What the hell...? [Z]

Annie

Napisanie tego nie było moim pomysłem. W razie czego jest na kogo zwalić

Tak dziewczyny, o Was myślę

Anyway:

Zweryfikowane przez Saph

PART ONE

Cuddy stała w lobby i przeglądała poranna pocztę, kiedy House wszedł do szpitala. Jak zwykle spóźniony, przemknęło jej przez myśl. Przez chwilę śledziła go wzrokiem. Nagle pociemniało jej w oczach. Przestraszona oparła się o ścianę. Co się dzieje?, pomyślała.
- Doktor Cuddy, wszystko w porządku? Źle się pani czuje? – Brenda podbiegła do niej zaniepokojona.
- Nic… Nic mi nie jest – z pomocą pielęgniarki usiadła na stojącym obok krześle. – Po prostu zrobiło mi się słabo. Już mi lepiej – uśmiechnęła się blado. Spojrzała w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą był House. Zniknął, oczywiście.
--------
Rozmawiała z Wilsonem o jego pacjencie, czekając, aż House wyjdzie z kafeterii. Teoretycznie za chwilę miał zacząć dyżur w przychodni i chciała sprawdzić, gdzie tym razem się przed nią schowa. Wyszedł po pięciu minutach i oczywiście ruszył w stronę zupełnie przeciwną do przychodni. Teoretycznie powinna się zezłościć. Ruszyła za nim, nie spuszczając z niego wzroku, ale po kilku krokach zakręciło jej się w głowie. No nie, znowu? Zaczynała się niepokoić. Straciła równowagę i gdyby Wilson nie podtrzymał jej w ostatniej chwili, na pewno by upadła.
Wilson obrzucił ja badawczym spojrzeniem.
- Czy ty czasem nie jesteś przemęczona? Może powinnaś wziąć parę dni wolnego? Brenda mówiła, że rano też omal jej nie zemdlałaś.
- Nie znam takiego słowa jak „wolne” – roześmiała się. – To pewnie przez to nieszczęsne ciśnienie, dzisiaj jest skandalicznie niskie. Po prostu potrzebuję dużej kawy.
Zebrała dokumenty, które Wilson, próbując ją łapać, rzucił na krzesło, i wróciła do swojego gabinetu. House się oczywiście ulotnił.
--------
Nie poszedł do przychodni. Mogła się tego spodziewać. Pół godziny później wpadł do jej gabinetu, dla odmiany bez pukania.
- Ratuj mnie! – udawał przerażonego. – Rodzice tej małej znowu chcą mnie pozwać!
Wstała i obeszła biurko, stając dokładnie na wprost niego.
- Co im tym razem zrobiłeś?
Odpowiedzi już nie słyszała. Po raz pierwszy tego dnia stała z nim twarzą w twarz. W jego oczach zobaczyła te same wesołe błyski, które widziała zawsze, kiedy był w dobrym humorze – czyli zawsze, kiedy doprowadził kogoś do pozwania go.
Jezu, jakie on ma niebieskie oczy…, pomyślała, chyba po raz setny.
Jednak nie zastanawiała się nad tym długo. Znowu zrobiło jej się słabo. To już zaczyna być śmieszne, przemknęło jej przez myśl. Kto mnie teraz będzie łapał, bo chyba nie House?
Spróbowała chwycić się biurka, ale było już za późno. Zemdlała.
--------
- Wiem, że kobiety mdleją na mój widok, ale ciebie nigdy bym o to nie podejrzewał – House siedział obok niej na podłodze i uśmiechał się złośliwie. – Skoro jednak wróciłaś do świata żywych, nie jestem ci potrzebny. Adieu!
Wstał i wyszedł. Cuddy usiadła powoli, walcząc z zawrotami głowy, i przez chwilę patrzyła, jak oddala się korytarzem.
Potarła ręką skroń. To na pewno ciśnienie, pomyślała z nadzieją.

PART TWO

- Martwię się o Cuddy – oświadczył, wpadając do gabinetu Wilsona.
- Co, znowu spotyka się z kimś nieodpowiednim? – zakpił przyjaciel.
- Żeby. Mam wrażenie, że zadurzyła się w kimś nieodpowiednim.
- Obawiam się, że to nie twój interes.
- Właściwie to martwię się o siebie. Mam wrażenie, że zadurzyła się we mnie.
Wilson wytrzeszczył oczy.
- Zwariowałeś.
- Wcale nie. Rozmawiała ze mną o pacjentce zupełnie normalnie, a potem spojrzała mi w oczy, zbladła kompletnie i zemdlała. Jak inaczej to wytłumaczysz? Zadurzyła się. Albo jest chora – dodał po chwili namysłu.
- O ile wersja numer jeden jest paranoiczna, o tyle nad wersją numer dwa zastanowiłbym się głębiej.
- Daj spokój. Przyznaj, że kobiety mdleją w mojej obecności i nie zadręczaj się więcej.
- Wymień chociaż jedną, to uwierzę. Pacjentki się nie liczą – dodał szybko. – Zawodowo zajmujesz się mdlejącymi kobietami, więc to żadne osiągnięcie.
Chwila ciszy. Wilson uśmiechnął się triumfalnie.
- Idziemy do Cuddy.
- Dlaczego używasz liczby mnogiej? Ja nigdzie nie idę.
- Ależ owszem. Pójdziesz, żeby pokazać jej, że choć trochę się martwisz.
House uśmiechnął się.
- Pójdę, żeby pokazać TOBIE, że miałem rację. Założymy się? Przegrany stawia lunch.
- House, nie łudźmy się, nigdy w życiu nie postawiłbyś mi lunchu.
- Może nie będę musiał. Boisz się, że moja teoria się sprawdzi?
Wilson westchnął rozdzierająco. Czasami House zachowywał się zupełnie jak dziecko…

Gatha

aaaaa xD to będzie świetny fik!

już nie mogę się doczekać next part'a xD

evay

aaaale fajne ;D
pomysł mi się podoba ;D
i odpowiedzi Wilsona bardzo realne...

eye_roller

ahahahhahaa! szybko kobieto pisz kolejną część bo coś czuję że mogą z tego być niezłe jajca!

kmyhair · Gość

Annie - zapowiada się superowo. Dalej, dalej - pisz kobieto!

Narenika

Yesssssssssss!!!

jest kontynuacja

Uwielbiam dialogi H/W. I czekam, co będzie dalej. Czy znowu okaże się, że House ma rację i Cuddy zadurzyła się w kimś baaaardzo (nie)odpowiednim?

Kama

Świetne. Wyobraziłam sobie tę scenę. Cuddy patrzy w oczy House'a i bęc

Mam jakieś dziwne skojarzenia z bazyliszkiem lub meduzą, ale zwalcie to na moje mało romantyczne podejście.
Czekam na więcej.

gosiaaa

Annie - czytając najpierw drabbla myślałam sobie. JENY ale mogłyby być jaja ! A teraz to już wiem, że tak to rozegrasz, że na bank będą... Biedna Lisa się na mdleje .... przecież House wpada do niej do gabinetu tyle razy . I jeszcze te zakłady !!

Bosko:)

Annie

Cieszę się, że Wam się podoba

Złośliwie powiem, że mam już całość, ale będe Wam dawkowała przyjemność

PART THREE

Wilson zapukał i wszedł cicho do gabinetu Cuddy.
- Jesteś zajęta czy możemy zająć ci chwilę?
Uśmiechnęła się na jego widok
- Nie, nie jestem. Właściwie już skończyłam pracę. Dlaczego pytasz „możemy”? Zamierzasz jeszcze kogoś przyprowadzić?
Wilson obejrzał się zdziwiony. Ani śladu House’a. Westchnął.
- Przepraszam cię na chwilę, zaraz wracam.
House stał na korytarzu, udając nagłe zainteresowanie plakatami informującymi o drogach zarażenia się wirusem HIV.
- Co ty wyprawiasz?! Chodź, chyba się jej nie boisz?
- Nie chcę znowu doprowadzić jej do omdlenia, wystarczy, że raz uderzyła się w głowę – odpowiedział z rozbrajającym uśmiechem.
Wilson przewrócił oczami.
- Chodź.
Wrócili do gabinetu Cuddy, która była bardzo ciekawa, o co tyle zamieszania i kogo Wilson przyprowadzi ze sobą. Kiedy zobaczyła House’a, serce zaczęło jej szybciej bić. Co się ze mną dzieje, do cholery?!, pomyślała. To tylko House!
-O czym chcieliście ze mną porozmawiać? -zapytała, siląc się na spokój i za wszelką cenę unikając oczu House’a. Nie chciała powtarzać porannego schematu.
- Martwimy się o ciebie.
House chrząknął znacząco, ale pożałował tego w chwili, kiedy Wilson kopnął go z całej siły w kostkę.
- Taak, martwimy się – powiedział z ociąganiem.
Cuddy uniosła brwi.
- Zanosi się na dłuższą rozmowę. W takim razie siadajcie – wskazała im kanapę.
House natychmiast rozgościł się w jej ulubionym fotelu, kładąc nogi na stoliku.
- Wilson, w szafce z dokumentami są ciastka, podasz nam? – zapytał niewinnie.
Cuddy i Wilson wymienili spojrzenia. Woleli nie pytać, skąd o tym wie.
- No więc, czym się tak martwicie? – Cuddy podeszła do House’a, zamierzając usiąść naprzeciw niego na kanapie, podczas gdy Wilson przeszukiwał szafkę w poszukiwaniu ciastek.
- Twoimi nieszczęsnymi omdleniami. Naprawdę powinnaś zrobić sobie wolne… A przede wszystkim powinnaś zrobić podstawowe badania. Jesteś lekarzem, dobrze wiesz, że nie można ignorować takich rzeczy.
- Na moje oko, Jimmy – odezwał się House – to ona zaraz znowu zemdleje.
Wilson odwrócił się natychmiast. Lisa stała obok House’a, blada jak ściana, i chyba rzeczywiście znowu było jej słabo. Podbiegł do niej i posadził ją na kanapie.
- Najlepiej się połóż – zasugerował House.
Wilson rzucił mu wściekłe spojrzenie.
- A ty zamierzałeś patrzeć, co się stanie, czy miałeś w planach jakąś interwencję?! - zapytał, podając Lisie szklankę wody.
- Moja interwencja była zbędna, poradziłeś sobie wspaniale. Ostatecznie jesteś lekarzem. Było nie było, studia skończyłeś. Teraz też chyba nie jestem potrzebny. Zostawiam was – rzucił Wilsonowi spojrzenie pod tytułem „A nie mówiłem” i wyszedł, bardzo z siebie zadowolony.

eye_roller

o lol!

omdlewanie na widok faceta - to takie nieprofesjonalne xD
ale poprawiłaś mi humor tym od c.

Gatha

aaa, boskie xD
to w takim razie moje pytanie brzmi: z jaką czestotliwością chcesz nam dawkować tą przyjemność?

Annie

jedna część dziennie

Nie umrzecie? Bo nie będę miała dla kogo pisać...

Em.

Biedna Cuddy

. Chociaż w sumie Wilson mógł tę sytuację zrozumieć w dwojaki sposób, bo ostatecznie on też był w tym gabinecie

.

kmyhair · Gość

Oj Annie - nie znasz litości.. Czemu sie tak nad nami pastwisz?

Czekanie na kolejne odcinki to dla mnie prawdziwa tortura. Nie wystarczy Ci, ze już scenarzyści bezdusznie zafundowali nam tak męczące oczekiwanie na epizod 4x13?

Annie

Ale ja mam wszystkiego 6 części... Jak będę wam dawała więcej, to na krócej starczy

To jak?

Gatha

omg xD jeden dziennie, ja chyba jednak umrę w czasie oczekiwania

i nie dociągnę do kolejnych części

Annie

Wy jesteście House'em, a ja Cuddy. Jak zwykle wygrałyście

PART FOUR

- Mówiłam ci już parę razy, że to kwestia ciśnienia – próbowała przekonać go, że nic jej nie jest, nawet kiedy zmusił ją do zrobienia natychmiast badań krwi.
Uśmiechnął się.
- Dlaczego jesteś taka uparta? Zemdlałaś 4 razy w ciągu jednego dnia, sama dobrze wiesz, że to nie jest normalne.
- Tylko raz, i tylko dlatego, że House zostawił mnie na pastwę losu – nie dawała za wygraną.
- Liso, kogo ty próbujesz oszukać? Nie kłóć się ze mną, bo zostawię cię w szpitalu na obserwację!
- Szantażysta! Dobrze wiesz, że nie mam na to czasu – roześmiała się.
- Masz dużo więcej czasu, niż ci się wydaje. Od jutra bierzesz wolne, czy ci się to podoba, czy nie.
- Wspominałam coś o szantażu? James, to naprawdę nic poważnego, nie ma co robić zamieszania.
- Pozwolisz, że ja o tym zdecyduję. Na razie egzekucja odroczona do czasu, aż dostanę twoje wyniki.
Wyciągnęła się na sofie.
- W takim razie nacieszę się swoim gabinetem, zanim mnie z niego wyrzucisz. Zresztą, jak ty to sobie wyobrażasz? Jeśli zostawię House’a bez całodobowego nadzoru, mogę nie mieć do czego wracać. Przecież on rozniesie szpital!
- Spokojnie, potrafię go powstrzymać przed doprowadzeniem szpitala na skraj bankructwa, a ciebie na skraj rozpaczy. Poradzimy sobie. Kiedy ostatni raz byłaś na wakacjach?
Zamyśliła się.
- Zadajesz strasznie trudne pytania. Całe wieki temu to chyba wystarczająco precyzyjne określenie – uśmiechnęła się.
- Tym bardziej nie ma o czym mówić. Bierzesz co najmniej dwa tygodnie wolnego…
Próbowała mu przerwać.
- Powiedziałem: dwa tygodnie. To nie była luźna propozycja.
Dalszą licytacje przerwało wejście pielęgniarki z wynikami. Wilson wyciągnął po nie rękę, ale Cuddy była szybsza. Przejrzała je pobieżnie i oddała z uśmiechem przyjacielowi.
- Wiesz, że jeśli tam nic nie ma, będę cię maltretował, aż znajdę przyczynę? – zapytał, biorąc od niej kartki.
Nie odpowiedziała.
- Anemia – podniósł wzrok znad wyników.
Potwierdziła z uśmiechem.
- Z czego się tak cieszysz? Nie bój się, wezmę cię w obroty, zobaczysz – właściwie ulżyło mu, że to nic poważnego. – Mówiłem ci, że się przemęczasz. Dwa tygodnie urlopu, wyśpisz się wreszcie, odpoczniesz od tego całego szaleństwa i będziesz jak nowo narodzona. Już ja o to zadbam.
Uśmiechnął się.
- Zazdroszczę ci. Też bym tak chciał.
- To może się zamienimy? – zapytała szybko.
- Nie licz na to – wyszczerzył zęby. – Chodź, odwiozę cię do domu.
Kiedy byli już pod domem Cuddy, nagle coś sobie przypomniał.
- Wiesz, jaka była teoria twojego najlepszego diagnosty? Że mdlejesz na widok jego boskiego spojrzenia.
Cuddy parsknęła śmiechem.
- On ma zdecydowanie zbyt duże mniemanie o sobie.
Chociaż właściwie…, zastanowiła się. Dlaczego nigdy wcześniej mi się to nie zdarzało? I dlaczego wszystko jest w porządku, dopóki House’a nie ma w zasięgu wzroku?!
- O czym tak myślisz? – zapytał znienacka Wilson.
- O House’ie – odpowiedziała automatycznie. Pytanie było zdecydowanie zbyt niespodziewane. – To znaczy… Dlaczego właściwie przyszedł dzisiaj z tobą?
- Chciał mi udowodnić prawdziwość swojej genialnej teorii. No, jesteśmy na miejscu! Widzimy się za dwa tygodnie. I nawet nie próbuj wślizgnąć się do szpitala wcześniej.
Uśmiechnęła się.
- Aha, Lisa… Wiesz, że gdybyś czegoś potrzebowała, dzwoń śmiało.
- Będę pamiętać, dzięki.
Pomachała mu ręką i ruszyła w kierunku domu. Co ja będę robić przez dwa tygodnie?, pomyślała.

eye_roller

ja jednak jestem za opcją że mdleje na widok Housa xD
dobra- i chyba jestem w stanie wytrzymać to Twoje dawkowanie

ale nie żebym miała coś przeciwko żebyś częściej cosik dawała

Lolok

Świetne, szczególnie te omdlenia Cuddy moim zdaniem na widok Grega. Czekam na nastepny part.

Gatha

oczywiście, że ot na widok Grega, wogóle nie przyjmuję innej opcji do wiadomości xD

evay

buahahah jest coraz ciekawiej ;D
ajajaj Cuddy musi sie czuc zle gdy mdleje na widok House'a, rzeczywiscie to nieprofesjonalne ;D

kmyhair · Gość

Annie - moja propozycja jest taka - Ty wrzucasz wszystkie części - my dzisiaj mamy dużo radochy - Ty już jutro zabierasz się za pisanie kolejnego świetnego fika, no to jak?

Gatha

aaa, popieram kmyhair!! to świetny pomysł :!: daj nam taką wielką porcję radości na poprawę humoru

Narenika

Hehe anemia, akurat

Popieram przedmówczynie - wszystkie części już teraz!

lisa

ja również jestem za pomysłem kmyhair!!
i wcale sie Cuddy nie dziwie ze tak mdleje bo jakby House sie na mnie popatrzył tymi niebieściutkimi oczyma to bym tez chyba padła