Ćma [M]

Scribo

Napad weny i co zrobić?
Napisałam, wklejam i zaraz uciekam uczyć się bioli i robić matmę. Miłego czytania

Małe studium charakteru. Pewnie szybko zgadniecie czyjego

Zweryfikowane przez autorkę.

"Ćma"
Ćmy – grupa motyli prowadząca nocny tryb życia.

Nie chodziło o to, że nie lubiła dni, bo były całkiem w porządku. Ciekawa praca, nietuzinkowi ludzie wokoło – dość delikatne określenie na House’a – opalanie się na urlopie, sport, chodzenie po sklepach.
Lubiła delikatne promienie słońca liżące jej skórę, nadające jej ciemniejszą barwę. Lubiła też dni pochmurne, kiedy delikatne kropelki deszczu znaczyły jej skórę.

I mimo, że nie miała nic przeciwko dniom, to noc była jej prawdziwym żywiołem.
Uwielbiała nocne kluby – te chwile szaleństwa, kiedy nie liczyło się nic, delikatne otumanienie alkoholem, od czasu do czasu coś mocniejszego, tak dla spróbowania, dla zabawy – w końcu wiedziała ile i czego jej wolno.
Kochała nocne spacery w świetle księżyca. Niewyraźne, zamazane kontury rzeczy, inne niż w świetle dnia. Nocą każdy, nawet najzwyklejszy przedmiot miał w sobie jakąś nutkę tajemniczości.
Noc pozwalała oddać się namiętności, pożądaniu, ujawnić skrywane pragnienia. Wtedy wszystko było łatwiejsze, bo skryte w ciemnościach.
Noc… noc była też samotnością i ukrywaniem się. Łatwiej schować się w mroku niż przy świetle dnia.

Nie wiedziała czemu, ale zawsze wyobrażała sobie, że umrze w nocy – odejdzie w ciemność, spowijana unoszącą się w powietrzu niezwykłą aurą.

Wiele gatunków motyli dziennych posiada jaskrawo ubarwione skrzydła. Skrzydła ciem są często w odcieniach brązu, szarości, bieli lub czerni.

Nigdy nie przepadała za kolorowymi, mocno nasyconymi barwami ubrań, mebli, niczego. Wolała raczej stonowane kolory, uspakajające, delikatne.
Miało to chyba coś wspólnego z jej zamiłowaniem do nocy.
Może stanowiło to dla niej rodzaj obrony przed wszystkimi wokół – nie była pewna. Kolory jej ubrań raczej nie przyciągały wzroku, krój też nie. Starała się wtopić w tłum stosując swego rodzaju kamuflaż.

Ćmy lecą w stronę światła – do dziś naukowcy nie są zgodni co do przyczyn tego zjawiska.

Mimo swojej miłości do nocy, ciemności, spokoju, ciągle szukała ośrodka światłą wokół siebie.
Jakiegoś powodu, który wyciągnąłby ją z mroku, pokazał zalety życia w miejscach jasno oświetlonych, pełnych życia, wigoru, energii.
Czasami miała wrażenie, że zbyt szybko trzepie skrzydłami, że miota się jak zamknięta w słoiku, odbijając od jego ścianek.
Pozwoliła się schwytać w siła strachu i choroby, ale…
Powoli wychyliła się z jedwabnego kokonu i pozwoliła pociągnąć się dalej, poza ciemność.
Czy żałowała?
Nie była pewna. Noc to cudowne zjawisko, ale życie pośród innych, z jakimś powodem dawało coś, czego nie mogło dać nic innego – nadzieję.

Zresztą, niezależnie od tej nadziei czy jej braku, nieuchronnie zbliżało się do niej odejście w ciemność – zapewne po dotknięciu światła i chwili najwyższego spełnienia życiowego – bo w końcu była ćmą.

IloveNelo

Czyżby 13?

Z niecierpliwością wypatruję Twoich nowych fików no i jest.
Doczekałam się.

Trafne porównanie, moim zdaniem.
Podobało mi się

Pozdrawiam

PS: Będę marudzić. Porzuciłaś już " Świat niewidziany"?

Pietruszka

Podoba mi się porównanie do ćmy, ale sama charakerystyka postaci wydaje się trochę płytka, nie wiem jak to określić.
Kwestia tego, że wiem, że stać cię na więcej (żyrafka) - i chociaż to ładny kawałek opowiadania, mogłaś uczynić go znacznie lepszym.

Czerwono-Zielona

Ciekawe, intrygujące porównanie

Udaje Ci się oddać magię nocy. Niektóre fragmenty przemawiają wprost do mojego serca... Też jestem chyba taką ćmą... [Spójrz na godzinę wysłania tego posta

]

Pietruszka pisze, że czegoś brakuje... Muszę przyznać, że ja także mam poczucie pewnego niedosytu. Nie zrozum mnie źle. Po prostu czuję, że tę genialną metaforę, jaką tu stworzyłaś, dałoby się jeszcze bardziej zgłębić, pobawić się dłużej pewnymi motywami, poszukać kolejnych ukrytych znaczeń... Bo to piękny temat. Ale jednocześnie zaznaczyć trzeba, że zasadność porównania bohaterki do nocnego owada udało Ci się w pełni udowodnić.

Niektóre zdania są jednak tak piękne, że grzechem byłoby narzekać... Po prostu chciałoby się więcej!

Na przykład:
"Niewyraźne, zamazane kontury rzeczy, inne niż w świetle dnia. Nocą każdy, nawet najzwyklejszy przedmiot miał w sobie jakąś nutkę tajemniczości.
Noc pozwalała oddać się namiętności, pożądaniu, ujawnić skrywane pragnienia. Wtedy wszystko było łatwiejsze, bo skryte w ciemnościach.
Noc… noc była też samotnością i ukrywaniem się. Łatwiej schować się w mroku niż przy świetle dnia"

"Czasami miała wrażenie, że zbyt szybko trzepie skrzydłami, że miota się jak zamknięta w słoiku, odbijając od jego ścianek".

"Powoli wychyliła się z jedwabnego kokonu i pozwoliła pociągnąć się dalej, poza ciemność".

Niezwykła jest także jej wizja własnej śmierci. Oraz końcówka - o nadziei...

P.S. Tam w pierwszym akapicie jest dwa razy powtórzone "jej skórę", co chyba nie brzmi najzgrabniej. Ale wiem, że u siebie samego takich rzeczy, jakimś dziwnym trafem, pomimo setnego przeczytania, czasem się po prostu nie zauważa...

A w przedostatnim zdaniu jest napisane "z jakimś powodem' - czy nie chodził Ci przypadkiem o "z jakiegoś powodu...?".

Dziękuję za wszystkie piękne zdania, pozdrawiam i jeszcze wielu tak ciekawych wenów życzę

piłeczka Haus'a

Bardzo fajne. Jakiś czas temu czytałam książkę '' Osobowość ćmy'' i tam chyba było napisane|( nie pamiętam już dokładnie) że wszyscy są jak ćmy. Błądzimy w ciemnościach by na chwile być szczęśliwym przy świetle, i później umrzeć. To właśnie pasuje do trzynastki.