Po prostu: Przepraszam [M]

HuddyFan

I tak oto, skończyło się. Wolne dni odeszły tak szybko, jak się pojawiły, a my znów powracamy do szkoły. Ale niestety nic nie trwa wiecznie. Mam pewną wiadomość która nie którym się spodoba. Może ktoś będzie się sprzeciwiał, ale cóż. Był początek to gdzieś musi być koniec

Ale o tym, gdy skończę "Co by było, gdyby..." Pozostawię Wam pewien niedosyt informacji

***
Z braku laku, powstał taka sobie miniaturka. Nie jestem z niej zadowolona, ale skomentowanie jej pozostawiam wam.

<i>Zweryfikowane przez HuddyFan</i>

Szedł ciemnym korytarzem. Ledwo widoczny koniec, wołał go do siebie. Mężczyzna powoli wstał z zimnej podłogi, stając na nogach. Błękit jego oczu rozświetlił korytarz. Ruszył przed siebie, kulejąc znacznie. Ból przeszywał jego ciało falami. Po tych kilki sekundach marszu, które dla niego wydawały się męczarnią, doszedł do końca. Końca ciemnego korytarza. Stało tam drewniane krzesło. Na pozór nie wydawało się specjalne, ale dawało ukojenie. Mógł uciec na chwilę od bólu, siadając na nim. Przymknął oczy, rozkoszując się ulgą. Gdy podniósł powieki, jego wzrok napotkał tak dobrze znaną mu tablicę. Jej biel zdawała się szydzić z niego. Diagnosta wytężył wzrok i ujrzał jak na nieskazitelnej powierzchni owej tablicy pojawia się pytanie.

Odejdzie?

Zdanie pisane ciemnym markerem, ukazało się na tablicy. Nie wiedziała skąd, ale poczuł, że
będzie musiał odpowiedzieć na to pytanie.

Dobrze myślisz, Greg. Odpowiedz.

Pojawiło się pod pierwszym zdaniem.
- Nie. – powiedział i złapał się za udo. Czuł, jakby ból rozsadzał mu nogę. Dziwne, że ból znajdował się również tak blisko serca. Następne pytanie.

Nie odejdzie czy nie chcesz żeby odeszła?

- Nie chcę! – Echo jego przeczenia rozniosło się po opustoszałym korytarzu. Mężczyzna miał ochotę rzucić się w stronę tablicy.

Przestanie cię kochać.

- Nie przestanie! Kocha mnie takiego jaki jestem!
Te słowa brzmiały dziwnie, padając z jego ust. Wyrazy dopadały do tablicy i roztrzaskiwały się na jego śnieżnobiałej tafli.

Każdy twój głupi komentarz strasznie ją boli. Prawię każde słowo które mówisz w złość sprawia, że jest w takim samym bólu jak ty teraz, tyle, że psychicznym.

Mężczyzna spojrzał na tablicę z wyrzutem, a ona wciąż z niego szydziła wytykając kolejne błędy. Z każdym zarzutem, ból stawał się nie do pomyślenia.

Sprawiasz, że odechciewa jej się żyć. Płacze w nocy, aby potem znów stawić czoła twoim ciosom. I choć ona wcale tego nie chce, musi przy tobie być. A ty nawet jej tego nie wynagradzasz, marnymi przeprosinami. Nawet na tyle cię nie stać. Poczekaj jeszcze, a zacznie tobą gardzić, brzydzić się, aż w końcu odejdzie.

Napisy zaczęły zlewać się ze sobą. Ból zasłonił mu oczu. Ścisnął powieki, które także cierpiały. Uchylił je i zobaczył jak leży w swoim przedpokoju, w piżamie. Momentalnie przypomniało mu się, jak szedł do kuchni, gdy ogromny ból odezwał się w jego nodze. Próbował wstać, ale nie mógł się ruszyć. Tak go bolało, że stracił przytomność. A teraz leżał jak ofiara losu i zwijał się w agonii. Chciał umrzeć. Chciał w końcu zaprzestać bólowi, który go kontrolował. Próbował przypomnieć sobie która jest godzina. Otworzył ponownie powieki. Jasność kolorów piekła go w oczy. Podniósł wzrok i dojrzał godzinę na zegarze. Gdzie jesteś? Zapytał się w myślach, widząc, że zgar wskazuje siedemnastą. Ból znów go dopadł, zabierając mu chwilowo powietrze. Położył głowę na zimnej podłodze. Czuł jakby w jej środku trwała trzecia wojna światowa. Znów odzyskał oddech i szybko zachłysnął się powietrzem jakby miało go znów zabraknąć. W tym momencie usłyszał trzask zamka. Ratunek.
Lisa powoli przekręcił klucz w drzwiach i wyjęła go chowając do kieszeni. Złapała w dłonie zakupy i pchnęła zielone drzwi. Gdy weszła do domu ujrzała ledwo przytomnego Greg’a zwijającego się z bólu. Siatki usunęły jej się z rąk, a ich zawartość wypadła i znalazła się na ziemi. Nie zważając na otwarte drzwi, Cuddy podbiegła do mężczyzny i upadła na kolana. Wzięła jego twarz w dłonie. Czuła jakby na jej gardle zacisnął się jakiś pas.
- Boże! Co się stało?! - wyszeptała. Jej kojąco zimne dłonie, podziałały trzeźwiąco na diagnostę. Ból zdawał powoli odchodzić, a on znów mógł oddychać. Jego oddech powoli wracał do normalnego tętna. Jedyne co go teraz zaniepokoiło, był słony smak jej łez na jego ustach. Popatrzył na nią. Widział jak usilnie próbuje zatuszować ból jaki nią targa. Przypomniało mu się zdanie z tablicy „Sprawiasz, że odechciewa jej się żyć.(…) marnymi przeprosinami.” Greg powoli podniósł się i usiadł. Wciąż czuł pulsujący ból, lecz już nie w udzie, a w sercu. Popatrzył na jej zaszklone oczy. Ujrzał w nich troskę i strach. Przytulił ją mocną do siebie, a ona znów zaszlochała. Jeden gest. Jeden jej gest potrafił uczynić jego życie piękniejszym, zabierał ból i przynosił ukojenie. Siedzieli tak długą chwilę, do póki jej szloch nie ucichł. Trzymał ją w ramionach jak małe dziecko. Jego miarowy oddech ją uspokajał. Już się o niego nie bała. Odepchnęła się od niego i spojrzała w jego błękitne oczy. Nie widziała w nich już tego przerażenia, które gromadziło się w nich zaledwie trzy minuty temu. Zetknęła się z nim czołem i położyła dłoń na jego policzku.
- Nigdy więcej tak nie rób. Wiesz jak się bałam. – powiedziała i przymknęła oczy. On przytulił ją mocno do siebie.
- Nie chcę żebyś się przeze mnie bała. – stwierdził. Lisa odsunęła się i spojrzała na niego. – Nie chcę żebyś przeze mnie płakała albo żeby coś cię przeze mnie bolało. Chcę żebyś była szczęśliwa…
- Jestem szczęśliwa. – wyszeptała kobieta.
- Jeżeli kiedyś ode mnie odejdziesz, to proszę, nie mów mi, że to moja wina. – pokręcił głową. Lisa uśmiechnęła się słabo i przytuliła go mocno.
- Nie odejdę od ciebie. Za długo na ciebie czekałam. – powiedział i pocałowała go w głowę.
- Przepraszam. – powiedział House wciąż tuląc ją do siebie. Brunetka uśmiechnęła się blado i pogładziła go ręką po plecach. Jedno słowo. Jedno krótkie słowo, a sprawiło, że wybaczyła mu każdy błąd, każde nieświadome przewinienie. Bo takie raniące słowa padały co dzień, ona co dzień mu wybaczała, a on co dzień znów rzucał wyzwiskami, a słowo ‘przepraszam’, choć padało z jego ust strasznie rzadko to wykreślało każde inne; każde sprawiające ból.

KonieC

baby

ślicznie.

GosiaczeQ_17

Muszę powiedzieć, że mi się podobało

Na początku takie tajemnicze... aż myślałam, że House nie żyje

Ale potem przyszła Lisa i wszystko "naprawiła" i wszystko było już na swoim miejscu

Świetne. Niech wen Cię nie opuszcza

Najlepszy fragment:

"- Przepraszam. – powiedział House wciąż tuląc ją do siebie. Brunetka uśmiechnęła się blado i pogładziła go ręką po plecach. Jedno słowo. Jedno krótkie słowo, a sprawiło, że wybaczyła mu każdy błąd, każde nieświadome przewinienie. Bo takie raniące słowa padały co dzień, ona co dzień mu wybaczała, a on co dzień znów rzucał wyzwiskami, a słowo ‘przepraszam’, choć padało z jego ust strasznie rzadko to wykreślało każde inne; każde sprawiające ból. "

Chociaż w ostatnim zdaniu zastąpiłabym słowa "każde" słowem "wszystkie"

Pozdrawiam

IloveNelo

Och, jaki cudowny, kojący balsam na moje znerwicowane powrotem do szkoły serce

Dziękuję

Ley

Jeeej, jeej, jeeej!

Podobało mi się. Ten motyw z tablicą, który ukazał się Gregowi gdy cierpiał.
Cudnie!
Jego własny umysł uświadomił mu, że źle postępuję i, że bardzo kocha Cuddy i nie chce jej stracić.
Bardzo ładnie.

Tu znalazłam taką malutką literówkę:

CaRoLaInE_97

Boże, to jest piękne!

Pisz jak najwięcje

Dużo Wena !

mazeltov

" Nigdy więcej tak nie rób. Wiesz jak się bałam. – powiedziała i przymknęła oczy. On przytulił ją mocno do siebie.
- Nie chcę żebyś się przeze mnie bała. – stwierdził. Lisa odsunęła się i spojrzała na niego. – Nie chcę żebyś przeze mnie płakała albo żeby coś cię przeze mnie bolało. Chcę żebyś była szczęśliwa…
- Jestem szczęśliwa. – wyszeptała kobieta.
- Jeżeli kiedyś ode mnie odejdziesz, to proszę, nie mów mi, że to moja wina. – pokręcił głową. Lisa uśmiechnęła się słabo i przytuliła go mocno.
- Nie odejdę od ciebie. Za długo na ciebie czekałam. – powiedział i pocałowała go w głowę.
- Przepraszam. – powiedział House wciąż tuląc ją do siebie. Brunetka uśmiechnęła się blado i pogładziła go ręką po plecach. Jedno słowo. Jedno krótkie słowo, a sprawiło, że wybaczyła mu każdy błąd, każde nieświadome przewinienie. Bo takie raniące słowa padały co dzień, ona co dzień mu wybaczała, a on co dzień znów rzucał wyzwiskami, a słowo ‘przepraszam’, choć padało z jego ust strasznie rzadko to wykreślało każde inne; każde sprawiające ból"

ten caly fragment jest piekny cudowny taki cieply ze az w serduchu sie milej robi

pokazuje niesamowite uczucie, milosc, wsparcie

powinnas byc zadowolona bo pieknie to opisalas

czekam na wiecej takich miniaturek

neko.md

Tak go bolało, że stracił przytomność. A teraz leżał jak ofiara losu i zwijał się w agonii. Chciał umrzeć. Chciał w końcu zaprzestać bólowi, który go kontrolował.

cudowne!

jak możesz być niezadowolona z tej miniaturki?
ja bym tylko liczyła pochwały!
piękna miniaturka!

więcej takich arcydzieł!
WENA, WENA i jeszcze raz CZASU

pozdrawiam,
neko

Verti

Pięknie napisane, świetnie oddane emocje i aż się wzruszyłam. Genialne po prostu. ^^
Pozdrawiam serdecznie

PS. Mogę wiedzieć, z którego odcinka są sceny w Twoim bannerze?

Jakbyś mogła to odpowiedz na PW

czarodziejka

rezerwacja!

Przepraszam Cię strasznie, nie dość, że wpadam spóźniona to jeszcze się od razu nie wypowiem. *wstydzi się za siebie* Ale brak czasu. ;/ Obiecuję nadrobić!