Opowiem ci... [NZ/P]

amantadyna

Witam wszystkie Huddziny! Zamieszczam pierwszą część miniaturki, planuję napisać dwuczęściową, ale nie wiem, czy nie przekształci się w trzy party. To się okaże. Będę wdzięczna za konstruktywną krytykę. Miłej lektury!

P.S. Według tego ff Rachel jest biologiczną córką House’a i Cuddy – przyjemna alternatywa.

<i>Zweryfikowane przez amantadyna</i>

Autor: amantadyna
Tytuł: Opowiem ci…
Główne postacie:
Część pierwsza: House/Rachel
Część druga: House/Cuddy/Rachel
Część trzecia: House/Caddy/Rachel/Wilson/Lucas
Kategoria: Angst

Cześć pierwsza

Rachel miała siedem lat, siedziała obok swojego taty, nieprzerwanie bawiąc się nową lalką.
- Bardzo ładna lalka, tato. Dziękuję. – Spojrzała na niego ukradkiem.
- Wolałbym kupić ci samochodzik, albo zabawkowy motor – sapnął znad czasopisma medycznego. Spędzał dzisiejsze po południe razem z córką. Wypoczywali na ganku przed domem, powoli żegnając lato.
- Jestem dziewczynką, wolę lalki – powiedziała oburzona.
- Jak byłem w twoim wieku, to nie lubiłem dziewczyn, a teraz je uwielbiam. Może i ty zmienisz swoje upodobania. - Nie był zbyt dobry w rozmowach damsko-męskich, można nawet rzec, że był w tym beznadziejny.
- Tato, dzisiaj w szkole rozmawialiśmy o rodzinie i pani poprosiła, żebym opisała swoją. – Zerknęła badawczo na House’a. Diagnosta nie oderwał oczu od gazety, ale niezwykle ciekawskim tonem zapytał:
- I jak ci poszło?
- Myślę, że w porządku. Wszyscy się uśmiechali, gdy o was opowiadałam, to chyba dobrze?
- O nas? Kogo masz na myśli, mówiąc o was? – zapytał, patrząc teraz uważnie na córkę.
- Ciebie i Wilsona. – Zaśmiała się. – Jesteście przecież członkami mojej rodziny, prawda?
- Nie mów na niego Wilson, prosiłem. – Rachel ten zwrot nie był obcy, słyszała go odkąd się urodziła.

Wtedy wszystkie słowa były dla niej tylko niezrozumiałym bełkotem, ale przez kolejne lata swojego życia udało jej się poznać wiele jego znaczeń. Zawsze, gdy słyszała Wilson, gdzieś obok pojawiał się mężczyzna o czekoladowym spojrzeniu i anielskiej cierpliwości, niezwykle spokojnie znoszący jej House’owe psoty. Kiedy słyszała to słowo, wiedziała, że tata jest uśmiechnięty albo niezależnie od tego, w jakim był nastroju, za kilka chwil będzie w lepszym humorze. James nigdy nie zawodził. Może raz, ale było to jego własne zdanie na ten temat. Nikt inny, a już na pewno nie House, tak nie uważał. Ilekroć Rachel słyszała nerwowe Wilson!, okazywało się, iż ktoś umierał. Był onkologiem, powodzenie nie było jego kompanem. Raczej wigilijnym wędrownikiem, który niezwykle rzadko raczył oczekujących swoją obecnością.

- Wilson jest twoim wujem, a wszyscy zapewne pomyśleli… - drugą część zdania dopowiedział sobie po cichu. Rachel spojrzała na ojca swoimi niebieskimi oczyma i wyszeptała:
- Tato, powiedz mi dokładniej, kim jest mama? I Gdzie ona jest? – Jej oczka błyszczały w świetle przygasającego słońca. Nigdy o to nie pytała. House nie wspominał, chciał zaczekać, czasem wydawało mu się, że może Wilson wyręczy go w tej rozmowie. Teraz został w pułapce, przecież nie mógł zwodzić córki przez kilka kolejnych lat.
- Ona ma prawo wiedzieć, House! – Sam sobie nakazywał.
Znaczenie akurat tego słowa nie było jej dobrze znane, przez rok spędzony w szkole zauważyła, że rówieśnicy mają kogoś, do kogo mówią mamo, wiedziała również, że jest to ważna w życiu osoba i zastanawiała się, kiedy pozna swoją mamę.
- Jej zawód to lekarz. Tak jak mój. - Nie wiedział jak zacząć.
- A gdzie ona jest?
- Mama wyjechała bardzo daleko, do ciepłych krajów. Na zawsze - powiedział, wahał się, chyba jeszcze nie był gotów, by o tym wszystkim opowiadać.
- A dlaczego na zawsze? – zapytała dziewczynka ze spokojem w głosie.

Gdyby spojrzał na nią teraz ktoś obcy, mógłby stwierdzić, że dziecko nie przejęło się szczególnie zniknięciem matki. Ale to nie z tego powodu Rachel była niewzruszona. Brak matki budował w niej spokój, nigdy jej nie poznała, dlatego też nie wiedziała, że powinna za nią płakać. Podświadomie tęskniła za matczynymi uczuciami, albowiem tak nakazywał jej rozum, tak było w nim zapisane. Pytania małej wynikały jednak z czystej ciekawości. Niewiedza motywacją do odkrywania. House miał szczęście, nigdy nie zastanawiał się, jak będzie wyglądała ich pierwsza, poważna rozmowa na temat życia i śmierci Lisy. Było mu o tyle łatwiej, że Rachel nie potrafiła rozpaczać po utraconej matce i diagnosta nie musiał panować nad dwoma rozkołatanymi sercami. Jedno dorosłe wystarczyło.

- Ponieważ dostała jednostronny bilet i nie miała możliwości zakupienia drugiego, zawartego w pakiecie promocyjnym, który ktoś inny z łatwością dostał. – To była jego metafora dla niesprawiedliwej śmierci. Na jego twarzy zawitał gorzki uśmiech, którego nie potrafił pozbyć się przez kolejnych kilka minut tej, jakże trudnej dla niego rozmowy.
- Aha – szepnęła, sprawiając wrażenie, iż zrozumiała i nie wyraża żalu, że matka ją opuściła.

Tymczasem Rachel miała kolejne pytanie do udręczonego odległymi wydarzeniami umysłu House’a. To zwiastowało jego klęskę, zdawał sobie sprawę z tego, że jeśli ulegnie za wcześnie, to uruchomi bezlitosny zegar. Zacznie on odliczać czas wspak i niszcząc tarczę wyginającymi się wskazówkami, pocznie pędzić w kierunku wydarzeń, które w jego głowie odtwarzane były dzień w dzień przez kilka ostatnich lat.

- A kto dostał bilet mamy? - wypowiedziała nurtujące ją pytanie.
- Lucas - odpowiedział, wzdychając ciężko.

Zdecydował. Niech będzie. Podoła wyzwaniu, wróci do przeszłości, zobaczy i przeżyje to po raz kolejny, setny. A może tysięczny? A ból będzie nie mniejszy, każe mu przejść przez mękę ponownie, wczepiając pazury rozpaczy w jego rozdarte, wyniszczone udo.

- Mała musi wiedzieć – szepnął. – Opowiem ci o najpiękniejszym, a zarazem najtrudniejszym - ze względu na moją trudną naturę - czasie mojego żywota. Trzech latach spędzonych w raju, wraz z twoją mamą i z tobą. A potem… o smutnym końcu tej pięknej bajki. - Rachel była gotowa na opowieść swojego życia, na historię, do której opowiedzenia House przygotowywał się od dnia tragicznej śmierci Lisy.

Chodź, opowiem ci bajeczkę.
Bajka będzie długa.

Była sobie raz królewna,
pokochała grajka...

cdn.

baby

to takie... pięęękne

naprawdę, bardzo mi się podoba i liczę, że next part pojawi się szybciutko.

wena życzę,
baby

czarodziejka

AleXsiok

Czekam na cd

Czerwono-Zielona

Piękne, wzruszające i dobrze napisane. Z przyjemnością się czyta. Czegóż chcieć więcej?

Z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy tej trudnej i bolesnej, lecz jakże koniecznej i w zasadzie nieuchronnej rozmowy...
Pięknie napisanej rozmowy

Pozdrawiam

Ala

Ach, piękne... *ociera łezkę wzruszenia*

Aduśka

To było coś wspaniałego <serce>
Masz bardzo fajny styl

Czyta się szybko i przyjemnie.

Wiele jest fików o takiej tematyce, ale ten wyjątkowo mnie poruszył

Cudo!Cudo!

Czekam na nexta ;D I również się nie obrażę za 3 część ;D Całus

IloveNelo

Piękne

Takie... niezwykłe

Muszę wiedzieć, co dalej

Pozdrawiam

GosiaczeQ_17

Piękne to jest

"- Tato, powiedz mi dokładniej, kim jest mama? I Gdzie ona jest? – Jej oczka błyszczały w świetle przygasającego słońca. Nigdy o to nie pytała. House nie wspominał, chciał zaczekać, czasem wydawało mu się, że może Wilson wyręczy go w tej rozmowie. Teraz został w pułapce, przecież nie mógł zwodzić córki przez kilka kolejnych lat.
- Ona ma prawo wiedzieć, House! – Sam sobie nakazywał.
Znaczenie akurat tego słowa nie było jej dobrze znane, przez rok spędzony w szkole zauważyła, że rówieśnicy mają kogoś, do kogo mówią mamo, wiedziała również, że jest to ważna w życiu osoba i zastanawiała się, kiedy pozna swoją mamę.
- Jej zawód to lekarz. Tak jak mój. - Nie wiedział jak zacząć."

A ten fragment jest taki House'owy na dodatek

Gdyby House miał mieć córkę i miałby z nią przeprowadzić poważną rozmowę właśnie tak to by było, tak to sobie wyobrażam.... Świetnie to opisałaś...
Czekam na cd

mazeltov

ja mimo ze wole happy endy musze powiedzeic ze ten angst ma w sobie cos

co nie wiem magie, klimat
z jednej strony pokazujesz czytelikowi piekny obraz Housa taty ktory kocha swoje dziecko

z grugiej strata jego Lisy, strata dla malej Rachel

" Mała musi wiedzieć – szepnął. – Opowiem ci o najpiękniejszym, a zarazem najtrudniejszym - ze względu na moją trudną naturę - czasie mojego żywota. Trzech latach spędzonych w raju, wraz z twoją mamą i z tobą. A potem… o smutnym końcu tej pięknej bajki. - Rachel była gotowa na opowieść swojego życia, na historię, do której opowiedzenia House przygotowywał się od dnia tragicznej śmierci Lisy. "

czekam na cd

anna lee.

proszę o więcej. byle szybko!

potem się wypowiem.

Ley

Witam wśród fikopisarzy Huddzionwych.

Bardzo, ale to bardzo ładnie piszesz. Masz talent!
Pomysł bardzo ciekawy, ładnie dobierasz słowa.

To takie smutne, że Lisa nie żyje. A House wychowuje Rachel.
Dlaczego nie Lucas?

Bardzo, bardzo ładnie. Czekam na ciąg dalszy.

Weeeenaaa!!

sylrich05

piękne czekam na cd.

gehnn

Weszłam na tego fika dwa razy. Za pierwszym razem zamknęłam kartę w chwili, kiedy zobaczyłam słowo "angst". Angst to nie moja działka. Smutne rzeczy, które czytam, często uznaję za tanie i tandetne, a poza tym - okropnie szablonowe. Tym bardziej - och.

Pierwsze, co mi się rzuciło - bardzo ładna, houseowa metafora o niesprawiedliwej śmierci. Poza tym - cudowny, wprost cudowny hilson. Cieszę się, że go uwzględniłaś. Bardzo ładnie, czysto i zgrabnie napisane. Nic mi bardzo nie zazgrzytało. Nawiązanie do Iskiereczki, czy jak to się tam nie nazywa (cały tekst pioseneczki znam, a tytułu nie zapamiętam za cholerę), zaskakująco pasuje.

Podoba mi się. Nawet bardzo. Życzę wenna i czekam na kolejną część.
G.

coolness

amantadyna

baby dziękuję

czarodziejka Ciekawe co pomyśleli

Alexiok już niedługo

Czerwona-Zielona Bardzo się cieszę, naprawdę bardzo

Ala

Aduśka zobaczymy, jak to wyjdzie z trzecią częścią

IloveNelo niedługo wszyscy się dowiemy, co się wydarzyło.

GosiaczeQ_17 dziękuję bardzo

mazeltov House stara się jak może, jednak nie zawsze mu to wychodzi, tak jak powinno.

anna lee. już niebawem!

Ley dlaczego nie Lucas? Masz na myśli, dlaczego jej nie wychowuje?

sylrich05 dziękuję

gehnn miałam nadzieję, że będzie pasowała ta pioseneczka do mojego ficka

btw "Na Wojtusia z popielnika..."

jakastam bardzo mnie w takim razie cieszy, że Twoja Hilsonowa dusza jest zadowolona

Dziękuję wszystkim za dobre słowa

amantadyna

Mam nadzieję, że i ta część, mimo że smutna również się wam spodoba.

Część druga

Życie

Niebo ociekające łzami rozpaczy i bólu o zachodzie słońca spogląda leniwie na dwie sylwetki. Jedna z nich, należąca do dorosłego mężczyzny pochyla się lekko nad drugą, małą osóbką siedzącą po turecku na podeście domu.

- Bardzo dawno temu… - House zaczął jak bajkę. Jednak bajki zazwyczaj kończą się pomyślnie dla bohaterów.
- Na studiach poznałem pewną kobietę, była nią twoja matka – westchnął głęboko, nie miał pojęcia co mówić i jak o tym opowiadać siedmiolatce, która nie może zrozumieć wszystkiego. Nie potrafi, choćby bardzo tego chciała.
- To jeszcze dziecko. – Pomyślał. – A ja raczę ją opowieścią przepełnioną smutkiem i rozpaczą… - Jego serce rozdzierało się na samo wspomnienie o Lisie. Uczucia nie ostygły, pamięć nie zawiodła, obrazowała wszystko dokładnie tak jak było. Nigdy nie zapomni.
- Zakochałem się, od samego początku żywiłem do niej ciepłe uczucia. Jednak przez wiele lat tego nie okazałem. Nie potrafiłem - próbował mówić lecz głos uwiązł mu w gardle. Milczał przez chwilę.
- Może gdybym zrobił to wcześniej, może wszystko byłoby inaczej. - Myślał.
- Długo pracowaliśmy razem, Lisa była moją szefową – powiedział tylko o tym, postanowił darować sobie uwagi, które mogłyby być skierowane do dorosłej osoby. Uważał, że nie każdy nawet dojrzały człowiek byłby w stanie go zrozumieć. Poza Lisą. Ona była jedyną kobietą, która to potrafiła, była jego miłością. Jedyną.
- Później los chciał, że zdałem sobie sprawę z tego, iż naprawdę kocham twoją matkę. – Kocham. To bardzo rzadko wypowiadane przez House’a słowo. Mówił to żonie, mówi Rachel, tak często jak potrafi, Cuddy by tego pragnęła. Robił to, choć nie uważał za bardzo istotne. On wolał kochać skrycie, między słowami, pokazywać swoimi czynami, że mu zależy. Uwielbiał szyfry, o tak. Lisie to wystarczało, przyjęła reguły gry, którą prowadzili od lat. Ale dla Rachel byłoby to niezrozumiałe, a ona potrzebowała miłości, zwłaszcza teraz.
- Pewnego dnia postanowiłem udowodnić jej to i związać się z nią. Długo musiałem się starać, żeby mi uwierzyła… - Zbyt długo, może gdyby postarał się bardziej, nie byliby ze sobą tak krótko. Trzy lata, to chwila w porównaniu z wiecznością. Przemknęła przed jego oczyma niczym huragan, powodując wiele zawirowań w jego życiu i również jak tornado, minęła szybko.
- Zdecydowała, że będzie ze mną, ale tak naprawdę zawsze przy mnie była. Wiernie towarzyszyła mi w szczęściu i w smutku, w chorobie i w zdrowiu, we wszelkiej doli i niedoli. - Była dla niego przyjaciółką, opiekunką, żoną i kochanką. Jego Aniołem Stróżem. Od samego początku. Długo się przed tym bronił, kłócił się, zaprzeczał, udawał, że tego nie widzi. W końcu poddał się, przegrał. A może jednak wygrał? Udało mu się doświadczyć najwspanialszego uczucia, jakie człowiek może odczuwać – czystej, oddanej miłości.

Rachel czujnie przyglądała się tacie, jego wyraz twarzy zmienił się nie do poznania. Nigdy wcześniej go takiego nie widziała. Twarz House’a zbladła, a jego oczy posmutniały. Jego dusza ponownie umarła na te kilka chwil.

- Byliśmy ze sobą przez rok, później zaszła w ciążę i urodziłaś się ty, nasza mała iskierka radości, gdy leżałaś w kołysce, a żadne z nas nie mogło ci zaśpiewać, popiskiwałaś zabawnie. Byłaś wytrwała i zawsze dostawałaś swoją ulubioną kołysankę, o którą tak zacięcie walczyłaś. – Uśmiechnął się ciepło, spoglądając na córkę, która do złudzenia przypominała Lisę. Tylko te oczy, one były inne, przyglądało mu się jego własne spojrzenie.
- Mama też mi śpiewała? – dziewczynka w końcu znalazła odwagę, by o coś zapytać. Wszystko, co mówił House wydawało jej się niezwykle poważne.
- O tak. Robiła to bardzo chętnie, chociaż uważam, że ja byłem w tym o niebo lepszy. – Znów na jego przygnębionej twarzy pojawił się uśmiech. W swoim długim, pokręconym życiu naprawdę uśmiechał się tylko dzięki żonie i córce. Sarkazm, cynizm w stosunku do jego pacjentów i towarzyszący temu uśmiech nie był niczym prawdziwym. Szczerym, ale nieprawdziwym.
- A jak ona wyglądała, była ładna? – Dziewczynka nieświadomie użyła czasu przeszłego. Przecież jej matka wyjechała, tak na początku twierdził House. Jednak Rachel czuła, że nastąpiło coś nieodwracalnego. Coś, czego nie można odzyskać.
- Była piękna. Wyglądasz jak ona. Masz moje oczy, ale wszystko inne upodabnia cię tak bardzo do twojej matki – westchnął cicho, przecież to dopiero początek rozmowy, nie przeszedł jeszcze do naprawdę bolesnych spraw.

Chodź, opowiem ci bajeczkę.
Bajka będzie długa...

Już ci nigdy nie uwierzę,
nadzieja zapłakała.
Najpierw dasz, potem mi zabierzesz,
ot i bajka cała.

cdn.

agatka10

amantadyna ślicznie

smutne troche ale i tak mi się bardzo podoba

coolness

Jest parę osób, które piszą tak ślicznie, że Huddy jest dla mnie do "strawienia". Należysz do tych osób.

amantadyna

agatka10 bardzo się cieszę

jakastam

lisek

Amantadyna, bardzo mi się podoba, a to dziwne, bo ja raczej lubie wszystko, co wesołe, ale tak pięknie piszesz i ładnie ubierasz to wszystko w słowa, że nie wiem co powiedzieć? Przekonała mnie ta druga część, jest po porostu śliczna, pomimo tego, że taka smutna

Wena

Czekam na ciąg dalszy tej smutnej bajki. Coś czuję, że następnym razem bez łez już się nie obejdzie.

mazeltov

sliczne, tak pieknie ubierasz uczucia Housa w slowa

pokazujesz go z zupelnei innej strony, mimo iz fik jest raczej smutny to jego przeslaniem przynajmniej dla mnie jest to ze nawet taki argancki dupek jak House ma uczucia i potrafi nimi obdarzac ludzi moze nie wielu ale jesli juz to zrobi to jego uczucie jest naprawde silne i prawdziwe

daritta

Poprostu super

Czekam na ciag dalszy

Czerwono-Zielona

Pięknie piszesz o uczuciach...

I jednocześnie tak cudownie pokazujesz jak House nie potrafi o tych uczuciach mówić, jak bardzo jest w tym nieporadny, choć te emocje w nim kipią... I jak wzruszająco nie umie rozmawiać z dzieckiem, choć jest przecież między nim a córką wyraźna, głęboka więź...
Smutek u Ciebie nie jest "sztuką dla sztuki", poprzez niego widzimy, że mogą istnieć głębokie, prawdziwe uczucia między ludźmi, nawet pozornie niemożliwe do zaistnienia, i ile dobrego mogą uczynić...

Nadal czyta się bardzo przyjemnie.

Czekam na kolejną część i pozdrawiam ciepło

czarodziejka

rezerwacja!

Edit:
Ale ja kocham smutne.

House, mimo, iż nie lubi mówić o uczuciach, to robi to, dla niej, dla swojej córki, kocha ją tak bardzo, iż chce, aby znała prawdę. Świetnie to oddajesz, ładnie ubierasz w słowa. Cieszę się, że piszesz, bo naprawdę cudnie Ci to wychodzi.

Życzę ogromnego wena i dużo czasu.

Pozdrawiam cieplutko