany: Wto 15:53, 17 Mar 2009 Temat postu:

Chyba pierwszy raz spotkałam się na Horum z takim pomysłem... i jestem nim oczarowana!!

Rany, rewelka

! Współczuję Lisie, bo znaleźć się jakby w świecie alternatywnym, gdzie najważniejszej dla ciebie osoby nie ma i nigdy nie było... - to rzeczywiście koszmar

. Boisz się, że zaczynasz wariować, że ta osoba tylko ci się śniła, a jednocześnie próbujesz przekonać innych do swojego zdania, szukasz ukrytych kamer itd.

Naprawdę świetnie napisane, fabuła też super, a końcówka......... po prostu rozpłynąć się można

........

dr. paula · Wysłany: Wto 19:51, 17 Mar 2009 Temat postu:

jeju!
ten fik jest super!

Aż brak mi słów... House'a nie ma... tzn nie było przez chwilę, ale już jest i jest dobrze

Nie dziwię się reakcji Cuddy, ale w sumie ten koszmar przyniósł korzyść dla obojga

Pozdrawiam

Cuddy_14

Przeczytałam Twoje 3 fiki i stwierdzam że są genialne

Fajnie jakbyś jeszcze coś napisała