Pierścionek [NZ 3/?]

aśka171

Nowy fik, mam nadzieję, że tym razem lepszy.
*Zbetowany przez Ley*

Uwaga! Na potrzeby fika różnicę wieku Cuddy i House zmniejszyłam do roku. Przeniosłam się w czasie, ale opisuję jakby to działo się we współczesnych nam czasach. Nie za bardzo wiem jak wczuć się w klimat tamtych lat.

Part 1

A teraz przeniesiemy się w odległe nam czasy. Lata 60., kiedy jeszcze Greg… No właśnie.

- Cześć mamo! – Do przytulnej kuchni wbiegł siedmioletni chłopiec z rumieńcami na twarzy. Jak na swój wiek był niesamowicie bystry i inteligenty. W szkole zawsze najlepszy, chociaż często straszył i przezywał wszystkie dzieci. Nauczycielkom też nie szczędził swoich komentarzy, jednak w żaden sposób nie mogły go ukarać. Mały zawsze patrzył na nie swoimi niebieskimi oczami i one zawsze się uginały. Odgrażały się tylko, że następnym razem kara już go nie ominie, ale historia zawsze się powtarzała.
- Cześć Greg. Obiad już stoi na stole. Siadaj i zjedz wszystko. Opowiesz mi jak było w szkole. – Blythe House dobrze wiedziała, że jak jej syn miał rumieńce to był podekscytowany, więc musiało zdarzyć się coś wyjątkowego. Chciała się dowiedzieć co. Pani House ubrana była w zwyczajne ubranie i fartuszek, jednak nikomu nie przeszkodziłoby to w dojrzeniu jej niesamowitej urody. Każdy, kto kiedykolwiek widział Julię, wiedział po kim House odziedziczył oczy.

Greg usiadł na krześle i zaczął zajadać się genialnym kurczakiem w ziołach. Blythe zawsze bardzo dobrze gotowała. Kiedy House wracał ze szkoły, na stole czekał na niego ciepły obiad.

- Do nas do klasy doszła nowa dziewczyna. Przenieśli ją z pierwszej, bo uznali, że jest za mądra, żeby siedzieć z dzieciakami.
- Tak? Jaka jest? – Spytała zdziwiona pani House. Jej syn nigdy tak nie opowiadał o dzieciach. Zawsze mówił tylko jakimi są idiotami.
- Nie wiem. Jeszcze z nią nie rozmawiałem. Zobaczymy, czy jest lepsza ode mnie – powiedział Greg i uśmiechnął się łobuzersko. Julia uwielbiała, kiedy to robił. Wiedziała, że jest zadowolony.
- Dzięki za obiad, był naprawdę pyszny. Teraz pójdę na górę. Ojca jeszcze nie ma? – Mały na samą myśl o nim nagle posmutniał.
- Nie synku, jeszcze go nie ma. Możesz spokojnie iść.

Greg odszedł od stołu, wdrapał się po schodach na górę i wszedł do swojego pokoju. Gdyby kiedykolwiek ktoś wszedłby tutaj, nie domyśliłby się, że to pokój siedmioletniego chłopca. Na półkach miał poustawiane książki, które głównie związane były z medycyną. Pomieszczenie było urządzone w ciemnych kolorach z jednym oknem, przy którym mały Greg uwielbiał przesiadywać. Patrzył na podwórko, na ptaki i zastanawiał się nad wieloma rzeczami, o których dzieci w jego wieku nawet by nie pomyślały. Teraz także tam usiadł. Przypomniał sobie tę dziewczynę. Zaraz, jak ona się nazywała… Lisa Cuddy. W jego klasie nie było ładnych dziewczyn. Wiadomo, jak to siedmiolatki. Jednak jego rówieśnicy uganiali się za nimi i rozdawali róże, a każda zawsze rumieniła się i skradała niewinne pocałunki, a raczej cmoknięcia. On nigdy nie dał żadnej dziewczynie kwiatka. Ba! Nigdy z nimi nie gadał. Jednak ona była inna… Burza brązowych loków, śliczna twarzyczka i szaroniebieskie oczy nie dały o sobie zapomnieć. Mały House uśmiechnął się do siebie. Nigdy nie myślał tak o żadnej przedstawicielce płci przeciwnej. Postanowił, że jutro z nią porozmawia i dowie się czegoś więcej. Pogrążony w zadumie nawet nie zauważył, kiedy zasnął. Matka delikatnie zapukała i weszła do pokoju. Kiedy zobaczyła, że jej syn śpi, cichutko wyszła, a herbatę, którą ze sobą przyniosła zostawiła na szafce. Greg'a obudził krzyk ojca.

- Gdzie jest ten bękart?!

Ojciec House'a był zawsze wybuchowy. John House narzucał w domu ostrą dyscyplinę. Jego syn za każde, nawet najdrobniejsze przewinienie był karany, John zawsze krzyczał na Greg’a i odgrażał się, że wyśle go do szkoły wojskowej, żeby zrobić z niego prawdziwego mężczyznę. House go nienawidził.

- John, zostaw go, on śpi – Julia zawsze była przeciwna takiemu traktowaniu syna, jednak była zbyt słaba, żeby postawić się swojemu mężowi.

- Dobrze, tym razem mu się uda, ale jak wstanie to już mu nie odpuszczę.

Mały House skulił się jeszcze bardziej, położył głowę na oknie i uciekł w objęcia Morfeusza. Tam, gdzie nie ma jego ojca…

***

Następnego dnia Greg wyszedł czym prędzej do szkoły. Przecież postanowił, że porozmawia z Lisą. Gdy dotarł do szatni, ona już tam była. Ubrana byłą w śliczną, granatową sukienkę. House niepewnym krokiem podszedł do niej.

- Cześć. Jestem Greg House, a ty pewnie Lisa Cuddy?
- Tak. Słyszałam o tobie wiele rzeczy – powiedziała i uśmiechnęła się. Małego House'a przyprawiło to o szybsze bicie serca.
- Jakich? – spytał i uśmiechnął się łobuzersko.
- Nieciekawych. Podobno z nikim się nie kolegujesz i wszystkich straszysz.
- Taka moja natura. Nie myśl sobie, że ciebie łaskawie oszczędzę.
- Tylko jest jeden mały problem, ja się ciebie wcale nie boję – powiedziała i odeszła teatralnym krokiem.

Pozostawiła Greg’a w kompletnej zadumie. Jeszcze bardziej zaciekawiła go ta dziewczyna. Musi się dla niej specjalnie postarać, bo pewnie jego stare sztuczki nie będą działały.
[/b]

Zuu

Witam, chyba jestem pierwsza

nie wiem jak wyglądała twoja wcześniejsza twórczość ale ta mi się bardzo podoba. Fajny klimat, zupełnie świeże spojrzenie. Ciekawi mnie czy może w następnych częściach ( które mam nadzieję powstaną) rozwiniesz wątek relacji greg-matka-ojciec.
jedyna sprawa która nie przypadła mi do gustu to wypowiedź 7mio letniego chłopca "taka moja natura" brzmi to może zbyt poważnie, moim zdaniem lepiej by brzmiało "taki już jestem" lub wzruszenie ramionami ale może to tylko moje czepialstwo.
Jest naprawdę dobrze, pozdrawiam

aśka171

Dzięki Zuu ;D Cieszę się, że Ci się podoba. Postaram się rozwinąc wątek matka-ojciec-greg tylko trzeba poczekac ;D

Zuu

Mam nadzieję, że nie każesz nam zbyt długo czekać

Jak już chyba mówiłam, bardzo odpowiada mi twój styl pisania i zaciekawiłaś mnie tym (bądź co bądź) psychologicznym podejściem do psychiki housa od podstaw. Oprócz tego huddy w wieku młodym? Kto wie może i tak wypali

aśka171

Każę wam czekac do weekendu, bo teraz nie mam czasu pisac w tygodniu ;D

Love.From

Mi się podoba, tylko niektóre wyrażenia są... zbyt dojrzłe jak na 7 letnie dziecko. Nawet, jeśli tym dzieckiem jest nasz bystry House. Ale wiesz... Jest dobrze. Podoba mi się ta postawa Housa: jak nie działają zwykłe sztuczki, to będę baardzo przebiegły. Niektórzy, w niektórych fikach zapominają o tym jakie są dzieci i jaki jest House.
Chcę dalej!

aśka171

Tym razem odcinek krótszy i jeszcze nie zbetowany, chciałam się podzielic tym co zrobił ze mną Wen ;D Dedykuję czytelnikom. Obiecuję, że częśc 2b będzie długa

Part 2a
- Gdzie jest ten bękart?! Dwója z matematyki?! Zobacz Blythe, jaki on nam przynosi wstyd! – John nerwowo przechadzał się po kuchni, próbując opanować emocje.
- Och, kochanie, uspokój się. Zaraz przyjdzie Greg i wszystko się wyjaśni. – Blythe bezsilnie próbowała uspokoić swojego męża. Sama też była zdenerwowana.

Państwo House wzdrygnęło się na dźwięk otwieranych drzwi. Do kuchni wpadł Greg. Kiedy zobaczył ojca, kąciki jego ust zwróciły się ku dołowi, a oczy nabrały smutnego wyrazu.

- Witam synu! Wiesz, że była u nas twoja wychowawczyni?! Co ma znaczyć ta dwója z matematyki?! Możesz mi to jakoś wyjaśnić?! – Teraz już nerwowe przechadzanie się Johna zmieniło się w miotanie i wściekłość.

Greg spuścił głowę i po jego policzku spłynęła jedna samotna łza… Dla zwykłego człowieka nic nie znacząca, dla House’a była wyrażeniem wszystkich uczuć. Mały szybko starł łzę kciukiem. Przecież ojciec nie mógł zobaczyć, że wygrał, nie mógł poczuć satysfakcji. Milczeli. To była ta cisza, z tych najbardziej niezręcznych. Każdy bał się odezwać, bo miał wrażenie, że zaraz coś wybuchnie. Po dziesięciu minutach milczenie przerwał wreszcie John.

- Chcesz, żebym zrobił z ciebie prawdziwego mężczyznę?! Wieczorem się z tobą policzę, a teraz odejdź. Nie chcę cię widzieć. Mały House wdrapał się po schodach na górę i usiadł w swoim ulubionym miejscu. Przy oknie. Jak on nienawidził swojego ojca. Rozmyślał o tym, jakby to było bez niego, kiedy przerwało mu cichutkie pukanie do drzwi.

- Kochanie, mogę na chwilę wejść? – w drzwiach pojawiła się Blythe.
- Wejdź mamo.
- Chciałam porozmawiać. Wiesz, że ja nie chcę, żeby ojciec cię tak traktował? – spytała czułym głosem.
- Wiem – House lakonicznie jej odpowiedział. Tak naprawdę nie chciał rozmawiać, marzył zostać sam, ale obawiał się, że zrani matkę jeszcze bardziej.
- Och, Greg. – Po policzkach Blythe popłynęły łzy.

Mały House nie chciał, żeby jego matka płakała. Podszedł do niej i nieśmiało przytulił. Blythe uwolniła się z objęć synka i wyszła z pokoju. Tak było zawsze. Schemat się powtarzał. Greg wrócił na swoje miejsce i zasnął, tak zwyczajnie jak dziecko.

***

Greg przetarł oczy, został brutalnie obudzony przez promienie słońca. Spojrzał na zegarek, była 9.00. Wyszedł z łóżka i zobaczył coś czego się nie spodziewał. Na podwórku u sąsiadów bawiła się Lisa. Nigdy jej tam nie widział. Otworzył okno i krzyknął:
- Ej, ty! Co tu robisz Lisa?!
- Hmm, sadzę kwiatki!
- Nigdy cię tu nie widziałem!
-Bo mieszkam to od nie dawna. A ty już zapomniałeś, że miałeś mi dokuczać?!
- Nie, po prostu jeszcze nic nie wymyśliłem! – Greg uśmiechnął się łobuzersko i zamknął okno.

Przez wczorajszą aferę z ojcem zapomniał, że miał wymyślić jakiś plan. 'Trzeba w końcu zacząć pracować' - pomyślał Greg i wziął się do roboty.

Zuu

Pierwsza!

Kolejne części coraz bardziej udane, moim skromnym zdaniem. Ładne, wiarygodne opisy. Czuć, że Greg jest małym chłopcem a nie sepleniącym, zminiaturyzowanym 50 latkiem

Jestem bardzo ciekawa co wydaży się w kolejnych częściach.

"...jeszcze nie zbetowany"- przydałoby się sprawdzić jak najszybciej bo są drobne błędy (np. latonicznie [chyba lakonicznie] )
Osobiście polecam metodę by przesyłać becie teksty a wstawiać już sprawdzone ale to twój fik więc się nie wtrącam.

Jak już mówiłam, ta część wywarła na mnie duże (jak najbardziej pozytywne) wrażenie. Liczę na równie dobre o ile nie lepsze kontynuacje

Pozdrawiam i życzę wena

aśka171