Ty jesteś zazdrosny! [Z]

m90

Zweryfikowane przez Autorkę

Fikowy debiut, bez przemyślanego zakończenia, ot tak pełen spontan.

Dziecko, dziecko, dziecko! Cholera jasna, czy ona nie może używać innych słów?! „Pociecha”, „bobas”, „maleństwo”.
- House! – mężczyzna, do którego skierowane były te słowa przystanął i oparł się na lasce. Nie musiał odwracać się by zrozumieć, kto go wydawał ten porywający dźwięk. Gdy zobaczył twarz wołającego, odezwał się gburowatym tonem.
- Czego? – Wilson spojrzał na niego badawczo.
- Słyszałeś… - zaczął, ale nie dane mu było skończyć.
- Poradnia terapeutyczna „Wyżal Się Dupkowi” już nie czynna – rzucił House i ponownie ruszył. Wilson dotrzymywał mu kroku.
- „Wyżal się”? To tobie się ktoś wyżala? – James wyobraził sobie Grega, który siedzi na fotelu nad kozetką, na której leży jakiś pacjent głęboko zasmucony swoją sytuacją. Wybuchnął śmiechem, na co House spojrzał na niego jednym ze swoich charakterystycznych spojrzeń, które tym razem mówiło „ależ ty jesteś prymitywny”.
- Chase od tygodnia opowiada mi o swoim ślubie, swoim dziecku, swoim szczęściu, swoim dziecku, swojej narzeczonej, swoim dziecku…
- House, to nie jest wyżalanie się, to jest wyrażanie radości.
- „O mój Boże, nie uwierzysz, będę tatusiem!” – zaszczebiotał, robiąc przy tym infantylną minę w odpowiedzi na wątpliwość Wilsona.
- Nie możesz ścierpieć, że ktoś jest szczęśliwy.
- Tak i dlatego wykradam z UNICEF-u obiady dla afrykańskich dzieci. – House wcisnął guzik wzywający windę. Na szczęście była pusta, więc Wilson postanowił wejść za przyjacielem i drążyć rozmowę.
- House? – zaczął bardzo ostrożnie.
- To ty dalej tutaj jesteś? Jezu, a ja głupi myślałem, że poleciałeś dzwonić do kretynów z UNICEF-u! – Wilson zignorował pełną jadu ironię House’a.
- Ty jesteś zazdrosny.
- Mhm, zawsze marzyłem o zmienianiu pieluch wrzeszczącemu potworowi, który co zje to natychmiast wyrzuca drugim otworem.
- Ty jesteś zazdrosny – powtórzył dobitnie James z ogromnym triumfem wypisanym twarzy. Greg przewrócił oczami.
- No dobra, niech ci będzie. Jestem niesamowicie wkurzony, bo Cameron sprzątnęła mi Chase’a sprzed nosa. – Wilson otworzył usta i zamknął. Stwierdził, że nie ma sensu kontynuować, bo ten koszmarny cynik nigdy nie przyzna się, że przyszłoroczny ślub Cameron i Chase’a powalił go na kolana. – Daj mi lepiej twoją kanapkę z tuńczykiem. Zapomniałem na lunch. – James zmarszczył czoło w wyrazie dezorientacji.
- House, ja nie mam kanapki z tuńczykiem.
- No i? Nie wpadło ci do głowy, że w takim razie musisz ją kupić?
- Jesteś idiotą.

Magdanestor

ania

OMG, ale ślub Chase'a i CAM ? Nieeee ....to chyba tak nie zostanie co nie >?< :robimaslaneoczka:

Eithne

Ten pierwszy part jest kapitalny, a teksty niewyjęte...

Czekam na ciąg dalszy

Jen

ślub Cam i Chase'a ? nie ! nie zgadzam się ! protestuję !
teksty typowo House'owe
część bardzo znakomita !
czekam na cedeka

m90

A myślisz, że ja się zgadzam, będąc wierną hameronką? ;D

Salamandra13

superzaste!!! ja też miałam pomysł na niemal identycznego ficka... Chyba wyjęłaś go z mojej głowy! *idzie obwiązać łepetynę łańcuchem z wielką kłódką*

Ale ten text o Unicefie mnie powalił na kolana

Zajebójczy! i wgl całość... Nie mogę się doczekać next!

Martuss

powalający

motylek

świetne dialogi

ania

m90 wiesz że się niecierpliwimy

Wolfgang

ah, no jasne że jest zazdrosny...

to do niego podobne

a i więcej.
bo to krótkie jakieś i nie zaspokaja mojego apetytu

m90

Dzisiaj wieczorem, zrobię wszystko, żeby mieć czas na napisanie, bo mi od pomysłów mózg pęka ;p.

Wika

No to pisz i to szybko!

Dialogi pasują do poszczególnych bohaterów. House`a są po prostu genialne.

Wolfgang

m90

Teraz tom chyba przesadziła z długością.
____

Mężczyzna ze swym nieodłącznym i charakterystycznym atrybutem stał pod ścianą, na szpitalnym korytarzu i wpatrywał się w szczeliny między pionowymi roletami, wiszące w części przyległej do jego gabinetu, gdzie ścigał się z chorobami wraz ze swoimi współpracownikami.
Szczeliny zdradzały, kto siedział przy długim stole, a kto właśnie nalewał sobie kawę do czerwonego kubka. Nasz bohater opierał się na swym atrybucie, mocno ściskając jego rączkę. Gdyby mógł wcisnął by go w podłogę.
Przy stole siedziała śliczna kobieta, która promieniała entuzjazmem. Jednak uczucie to nie było, jak to powszechnie się przyjmuje, zaraźliwe. Nie dla niego. Entuzjazm tej kobiety doprowadzał go do szału. Dziękował Bogu, że nie wpadł na pomysł zatrudnienia dwóch samic, bo wysłuchiwanie długich debat na temat dodatków do sukien ślubnych z pewnością by go zabiło.
Osoba robiąca parząca sobie świeżą i pachnącą kawę, przystawiła sobie kubek do ust, ale natychmiast go odstawiła, napój był zbyt gorący. Unosiła się niego biała jak mleko para. Nasz amator kawy uśmiechał się zalotnie do swojej życiowej wybranki siedzącej przy stole. Oparł się dłońmi o blat stojący za nim i z nabożną cierpliwością wsłuchiwał się w jej słowa. Co jakiś czas potakiwał w zrozumieniu, czasem wybuchał krótkim śmiechem, który szybko się urywał, bo kobieta mówiła dalej.
Nasz mężczyzna ze swoim atrybutem nie chciał im zakłócać tego szczęścia. Cokolwiek czuł, cokolwiek myślał, czegokolwiek pragnął. Po prostu odszedł długim korytarzem w stronę windy.

***

Otworzył zaspane oczy, ujrzał nad sobą zarys kobiecej sylwetki. Przetarł gałki oczne i podniósł się do pozycji siedzącej.
- Doktor Cuddy! Prawda, że pogoda wyjątkowo dzisiaj sprzyja drzemkom? – spytał radośnie, ukazując światu swój ironiczny uśmiech. Wspomniana doktor Cuddy nie podzielała jego entuzjazmu.
- House! Ten człowiek czekał w poczekalni dwie godziny! – Brunetka z bardzo kobiecą sylwetką, rozpalającą zmysły niejednego mężczyzny kipiała złością, co dodawało jej szczypty pikanterii, co House oczywiście zauważył.
- Czekał pan? To czas do domu, skoro skończył pan czekać. – stwierdzenie to wydawało się być całkiem konstruktywne.
- Albo wracasz do pracy, albo… - Cuddy zawiesiła głos, nie bardzo wiedziała jak skończyć zdanie, przecież nie powie mu, że go wyrzuci.
- Albo…? – House dokładnie wiedział, że w ten sposób torturuje swoją przełożoną.
- Albo... – Cuddy dalej nic nie przychodziło do głowy.
- Albo dostanę dodatkowe pięć godzin w przychodni, których i tak nie wyrobię. – Greg skończył za nią, Lisa przewróciła oczami. – A teraz wybacz. – House sięgnął po laskę i odsunął nią Cuddy, która zagradzała mu drogę. – Muszę pomóc Chase’owi wybrać spinki do krawata. – Wstał z kozetki i ruszył przed siebie. Cuddy wyszła po chwili za nim, ale on był już po drugiej stronie korytarza.
- Wracaj tutaj natychmiast! – krzyknęła. Miała serdecznie dość humorów House’a, w tej chwili nie posiadała żadnego innego lekarza, który mógłby zająć się przychodnią, a kolejka jedynie się wydłużała. House odwrócił się do niej i również krzyknął.
- Czy ja ci już nie mówiłem, że seks z tobą to rzecz, której nawet impotent nie zażyczyłby sobie na łożu śmierci?!
- House! – W Cuddy zagotowało się.
- Nie martw się, Cameron też nie jest lepsza, chociaż na taką wygląda! – gdy wypowiedział te słowa, winda na którą czekał otworzyła się i arogancki diagnosta wsiadł do niej nie czekając na ripostę szefowej.

Gregory House, po dwugodzinnej nieobecności w swoim świętym miejscu, postanowił do niego wrócić, nawet za cenę widoku Foremana po raz setny gratulującego przyszłym małżonkom. Trafił na chwilę, w której nikogo nie było. Mógł odprężyć się przez jakieś dziesięć minut, bo albo czekała go wizyta Cameron zafascynowanej nowym przypadkiem, albo burza w postaci Cuddy, a w ostateczności Wilson zdesperowany swoim kolejnym nieudanym związkiem. House położył się więc na podłodze, a w uszy wetknął białe słuchawki swego grającego cudeńka.

Żadna z jego hipotez się nie sprawdziła. Po dokładnie, dwunastu minutach do gabinetu wpadł cały jego zespół i nie zwrócili większej uwagi na swojego szefa, którego teraz absorbowała piłka odbijana o ścianę, kiedy jego ciało znajdowało się w pozycji leżącej.
Znudziło mu się takie nic nie robienie, nawet on, Gregory House musiał się od czasu do czasu czymś bardziej lub - częściej - mniej pożytecznym zająć.
- Nawet nie wiecie jak poczułem się osamotniony na tej zimnej podłodze! – wyraził swój żal i ubolewanie, kiedy tylko usiadł na jednym z krzeseł przy stole.
- Nawet nie wyobrażasz sobie, jak bardzo nam ciebie brakowało! – odparł ironicznie Foreman.
- Powiedzcie, że znaleźliście przypadek, na który po pierwszym zdaniu jego opisu nie odpowiem…
- Diagnostyczna nuda – dokończyła za niego Cameron. Spojrzał na nią badawczo. Od dawna z nią nie rozmawiał. Jedynymi formami kontaktu było „dzień dobry” i „do widzenia” oraz stwierdzanie, że zespół Cushinga czy innego dziwaka to kretynizm, a ona nie myśli. Co zdarzało się, gdy zmuszał swoich pracowników do burzy mózgów. Z ogromnym przerażeniem datował tę zmowę milczenia na czas, kiedy Wilson puścił w obieg plotkę o domniemanych zaręczynach Cameron i Chase’a. Było to powodem jego przerażenia, ze względu na to, że sam nie wiedział co się dzieje z jego myślami. Nie potrafił ich poskromić. Kiedy współpracowali, a on żył w błogiej nieświadomości, nie czuł kompletnie nic. W obliczu wroga, zachowywał się zupełnie jak nie on. Szczęściem dla niego, było że jego charakter sprawiał iż zmiana nie była zauważalna.
- Coś w tym guście – odparł i natychmiast wrócił na odpowiednie tory. – Więc jak? – Chase rzucił w jego stronę teczkę z historią choroby, gdy ją otworzył, usłyszał głos Cameron.
- Och Robert, zapomniałabym. Dzwoniła twoja kuzynka… - House podniósł oczy z nad kartek.
- Jak cudownie! – zakrzyknął ironicznie House. – Zróbmy sobie rodzinne pogaduchy! Eric, co słychać u twojego ojca? To taki wspaniały człowiek! – Foreman zaśmiał się cicho, Chase i Cameron spojrzeli na siebie. – Robercie, czyżby chodziło o zaproszenie ślubne? No tak, ślub za cały rok, to tak szybko! Takie sprawy nie mogą czekać. – Chase westchnął i odparł:
- Szuka hospicjum, ma tutaj przyjechać, umiera.
- Będziemy odgrywać dla niej scenkę ze „ślubem na niby”, żeby mogła go zobaczyć? – Cameron i jej altruistyczna natura uznały te słowa za obrazę uczuć, ale nie komentowała. Poważył się na to Chase.
- Tak i ty odegrasz główną rolę. – House mierzył wzrokiem Australijczyka, którego wzrok wyrażał całą złość, jaką kumulował w sobie. Było w nim widać także krztę zrozumienia sytuacji House’a wobec Cameron. Jednak diagnosta nie mógł tak po prostu nie odpowiedzieć na taki zarzut.
- Będę panną młodą?

***

Długi dzień pracy dobiegał końca, House wpakował się do gabinetu swojego przyjaciela. James właśnie porządkował coś na biurku. Jego gabinet, zawsze nienaganny i czysty sprawiał wrażenie odpychającego i poważnego. House nie cierpiał w nim przebywać.
- Przypomniałeś sobie o mnie – rzucił Wilson, co było poniekąd racją. Greg tego dnia nie zamienił z nim jeszcze ani słowa.
- I tak bez dzień dobry? Gdzie twoje maniery doktorze? – House ruszył w stronę fotela stojącego naprzeciw biurka Wilsona, przy czym niby przypadkiem zahaczył o stertę papierów na biurku, która posypała się na podłogę. – Ależ ze mnie niezdara!
- Jakiś ty samokrytyczny – powiedział James i zabrał się za zbieranie makulatury.
- Limit na dziś wyczerpany, nie myśl, że to posprzątam.
- Czyżbym znów nie zmieścił się w godzinach otwarcia poradni „House Pomocna Dłoń”?
- Działa tylko od ósmej rano do ósmej rano i ani sekundy dłużej. – House bawił się jakąś figurką z biurka przyjaciela. – Kolejny prezent od wyłysiałego pasożyta? – Wilson nabrał powietrza w płuca i z dobitną skalą głośności je wypuścił. – Czyżbym obraził twoje uczucia? – spytał House z nienaturalnie przesłodzonym głosem.
- Przyzwyczaiłem się. – James wzruszył ramionami. – Ale słyszałem, że ty się dzisiaj w tym specjalizujesz? – dodał z kpiącym uśmieszkiem na ustach.
- Otworzyłeś „Wyżal Się Uczuciowemu Onkologowi”?
- Jakiś czas temu, ale ja działam od ósmej rano do ósmej trzydzieści. – Wilson skończył porządki i usiadł za biurkiem. House natomiast, korzystając z tego porządku położył nogi na blacie.
- I opłaca ci się? Bo widzisz, mnie zupełnie nie.
- Mam stałą pacjentkę, zdaje się, że ją znasz. Taka młoda, ładna, zakochana w Australijskim blondasie? – House wymownie spojrzał w sufit.
- Chyba pomyliłeś osoby. Zapytaj blondasa, on zna ją nawet od środka.
- Opowiadała mi o tym, że nie potrafisz nawet wyrazić krzty normalnego zachowania, kiedy okazuje się, że obrażasz umierającą. – Mówiąc to, Wilson podparł się dłonią i przyglądał się House’owi, który właśnie ściągał nogi z biurka i zaczął się kręcić w około na fotelu.
- Chyba się popłaczę. – Zatrzymał się twarzą do Jamesa i ukazał twarz z okropnym grymasem, który miał parodiować smutek.
- Jeśli nie potrafisz się pohamować, to się zamknij. Cameron twierdzi, że zachowujesz się wobec nich tak opryskliwie bo zazdrościsz im szczęścia. Ciesz się, że nie sądzi iż jesteś zazdrosny o nią. – House, który wznowił kręcenie podczas tej wypowiedzi przyjaciela ponownie się zatrzymał, tym razem plecami do niego.
- To już przerabialiśmy. Czuję się najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi, kiedy Cuddy nie odbiera mi miejsca parkingowego. – Powoli odwracał się do Wilsona. – Hej! Myślisz, że gdybym miał takie blond włoski jak Chase poleciałaby na mnie? – krzyknął triumfalnie House.
- Kto? Cameron? Oczywiście, że… - House uderzył otwartą dłonią w blat i pochylił się tak, że od twarzy Wilsona dzieliło go jakieś osiem centymetrów.
- Cuddy, kretynie! – James roześmiał się w odpowiedzi.
- Do tego nie trzeba blond włosków, ona już na ciebie leci.
- Tak sądzisz? – spytał Greg, pretensjonalnie przyglądając się swoim paznokciom i poprawiając włosy.
- House, co ty… - Wilson znów nie skończył zdania, bo House wstał z fotela i dosłownie wypadł z gabinetu.
- Sayonara przyjacielu!

BuTtErfly...?.!

ciekawe.. co będzie dalej..

motylek

niezła rozmowa House i Wilsona

ania

jak długo karzesz nam czekac w niepewności m90 ?

m90

Maltretowanie mam we krwi ;D.

Eithne

Końcówka bardzo mi się pdobała, choć muszę przyznać że trochę zwątpiłam w pierwszy akapit i słowo "atrybut". Dziwnie tam wygląda...
Ale bardzo dobrze wczuwasz się w houseowatość House'a i piszesz jego teksty

Oby tak dalej!

Wika

Czekamy na następną część.
Więc pisz, pisz, pisz...
Weny życzę

Jen

cudowne !
czyli ten ślub to fikcja ?
czekam na kolejną część

m90

Nie, nie żadna tam fikcja! ;p Realna sprawa ;D.

Jen

a ja myślałam, że to tylko przedstawienie dla umierającej kuzynki Chase'a ^^

Martuss

heh Jen pomarzyć zawsze można....

Chociaż przyznam że ja tez na to liczyłam