Platonicznie [M]

Pietruszka

Takie małe (słabe) coś o patrzeniu w przeszłość i uśmiechaniu się do niej

Gdy wszechmocne ministerstwo edukacji narodowej doszło do wniosku, że za dużo 13-latek kończy z brzuchami ciężarnych lub u lekarza na aborcji, do szkół trafił nowy przedmiot, nazywany wychowaniem do życia w rodzinie.
Na jednej z pierwszych lekcji mogliście usłyszeć o trzech rodzajach miłości, nazwanych tak, żeby dać wam pewność, że nigdy więcej nie użyjecie tych określeń. Miłość platoniczna, miłość przyjaźni i... jakaśtam.
I nie udawajcie, że niby wy uważnie słuchaliście na tych lekcjach.

Allison Cameron wierzyła, iż pierwszy rodzaj, oparty, przynajmniej w analizie nauczyciela, na oddawaniu czci plakatowi aktora grającego w twoim ulubionym serialu, nie jest w stanie wyrządzić większej krzywdy.
No dobrze, może nie w analizie, tylko w uproszczeniu.

Dostała pracę ze względu na swoją urodę, nie umiejętności. To już otwierało przed nią możliwość roli jak w komedii romantycznej.
Niestety, ona nie była niedocenioną sekretarką w wielkiej firmie, tylko lekarzem, który długo pracował nad tym, co osiągnął. Jej szef za to nie był uroczym arogantem z hollywoodzkim uśmiechem, który miał się w niej zakochać. Był znacznie starszym od niej, nieogolonym chamem-kaleką.
Był znacznie bardziej skomplikowany. Znacznie bardziej w jej typie.

Samo zauroczenie też nie przebiegło filmowo: zamiast happy endu, pełna obojętność, zamiast pogoni na lotnisko - zdanie sobie sprawy, iż to naprawdę nie ma przyszłości. Zamiast namiętnego pokazu zazdrości przy przyłapaniu jej z nowym kochankiem - bezczelne zamknięcie drzwi i rozgadanie wszystkiego szefowej. Zamiast dzwonów weselnych - jej odejście z pracy.

O dorastaniu decyduje wiele czynników: inni ludzie, sytuacje, miejsca.
Allison już od wielu lat była pewna, że jest dorosła. Zniosła lata ciężkiej pracy, śmierć męża, sama robiła sobie pranie i opłacała rachunki.
Życie pokazało jej jednak, że najbardziej dorosła w trakcie trzech lat na oddziale diagnostycznym. Nie doświadczyła komedii romantycznej, ale realnego świata. Zamiast płomiennego kochanka zdobyła nauczyciela, który, w większej części, albo raczej przede wszystkim, uczynił z niej osobę, którą była teraz.
Wiedziała, że już zawsze zostanie w jej głowie.
I z każdym dniem coraz bardziej się upewniała, że to dla niego najlepsze miejsce.

Jen

tak, to opowieść o prawdziwej Allison Cameron...
świetnie opisane, będzie więcej takich miniaturek ?

Pietruszka

Sonea

Pietruszka

Nie do końca

Wstałam, poszłam myć zęby i przyszło mi na myśl przedostatnie zdanie. Ale to już materiał na inną miniaturkę

Jen

ja czasem mam tak podobnie... ale będę czekać na kolejną twoją tego typu miniaturkę

[H]oney^^

Fajna miniaturka. Prawdziwa, fajnie oddająca Cameron.
Mozna powiedziec że takie małe podsumowanie Allison. Podoba mi sie

lennonka

Zgadzam się w pełni. Prawdziwa Alison. Pięknie ujęte uczucia.

Pietruszka

kin

Szkoda, że to tylko miniaturka... ale popieram poprzedniczki: więcej takich miniaturek

Kasiek

Ja to jednak jestem fanką Twoich miniaturek....

Ale ja naprawdę nie mogę być Hameronką... chociaż Hudzinką też przestałam już powoli być...

bez sensu..l. jak dalej tak ładnie o Hameronie będziecie pisać to naprawdę się przechrzczę...

eigle

Sama miniatura, sam tekst bardzo mi się spodobał. Delikatny, oszczędny w słowach a wyrazisty.

Tyle, że ja nie rozpoznałam w bohaterce tej Cameron, którą znam z serialu. Może dlatego, że poddałaś z dystansu, chłodnym okiem, ocenę stanu jej uczuć. Z góry je szufladkując.

Dla mnie jej stosunek do House'a był o wiele bardziej skomplikowany, takoż jej zachowanie i radzenie sobie ze stanem uczuć. Podobnie jak stosunek House'a do niej, w tej miniaturze przekazany w jednym sformułowaniu (także podsumowującym): "zamiast happy endu - pełna obojętność".

O, nie. Gdyby to była obojętność, Cameron na wiele słów, gestów i działań by się nie poważyła.

Pietruszka

kruszynka85

Ciekawie sie zaczelo ale czuc niedosyt, jakby czegos brakowalo.