Fic: Pstryk, kotku, pstryk! [+18, T, Z]

Richie117

Zweryfikowane przez Richie117

Hoł, hoł, hoł!

Czy są tu jakieś grzeczne, zue dzieci?

W tym roku Gwiazkowy Mikołaj postanowił obdarować nie tylko Hilsonki, ale wszystkie istoty duże i małe, które zachwycają się seksownym zewnętrzem i skomplikowanym wnętrzem House'a, opakowując to w fabułę luźno nawiązującą do świąteczno-noworocznego okresu

Z żalem uprzedzam, że w niniejszym fiku Wilson prawie w ogóle się nie pojawia, ponieważ jest zajęty swoim kwitnącym romansem z Amber (czas akcji to połowa 4. sezonu), natomiast niektórych może ucieszyć wiadomość, że znajdzie się tu odrobina Huddy flirtującego w starym, dobrym stylu. Poza tym to właściwie House'o-centryczny fik - miejscami zabawny, miejscami poważny i wzruszający, ale przede wszystkim pięęękny! Autorka, jak na mistrzynię słowa pisanego przystało, stworzyła tak plastyczne opisy, że wszystkie obrazy stają jak żywe przed oczami (mam nadzieję, że moje tłumaczenie nie zepsuło tego efektu), a zagłębiając się równocześnie w osobowość House'a, dodatkowo nadaje tym obrazom psychologicznego trzeciego wymiaru.

A zatem -
Enjoy the fic and Happy X-mass!!!

PS. Zamiast mleka i ciasteczek przy choince zostawcie jakiś komentarz dla Mikołaja. Mikołaj będzie za to niewymownie wdzięczny i bardziej się zmobilizuje do wrzucenia reszty fika...

~X~X~X~X~X~

Tytuł: Pstryk, kotku, pstryk! ([link widoczny dla zalogowanych])
Autor: G.E Waldo (znana też jako GeeLady)

CZĘŚĆ I

- Czy to wszyscy lekarze z tego szpitala?

Bardzo atrakcyjny mężczyzna będący gościem Cuddy przejrzał fotografie oraz dołączone do nich krótkie charakterystyki wybranych przedstawicieli męskiej części wykwalifikowanego personelu medycznego PPTH. Niektóre z nich odłożył na bok, niektóre pozostawił w przygotowanym przez Cuddy stosiku.

- To wszyscy lekarze, którzy zgodzili się wziąć w tym udział - odparła.

Chac Alezandro skinął głową, posyłając jej nieznaczny uśmiech. Był on wysokim, szczupłym, nieźle zbudowanym facetem w wieku około dwudziestu pięciu lat i miał renomę pierwszorzędnego fotografa. Jego bardzo ciemne, kręcone włosy, które utrzymywał starannie przycięte tuż przy skórze głowy, oraz karnacja w kolorze migdału sugerowały południowoamerykańskie pochodzenie.

Przenikliwe spojrzenie brązowych oczu przesunęło się po dwuwymiarowych twarzach widniejących na fotografiach, które mężczyzna wcześniej wybrał i odłożył. Przyjrzał im się z większą uwagą jednej po drugiej.
- To dobra kombinacja. Wiem, że wydaje się to trochę płytkie, a dla pewnych osób może nawet pozbawione godności, jednak mnóstwo szpitali tego próbuje. Większość z nich odniosła ogromny sukces.

Naturalnie, przecież musi zachwalać swoją branżę. Co innego miałby powiedzieć, pomyślała Cuddy. Mimo to, Klinika w Plainsborough wymagała generalnej renowacji, a skoro była darmową przychodnią, to pieniądze na taki remont - zdaniem bogatych ofiarodawców - trąciły zbytecznym marnotrawstwem. Po co odnawiać doskonale nadającą się do użytku i znajdującą się w zadowalającym stanie przychodnię dla bandy darmozjadów? Podobne sformułowanie oczywiście nie padło w ust owych bogatych ofiarodawców w trakcie ostatniego spotkania, jakie zorganizowała w celu pozyskania funduszy (i które skończyło się fatalną porażką), ale Cuddy bez trudu umiała czytać między wierszami. Klinika nie dawała żadnych dochodów. Służyła biednym wystarczająco dobrze. Przynoszące wysokie odsetki pieniądze sponsorów mogły być z większym pożytkiem wykorzystane do innych celów.

Znajomy Dziekan ze środkowego zachodu zasugerował jej podjęcie takiego kroku. Cuddy opierała się temu pomysłowi przez jakiś czas, lecz pewnego dnia, idąc przez niewielką klinikę i widząc stłoczonych tam ludzi, popękane płytki na podłodze, łuszczącą się farbę, przestarzały sprzęt oraz ponure malowidło ścienne z lat siedemdziesiątych, wreszcie uległa.

Na kompletną renowację i odświeżenie Darmowej Kliniki Plainsborough potrzeba było co najmniej sześciu czy siedmiu milionów dolarów. Cuddy podjęła decyzję.

I oto rozwiązanie problemu stało w jej gabinecie, a jego wprawne oko lustrowało zdjęcia męskiej części personelu, którzy wyrazili swą chęć pomocy.

- Naprawdę? - zapytała Cuddy. - Ile wyniósł ten sukces?

Chac zastanowił się nad odpowiedzią.
- Cóż, to mój trzeci kalendarz w tym roku - większość szpitali chce, żeby zostały wydane na święta, co będzie możliwe w waszym przypadku. W zeszłym roku wykonałem cztery i niektóre z nich zarobiły kwoty pomiędzy trzema a pięcioma milionami dolarów po uregulowaniu wszystkich kosztów. - Fotograf popatrzył na Cuddy. - Będzie pani musiała znaleźć sposoby, by wypromować sprzedaż. I zacząć już na początku roku. Niech pani wyśle kopie kalendarzy i formularze zamówień do wszystkich ofiarodawców, rozpowszechni je wśród dostawców, pacjentów, pracowników, rodzin pracowników oraz w dużych centrach handlowych. Proszę zebrać zamówienia z księgarń, zwłaszcza tych należących do dużych sieci - kiermasze świąteczne to wielkie maszynki do robienia pieniędzy. Wszędzie gdzie pani pójdzie, w każdą podróż w jaką się pani wybierze od teraz aż do grudnia, niech pani zabiera z sobą całe pudła kalendarzy i reklamuje, reklamuje, reklamuje.

Cuddy znała tę procedurę. Pozyskiwanie funduszy stanowiło połowę obowiązków, jakie wynikały z administrowania szpitalem. Administrator musiał być szefem, lekarzem, dyplomatą, doradcą, przyjacielem i akwizytorem. Zakładał tę maskę, której wymagała dana sytuacja i zachowywał się tak, jakby doskonale wiedział, co robi.

Był dopiero początek lutego, zatem miała czas. Cuddy miała też nadzieję, że będzie w stanie sprostać temu zadaniu. Siedemnastu lekarzy wyraziło chęć uczestnictwa w tym projekcie, a Chac wybrał sześciu spośród nich. Brał do ręki kolejne zdjęcia, komentując na głos:
- "Doktor Chase". Sprawdzi się jako przynęta na młodszych odbiorców. Ma rozmarzone, uwodzicielskie oczy, lecz w jego wyglądzie jest wystarczająco dużo niedoświadczonej młodości, by sugerować seksualną niewinność.

Chac spostrzegł, że Cuddy oblała się rumieńcem.
- To tylko część sztuki i skutecznej sprzedaży. Już teraz z wyprzedzeniem myślę nad kompozycją fotografii, która sprawi, że będzie wyglądał najseksowniej. Dystyngowane portrety nie przyniosą pani żadnych pieniędzy.

- Ale rozbierane zdjęcia...?

- [link widoczny dla zalogowanych], nie jakieś rozbierane zdjęcia. I, oczywiście, nie będzie żadnych ujęć nagich części intymnych. To nie pornografia, tylko... ukazanie piękna ludzkiego ciała. Wysmakowane męskie sylwetki - nie ma nic lepszego. - Chac uśmiechnął się do siebie, po czym odpowiedział na kulturalnie nie-zadane przez nią pytanie: - Tak, jestem gejem. Dlatego właśnie naprawdę uwielbiam swoją pracę. Podobają mi się mężczyźni.

- Ja również mam do nich pewną słabość - przyznała Cuddy.

- Wow - odezwał się Chac. - Ten jest zachwycający. - Odczytał nazwisko: - "James Wilson". Będę musiał trochę się nad nim zastanowić. Mógłby zostać Twarzą Kalendarza.

- "Twarzą Kalendarza"?

- Proszę mi wybaczyć. Zawsze umieszczam kilka dodatkowych stron w samym środku kalendarza, pomiędzy czerwcem a lipcem. Rozumie pani, to najgorętsze miesiące.

Cuddy uśmiechnęła się. Analogia była nieco oczywista*. - Co miałoby się na nich znaleźć?

- Dodatkowe zdjęcia. Rozkładówka z fotografiami najseksowniejszego faceta, w sumie dziesięć do dwunastu zdjęć na czterech-sześciu stronach. Dzięki temu moje kalendarze sprzedają się lepiej niż większość pozostałych. Oczywiście, moi konkurenci zaczynają stosować ten pomysł u siebie, ale... tak czy owak, to zawsze stanowi wielką atrakcję.

- Sądzisz, że mógłbyś wykorzystać do tego Wilsona? - Cuddy miała nadzieję, że tak; doktor Wilson był bardzo przystojnym mężczyzną.

- Na to wygląda, póki co. - Chac przejrzał resztę wybranych zdjęć: - Johnson, St. Pierre; słodki facet. Yates, Kassab?... Mmmm... Hindus, miła twarz o pięknych, regularnych rysach, świetne oczy... być może. - Wymamrotał pod nosem: - Może być tylko jeden, którego... - Przyjrzał się z bliska ostatnim czterem zdjęciom ze szpitalnych akt o wymiarach pięć na osiem centymetrów, po czym raz jeszcze przesunął palcem po fotografii Wilsona. - Tak, tak, prawdopodobnie wybiorę Wilsona.

- Kiedy możesz zacząć? - spytała Cuddy. - Większość tych lekarzy pracuje do późna. Gdybyś chciał, mogę zorganizować twoje spotkania z nimi w czasie, gdy będą mieć wolne...

- Pasują mi wszystkie możliwe terminy. Dostosowuję się do rozkładów zajęć moich modeli. Mogę robić zdjęcia tutaj, w ich domach, w parku, gdziekolwiek wypadną oni najlepiej, ale uprzedzam, że będę potrzebował co najmniej jednej sesji z każdym z nich w szpitalu i w moim studiu.

Cuddy uścisnęła jego dłoń. - Świetnie. Czy będzie w porządku, jeśli dam im numer twojej komórki, żebyś mógł sam omówić z nimi wszystkie szczegóły?

- Jasne. - Chac zapisał numer swojego telefonu na odwrocie wizytówki. - Mogę zacząć choćby dziś.

Cuddy uśmiechnęła się. Z każdą chwilą była coraz bardziej przekonana do tego pomysłu.

Uśmiech administratorki przeszedł w grymas, gdy House pchnięciem laski otworzył drzwi do jej gabinetu i wkroczył do środka, kończąc zaczęte wcześniej zdanie:
- ...albo w ogóle nie będę w stanie pracować! Gdzie jest mój komputer?

Cuddy zapomniała go o tym uprzedzić. - Och, racja. Wybacz. Mieliśmy ostatnio problemy z siecią komputerową i pracownik zespołu technicznego stwierdził, że musi zabrać kilka komputerów i przeprowadzić jakieś testy na płytach głównych czy coś w tym stylu. Informatycy zwrócą je przed końcem tygodnia.

House przysiadł na podłokietniku biurowej kanapy Cuddy i w zamyśleniu zakręcił swoją laską.
- Jak niby mam zajmować się researchem bez swojego komputera?

- Masz na myśli ściąganie pornosów i porównywanie poprawionych chirurgicznie cycków?

- To pewien rodzaj researchu - obstawał przy swoim House, zgrywając przy tym niewiniątko.

- Mhm. - Cuddy zauważyła, że Chac wpatruje się w House'a, i dotarło do niej, że nie przedstawiła ich sobie. - Chac, to jest doktor House. House, poznaj Chaka Alezandro.

House ledwie rzucił okiem na fotografa. - Cała przyjemność po mojej stronie. Cuddy, potrzebny mi mój komputer.

Twarz Cuddy nabrała zdecydowanego wyrazu. Administratorka odprowadziła House'a do drzwi gabinetu.
- Poker on-line może poczekać. Jeśli twoja sytuacja jest aż tak rozpaczliwa, dostarczymy ci laptopa. A teraz idź zająć się czymś, za co dostajesz pensję, na przykład popracuj - powiedziała i wypchnęła go za drzwi.

Kiedy odwróciła się do Chaka, miała już gotowe przeprosiny: - Przepraszam za to. House potrafi czasami odrobinę zajść człowiekowi za skórę**.

- Jest tutaj lekarzem? - spytał Chac, nie spuszczając oczu z oddalających się pleców kuśtykającego House'a.

- Tak. To bardzo dobry lekarz, tylko nie-bardzo sympatyczny człowiek.

Chac spojrzał na nią, unosząc brwi. - Mam co do tego inne zdanie. On jest całkiem w porządku. Dlaczego jego zdjęcie nie znalazło się wśród tamtych?

Cuddy była nieomal w szoku. - House?? - zapytała. - Ja... nawet nie pomyślałam o tym, żeby go zapytać. - Zamachała obiema rękami, jakby odganiała potencjalne kłopoty. - Nie znasz House'a. On by nigdy, przenigdy, nie zdecydował się wziąć udziału w czymś takim.

- Zapyta go pani?

- Czy powiedziałam już, że House potrafi zajść człowiekowi za skórę? Bo miałam na myśli to, że on potrafi BARDZO zajść człowiekowi za skórę. Potrafi zajść za skórę do tego stopnia, że ma się wrażenie, jakby w tym samym momencie stał za twoimi plecami...

Nie zwracając się do nikogo konkretnego, może do całego pomieszczenia lub po prostu do samego siebie, Chac oznajmił cicho: - ...on jest idealny.

- Słucham? Nie, nie. Wcale nie chcesz House'a.

To wprawiło Chaka w zakłopotanie. - Dlaczego? Nie uważa pani, że jest przystojny?

Cuddy przekrzywiła na bok głowę i przyznała: - Chyba wygląda nieźle w pewien denerwująco nieznośny, szczeniacki sposób, ale on jest... taki... taki...

- ...absolutnie czadowy - dokończył Chac. Nadal spoglądał w tamtym kierunku, gdzie zniknął House. - Na serio, jest seksowny.

Cuddy pokręciła głową, wciąż niepewna, czy się aby nie przesłyszała. - House??

- On musi się znaleźć w kalendarzu - powiedział Chac. - On musi być Twarzą tego kalendarza - dodał z naciskiem.

Cuddy prawie połknęła własny język. Ten facet mówił poważnie. - Czy to ma być żart? Przecież chcemy, żeby to się sprzedało...

- Jeżeli on tam będzie, gwarantuję, że to się sprzeda. Sprzeda się tak, że nie będzie pani mogła uwierzyć. - Chac popatrzył na jej sceptyczną minę. - Proszę mi zaufać. Wiem, o czym mówię.

- Nawet jeśli sądzisz, że byłby z niego dobry model, on tego nigdy nie zrobi. House ukrywa się przed badawczymi spojrzeniami, nie lubi, kiedy robi się mu zdjęcia, nie pozwala sobą manipulować... on nienawidzi ludzi!

- To bez znaczenia, co on myśli. Liczy się to, co ja myślę i na jaki tok myślenia potrafię go naprowadzić. Modele to bryłki gliny. Wystarczy tylko wyprawna dłoń, by przemienić ich w dzieła sztuki.

- Ale House jest lekarzem, nie modelem.

- On jest przedmiotem. A ja jestem fotografem. Kiedy z nim skończę, wszystkim kobietom - a także gejom - w New Jersey w wieku powyżej dwudziestu lat, którym wpadnie w ręce ten kalendarz, zrobi się mokro na jego widok.

Cuddy zaniemówiła.

Chac widział, że potrzebowała więcej przekonujących argumentów, z rodzaju tych finansowych.
- Nie chwyta pani tego? Przygotowujemy kalendarz o lekarzach skłonnych poświęcić swój czas - i ubrania - aby zdobyć pieniądze na odbudowę darmowej przychodni w szpitalu akademickim, żeby najubożsi ludzie, którym ona służy, mieli najlepszy sprzęt medyczny oraz opiekę, bla, bla, bla, bla, bla...

- House jest zachwycający. Ma idealną twarz do pozowania przed obiektywem, a ja mogę sprawić, że będzie wyglądał fenomenalnie! Poza tym, jeśli wybaczy mi pani moją polityczną niepoprawność, on jest kaleką. Jeżeli on, niepełnosprawny lekarz, będzie Twarzą Kalendarza... od czegoś takiego ludzkie serca rozpłyną się jak gorący wosk. Niech pani pomyśli! - niepełnosprawny lekarz, pracujący w pocie czoła dla biednych...

Cuddy prychnęła.

- Niech pani posłucha! Lekarz - sam będąc niepełnosprawny - zgłasza się na ochotnika do udziału w projekcie, mającym na celu zdobycie pieniędzy dla jego pacjentów, wśród których także są niepełnosprawni. Brzmi to nieuczciwie, ale to oszustwo doskonałe. Tylko o to tak naprawdę chodzi w sztuce. Sztuka jest oszustwem dla umysłu, dla serca albo, jak w tym przypadku, dla portfela.

Chac w dalszym ciągu zerkał od czasu do czasu w kierunku korytarza, gdzie zniknął House, niemalże cmokając ustami na samą tę myśl.
- Proszę to sobie po prostu wyobrazić. Niepełnosprawny lekarz - zachwycający, seksowny, kaleki doktor - biedaczysko! - kuśtykający po szpitalu, lecząc ludzi. Sama ta idea jest pełna erotyzmu. Ludzie będą wywracać swoje kieszenie na lewą stronę. Zdobędzie pani o wiele więcej pieniędzy, jeżeli wykorzystamy House'a. Być może nawet zostanie coś z tego, żeby zrobić coś więcej niż remont przychodni. House musi trafić na rozkładówkę. Jest wysoki, przystojny, pięknie zbudowany, ma niebywałe oczy i nogi, które zapierają dech w piersiach... Jest wyśmienity.

Cuddy z wielkim trudem zmusiła swój język do pracy. Wykorzystać House'a?... cóż za szaleństwo.
- Ach, okay, ja... myślę, że możemy spróbować. Ale znam tego człowieka. Nie zgodzi się na to, mówię ci...

- Proszę pozwolić mi z nim porozmawiać.

Cuddy pokręciła głową, ale Chac miał świetne rekomendacje i prawie udało mu się ją przekonać. Zatem ustąpiła.
- Pewnie. Co mam do stracenia.

Cuddy wyjaśniła Chakowi, gdzie znajdzie gabinet House'a.
- Powodzenia. - A gdy fotograf wyszedł, dodała: - Będzie ci potrzebne.

~X~X~X~X~X~

Chac wszedł do gabinetu House'a i podszedł prosto do jego biurka.

House przestał rzucać o ścianę swoją piłką baseballową i obrócił się na krześle, by odwzajemnić natarczywe spojrzenie przybysza.

Żaden z nich nie odezwał się ani słowem. House przerzucił piłkę z jednej ręki do drugiej i z powrotem.
- Jesteś chory? - zapytał wreszcie młodego mężczyznę z gabinetu Cuddy, który stał teraz przed nim.

Chac pokręcił głową. - Nie.

House wstał, chwycił laskę i pokuśtykał do zestawu stereo.
- To dobrze. W takim razie nie musisz tu dłużej przebywać. Pa, pa - odprawił fotografa i zaczął przerzucać albumy w swojej winylowej kolekcji. Przybysz jednak nawet się nie ruszył.

W końcu House wybrał płytę, położył ją na staroświeckim gramofonie, opuścił ramię z diamentową igłą na rowkowaną powierzchnię i wsłuchał się w kojące dźwięki [link widoczny dla zalogowanych], które zaczęły rozchodzić się po jego gabinecie.

House wrócił na swoje krzesło. Przez cały ten czas młody mężczyzna nie poruszył się ani o centymetr. House, nieufnie obserwując obserwującego go faceta, ponownie usadowił się za biurkiem.

Zamiast wyjść, młody fotograf oparł obie dłonie na blacie biurka House'a i pochylił się uwodzicielsko, żeby z bliska spojrzeć na diagnostę.
- Ty - młody mężczyzna z biura Cuddy nareszcie się odezwał - masz chyba najbardziej niebieskie i najbardziej seksowne oczy, jakie w życiu widziałem.

Zastygnąwszy w bezruchu na krótki moment, House utkwił spojrzenie w twarzy Chaka.
- Oka-a-a-y-y. - Diagnosta zmrużył powieki, jakby coś go zabolało, po czym z niemałą dozą sarkazmu zapytał: - Zarumieniłem się? Bo w tej chwili wychodzę. - Wziął do ręki laskę i wymaszerował ze swojego gabinetu. Młodszy mężczyzna podążył za nim.

Kiedy zdał sobie sprawę, że Chac depcze mu po piętach, House spróbował iść szybciej.

Młody mężczyzna z łatwością dotrzymał mu kroku.

House, prawie pozbawiony tchu, wpadł do biura Cuddy, gwałtownym ruchem kciuka wskazując za siebie na swojego prześladowcę.
- Okay - zwrócił się do Cuddy. - Kim jest ten wazeliniarz?

Cuddy wstała z fotela. - On nie jest wazeliniarzem. To fotograf, którego zatrudniłam.

- Jeśli zleciłaś mu wykonanie swojego portretu, to trzymaj go z daleka od mojego gabinetu. Chwilę temu się do mnie przystawiał.

Chac roześmiał się cicho.

Zirytowany tym, że facet najwyraźniej cieszył się z jego dyskomfortu, House uniósł swoją laskę, jak gdyby przymierzał się do ciosu.
- Sporo mogę zrobić tą laską, chłoptasiu.

- Opuść ją! - warknęła Cuddy. Uspokoiła się i zaczęła tłumaczyć swojemu nadpobudliwemu pracownikowi: - Szpital przygotowuje świąteczny kalendarz, a obecny tu Chac w swej - wybacz, Chac - dobrodusznej ignorancji uważa, że mógłbyś być zainteresowany zgłoszeniem się na ochotnika, żeby zapozować do niego razem z Wilsonem, Chase'em i paroma innymi lekarzami. - Zamilkła, czekając na przyprawioną House'owością szyderczą odpowiedź, która z całą pewnością miała teraz nastąpić, i doznała delikatnego zaskoczenia, gdy nic takiego się nie stało.

House tylko odwrócił się w stronę fotografa: - Cóż, Obecny Tu Chaku, nie jestem. Dzięki, do widzenia. - I wyszedł.

Cuddy westchnęła, ale poczuła ulgę. - Wybacz. I: a nie mówiłam - powiedziała do Chaka.

Jednak Chac nie był zniechęcony. - Ten tekst o najseksowniejszych oczach zazwyczaj się sprawdza. - Teraz zrozumiał, że jego najnowszy przyszły model będzie stanowił większe wyzwanie niż się tego spodziewał. Zwrócił się do Cuddy: - Rozpocznę pracę z resztą lekarzy, ale... czy mogłaby pani spróbować jakoś go przekonać? Och, będę potrzebował przepustki dla gości, żebym mógł zrobić kilka zdjęć w ich gabinetach oraz na terenie szpitala.

- Zgoda co do przepustki, ale... - Cuddy rozłożyła ręce w błagalnym geście - nie możesz po prostu wykorzystać doktora Wilsona jako Twarz Kalendarza? Wilson jest czarujący, naprawdę miły, dobrze wygląda, jest... naprawdę miły!

Chac pokręcił przecząco głową. - Niezły z niego kociak i zdecydowanie wykorzystam go, jeśli doktor House odmówi. Ale naprawdę wolałbym mieć doktora House'a na swojej rozkładówce. On jest... - Chac prawie zacmokał ustami - ...zmysłowy i uwodzicielski, tylko w bardzo zgrywam-trudnego-do-zdobycia-ale-w-końcu-będziesz-mnie-mieć, smakowity sposób.

Cuddy posłała mu spojrzenie, które nie pozostawiało wątpliwości, że uważa go za odrobinę szurniętego. Jednakże, przytaknąwszy skinieniem głowy, ruszyła do gabinetu House'a i dogoniła go akurat w chwili, gdy wchodził do swojego diagnostycznego królestwa.
- Jesteś mi potrzebny przy tym projekcie - oznajmiła mu.

- Jestem ci potrzebny do dawania wykładów. Jestem ci potrzebny do pracy w klinice. Tych zachcianek również nie spełnię. - House uniósł głowę. - Z drugiej strony, ile godzin w klinice dostanę za NIE pozowanie do zdjęcia temu jak-mu-tam z twojego biura?

- On chce ciebie.

- Nie mam teraz nastroju do miłosnych igraszek! Ja nie chcę jego. Powiedz mu, żeby poprosił Wilsona. - House zajął się sortowaniem korespondencji. - To on jest uroczy jak szczeniaczek o wielkich uszach, który macha ogonem na widok byle kogo. Poza tym podejrzewam, że może ukrywać w szafie jakąś stopę czy dwie. A już na pewno giętki nadgarstek***.

- House, potrzebujemy tych pieniędzy. Desperacko potrzebujemy nowej kliniki, a Chac - z jakiegoś szalonego powodu, którego nie mogę pojąć - uważa, że dokonamy tego dzięki twojej twarzy.

Dla House'a sprawa była prosta: - Powiedz mu, że się myli.

- Już to zrobiłam. Powiedziałam mu też, że jesteś stuknięty, ale nie zrobiło to na nim najmniejszego wrażenia. Jego obsesyjny upór dorównuje twojemu.

House otwierał i wyrzucał jedną kopertę po drugiej. - Zatrudnij innego fotografa.

- Jesteś mi coś winien.

- Ciągle mi to powtarzasz. Ile jeszcze mam do "spłacenia", zanim wyrównamy rachunki? - Jego noga zapulsowała bólem, więc opadł na swoje krzesło.

Cuddy zalotnie przekrzywiła głowę. - To ci ułatwi umówienie się z kimś na randkę.

House udał, że poczuł się dotknięty tymi słowami. - Mam się z kim umawiać.

- Chodziło mi o kogoś, czyjego numeru nie masz zapisanego na komórce i kto nie liczy sobie za godzinę. - Cuddy zastanawiała się przez chwilę. - Złożę ci lepszą propozycję od twojej. JEŚLI zapozujesz do zdjęć - powiedziała, akcentując liczbę mnogą - dam ci miesiąc wolnego od dyżurów w klinice.

- Żebym publicznie się upokorzył - i chodzi mi o ten rodzaj upokorzenia, które wiąże się z tobą? Nie, dzięki.

Cuddy przysiadła na rogu jego biurka i założyła nogę na nogę. - Sześć tygodni. W tym tydzień płatnego urlopu.

House zagapił się na jej zgrabne łydki. - Czy dzięki temu umówię się na randkę z tobą?

Cuddy uśmiechnęła się szeroko. - Daj spokój... sześć tygodni bez irytujących pacjentów z ich siniakami i pęcherzami, żadnego przyglądania się infekcjom genitaliów, żadnych nudnych zwichnięć, żadnego zaglądania ludziom do nosów...

- To za mało, żebym dobrowolnie popisywał się swoją pupą przed całym światem.

Cuddy nie miała pewności, czemu Chac uważał House'a za właściwego kandydata, ale musiała przyznać, że się starała.
- Osiem tygodni, wliczając w to dwa tygodnie urlopu. - Pochyliła się lekko, aby House mógł spojrzeć z bliska na jej dekolt. - Poza tym, to niezła pupa.

House, wpatrując się w jej piersi, zawahał się. Osiem tygodni i dodatkowe wakacje były więcej niż kuszące.
- Świecenie mi po oczach tymi widowiskowymi cyckami było miłym bonusem - powiedział. Może to nie będzie takie złe. - No dobra, zgadzam się. Ale wyłącznie dlatego, że podoba ci się moja pupcia.

Cuddy wstała z biurka. - Dzięki. I - żartowałam.

- Wcale nie.

- A właśnie, że tak.

House zebrał plik folderów i ruszył do drzwi. Spojrzenie Cuddy podążyło za nim.

- W tej chwili gapisz się na mój tyłek - zauważył House, wychodząc na korytarz. - Jesteś kłamczuchą.

Cuddy uśmiechnęła się.

~X~X~X~X~X~

Chac patrzył, jak jego najnowszy i najbardziej zgryźliwy model przekracza próg jego studia.
- Wejdź - powiedział, kierując uwagę z powrotem na swoje obiektywy. Jednakże kątem oka obserwował, jak doktor House kuśtyka w stronę prostego drewnianego krzesła, które stało pod jedną ze ścian. House usiadł na nim sztywno, umieszczając laskę pomiędzy nogami i opierając dłonie na jej uchwycie.

Chac miał przeczucie, że było to charakterystyczne zachowanie dla niepełnosprawnego doktora. House nie odezwał się ani słowem.

Chac, pragnąc jak najszybciej wybadać, z jakim rodzajem buntu przyjdzie mu się zmierzyć w kontaktach z przystojnym lekarzem, powstrzymał się od rozpoczęcia towarzyskiej pogawędki. Zajął się swoim aparatem, statywem i starannym czyszczeniem licznych obiektywów i filtrów, które planował wykorzystać, ani na moment nie odrywając oczu od tego, co robił.

- Możemy mieć to już z głowy, Chuck? - spytał House.

Czternaście sekund. A niech to. To będzie jak wyrywanie zębów jednego po drugim.

- Uhm, Chac. A to zajmie nam kilkanaście godzin. Najpierw sesja tutaj, być może dwie, a potem co najmniej jedna w szpitalu.

Doktor westchnął i rozejrzał się po skromnie wyposażonym, kwadratowym pomieszczeniu. Zaczął obracać w dłoniach swoją laską, już znudzony.
- Myślałem, że będą tu okna - skomentował.

Chac był wdzięczny przynajmniej za to. Oznaczało to, że facet był chociaż skłonny zostać i zachowywać się po ludzku.
- Jeżeli chcę naturalnego światła, wychodzę na zewnątrz. W pomieszczeniach przygotowuję własne oświetlenie. - Popatrzył wprost na swojego modela. - Dzięki temu mam nad nim kontrolę. - Porzucił swój warsztat pracy i z wykalkulowaną swobodą zbliżył się do niechętnego, lecz bardzo seksownego lekarza.

Sposób, w jaki doktor House siedział zgarbiony na krześle, nieufny i czujny, skojarzył się Chakowi z przyczajonym kojotem - zaciekawionym, lecz gotowym do ucieczki.

- Światło, kolor, zacienienie, półmrok. Wszystko zaprojektowane po to, by uwydatnić to, co mi się podoba. - Chac pozwolił swoim oczom przesunąć się po obliczu lekarza, a następnie po jego ciele skrytym pod warstwami bawełnianej koszuli i t-shirta oraz luźnych, niemal źle dopasowanych, jeansowych spodni. - By ukształtować to, co już jest kształtne, tylko... trochę bardziej. By przysłonić, podkolorować, wyostrzyć lub zmiękczyć kontury sylwetki mężczyzny w sposób, w jaki ja chcę go widzieć. W sposób, który, moim zdaniem, innym ludziom również sprawi przyjemność.

House słuchał. Chac nie był pewien, czy robił to z ciekawości czy z innego powodu.
- Innymi słowy - odezwał się House - by sprawić, żeby uwierzyli w coś, co nie jest prawdziwe. By ich okłamać. To brzmi prawie jak element religii.

Niezwykłe porównanie, pomyślał Chac. Ale ta gadka-szmatka przynosiła zmierzone efekty. Chac chciał rozbroić doktora House'a. Rozluźnić go, lecz nie zdekoncentrować. Chciał, by House w jakimś stopniu zainteresował się zadaniem, które mieli wykonać. Chac wiedział z doświadczenia, że jeśli House podejdzie z nienawiścią do całego procesu, będzie to widoczne w jego spojrzeniu lub wyrażą to drobne zmarszczki napięcia wokół jego ust. Oko Chaka mogłoby przegapić te niepożądane emocje, lecz aparat uchwyciłby je i nadał im prawdziwości. Pozostałyby żywe na każdym etapie obróbki zdjęć i ujawniłyby się dosadnie na odbitkach, gdzie każdy mógłby je zobaczyć. Cały wysiłek poszedłby na marne.

Drzwi do studia otwarły się ponownie i drobna brunetka weszła do środka. W tym samym momencie rozległ się dzwonek telefonu w przyległym do studia niewielkim biurze. Kobieta pobiegła odebrać. Można było usłyszeć rozmowę, która szybko została zakończona.
- Sai właśnie do nas jedzie - zawołała. - Będzie za jakieś dziesięć minut.

- Dobrze - odpowiedział Chac. - Nasz model już tu jest, Michele.

- Okay - odparła.

Chac wrócił do obiektywów, skinieniem głowy wskazując na swoją niedawno przybyłą asystentkę.
- Michele pracuje u mnie dorywczo jako wizażystka. Sai, który przed chwilą dzwonił, odpowiada za garderobę, fryzury i elementy wystroju studia. Ma do tego prawdziwy talent.

- Ubrania? Myślałem, że to miały być...

- Owszem, zrobimy kilka aktów. Ale w twoim przypadku musimy... - Chac pomyślał chwilę. - Tobie trzeba przygotować wejście w wielkim stylu. - Uśmiechnął się pod nosem na myśl o czekającej go przyjemności. - Chcę cię przedstawić ich oczom, pozwolić, by ujrzeli cię przy pracy, w kompletnym ubraniu, następnie w innej oprawie - zrelaksowanego, swobodnego, pozbawionego odrobiny odzieży, potem w jeszcze bardziej niepełnym stroju, a na koniec poczęstujemy ich daniem głównym.

Chac zerknął na House'a, gdy zobaczył, że lekarz odwraca wzrok w kierunku drzwi. Bez wątpienia czuł się skrępowany i naszły go wątpliwości.
- Wiem, że będę tego żałował - odezwał się House - ale co dokładnie wchodzi w skład "głównego dania"?

- Akty oczywiście.

House już wcześniej zgodził się na pozowanie do aktów, jednak Chac podejrzewał, że doktorek miał nadzieję jakoś się od tego wykręcić. Być może House planował przedwczesne wyjście - mógłby na przykład poprosić o przerwę na skorzystanie z toalety albo coś w tym rodzaju i salwować się niezdarną ucieczką przez okno.

Całe szczęście, że to czwarte piętro.

- Nie chcę... - zaczął House, a gdy Chac spojrzał na niego, dokończył: - żeby była tutaj kobieta, kiedy...

- Nie będzie jej - zapewnił go Chac. - Jedynie pomiędzy ujęciami, jeżeli będzie mi potrzebna. Nie masz nic przeciwko obecności Sai'a?

House krótko pokręcił głową. Malusieńkie porozumienie. Zawsze to jakiś początek.

Ciąg dalszy wkrótce...

__________________________________________

* Chodzi tu o nieprzetłumaczalną dosłownie grę słów. Angielskie "hot" (najgorętsze miesiące - the hottest months), oprócz dosłownego tłumaczenia związanego z temperaturą, w języku potocznym ma też znaczenie "seksowny", "podniecający" itp.
** W oryg. House can be a little in-your-face, co oznacza "bezkompromisowy", "bezpardonowy", "wyzywający", ale ta drobna modyfikacja jest konieczna, żeby dalszy dialog miał jako tako sens.
*** Oryg. he's maybe got a foot or two in the closet. A supple wrist anyway. -- Połączenie dwóch związków frazeologicznych: "have a skeleton in the cupboard" (dosł. "mieć w szafie kościotrupa", czyli ukrywać niemiłą/wstydliwą tajemnicę) oraz "be in the closet" (nie ujawniać swojej orientacji homoseksualnej); z Wilsonem musi nie być tak najgorzej w opinii House'a, jeżeli podejrzewa go tylko o trzymanie w szafie kawałków szkieletu

I chyba nie muszę dodawać, że "giętki nadgarstek" odnosi się do *fap fap fap*

Anai

Ja jestem! *macha, żeby Mikołaj(ka) zauważył(a)*

No proszę, świąteczny fik bez Wilsona. To mnie zaskoczyłaś

W ogóle jestem zaskoczona wyborem fika, spodziewałam się typowego Hilsonowego fluffu

advantage

kurdeeee, czemu nie można tak szybko napisać komenta jak się czyta? So at first przepraszam, że tak długo mi to zbieranie się do pisania zajmuje

Hahahaha, nie będzie Wilsona?

(musiałam się pięc razy upewnić, czy to na serio fik do Ciebie

) Jednak House'o-centryczny fik mnie pozytywnie nastawił, a jak przeczytałam tę część do końca to już ogóle jestem mega dobrze nastawiona. Ale co nie znaczy, że brak Wilsona wychodzi ludziom na dobre!

Sam pomysł mi się strasznie podoba (pomijając już fakt jak kalendarz może się przycznić dla szpitala??), bo House występujący jako Twarz Kalendarza jest serio hot. Myślalam, że to będzie jednak Wilson, a wtedy House zda sobie sprawę, jakim ciachem jest jego przyjaciel, ale zaraz mi się przypomniało, że mało będzie Wilsona... Anyway, I hope +18 będzie znaczyło nagiego House'a w tym kalendarzu i szczegółowe opisy jak fotki powstawały

Richie117

Anai

Richie117

advantage

Richie117

Anai

Richie117

advantage

Anai

Richie117

Anai

Richie117

advantage

Richie117

Blanka.

"Administrator musiał być szefem, lekarzem, dyplomatą, doradcą, przyjacielem i akwizytorem. Zakładał tę maskę, której wymagała dana sytuacja i zachowywał się tak, jakby doskonale wiedział, co robi". Uwielbiam ten cytat. Idealny, wręcz dopasowany do Cuddy. W jednym zdaniu, opisałaś tak prawdziwie postać Lisy. Cała część jest taka rzeczywista, House zdecydowanie przez Ciebie przemawia! Nie będę bez sensu ględzić i pisać o tym co mi się podoba, bo podoba mi się wszystko. Masz niesamowity talent! Rozbawiła mnie ta część nie powiem. Zdecydowanie poprawiłaś mi humor. Czekam na więcej, więcej!

Haha, skrępowany House. Kiedy następna część?

Richie117

Na początku muszę zaznaczyć, że ja tu jestem tylko skromną tłumaczką, więc wszystkie pochwały kierowane do autorki należą się, cóż... Autorce fika, GeeLady

Niemniej dziękuję w jej imieniu i przy najbliższej okazji przekażę jej te miłe słowa.

Jako że wybór fika należał już do mnie, to bardzo się cieszę, że fik się podoba i poprawia humor (chociaż nie widzę akurat nic śmiesznego w skrępowanym House'ie, ale to tylko ja

). Mam nadzieję, że wraz z rozwojem wydarzeń nie stracisz sympatii do tego ficzka...

Myślę, że z następną częścią uporam się na przyszły tydzień, ale nic nie obiecuję, bo ostatnio nie wychodzi mi dotrzymywanie takich obietnic.

Dzięki za komentarz

Blanka.

W takim razie ogromnie przepraszam! Co za gafa.. Tak zachłannie wzięłam się za czytanie tej części, iż nawet nie zwróciłam uwagi kto jest autorem tego cacka. Zatem jeszcze raz ogromne brawa i tak jak napisałaś, byłabym wdzięczna za przekazanie moich słów autorce

A Tobie składam ogromny pokłon i Tobie również należą się oklaski. Jednak.. to nie taka prosta sprawa przetłumaczyć tak potężny tekst. Hm.. co mnie śmieszy? Przede wszystkim fakt, że przenigdy nie widziałam House'a skrępowanego, a samo wyobrażenie tej sytuacji mnie rozbawiło i to chyba tyle. Ale każdy interpretuje tekst na dwojaki sposób, prawa?

Wiec czekam!

I pozdrawiam

advantage

Richie117

Anai

advantage

Richie117