Jak każdej soboty [M]

dr Tygrysolka

Ja nie chciałam, naprawdę! Ja nie mam czasu! Mój Wen się obraził, siedzi w kącie i udaje, że go nie ma!
I co?
To wszystko przez Ciebie, IloveNelo! I skoro to przez Ciebie, to teraz się z tym męcz.
Tak więc, z dedykiem dla Ciebie, kochana

Stała tam, jak każdej soboty. I jak każdej soboty, w jej oczach pojawiały się łzy, a serce ściskało się boleśnie. Przez resztę tygodnia żyła tak, jak przedtem, a w sobotę pojawiała się w tym miejscu, pełna rozpaczy, aby uczcić jego pamięć.
Stała tam, pogrążona w żalu do tego stopnia, że nie zauważyła mężczyzny, podchodzącego do niej.
- Zbieraj się – rzucił cicho, przyglądając się białej płycie nagrobka. – Ty jeszcze masz życie przed sobą, on nie, dlatego on tutaj zostaje, a ty idziesz.
Spojrzała na niego oczami pełnymi łez.
- To już dwa lata – żachnął się. – Ile jeszcze możesz płakać?
- A jak mogę przestać? – szepnęła.
- To proste – wzruszył ramionami. – Nie myśl o tym, nie przychodź tutaj, a teraz do samochodu. Już!
Zacisnęła usta.
- To nie jest takie proste – wycedziła.
- A masz inny pomysł? – uniósł brwi. – Może na razie spróbujemy tego?
Lisa pokręciła głową.
- Nie możesz uszanować nawet tego miejsca? Musisz się ze mną kłócić nawet tutaj? Myślisz, że jemu – ruchem głowy wskazała na grób – byłoby przyjemnie?
- Sam się o to prosił – Greg nie miał zamiaru analizować w tym momencie niczyjego zachowania, zwłaszcza, jeśli ten ktoś był trupem.
- Uratował mi życie!
- Właśnie to powiedziałem.
Pokręciła głową.
- Wypchnął mnie spod ciężarówki! Zrobiłbyś to samo?
- Chyba żartujesz – prychnął. – A teraz już chodź – dodał, chwytając ją za rękę. Cuddy obdarzyła grób ostatnim spojrzeniem, zanim ruszyła za Gregiem. Po raz kolejny przeczytała nazwisko, widniejące na płycie. Ociekało czernią, niczym krwią, boleśnie kłuło w oczy, uświadamiało kruchość ludzkiego istnienia.

James Wilson

Raniło. Jak każdej soboty.

- Naprawdę nie wypchnąłbyś mnie spod ciężarówki? – zagadnęła House’a, idąc u jego boku. Spojrzał na nią.
- Uważasz, że pozwoliłbym ci w ogóle pod nią wpaść? A mówią, że jesteś inteligentna…
- Kto mówi?
- Och, pomyłka. Ostatnią osobą, która tak uważała, był Wilson – powiedział, starając się ukryć uśmiech.
- Uważał też, że powinniśmy być razem. I co?
Zerknął na jej wystający brzuch.
- Nie wiem tylko, czy chodziło mu również o rozmnażanie… - odparł, udając niepewność.
Lisa położyła dłoń na brzuchu.
- To wszystko twoja wina.
- Myślisz, że jestem aż taki zdolny? – przekomarzał się z nią. – Idiotka.
- Ej! – zaprotestowała, wyrywając swoją dłoń z jego uścisku. – Od kiedy niby możesz nazywać mnie idiotką?
Ze wszystkich sił usiłował nie wybuchnąć śmiechem.
- Od kiedy jesteś moją idiotką – odpowiedział miękko.
A gdy wyciągnął do niej rękę, słońce odbiło się w złotej obrączce na jego palcu, przesyłając ten słodki błysk prosto do nieba.

Ley

Tygrysku! Jak ty dawno czegoś nie pisałaś!
To było świetne i Greg żyję, to coś oryginalniejszego!
I temu mi się podoba!

Kocham cię!

Huddy małżeństwem i potomek w brzuchu Lisy!
Amazing!

I ten bohater nasz Wilson!

Znalazłam jeden błąd:

coolness

Cudo!

I znów zamiast się uczyć czytam... ale warto było!

IloveNelo

Umarłam i ja

Jak mogłaś krzyczeć do mnie tym swoim opisem a potem napisać TO?!

Co nie zmienia faktu, że po przeczytaniu końcówki o rozmnażaniu wyglądam tak

Ach ten Jimmy... uratował jej życie

Świetna miniaturka

PS: I oczywiście dziękuję za dedykację, kochana

nie, nie zabiję Cię, bo kto mi będzie takie piękne fiki pisał?

Sarusia

O Jeeeeeezuuuuuu!
Wpadnę w jakąś hiperwentylację, albo co - wzdycham i wzdycham!

PIĘKNE! Przepiękne!
Właśnie TAKIE Huddy chciałabym widzieć w serialu jak już ich połączą - kochają się, ale ciągle sprzeczają. I to jakże dowcipnie!

No i w dodatku to wszystko opisane w takim cudownym stylu.

Uwielbiam Cię, Tygrysolko!

monad

Bardzo bardzo mi się podoba! Najpierw zrobiło mi się przeraźliwie smutno, że Wilson...

Ale potem ta obrączka i brzuszek

i od razu zrobiło się lżej na sercu..

Przesympatyczne... melancholijne, ale koniec taki napawający nadzieją...

brawo

justykacz

Ładne, chociaż motyw z wpadnięciem pod ciężarówkę jakiś taki... modonasukcesowy.

Och, pomyłka. Ostatnią osobą, która tak uważała, był Wilson – powiedział, starając się ukryć uśmiech.

Od tego momentu fik się rozpływa, ale do tego miejsce miodzio

Cralite

Mnie również się bardzo podobało! Pomysł i wykonanie super

Wszystko było takie.. naturalne, tylko trochę smutno, że to Wilson... ale fick jest cudowny, jakbym mogła to bym oceniła na 10/10

Cudowne

Wena i pozdrawiam

martusia14

Rewelacyjny pomysł i perfekcyjne wykonanie

Szkoda,że to Wilson umarł no,ale cóż takie jest życie.
Ostatnie zdania typowo House'owe

Pozdrawiam

a_cappella

Och.
Nie wiem, może mam skłonności do nadinterpretacji, ale tak pięknie to opisałaś... Wspomnienie kogoś, kto odszedł i jednocześnie ciepło tego, kto wciąż jest. Zaduma i delikatny urok pięknej teraźniejszości. A wszystko przy zachowaniu pełnej House'owości.
O, i nawet rym mi wyszedł.

Coccinella

Co za absurd

Mimo, że nie wyobrażam sobie takiej sytuacji, a jeśli takowa miałaby miejsce w serialu, to scenarzystów wytargałabym za... może pomińmy za co, to twoja miniaturka jest urocza.

Biedny Wilson, bodyguard, postawmy mu pomnik za odwagę!

ściskam

Sus_96

Piękne a ten końcowy tekst cudo ;*
Biedny Wilson ...

Vix

Cudowne. *o*

Ale ta śmierć Wilsona była... smutna i zaskakująca zarazem.

"- Ej! – zaprotestowała, wyrywając swoją dłoń z jego uścisku. – Od kiedy niby możesz nazywać mnie idiotką?
Ze wszystkich sił usiłował nie wybuchnąć śmiechem.
- Od kiedy jesteś moją idiotką – odpowiedział miękko.
A gdy wyciągnął do niej rękę, słońce odbiło się w złotej obrączce na jego palcu, przesyłając ten słodki błysk prosto do nieba."

Piękne *.*
Co prawda jakbym miała dać swoje najulubieńsze teksty,
to bym w końcu skopiowała cały fick ^^
Świetny fick. Jest zarówno śmieszny, smutny i zaskakujący.