Przekupić czas [P]

Czerwono-Zielona

Zweryfikowane przez Czerwono-Zieloną

Witam serdecznie

Lojalnie ostrzegam, że to coś poniżej jest zdecydowanie OOC

Może to tylko wina specyfiki rodzaju literackiego... Ale wierzcie, taką właśnie miałam wizję House'a i... No właśnie. Możecie podstawiać tam kogo chcecie - im więcej i dziwniej, tym lepiej!

(Nitka, tylko nie podpowiadaj!

Gehenn, znów liczę na Twoją wizję!

).
Cokolwiek ktokolwiek napisze, będzie super!

Muszę jeszcze napisać jak powstał ów tforek... Otóż tworzę długaśnego fika, którego prawdopodobnie nigdy nie skończę... I któregoś dnia wkurzyłam się, że tak go piszę, i piszę, i skończyć nie mogę, i powiedziałam sobie: "Zamiast tego przydługiego opowiadania powinnam napisać wiersz. Wyraziłabym to samo, tylko szybciej, krócej i z mniejszą ilością nerwów...". Jak powiedziałam, tak też uczyniłam

Proszę, oto on...

PRZEKUPIĆ CZAS

Usłyszał pukanie
otworzył więc zielone drzwi
nie wiedział - do jawy czy do snu
Wisiał w nich portret kobiety
oprawiony w dzikie melancholie
Jej znużony uśmiech
spadł
i leżał na progu
Podniósł go delikatnie
otrzepując z kurzu
zakrzepłych pragnień
Wtedy zapłonęły wspomnienia
jak wiatr
w jesiennych liściach pełnych krwi

- Wyjmij ze swych oczu spojrzenie
i zawieś w ramie mych ramion
nie będziemy już sadzić westchnień
w pustych załamaniach murów
Wyrzeźb
dłońmi moje oczy
ja wyrzeźbię oczami
twoje dłonie
Zeschłe płatki tęsknot
spadną pokruszone
na posadzkę wczorajszego dnia
Podejdź ciepłym dotykiem
pod mój pusty dom
wywołaj ptaki dzikie
o piórach rozmarzonych
niech uniosą w niebo
wszystkie czyny wyklęte
niech przyniosą deszcze
pijane
pustymi klepsydrami
Ja nieporadnie otworzę
drzwi skamieniałych lękiem nocy
kluczami nut i kropel
słonych
jak nasze wiersze
Połóż
źdźbła swych dłoni na oczach
aż popłyną strumieniem w jasny niebyt
w chwilę
niewykutą w czasie
w śpiew
czysty jak brzęk białego kryształu
Uchylimy
czarną zasłonę rozproszeń
Zapomnimy
żeśmy tylko dzieci nagie
błądzące w snach gorzkich
zatrutych dymem myśli niedorosłych
Obejmiesz moje twarze
swoim rozlanym mlecznie blaskiem
Zamkniesz w dłoni motyla
przędącego złotą nić
Perłowym pocałunkiem
rozkwitną twe usta
Kremowa muzyka
rozleje nasze serca
po łące nierozpisanych partytur
Rozpleciesz warkocze
opadłych śniegiem palców
rozrysujesz nimi żal
wędrówek samotnych gołębi
Rozmarzłe srebro skóry
rozpuści
stężałe ostrza czekania
Nie wypuszczę cię
z wnętrza dotyku -
pogańskiej świątyni
malowanej
modlitwą warg
Anielskie pieśni okolą nasze głowy
światłem nieprzemijania
Rozłożę cię na atomy wieczności
i zawieszę w przestrzeni wszechczasu
Będziemy oddychać
kosmosem
nierozszczepioną głębią ciał
wrzeniem dusz
rozżarzonymi skupiskami westchnień
rozprysłymi mgławicami szeptów
ugasisz moje usta
ogniem niewykrzyczanych słów
żarem powiek
gorączką nieistnienia świata
Zamkniesz mój ból swoim ciałem
prześnisz mój ból
snem
zamkniętych w klatkach smutnookich pawi
Rozedrzesz na pół moje ciało
kolcami zamyślenia porosłe
wyciągniesz zeń cienie utopionych księżyców
ich złote głowy zawiesisz na szyi
jak talizmany przyszłych przeczuć
Opowiesz mi bajki
wiekami uśpione
nakarmisz je
zapatrzeniem rzęs
ja ci zagram
muśnięciem palców
na harfie twoich włosów
na błyskach kropli deszczu
z marzeń dziecięcych spadającym
na bębnach nocy
rozpiętych nad naszymi głowami
niczym stropy olimpu
I będę czekał na ciebie
gdy wiatr cię zabierze
i poniesie
w taniec dni wyblakłych
cieniami
naszych niespełnionych twarzy
Stężeję we wzroku
chwil
strącanych z urwiska
jak w ustach starożytnych ofiar
by przekupić czas
płynący rzeką w dole
by poskładać twe ciało
w porcelanowy dzban
i wypełnić go krwią
myśli moich umarłych
Będę spał
zaklęty u stóp piramid
z piaskiem twych łez pod powiekami
z piaskiem twych niemych snów
Aż przez rozciętą taflę
niedojrzałego wiekami nieba
spadną w me dłonie
oczy twoje
blizną godzin przerosłe
smutkiem godzin pęknięte
nierozłupane
Klątwy niepogrzebanych faraonów
zamienią cię
w przezroczyste łuki ptasich lotów
i przygwożdżą cię
do niebrzemiennych deszczem
cieni bladych chmur
a mnie zamienią
w męczone nieustannym łopotem wiatru
ziarna
startej na pył pustyni
sypanej w twarze
nieodrodzonym z popiołu feniksom
Nie znajdę
srebrnego krucyfiksu
zasypanego
w ruchomych wydmach zdarzeń
gdzie śpią szkielety
niewytrwałych jak ja wędrowców
Rankiem
napuchłego tęsknotą
pożrą mnie na śniadanie
pustynne hieny

Eais

Czerwono-Zielona

Eais - dziękuję za komentarz!

Jest dla mnie cenny, ponieważ - jak piszesz - nie przepadasz za poezją, a pomimo tego zajrzałaś tu, przeczytałaś ten długaśny tfur i jeszcze postanowiłaś się o nim wypowiedzieć... Dziękuję.

Muszę przyznać, że dla mnie akurat napisanie wiersza nie jest zadaniem specjalnie trudnym... Oczywiście trzeba mieć pomysł, natchnienie, czas, chęć i trochę spokoju... Czasem trzeba trochę pogłówkować. Ale idzie mi zdecydowanie łatwiej niż proza. Ona jest dla mnie dopiero trudna. Poprawiam każde zdanie pięćset razy... I dużo bardziej mnie to stresuje. A wiersz się po prostu ze mnie "wylewa"... Któregoś popołudnia wzięłem ołówek do ręki i napisałam to coś wyżej... I już

Także nie przeceniaj moich zasług

Ilość metafor... Tak, ja chyba zdaję sobie z tego sprawę - ten tekst jest długi i męczący, trudny w odbiorze - w każdej linijce jest jakieś dziwaczne sformułowanie, które trzeba rozszyfrowywać... Problem - przy pisaniu - polega jednak na tym, że dla mnie to nie są metafory - ja to tak widzę... I nie wiem, jak mogłabym wyrazić to inaczej... To znaczy, pewnie umiałabym sformułować to w inny sposób, ale wtedy byłoby to jeszcze bardziej zakręcone

Poza tym miałam "takiego wena" - takie natchnienie, chęć, by to było właśnie takie kwieciste, bo tylko w takiej właśnie postaci tekst ów wyrażał dobrze to, co czułam... To jest dziwne, ale wiersza nie umiem poprawić tak, jak się poprawia prozę.... Rzadko coś zmieniam. Choć pewnie powinnam.

Tak, ja też już teraz nie powiedziałabym, że to House

Ale naprawdę to on stanowił moje natchnienie. Dlatego pomimo tej "niehausowatości" postanowiłam ten wiersz jednak tu pokazać. Jako po prostu coś innego, przykład tego, że nawet tak dziwaczny twór może powstać za sprawą House'a

House jest po prostu wszechstronny

Kim jest druga osoba? Nie sposób się tego domyślić z treści... Poza tą dziewiątą linijką od końca, chociaż to też jest drobiazg, jeśli ktoś nie śledził uwaznie tego wątku, może się nie zorientować... Ale to mi się podoba - że to może być o każdym.

Eais, bardzo gorąco dziękuję Ci za wszystkie ciepłe słowa... Bardzo.

A literówki, zaraz poprawię. Czytałam ze dwadzieścia razy, ale oczywiście i tak przegapiłam

Dzięki!

Pozdrawiam

Czerwono-Zielona

marguerite.

Dzisiaj mam dzień: WYSZUKAJ COŚ, CO NAPISAŁA CZERWONO-ZIELONA.
I oto znalazłam (już drugą) Twoją pracę.

Przyznam, że bardzo mi się podoba to, jak piszesz.
Szczególnie, jak pozwalasz dać spust emocjom i pragnieniom czytelnika, jak pozwalasz, aby sam dokończył coś, co sama napisałaś. Jak pozostawiasz utwór jakby urwany w połowie i mogę sobie sama wyobrazić, kto był tą osobą, która przyszła (ja oczywiście widzę tam Cuddy

).

Bardzo mi się podoba, jak piszesz. Będę czekać na coś jeszcze, co napisałaś.

Czerwono-Zielona

Margerytko kochana! Naprawdę jesteś kochana...
Nie wiem, co powiedzieć... Masz dzień na mnie...? Jej

Nie wiem, jak to jest możliwe, ale miło mi strasznie...

I znów pochwała

Ja kiepsko znoszę komplementy...

Dziękuję! Bardzo się cieszę, że Ci się podobało! I podziwiam Cię, że przbrnęłaś przez te metafory, bo - jak napisała Eais - trochę ich dużo

Cieszę się, że napisałaś o tym wierszu jak o jakiejś historii, bo to jest rodzaj historii... Nawet chciałam to zatytułować "Historia jednej znajomości", ale pomyślałam, że z piosenką Czerwonych Gitar to niewiele ma to wspólnego

No i znów mamy Huddy

Jak to fajnie pisać bez nazwisk

Daję upust emocjom czytelnika...? Naprawdę...? Bardzo mnie to cieszy... Bardzo. Bo to, że daję upust swoim emocjom, to na pewno...ale jeśli także wyrażam w ten sposób uczucia czytającego, to jest to naprawdę komplement dla mnie przepiękny... Dziękuję.

Dziękuję, że czytasz i komentujesz

Ściskam
Czerwona-Zielona

InvisibleCone

Klepię sobie

***************

Czasem poezja mi się podoba, a czasem nie. Nie umiem stwierdzić jednoznacznie czy ją lubię, czy może nie przepadam za nią.
Ogólnie to nie znam się za bardzo na poezji i nigdy też nie byłam jakaś świetna w interpretowaniu jej

. Często też takie utwory do mnie nie trafiają. Raczej wolę jakieś historie, opowiadania itp.
No, ale to rzeczy.

Ja nigdy bym takiego czegoś nie napisała

. Naprawdę (jak to się mówi) szacun

Piękne metafory i przenośnie, no i epitety też jakieś widzę.

Chociaż nie jest to mój ulubiony fik z twojej twórczości to i tak był przepiękny !

Dużo weny w dalszej twórczości i czekam na kolejne ficzki.

Czerwono-Zielona

Klep, klep

Miło mi

Agnes

A ja powiem, że mi się podobało

Orginalna jestem, nie ma co. Na poezji się kompletnie nie znam, nie umiem stwierdzić, czy coś jest dobre czy złe, wiem tylko, co mi się podoba. A ten twój twór (chyba za dużo słów na "t"

) całkowicie zawładnął moim sercem. Albo mi się wydaje, albo tam gdzieś mignęła mi jakaś literówka, ale co tam. Nie przeszkadza w czytaniu.

Będziemy oddychać
kosmosem
nierozszczepioną głębią ciał
wrzeniem dusz
rozżażonymi skupiskami westchnień
rozprysłymi mgławicami szeptów
ugasisz moje usta
ogniem niewykrzyczanych słów
żarem powiek
gorączką nieistnienia świata
Zamkniesz mój ból swoim ciałem
prześnisz mój ból
snem
zamkniętych w klatkach smutnookich pawi

Zakochałam się w tych słowach

C_Z, podziwam cię, że to napisałaś. Szacun

Muszę też dodać, że wszystkie twoje prace mają w sobie coś takiego, że nie można się od nich oderwać. I mi się to bardzo podoba. Ach, zapomniałabym dodać, że kompletnie nie wiem, kto jest kim. Ale może to i lepiej?

Czerwono-Zielona

Agnes - no tak, dla odmiany mogłabyś napisać, że to beznadziejne było, bo już sama nie wiem, jak mam odpowiadać na te pochwały...

Żartuję sobie, ale tak naprwadę jest mi bardzo miło... Dziękuję za tak piękne słowa... Widzisz, ja sądzę, że nie ma czegoś takiego jak "opinia obiektywna". Wszystko jest subiektywne. Coś po prostu może podobać się mniejszej lub większej ilości osób... Więc dla mnie najważniejsza jest Twoja osobista opinia, a nie to, czy robiłaś badania naukowe na temat liryki. A musisz przecież posiadać dar odczytywania poezji, skoro jesteś w stanie powiedzieć, czy dany utwór podoba Ci się czy też nie.. A jeśli ów tfur powyżej przypadł Ci do gustu, to moje serducho z radości bije teraz trzysta razy szybciej...

Strasznie, strasznie się cieszę

Dziękuję za te słowa. To naprawdę dość długi tekst najeżony dziwnymi metaforami, więc jeśli przeczytałaś cały i jeszcze mówisz, że Ci się spodobał, to jest to dla mnie wielki komplement... Dziękuję też, że przytoczyłaś ulubiony fragment, to fajnie wiedzieć, które słowa spodobały się komuś najbardziej.
I tak pięknie napisałaś o innych moich tekstach... Nawet nie wiesz, jak bardzo dla autora takie słowa są cenne...

Nie wiesz kto jest kim...? Tak, to dobrze

Chodziło mi o to, by każdemu Czytającemu jego własna wyobraźnia podpowiedziała kim są bohaterowie... Jednak rozumiem, że ktoś może chcieć wiedzieć, kogo miałam na myśli i dlatego zawsze mam dylemat - pisać o mjej wizji czy nie pisać...? Oto jest pytanie

Agnes, jeszcze raz dziękuję i ściskam
Czerwono-Zielona

Czerwono-Zielona

InvisibleCone - bardzo dziękuję, że postanowiłaś się wypowiedzieć, pomimo Twojego - że się tak wyrażę - do poezji stosunku ambiwalentnego

Dzięki Tobie zdałam sobie sprawę, że pisząc takie rzeczy, jak ta powyżej, wybieram sobie formę trudną w odbiorze, mało popularną, niełatwą do komentowania. Tylko - paradoksalnie - mnie takie właśnie wierszowe tforki pisze się dużo łatwiej, tworzenie ich sprawia mi większą przyjemność i daje jakieś poczucie wolności... Czuję, że wyrażam w nich siebie. Te miniaturki prozą to był rodzaj eksperymentu, nigdy nic podobnego nie pisałam... Przeczytałam tu tyle pięknych utworów, chciałam zobaczyć, czy ja też potrafiłam sklecić coś, co dałoby się przeczytać... Ku memu zaskoczeniu i radości wiele Osób wypowiedziało się o nich tak pozytywnie... I jestem teraz w rozterce - wiem, że prozę przeczyta i skomentuje więcej osób, że za jej pomocą będzie mi łatwiej dalej z Wami rozmawiać... Ale ja jestem stworzenie poezjowe

i za prozę naprawdę trudniej mi się zabrać... Wciąż nachodzą mnie wątpliowści, czy pomysł dobry, czy będę umiała, a z której strony to "ugryźć"... A jak już piszę, to każde zdanie poprawiam po osiemset razy, i wciąż wydaje mi się, że nie jest tak, jak być powinno... Patrząc jednak z innej perspektywy - w związku z tymi wszystkimi trudnościami - pisanie prozy stanowi dla mnie wyzwanie, a wyzwnie to coś, co powinno się sie podjąć... Bo napisanie wiersza to w moim przypadku "pójście na łatwiznę"

Ale to właśnie "to". Gdy piszę wiersz, czuję, że żyję... Jedynym rozsądnym wyjściem jest pisanie raz tego, raz tego

No ale na przykład wczoraj - chciałam napisać miniaturkę. Naprawdę. Przyszedł mi do głowy pomysł. Ale nc nie mogłam poradzić na to, że i tak wyszedl mi z tego wiersz

Po prostu nie umiałam napisać tego inaczej... Tak, wiem, dziwna jestem. Za dużo Baczyńskiego się w młodości naczytałam i mam nieodwracalne skrzywienie

Które - muszę to przyznać - czasami jednak bardzo sobie cenię...

Z szacunku dla moich drogich Komentatorów, których pozostała część zapewne tak jak i Ty preferuję utwory niewierszowane, będę próbować nie dzielić tekstu na linijki...

To też jest frajda, nie zaprzeczę, broń Boże! Ale jak wiadomo wena tresuje się trudno

Przygoda z prozą też dostarcza mi mnóstwo emocji i radości... Daje ogromną satysfakcję. Jest niezwykłym doświdczeniem. Oczywiście wszystko tylko dzięki WAM. Autor bez Czytelnika w zasadzie nie istnieje, albo istnieje w stopniu niebywale uboższym...

Ale mi podsumowanie tfurcości wyszło, normalnie jakbym miała na koncie pięćdziesiąt wydawnictw, nagrodę Nike i dwa literackie Noble

Dziękuję Tobie, InvisibleCone, oraz Wszystkim Pozostałym Czytelnikom, za to, że tak pięknie tu do mnie piszecie... Bo dzięki Wam dowiedziałam się nowych rzeczy o Was i o sobie, spojrzałam na świat i na siebie z zupełnie innej perspektywy... Niesamowite przeżycie. DZIĘKUJĘ.

InvisibleCone - dziękuję za komplement pod adresem mojego tforka, chociaż rozumiem, że musiał wydać Ci się stworzeniem przedziwnym... Cóż takie właśnie dziwne stworzenia siedzą w mojej głowie i pewnie jeszcze niejedno mi z niej ucieknie, więc lojalnie uprzedzam - kryć się, póki można

Dziękuję za wszystko, pozdrawiam, do miłego napisania

Czerwono-Zielona

gehnn

Hm. To znowu ja. Uprzedzam, że jeśli w nagłówku widnieje symbol [P], to zwykle unikam takich fików, bo w sumie ja się na poezji nie znam. W ogóle. Naprawdę. Nie potrafię dobrze interpretować wierszy, pisać to już w ogóle. Więc komentarz może być trochę... hm. Nieprzydatny xd''

Łał. Jest mi miło, że wspomniałaś akurat o mnie (jak zwykle z szybkością godną pogratulowania spełniam oczekiwania innych). Na wstępie powiem, że napisałaś to naprawdę przepięknie. I wyczerpująco. Jak zwykle, widziałam tam kilku ludzi. Na początku była Stacy, która stała w progu, przed zielonymi drzwiami, taka trochę rozmazana, uśmiechnięta, jak we śnie. Potem było trochę Hilsona, Hamerona, Chaserona. Do tego zaraz przejdę. Jeśli chodzi o tę wskazówkę ze wstępu, to przeczytałam ją dopiero po zapoznaniu się z tekstem i myślę, że dobrze zrobiłam. (Takie rzeczy możesz umieszczać na dole ^^). W sumie rzadko zdarzało mi się widzieć House'a, który wypowiadał te słowa. A jeśli chodzi o krucyfiks, od razu do głowy przyszedł mi Chase, ale w życiu bym na niego nie zwróciła w ten sposób uwagi (na ten wers, znaczy się). Czy to znaczy, że ten długaśny fik, który teraz piszesz, jest Chousem?...

Czerwono-Zielona

Gehenn... Wiesz, że jesteś niesamowita...? Nie? To już wiesz!

Boże, mam łzy w oczach za każdym razem, gdy patrzę na Twój komentarz... Słowo "dziękuję" to za mało, by odpowiedzieć na tak piękną analizę... Zdecydowanie za mało. Niemniej - dziękuję.
Jestem wzruszona.

A Twój komentarz - ten, i każdy inny, jaki kiedykolwiek napiszesz, będzie absolutnie, całkowicie przydatny, potrzebny, niezwykle cenny, ważny i wartościowy.

Ty nie umiesz interpretować wierszy?! A to wyżej to co to niby jest? Przepis na szarlotkę?

Jesteś niesamowita...
Tak, wiem, powtarzam się. I z pewnością zrobię to jeszcze nie raz.

Uwielbiam, uwielbiam, jak piszesz. Znów mam to poczucie, że Twój komentarz jest oddzielnym dziełem... Że sama napisałaś wiersz... To, jak widzisz kolory jest po prostu niesamowite (ostrzegałam, że będę się powtarzać). Nie spotkałam chyba jeszcze nikogo podobnie jak ja "zboczonego"

na punkcie kolorów... A nie pierwszy raz już widzę, że tak ciekawie o nich piszesz... Zielonkawa scena - rozpieszczasz mnie...

I to, że widzisz te zielone drzwi... Ten fik-pierwowzór ma tytuł "Za zielonymi drzwiami" i ten motyw drzwi się tam przez cały czas przewija, więc super, że zwrócilaś na to uwagę... I te Twoje wizje - tak dokładanie wszystko widzisz... House w jeansach i szarym podkoszulku, wstaje z kanapy... Rozmazana Stacy... znikająca jak we śnie... No się normalnie rozpłakałam, czytajac Twój opis... Jakbyś zaglądała w mój mózg... Jak to brzmi

Tak, neurologia zdecydowanie mnie fascynuje

I znów ta cudowna mnogość postaci... (Gdy znów coś wspomnę, nie czuj się broń Boże zmuszona do pisania elaboratów, chciałam tylko wyrazić swój zachwyt Twoim komentarzem do "Nie-rozsądnej"... Niemniej oczywiście szalenie mi miło, że zechciałaś wyrazić swoje zdanie i pod tym tforkiem

). Tak, to zaskakujące, ale ten fragment o nagich dzieciach pasuje do Chase'a i Cameron...
No właśnie - Chase... Kurczę, muszę chyba wyrzucić ze wstępu zdanie o tej wskazówce, bo to przecież tylko ja taka nawiedzona jestem...

Chodziło mi o Stacy

I ten jej srebrny krzyżyk na łańcuszku... Użyłam słowa "krucyfiks", bo tak to chyba się nazywa po angielsku i poza tym fajniej brzmi

No to ładnie wyprowadziłam Cię w pole

Ale przynajmniej powstała dzięki temu ciekawa wizja z Chasem... On do głowy by mi zapewne nie przyszedł, ale muszę powiedzieć, że całkiem dobrze tam pasuje... Mam przed oczami obraz Chase'a stojącego na rozgrzanej pustyni i patrzącego w błękitne niebo... Naprawdę ładne

JiKa30

Cześć!

I znowu - nie spodziewaj się tak długiego komentarza, jak u Gehenn, ale nie potrafię. Niestety. Często nie umiem przelać swoich myśli na komputer.

Wiersz jest piękny. Jak długi sznurek, który coraz bardziej zaplątuje się w metaforach. Bardzo przyjemnie się czytało.

Pozdrawiam,
Jika

PS. Lecę szukać innych Twoich fików.

PS2. Moim zdaniem, lepiej żebyś nie wstawiała następnej części. Zepsujesz to.

Czerwono-Zielona

JiKa, Słońce... Od Ciebiie spodziewam się komentarza jak od... JiKi

I będzie to komentarz piękny i bardzo dla mnie ważny. Gdyby wszyscy pisali to, co Gehenn, byłoby trochę nudno, bo każdy komentarz wyglądałby dokładnie tak samo (z całą moją miłością do Ciebie, Gehenn, oczywiście!

Mam nadzieję, że rozumiesz, co próbuję uświadomić Jice... Żeby się tak nie tłumaczyła!

[Przypomina mi się w tym momencie Wilson mówiący With all my love do House'a i Amber w tym odcinku, gdy H i A prowadzą pertraktacje co do ilości czasu spędzanego z Gregiem

]). A wracając do tematu - dziękuję za komentarz i komplement... Porównanie do sznurka jest rewelacyjne

I w zasadzie zaskakująco trafne... "Natchnęło" mnie metaforycznie i wyszedł taki oto... sznurek właśnie

Ale cieszy mnie, że dobrze się czytało...
Może masz rację - nie będę już nic dodawać... Ale musiałam się zapytać "na głos" , żeby się jakoś do tego zdystansować...

Dzięki wielkie

Ściskam

JiKa30

Atris

Mam się iść pakować, bo jutro wyjeżdżam, ale co mi tam?

Na wstępie muszę powiedzieć, że pomimo tego, iż skomentowałam twój poprzedni wiersz, to wciąż utrzymuję, że nie jestem w tym dobra. Bo nie jestem. Często zwyczajnie poezji nie kupuję, ci niby "wielcy" autorzy są zwyczajnie płytcy, co mnie irytuje, ponieważ my mamy znaleźć w ich tekstach jakąś nieobecną głębię. Ale dla ciebie, dla ciebie przeczytam. Ciebie przeczytam.

Może będę to robić po kolei. Pierwsza "zwrotka" (moje nieobycie z wierszami razi, prawda?) pełna jest cudownych epitetów, które są najpiękniejszą i najważniejszą częścią wszelkich literackich tworów, a w szczególności poezji, która jak najskromniej (najbardziej ubogo w słowach) powinna opisywać najbogatszą część uczuć.
Bardzo mi się podobają także twoje przerzutnie. Bardzo, bardzo mi się podobają. Są takie swobodne i, co się ceni, są dokładnie w tych miejscach, w których powinny być.