Rosyjska ruletka [M]

czarodziejka

Tak więc powstało, gdzieś, kiedyś i niedawno wróciło od bety.

Jakastam, dziękuję.

Dla [E]lizy, żony mego wena, za całokształt, wspaniale piszesz i komentujesz.

HuddyFan, za to, że jesteś słoneczkiem w pochmurne dni. Dziękuję

Aduśka, doskonale piszesz i czystą przyjemnością jest czytać takie teksty, jak Twoje.

Rosyjska ruletka

Odeszła nadzieja, a przecież jeszcze przed chwilą tu była. W ułamku sekundy spakowała manatki, wskoczyła do samolotu i czym prędzej uciekła. To przecież ona trzymała przy życiu, sprawiała, iż pojawiła się wiara. Wiara, że jeszcze może być lepiej, że kiedyś zazna szczęścia… choć przez chwilę. A teraz uparcie goni nadzieję, pędzi, ile sił w nogach, aby złapać samolot, którym leci towarzyszka. Zdążyła. Uleciały obie z twego ciała. Ale dlaczego? Czemu tak nagle? Przecież żyło im się z tobą tak dobrze, w harmonii, uosabiały twoje wnętrze. Ty żyłaś wiarą i nadzieją. A teraz one zostawiły cię samą. Pytasz: dlaczego? Bo odeszła miłość. Jedyna i prawdziwa. Gdy zniknęła już nie było w co wierzyć, na co mieć nadziei.

Tak naprawdę nigdy nie był twój. Zawsze między wami coś stawało. Coś, co rodziło wątpliwości, powstrzymywało działanie. I w efekcie nie było nic. Tak stwierdziłby przeciętny obserwator, przypadkowy przechodzień, lecz on nie mógł zajrzeć w głąb waszych dusz. Dla niego jego oczy nie były takie głębokie, jak dla ciebie. To nie on, lecz ty z nich czytałaś. Każde jego słowo było na wagę złota, nawet, jeśli było kpiną, a czasami nawet one nie były potrzebne - wystarczała sama jego obecność.

Bez niego jesteś jak wyschnięta, popękana ziemia, po długim okresie suszy. On jest twoim deszczem. Tym, który przynosi natychmiastową ulgę. Każde słowo niczym jedna kropla. A spada ich tak wiele, ale potem znów wychodzi ogromna, rażąca swym blaskiem kula, leje żar z błękitnego nieba. Ziemia wysycha, pęka. Nie może żyć bez wody, po pewnym czasie jest twarda, wyzuta ze wszystkich sił. Każdy stawiany na niej krok sprawia potworny ból. Gdzieś spada zagubione ptasie piórko – boli. Teraz cała egzystencja jest jednym, wielkim bólem. Ukojenia nie przynosi nawet chłodna noc – jej najlepszy przyjaciel. To co ochłodzi na pewien czas zmniejszy boleści, lecz nie na długo, kiedy chłód odejdzie, będzie bolało jeszcze bardziej niż przedtem. Palące słońce wyzuje ostatnie krople wody, ziemia wyzionie ducha. Będzie wciąż istniała – to prawda, ale nie będzie już miała duszy. Przestanie czuć, żywić się, pracować – po prostu umrze. Dopiero wtedy skończy się jej cierpienie - na zawsze.

Jego głos był dla ciebie najpiękniejszą muzyką. Jego widok, niczym najdoskonalszy obraz. Twój ideał. Do szczęścia nie potrzebowałaś niczego więcej. Ale czym właściwie jest szczęście? Zadawałaś to pytanie tak wiele razy. Za każdym razem jednak źle sformułowane. Powinnaś zapytać samą siebie: „Czym jest szczęście dla mnie?”, albowiem dla każdego z nas ten termin oznacza coś zgoła innego. Komuś wspaniałe zwierzę, jakim jest koń, daje szczęście, radość, zaś dla kogoś innego będzie się kojarzyć z czymś wręcz przeciwnym, stanowić utrapienie, będzie niepotrzebne. Szukając swojej własnej drogi nie powinniśmy kierować się tanią reklamą, bo „wszyscy” tego chcą. A jeśli ty to nie „wszyscy”? Jeżeli do pełni szczęścia jest ci potrzebne dokładne przeciwieństwo, tego czego inni chcą ? Zrozumiałaś to. Niestety było już za późno.
Odszedł już jakiś czas temu, lecz mimo to był wciąż, gdzieś obok, w zasięgu wzroku. Wtedy miałaś czas. A teraz go już nie ma i nigdy nie będzie. Odszedł, by już nie wrócić. Nigdy go już nie zobaczysz, nie usłyszysz tego głosu, nie poczujesz smaku tych ust, nie usłyszysz fortepianowych symfonii, pisanych z myślą o tobie. Wystarczył jeden strzał - zupełnie jak w rosyjskiej ruletce.

baby

rezerwacja!

mazeltov

rewelacja

"Bez niego jesteś jak wyschnięta, popękana ziemia, po długim okresie suszy. On jest twoim deszczem. Tym, który przynosi natychmiastową ulgę. Każde słowo niczym jedna kropla. A spada ich tak wiele, ale potem znów wychodzi ogromna, rażąca swym blaskiem kula, leje żar z błękitnego nieba. Ziemia wysycha, pęka. Nie może żyć bez wody, po pewnym czasie jest twarda, wyzuta ze wszystkich sił. Każdy stawiany na niej krok sprawia potworny ból. Gdzieś spada zagubione ptasie piórko – boli. Teraz cała egzystencja jest jednym, wielkim bólem. Ukojenia nie przynosi nawet chłodna noc – jej najlepszy przyjaciel. To co ochłodzi na pewien czas zmniejszy boleści, lecz nie na długo, kiedy chłód odejdzie, będzie bolało jeszcze bardziej niż przedtem. Palące słońce wyzuje ostatnie krople wody, ziemia wyzionie ducha. Będzie wciąż istniała – to prawda, ale nie będzie już miała duszy. Przestanie czuć, żywić się, pracować – po prostu umrze. Dopiero wtedy skończy się jej cierpienie - na zawsze. "

cudowny opis, nie w prost a jednak nie pozostawia miejsca na niedomowienia
pozdrawiam i zycze wena

Verti

Zakochałam się w tej miniaturce, jest niesamowita i taka taka... głęboka.

[E]LIZA

Na początku oczywiście dziękuję za przemiłą dedykację

Jeśli chodzi o Miniaturkę, to bardzo ciężko jest mi napisać coś sensownego...
Już na samym początku wzięłaś za rękę moją wyobraźnię i aż do samego końca prowadziłaś ścieżką piękna. Żeby w tych ostatnich zdaniach pokazać mi coś jeszcze piękniejszego od piękna.
Dzięki Tobie poznałam tak odrębny wymiar wzruszenia...
Wzruszenia nieprzekłamanego, ale prawdziwego. Tutaj łzy to za mało...
Przez tą chwilę, robiłaś z moimi emocjami co tylko chciałaś, a one chciały Ci się oddać.
To było niezwykłe przeżycie... Za które Ci dziękuję

Ale jestem dumna, że jestem żoną Twego boskiego Wen ( któremu przesyłam buziaka

)

Ściskam cieplutko, kochana

baby

doobra, obejdzie się

tak, tak edytowałam xD

czarodziejka

baby, jej kradzieju, miło mi strasznie.

Dziękuję.

mazeltov, dziękuję ogromnie.

Dokarmiacz wenów.

Verti, po prostu napisałam to, co myślę.

Dziękuję strasznie, nawet sobie nie wyobrażasz, jak mi miło jest.

[E]liza, po Twoim komentarzu wyglądam tak:

. Usłyszeć takie słowa, od kogoś takiego, jak Ty to naprawdę... Ja Ci mogę tylko dziękować.

CaRoLaInE_97

Czarodziejko! Pięknie napisałaś ten fik

Czytam go już któryś raz z kolei i w ogóle mi się nie nudzi

Cóż, wiem że nie umiem pisać długich komentarzy...

No po prostu dużo, dużo wena i dużo czasu na kolejna, równie piękne fiki

czarodziejka

CaRoLaInE_97, dziękuję.

Cięszę się bardzo, że Ci się spodobało.

Aduśka

Czarodziejko!

Wybacz, że z takim opóźnieniem. Czytałam kilka razy i za każdym razem miałam coś pisać, ale nie wiedziałam co

Masz bardzo specyficzny styl pisania, co jest baardzo fajne. Styl masz świetny, widać, że talenciara z Ciebie!

Tekst - przepiękny. Z dawką smutku i filozofi.
Cudownie się czyta! Pisz częściej, proszę!

Z całego serduszka dziękuję za dedykację pod czymś tam pięknym.
Dziękuję za to co w niej napisałaś. Zawstydziłaś mnie, a moje policzki spowiła czerwień

Wydaje mi się, że deczko przesadzasz. Jest tutaj dużo osób, które bardziej zasługują na tak piękne słowa, ale jeśli tak uważam.

Dużo weny

Całuje mooocno

neko.md

czarodziejko, czarujesz ludzi!

cudowne po prostu!
czarujące!
więcej takich,
Wena !

pozdrawiam
neko

czarodziejka

Aduśka, to nie ja przesadzam tylko Ty.

Dziękuję, dziękuję, dziękuję.

neko.md, ten nick to przypadkiem.

Dziękuję

IloveNelo

taak, czarujesz

bardzo...czarujące

świetne

pozdrawiam

HuddyFan

Wiesz co!?
Najpierw kradniesz pierwsze słowo mojej córki, potem piszesz piękne miniaturki i niby wszystko ok??

czarodziejka

IloveNelo, dziękuję!

HuddyFan, oczywiście, że wszystko ok.

Dziękuję słoneczko, wschodzące we wszystkie dni.