I promise [M]

dr Tygrysolka

Przepraszam, ale jakiś taki Wen złośliwy mnie naszedł... Nie bijcie, nie bijcie

House siedział w gabinecie, słuchając przekrzykujących się kaczuszek, gdy nagle do środka wpadł roztrzęsiony Wilson. Greg udał, że go nie zauważył.
- House – wydyszał James. – Cuddy…
- Biust jej eksplodował? – zapytał z uciechą diagnosta, bawiąc się markerem.
- Nie… House… Ona… Wypadek…
Słowa te wywarły natychmiastowy skutek. House odwrócił się i spojrzał na przyjaciela. Wilson zaś był pewien, że wyraz czystego przerażenia w tych niebieskich oczach będzie prześladował go do końca życia.
- Chodź – powiedział, łapiąc Grega za ramię i wyciągając go z gabinetu.
- Mów, co się stało – House był na granicy obłędu. Wilson westchnął ciężko, nienawidząc samego siebie za to, co musiał powiedzieć.
- Cuddy… Miała wypadek. Na skrzyżowaniu uderzył w nią jakiś pijany wariat. Ma bardzo ciężkie obrażenia wewnętrzne… Musieli wyjąć dziecko, na szczęście…
- Ale co z NIĄ?! – przerwał mu diagnosta. James tylko pokręcił głową.
- To niemożliwe – oznajmił House z niezachwianą pewnością i ruszył korytarzem. Wilson podążył za nim. Po chwili stanęli przed salą, w której leżała administratorka. Wyglądała zupełnie jak nie ona – blada, niemal niewidoczna pośród szpitalnej pościeli. House już sięgał do klamki, gdy onkolog go powstrzymał.
- House, to nie ma sensu – powiedział cicho. – Jest przytomna… Przynajmniej na razie. Dostaje tylko leki przeciwbólowe. Ona umiera, Greg. Nie pomożesz jej.
House nie powiedział ani słowa. Przeszedł obok przyjaciela i wszedł do środka. Na jego widok twarz Cuddy rozświetlił uśmiech.
- House – powiedziała słabo. Znalazł się przy niej tak szybko, jak mógł.
- Czego ci trzeba? Jak mam ci pomóc? – pytał rozpaczliwie. W tej krótkiej drodze - od drzwi do szpitalnego łóżka – zgubił swoją maskę obojętności i opanowania.
- Moja córeczka – szepnęła. – Obiecaj, że się nią zaopiekujesz. Obiecaj, że jej pomożesz. Obiecaj, że nigdy jej nie zostawisz –jej oczy zaszły łzami.
- Obiecuję – powiedział zachrypnięty House. Ten House, który jeszcze pół roku temu twierdził, że nie da się wrobić w ojcostwo. House, który z założenia nie przepadał za dziećmi.
- Obiecuję – powtórzył.
- Kocham cię – powiedziała niemal bezgłośnie Lisa i zamknęła oczy. House delikatnie ujął jej dłoń. Wiedział, że jej serce bije coraz słabiej. Spojrzał na jej twarz. Lisa Cuddy uśmiechnęła się do niego po raz ostatni.
Pięć minut później jej serce przestało bić.
- Czas zgonu – czternasta dwadzieścia siedem – powiedział głucho House. Pochylił się nad nią i złożył na jej jeszcze ciepłych ustach ostatni pocałunek.
- Przepraszam… Żałuję i… Kocham cię – wyszeptał. Udało mu się wreszcie powiedzieć te słowa. Te, których nie miał odwagi powiedzieć za jej życia. Została mu tylko nadzieja, że ona wiedziała, że nie musiał jej tego mówić… Chociaż powinien.
Rzucił ostatnie spojrzenie na jej twarz. Była taka piękna… Piękniejsza niż kiedykolwiek.
Wyszedł z sali i skierował się na neonatologię. Po chwili znalazł to, czego szukał.
„Leah Cuddy” – głosił napis na inkubatorze. Leżąca w środku malutka istotka poruszyła nóżką. House włożył rękę do inkubatora i ostrożnie dotknął jej główki. Odwróciła się i spojrzała na niego przenikliwymi niebieskimi oczami. Aż go zatkało. Nie widział jeszcze takiego spojrzenia u noworodka. Ale to nie było zwykłe dziecko… To była jego córka. Jego i Lisy.
Pogłaskał delikatnie ciemne loczki maleństwa. Przesunął dłoń odrobinę niżej i pogładził malutką rączkę. I wtedy maleńkie paluszki zamknęły jego palec w mocnym uścisku.
I tak trwali – dorosły mężczyzna i nowonarodzona dziewczynka.
A mała Leah Cuddy zdołała uczynić to, co przed nią udało się tylko jej mamie – całkowicie zawładnęła sercem Gregorego House’a.

000paulina000

o ja sie poplakalam lisa nie zyje

to nie moglo sie stac

a house i jego corka... tylko ona mu zostala ojej sliczny ten fik ale czemu dopiero tak pozno wyznali sobie milosc ah ten house eh

Ley

I'm crying

Jej piękne, piękne!

martusia14

Ta miniaturka rozłożyła mnie całkowicie i jak ja sie teraz spowrotem posklejam

Ala

Strasznie to depresyjne:( Muszę teraz coś przeczytać optymistycznego na zmianę nastroju...

OLA336

OMG!!!!! Ten opis kiedy jest z córka zapiera dech w piesi. Siedzę i płaczę.

To jest

pannaX

Piękne i wzruszające

[H]oney^^

Mimo że takie smutne to mi się podoba.
Końcówka ładna i wzruszająca.
Taki House , w takiej miniaturce jest w twoim wydaniu the best

Ale gdyby DS wpadł na pomysł uśmiercenia Lisy.........zabiłabym go siekierą normalnieee....

weny nie zycze, bo widzę ze masz jej dużo

dr Tygrysolka

Ekhm, ekhm... To jest jedna z moich miniaturek tzw. szufladowych, wydobyta przy okazji porządków

Szufladowych, to znaczy wywalonych w diabły z etykietką "Zupełne dno"

W oryginale jest to druga część dwuczęściowej miniaturki. Stwierdziłam, że część pierwsza absolutnie się nie nadaje, ale po szczegółowej korekcie... z pewnymi oporami...

SZEŚĆ MIESIĘCY WCZEŚNIEJ

Lisa Cuddy siedziała u siebie w gabinecie i ponurą miną przeglądała dokumenty. Nic jej dzisiaj nie wychodziło. Wracała się do domu, bo zapomniała o odkręconym kranie, jej ulubiona torebka wypadła jej do największej i najbardziej błotnistej kałuży, na spódnicę wylała sobie kawę. Wściekłym wzrokiem zmierzyła plamę na ubraniu. Nagle usłyszała stukanie do drzwi. Oderwała się od ponurych myśli i powiedziała:
- Proszę!
Do gabinetu weszła pielęgniarka. Widząc stan szefowej przygryzła wargę i z pewnym oporem powiedziała:
- Kolejka w klinice jest… ekhm, jakby to powiedzieć…
- Najlepiej jak najszybciej – przerwała jej opryskliwie szefowa, w duchu zżymając się na samą siebie. Jak może być aż tak okropna?
- Więc jest… eee… gigantyczna i pacjenci bardzo się denerwują…
- A doktor House? – zapytała rozdrażniona do granic możliwości Cuddy.
- Nikt go nie widział od… - pielęgniarka szybko przełknęła ślinę. – Od rana.
W tym momencie rozdrażnienie Lisy zamieniło się we wściekłość. Poderwała się z miejsca i szybkim krokiem wyszła z gabinetu i trzasnęła drzwiami, nie zwracając uwagi na zdezorientowaną pielęgniarkę.
Energicznym krokiem przemierzała korytarze, aż wreszcie doszła do kliniki. Tam zatrzymała się na chwilę, starając się ogarnąć wzrokiem tłumy zdenerwowanych pacjentów.
- Chyba zaczyna boleć mnie głowa – pomyślała niepewnie i ruszyła dalej. Nie czuła się na siłach, by zmierzyć się z tymi ludźmi. Nie miała też pojęcia, gdzie szukać House’a. Postanowiła zacząć od zapytania Wilsona.
Pod gabinetem onkologa zatrzymała się i odetchnęła głęboko, jednocześnie poprawiając włosy.
- To naprawdę silniejsze ode mnie – stwierdziła w duchu. – Ale czy jest coś złego w tym, że chcę ładnie wyglądać? – usprawiedliwiła się szybko i otworzyła drzwi. Takiego widoku nie spodziewała się ujrzeć. Roześmiany James pogrążony w pogawędce z równie wesołym House’m. Gdy weszła do środka, obaj się na nią spojrzeli. Wilson wyglądał na nieco spłoszonego jej nagłym pojawieniem się, za to House z ciekawością starał się zajrzeć w jej dekolt.
Z wściekłości aż zaparło jej dech.
- Nic nie powiesz, tak? – zapytała piskliwie, robiąc krok w jego stronę. – Nic nie powiesz o tłumach w przychodni i o tym, że siedzisz sobie tutaj z Wilsonem zamiast pracować?!
Diagnosta nie odezwał się ani słowem, uparcie przyglądając się jej twarzy. Cuddy przestała nad sobą panować.
- Mam tego wszystkiego dość! – wrzasnęła. – Co ty niby so… - przerwała i złapała się oparcia krzesła, bo przed jej oczami zaczęły defilować parady białych obłoczków.
- Wszystko w porządku? – zaniepokoił się Wilson, podnosząc się z krzesła. Lisa chciała mu odpowiedzieć, że przecież nic jej nie jest, ale nie była w stanie tego zrobić. Bezwiednie puściła się krzesła i spadła w ciemność.

***

Pierwsze, co zobaczyła, to przenikliwe, niebieskie oczy. Zastanawiając się, gdzie jest, wpatrzyła się w te oczy, zanurzając się w nich coraz głębiej i głębiej…
Nagle usłyszała stuknięcie i odruchowo spojrzała w kierunku, skąd dobiegł dźwięk. Cameron uśmiechnęła się do niej pokrzepiająco i schyliła się, by podnieść upuszczony długopis. House uniósł oczy do góry, mrucząc pod nosem coś, co do złudzenia przypominało: co mnie pokarało taką…
Cam zarumieniła się i podała House’owi czyjeś wyniki badań. Lisa nie była głupia. Wiedziała, że to były wyniki JEJ badań. Mogła się tego spodziewać.
- Wyniki masz całkiem dobre – oznajmił House, potwierdzając jej przypuszczenia. Przekładał po kolei arkusze, aż dotarł do jakiejś małej karteczki. Wziął papier do ręki i zaczął go obracać, oceniając coś krytycznym spojrzeniem.
- Ale dziecko masz wyjątkowo brzydkie. Takie jakieś… a bo ja wiem… Nieforemne?
- Po tacie – wypaliła bez zastanowienia. Już wróciła do formy.
- Hej, hej! To, że zgodziłem się być dawcą, nie oznacza, że możesz mnie wpakować w ojcostwo – zaprotestował House. Zdezorientowana Cameron nie wiedziała, gdzie ma podziać oczy.
- Wyjdź, dorośli muszą porozmawiać – oznajmił Greg, pokazując jej drzwi.
- Czyżbyś się czegoś wstydził? Nie podzieliłeś się z nią radosną wieścią? – ze złośliwym uśmiechem zapytała Cuddy. – Cameron, zostań.
- Tylko zemdlałaś! Nie umierasz, nie przysługują ci żadne szczególne względy. Cameron, wyjdź! – nie miał zamiaru ustąpić. Lisa ostrzegawczo spojrzała na młodą lekarkę. Cameron westchnęła, popatrzyła na nią przepraszająco, odwróciła się i bez słowa wyszła.
- Nie słucha się mnie – pożaliła się Cuddy, opadając na poduszki.
- Słucha się tylko mnie – stwierdził Greg.
- Kocha się w tobie – sprostowała. Wzruszył ramionami.
- Musimy sobie coś wyjaśnić – zaczął. – Nigdy nie chciałem być ojcem i nie zmieniłem zdania. To dziecko jest twoje. Ja tylko… wyświadczyłem ci przysługę, ok? – już stał przy drzwiach.
- Ok, ok – powiedziała cicho Lisa. Nie chciała mu wyjaśniać, że dla niej to coś więcej niż zwykła przysługa. Nie teraz. House obrzucił ją ostatnim badawczym spojrzeniem i wyszedł, zostawiając Cuddy sam na sam z jej myślami.

martusia14