Tytuł odszedł razem z prawdziwymi świętami [M]

czarodziejka

Pomysł pojawił się na pasterce, w domku spisany. Bo tak często nie doceniamy tego, co mamy... Przepraszam za ostatni akapit. Zastanawiałam się czy może wkleić bez niego, ale był zbyt ważny.
Dla Liska, bo to dzięki jej jednemu zdaniu ze świątecznej miniaturki powstał pewien fragmencik. I dlatego, że genialnie pisze.

Także dla mazeltov, bo zawsze napiszesz, co myślisz i tak pięknie karmisz mojego wena.

Tytuł odszedł razem z prawdziwymi świętami

Bo ktoś te święta spędza samotnie. Z dala od rodziny, przyjaciół, kogokolwiek… Opuszczony, samotny, rozżalony; żal – przede wszystkim do siebie samego, że czekał nie wiadomo, na co, tak się bał, a teraz, gdy w końcu się odważył jest już za późno. Jest szczęśliwa – bez niego i to boli najbardziej. Znalazła to, o czym tyle marzyła, czego tak bardzo pragnęła, uporczywie szukała. Mężczyznę, który jakby wyskoczył z jej sennych marzeń, brakowało mu jedynie białego rumaka. Znalazła miłość, poczuła ciepło ogniska domowego, odnalazła radość życia.

Rachel, twierdził, iż nie lubi dzieci, że są tylko utrapieniem, ale ona miała w sobie to coś, co przyciągało wzrok, uwagę i nie pozwalało ich oderwać. Śmiała, rezolutna, taka rozkoszna, Greg uśmiechnął się sam do siebie na wspomnienie tej małej istotki. Pokochał ją nawet nie wiedząc kiedy, wbrew swojej woli, to było silniejsze od
niego.

Mogła być jego, mógł być teraz razem z nią, patrzeć jak otwiera prezenty, widzieć dziecięcą radość na jej maleńkiej, roześmianej twarzy. Wystarczy tak niewiele, aby uszczęśliwić dziecko. A ona stałaby z boku, obejmowałby ją ramieniem, gdzieś w tle z radia płynęłyby dźwięki nieśmiertelnego „Last Christmas”. Mogło być, nie jest, zabrakło odwagi… Spóźnił się, jego miejsce zajął ktoś inny. Jego pociąg tak długo stał na stacji, że myślał, iż zostanie tam już na zawsze, jednak pewnego dnia nieoczekiwanie ruszył. Przestał czekać na spóźnionych pasażerów, odjechał. On nie zdążył wskoczyć, chociaż teraz już wiedział, że właśnie tym pociągiem chce jechać przez życie, ale było już za późno, aby zatrzymać rozpędzoną machinę, skończyła dwudziestoletni postój…

***

Siedzi na kanapie z nogami podciągniętymi pod brodę, obejmując je rękami. Sama w te święta, rozstali się, nie mogła już dłużej tak żyć, w ciągłym kłamstwie, bo okłamywała – samą siebie. A to najgorsza z możliwych opcji, gdy okłamujemy siebie, okłamujemy także kogoś innego, krzywdzimy go. Wmówiła sobie, iż właśnie tego chce, tego, co większość z nas. Ale co, jeśli nie stanowiła większości? Jeśli do szczęścia potrzebowała, czegoś zupełnie innego? Może wystarczyłby jeden wredny egoista? Rachel podróżuje po krainie słodkich snów. Może ona także potrzebuje tego człowieka? Widziała, jak bardzo lubiła spędzać z nim czas, patrzyła na niego z uwielbieniem w oczach, z tym błyskiem w nich, niemą prośbą wypisaną na twarzy, aby znalazł dla niej, choć chwilkę. Miał czas – zawsze, o ile tylko nie umierał mu pacjent.

Nie potrafiła opisać tego, co czuła, kiedy znajdowała się blisko niego. To była magia, nie da się tego opisać słowami. Przy nim w jakiś cudowny sposób znikały wszystkie smutki i problemy, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Po prostu przestawały się liczyć, ważny był tylko on. Czas stawał w miejscu, coś zakazywało oddychać i mogłaby tak trwać wiecznie, zatapiając się w niebieskich otchłaniach jego tęczówek, wcale nie chciała ratunku. Mogło być tak pięknie szczęśliwie. Teraz jest za późno, by cokolwiek zmienić. Starał się, zabiegał, lecz ona była zaślepiona. Więc odszedł, aby już nigdy nie powrócić. Po policzku spływa jedna, samotna łza. Łza, która stacza się powoli po gładkiej powierzchni skóry – za utraconą miłość. Jedyną i prawdziwą, niemogącą istnieć, dla której nie ma miejsca na tym świecie.

***

Nigdy nie przeżył takich prawdziwych świąt, w gronie rodzinnym i otoczony takim też ciepłem i miłością. Gdy był małym chłopcem, takich świąt nie miał przez ojca, potem, kiedy opuścił dom, wyfrunął z gniazda, nie obchodził świąt. Tak naprawdę nikt nigdy nie pokazał mu, jak one mają wyglądać. Nie wyniósł tego z domu, jak wielu z nas. Namiastkę prawdziwych świąt miał ze Stacy, ale były one spędzone z niewłaściwą osobą.

Ona miała święta z prawdziwego zdarzenia w swoim domu rodzinnym, tam, gdzie się wychowała, ale było, minęło. Od dziś już nigdy nie będzie świąt, takich prawdziwych, bez niego to niemożliwe. Grała przed Rachel, nie chciała zepsuć jej tego wspaniałego czasu, przez to, że była taka bezmyślna i poszła za tanią reklamą, wybierając to, co „wszyscy”. Ale przed sobą samą nie mogła już grać, musiała dopuścić do siebie prawdę.

***

Tylu z nas spędza święta radośnie w rodzinnym gronie, szczęśliwie. Jednak zawsze znajdzie się ktoś, kto spędza je samotnie, wcale nie z własnego wyboru. Cierpi, podczas, gdy inni śmieją się i świetnie bawią we własnym towarzystwie. Tradycja nakazuje, aby zostawić jedno, wolne nakrycie dla niespodziewanego gościa. Czy my o tym pamiętamy? Czy rzeczywiście, gdyby takowy gość zapukał do naszych drzwi, to zaprosilibyśmy go do środka, potraktowali jak jednego ze swoich? Oni utracili siebie nawzajem, my możemy stracić jeszcze więcej… On ma przyjaciela, jej została córka, która za kilka lat będzie jej prawdziwą przyjaciółką. Jeśliby, któreś z nich stanęło na progu naszego mieszkania w ten wigilijny wieczór, to czy wpuścilibyśmy do środka, posadzili przy stole i traktowali jak członka rodziny? Ten jeden raz w roku dali, choć namiastkę szczęścia, odstąpili trochę ciepła. Jeden dzień w roku, może dla kogoś w życiu, uczynili radosnym…

mazeltov

ty moja kochana czarodziejko

dziekuje za dedykacje to taki zaszczyt

nie wiem co powiedziec
a co do moich komentarzy to nie przesadzaj ja leniwa jestem i niechce mi sie nigdy za duzo pisac wole czytac takie perelki jak ta

co do karmienia wena nawet czasem chciala bym zeby ta moja "zdzirowata"

wredna natura mogla sie wykazac i "poglodzic" twojego wena ale sie nie da

jaka sie czyta cos takiego a pozniej nie pochwalic wena toz to profanacja, bluznierstwo

co do tekstu pieknie napisany i nie mam na mysli czy sa bledy czy nie tylko dobrze sie czyta

pieknie opisujesz ich uczucia niestety smutne

i mimo ze wiedza ze sie kochaja i nie moga zyc bez siebie ze jakies polsrodki nie wystarcza pociag odjechal niestety

a ostatni akapit no coz poza tym ze gleboki to daje do myslenia

Ps: Pewnie ze jak ktores z nich by wpadlo to bym posadzila do stolu, chociaz musze sie przyznac ze wole Housa

lisek

Czarodziejko

Kolejna urokliwa świąteczna miniaturka

Uwielbiam takie

Najbardziej podobał mi się fragment o Rachel, jak ją widzi House.
I Cuddy jednak bez Lucasa, uwielbiam cię za to

MOCNE, PIĘKNIE ODDANA CUDDY:

"Sama w te święta, rozstali się, nie mogła już dłużej tak żyć, w ciągłym kłamstwie, bo okłamywała – samą siebie. A to najgorsza z możliwych opcji, gdy okłamujemy siebie, okłamujemy także kogoś innego, krzywdzimy go. Wmówiła sobie, iż właśnie tego chce, tego, co większość z nas. Ale co, jeśli nie stanowiła większości? Jeśli do szczęścia potrzebowała, czegoś zupełnie innego? Może wystarczyłby jeden wredny egoista?"

A tu się bardzo wzruszyłam:
"Teraz jest za późno, by cokolwiek zmienić. Starał się, zabiegał, lecz ona była zaślepiona. Więc odszedł, aby już nigdy nie powrócić. Po policzku spływa jedna, samotna łza. Łza, która stacza się powoli po gładkiej powierzchni skóry – za utraconą miłość. Jedyną i prawdziwą, niemogącą istnieć, dla której nie ma miejsca na tym świecie."

Aż nadto prawdziwe

Teraz idę czytać jeszcze raz, zastanwiam się, który fragment Cię zinspirował.
Twoje dzieło podoba mi się o wiele bardziej. Jest bardziej prawdziwe, lepiej oddane i w ogóle. Czytam jeszcze raz.
I z całego serduch dziękuję za niezasłużony dedyk

Aleksandra

Mam przez Ciebie łzy w oczach

To takie smutne, a zarazem piękne

Mam nadzieję, że ta para jeszcze kiedyś się spotka

Całuski

HuddyFan

Witaj słoneczko ty moje

Jak ja cię dawno nie słyszałam

MINIATURKA:
To było takie... ach

Masz ogromniasty talent, jak stąd do Princeton

Zastanawia mnie jedno. Miniatrurka ślicznie opisała ich odczucia, jak się zachowują. Wynika z niej, iż Cuddy była z Lucasem, ale potem go zostawiła. Ja się zapytowywuję: Gzie do jasnej ciasnej jest HAŁS!!! Czemu on zawsze znika jak jest potrzebny najbardziej?!
A miniatur piękny

Zresztą jak każde twoje dzieło

Ściskam cieplutko

HuddyFan

EDIT1: Muszę powiedzieć, że do rodzinki Hope dołączył ojciec chrzestny Jakastam! Musimy zmienić podpisy

neko.md

zgodzę się z wszystkimi wyżej...

piękne, prawdziwe i troszkę smutne<3
cudne, pisz więcej takich miniaturek
pozdrawiam,
neko.md

czarodziejka

Kochane dziękuję z całego serducha!

Mazeltov , nie liczy się ilość tylko jakość.

Jakie Ty masz zUe myśli. Ale pamiętaj on kocha Cuddy!

Lisku, przeceniasz mnie. A dedyk, jak najbardziej zasłużony.

Ja już nie pamiętam, co to było za zdanie.

Dziękuję

Aleksandra, a to czy się spotkają teraz już zależy tylko i wyłącznie od Ciebie. Dziękuję

HuddyFan, to jest jeszcze jakieś inne Princeton, tak ze dwa centymetry ode mnie?

Rodzinka nam się rozrasta.

Dziękuję Słoneczko

Neko.md Dziękuję ogromnie i cieszę się strasznie, że się podobało.