Prywatne Niebo [M]

Katty B.

Zweryfikowane przez Zuczek

A/N
Zdaje się, że Siostra moja mówiła kiedyś, że chętnie by taką scenę zobaczyła. Taką, jak w 3x17 GA. Cóż... Mówisz, masz. Pierwsze słowo fika również podane przez Sis.

Dla Kallie.

OSTRZEŻENIE: MCD, angsto-fluff, może lekkie OOC

And I'd give up forever to touch you
Cause I know that you feel me somehow
You're the closest to heaven that I'll ever be
And I don't want to go home right now
(Goo Goo Dolls - Iris)

It’s like I’m touching her. I like to believe she knows I’m there. That’s all you get. That’s it. Moments with the people you love. And they’ll move on and you’ll want them to move on. But still, Meredith, that’s all you get. Moments.
(Danny Duquette, Grey’s Anatomy 3x17)

Prywatne Niebo

Klamka. Największe problemy miał z przechodzeniem przez drzwi. Czasami, czasami kiedy skoncentrował się naprawdę mocno, udawało mu się klamkę nacisnąć, choć w większości przypadków po prostu czekał, aż ktoś otworzy. To był jeden z minusów bycia nie do końca martwym – stan pośredni gdzieś między żywym, a duchem, gdzie tak naprawdę nic nie jesteś w stanie zrobić. Włóczył się więc jak potępieniec znajomymi korytarzami i całymi dniami wynajdywał sobie zajęcia. Uwielbiał zaglądać na swoje piętro i obserwować drużynę przy pracy. Foreman dawał z siebie wszystko, zupełnie jakby chciał komuś udowodnić, że jest godzien bycia szefem diagnostyki. I nigdy, przenigdy nie używał czarnego markera. Czarny marker był markerem House’a i tak pozostało.

Kiedy już dość się na swoich pracowników napatrzył, szedł dalej. Przemykał za plecami zdruzgotanych diagnozami pacjentów i wchodził do gabinetu, gdzie rozkładał się na kanapie, jak za starych, dobrych czasów. Niekiedy rzucał nawet jakąś złośliwą uwagę, ale nie spodziewał się odpowiedzi. Po roku pamiętał już, że Wilson go nie słyszy. Nie słyszy i nie widzi, nie zdaje sobie sprawy z jego obecności. Bolało. Jak cholera, więc odbijał sobie, robiąc żarty. Były dni, kiedy nie potrafił się powstrzymać przed otworzeniem pudełka z sałatką czy przed zrzuceniem na biurko wielkiej, miękkiej piłki tenisowej, która zdobiła teraz półkę onkologa. Mina Wilsona wynagradzała wysiłek włożony w te na pozór proste czynności. Ale i straszenie przyjaciela nie było jego ulubioną czynnością. Najbardziej kochał szukać jej.

Szpital był wielki i dopiero teraz zdał sobie z tego sprawę. Teraz, kiedy miał ograniczone pole do manewru, a Cameron mogła być gdziekolwiek. Spędzał więc całe dnie na chodzeniu w nadziei, że w którymś momencie się na nią natknie. Że znajdzie ją, zszywającą jakiegoś idiotę na ostrym dyżurze, przepisującą antybiotyk komuś w klinice, robiącą badania, jedzącą lunch lub siedzącą w jego pokoju. Wiedział, że często płakała, że obwiniała się o jego wypadek. Za każdym razem miał ochotę powiedzieć jej coś uspokajająco wrednego, zapewnić ją, że to nie jej wina. Czasami jednak i jego ogarniało przygnębienie – tak jak Cameron pragnął rozbijać lustra i nosić żałobę po przyszłości, której żadne z nich już nie będzie miało. Czasami żałował, że wiele rzeczy odłożył na później, zdecydował się powiedzieć innym razem czy schował gdzieś do szuflady, jak ten zaśniedziały pierścionek, który podobno należał do babci. Czasami chciał powiedzieć Cameron, by znowu zaczęła żyć, zostawiła jego i ich za sobą, bo jedna osoba w cholernym stanie zawieszenia w tym związku wystarczy. Jego aktualne położenie składało się z takich momentów.

Ale czasami… Czasami zdarzały się też momenty, gdy wołał jej imię pośrodku lobby, gdy siadał obok niej na ławce i kładł swoją dłoń na jej, gdy stawał tak blisko, że czuł zapach jej włosów. I w tych właśnie momentach Cameron odwracała się lub podnosiła głowę, spoglądała dokładnie na niego i uśmiechała się tak, jak tylko ona potrafi. Jakby wiedziała, że on tam jest. Miał nadzieję, że wie, bo te momenty pozwalały przetrwać mu kolejny dzień w nicości. Te nieliczne momenty sprawiały, że czuł się jak w Niebie.

KONIEC

motylek

piękne

Narenika

Najpierw była radość, że KattyB znowu napisała Hameronka

Potem był rechot, gdy przeczytałam opis "angsty-fluff", bo nie ma jak radykalne połączenia

Po pierwszym akapicie szczerzyłam zęby, bo miałam wizję "Uwierz w ducha", którego to filmu chyba nikt już nie pamięta..

A potem... oj no dobra, przyznam się, wzruszyłam się do dna swojego fluffy hameronkowego serca. Ostatnie zdanie to kropka nad i, jak w fik idealny.

Chlipiąc wirtualnie, gorąco dziękuję..

Kallien

W końcu zobaczyłam tę scenę ^^

Uwierz w ducha - Miasto aniołów - grejsy
To moje pierwsze skojarzenia po przeczytaniu. Kiedy dostałam smsa z zapytaniem o słowo, Emilka powiedziała 'drzewo'- ciekawe, co by wtedy było xD Klamka wydawała mi się tak absurdalna, ale jednak świetnie wyszło, a ja jestem (jak zwykle) pod wrażeniem.

Dziękuję Siostra!!![hugs] Kolejny Hameron do kolekcji

Betta

Normalnie chce mi się płakać.
Piękne! Po prostu piękne! Na koniec, gdy była wzmianka o jej uśmiechu, łzy zakręciły mi się w oczach. I szczerze przyznam, że Huddy nie może być takie romantyczne. Owszem, może, ale nie tak bardzo. Bo Cameron jest delikatna i romantyczna.
Kocham Hameron!
Kocham ten fik!
I ciebie też kocham! :smt003!

Katty B.

Dziękuję wszystkim za komentarze.

Betta_Cam, jako Huddzinka z powołania, wyboru i przekonania się z Tobą nie zgodzę.

Kallie, mogę się też zmierzyć i z drzewem. Ale na razie Twój Prezent się rozrasta. XD

Richie117

Nie no, Katty... Tak sobie zajrzałam, mając nadzieję, że cokolwiek to będzie, czy jakkolwiek angstowe, nie będę miała powodów do wzruszeń, bo w końcu Hameronką nie jestem... A Ty mi takie coś...

Po roku pamiętał już, że Wilson go nie słyszy. Nie słyszy i nie widzi, nie zdaje sobie sprawy z jego obecności. Bolało.

Hilsonowy akapit wycisnął łzy z moich oczu

A reszta? Zaspokoiłam swoją ciekawość, jeśli chodzi o inne shipy w Twoim wykoniu. House troszkę za słodki w porównaniu ze swoim żywym wcieleniem, ale skoro zakochał się w Cam, to musi taki być :smt002 Wolę nie wiedzieć, jak by ten fik wyglądał, gdyby to był Hilson...
Kat, spod Twojej klawiatury wychodzą same perełki :smt003 (ale na wszelki wypadek na jakiś czas się powstrzymam przed próbami zaspokojenia moje ciekawości...

) Brawo

annniczka

to jest naprawde swietne i takie wzruszajace

Eithne

Przecudowny fik... Nie wiem co mam napisac, żeby się nie powtarzać, bo wszystkie "achy" i "ochy", które miałam w zanadrzu zostały juz powiedziane...
A część Hilsonowa... jest tak niesamowicie smutna...
Ogólnie... świetny pomysł.

ana12

cudowne :smt010
zdecydowanie powinnaś pisać częściej hameronki :smt007

Jen

takie smutne, a zarazem to jest takie ładne... jakbyś mogła to pisz więcej takich miłych hameronkowych ficków

DjAnEtInKa

Mi też się przypomniało uwierz w ducha... Łee, popłakałam się... muszę wcelować w Wyślij

8005macgyver

to jest niesamowite

soren jael

bardzo... hmm... plastyczny. dlaczego? bo to wszystko tak łatwo sobie wyobrazić. a zwłaszcza ten uśmiech Cam na końcu.

rocket queen

Nie mam pojęcia dlaczego trafiłam tutaj dopiero teraz?!
Chyba mam nosa do świetnych fików, bo bardzo mi się podobało

Gratuluję pomysłów i talentu!

runiu

Świetny fik, bardzo mi się podobał ten motyw w GA i tutaj też się wzruszyłam.

ceone

śliczne

Sonea

Świetny fik:)
Chociaż krótki.
Bardzo mi się podoba.

elfchick

absofreakinglutnie piękne

a ja nawet nie shippuję Hamerona

kin

Pierwszy raz coś takiego czytałam i jestem pełna zachwytu...
House pomiędzy żywymi i Cameron obwiniająca się za wypadek- ciekawe.
No i ostatni akapit... super.

Mistrustful

Przecudowne!!

Adó

Ja nie mam pojęcia dlaczego tak się dzieje, ale za każdym razem gdy to czytam to na końcówce płaczę. Po prostu nie jestem się w stanie powstrzymać, to świadczy tylko o tym jak dobra musi być ta mini.

Estelle

Całość jest niezwykle idealna. Tak pięknie to wszystko poukładałaś... Tytuł fika, jego treść, wszystkie słowa. Nic dodać, nic ująć. Przez cały fik było mi żal House´a, lecz na koniec już nie. Nie płakałam, ale sądzę, że gdybyś rozpisała się jeszcze trochę, to wyłabym jak bóbr.
Piękne

Alcusia

Mam nadzieję, że nie zostanę brutalnie zlinczowana, bo nigdy specjalnie nie przepadałam za tym shippem

ale ten fik to pierwszy, jaki przeczytałam w dziale Hameron i muszę przyznać, że zachwycił mnie bez reszty. Napisane po prostu pięknie, poruszająco i bardzo, bardzo poetycko. Niemal widzę tę scenę. No i mam też przed oczami oczywiście Denny'ego i Izzie. Po prostu mistrzostwo! Takie króciutkie opowiadanie, a niesie ze sobą tak wiele niesamowitych emocji...