Wilson [1/?, NZ, roboczo +16]]

msnobody000

Nietypowy tytuł hamerona ale lepszego nie wymyśliłam

jak wpadniecie na lepszy dajcie znać...
Mój debiut, pochwalę się, że jeszcze żadnego fika nie napisałam..

jak się spodoba to już mam w głowie drugą część, znacznie dłuższą i ciekawszą

akcja historii rozgrywa się w ciężkich czasach, czyli około pięciu tygodni po odejściu Cam, w szóstym sezonie. Na razie nie ma za dużo hamerona, ale to tylko prolog.. przysięgam, że będzie

błagam o komentarze i bezlitośnie wytykanie błędów!
EDIT: z fabuły wykasowałam znienawidzone odcinki: halucynacje House'a i jego przemianę w Mayfield. Szczerze mówiąc mam nadzieję że to nie zdarzyło się naprawdę, cofną akcję i nakręcą poprawną wersję. Przepraszam jeśli komuś to przeszkadza.
ZACZYNAMY

WILSON
prolog

Usłyszałem kroki, przemieszane z cichymi stuknięciami, dobiegające zza drzwi. Najszybciej, jak potrafiłem, wrzuciłem polerkę do paznokci do szuflady biurka i zająłem się przeglądaniem leżących na szczycie stosu teczek akt, nie patrząc nawet, kto jest ich bohaterem.

House wszedł do mojego gabinetu tak, jak zawsze wchodził: bez pukania i szybkim krokiem. Rzucił na plik dokumentów, który rzekomo czytałem, swój własny, i rozsiadł się w fotelu.

- Nie przeszkadzam, Jimmy? - zapytał, obracając laskę w dłoniach.

- Nie, wcale nie przeszkadzasz, Greg - odparłem, przedrzeźniając House'a. - Planowałem tylko, jak zaciągnąć tą nową pielęgniarkę z onkologii do łóżka.

- Ciekawe... - House spojrzał w bardzo charakterystyczny sposób na jeden z wiszących na ścianie dyplomów i mógłbym przysiąc, że zaraz wstanie i bez słowa wyjdzie szybkim krokiem z pokoju. Czekałem cierpliwie dłuższą chwilę, ale on siedział na miejscu. W końcu szybkim ruchem otworzyłem dostarczone mi przez niego akta i zapytałem, niby od niechcenia:

- Co jest takie ciekawe?

- To, że jeszcze ci się nie udało...

Dopiero po kilku sekundach zorientowałem się, że chodziło mu o pielęgniarkę, i uśmiechnąłem się pod nosem. Dokładnie w tym samym momencie dotarłem do kluczowej informacji o pacjentce House'a.

- Ona ma zaawansowanego raka. Zdaje się, że nie potrzebujesz konsultacji - powiedziałem, unosząc wzrok na przyjaciela. Albo mi się zdawało, albo unikał mojego wzroku.

- Chciałem ci tylko przekazać pacjentkę - powiedział tonem pięciolatka, któremu ktoś zabrał ulubioną zabawke. - Mogę w każdej chwili wyjść, jeśli chcesz.

- Nie przyszedłbyś tutaj bez powodu - zauważyłem, zamykając teczkę pacjenta i dorzucając na szczyt stosu z brzegu biurka. - Co się dzieje, House?

Przez moment zdawało mi się, że zaraz poderwie się i z płaczem wybiegnie z pokoju, ale to wrażenie utrzymywało się w powietrzu co najwyżej okamgnienie.

- Vicodin mi się kończy - powiedział swoim normalnym, rzeczowym i nieco sarkastycznym tonem.

Bez słowa wyciągnąłem blok recept i wypisałem mu od razu kilka. Podszedł i chciał je zabrać, ale mu na to nie pozwoliłem.

- Coś się stało - to już nie było pytanie, tylko stwierdzenie faktu. - Ostatnio bardzo rzadko tu przychodzisz, w ogóle prawie się nie widujemy. Jesteś jakiś dziwny.

Przewrócił oczami.

- Mnie możesz wszystko powiedzieć - dodałem.

- Tak - odparł, przeciągając to słowo. Nie spodobało mi się to. - Absolutnie wszystko. Dlatego powiem ci, że nie mam nic do powiedzenia, a ty to zaakceptuj i daj mi recepty.

Popatrzyłem niepewnie w twarz House'a, który uparcie unikał mojego wzroku, i podałem mu trzymane w dłoni świstki papieru. Dosłownie wyszarpnął mi je z ręki i wyszedł bez słowa pożegnania.

Poczułem ukłucie smutku i złości, że najlepszy przyjaciel miał przede mną jakąś tajemnicę. I to nie byle jaką tajemnicę.

Coś było nie tak.

I Wilson musiał się dowiedzieć, co.

Dr Gregory House

Postaraj się pisać jako jedna osoba, a nie, jako Wilson + Narrator. Nie wygląda to fajnie. Przynajmniej ja tak to odbieram, może coś mylnie interpertuje. Poza chyba, jednym powtórzeniem, jest super. Czekam na więcej.

Twa wena.
G.

freestyle

rzuca mi się w oczy jedno. nie wiem czy uznać to za błąd czy to zamierzone, ale nie było nic o tym, że House wrócil do vicodinu, a w serialu jest na ibup

rofenie.

NiEtYkAlNa · Wysłany: Sob 2:06, 05 Mar 2011 Temat postu:

Ibuprofen czy nie

Poza tym napisała, że wyrzuciła Mayfield z pamięci i opowiadania

Ja też raz pisałam opko i zapomniałam zupełnie, że "się zmienił". Tytuł świetny, a jak na debiut to wspaniale! Świetny pomysł, że opowiada nam Wilson i że tak dobrze ujmujesz to, co on czuje i myśli. Czasami, jak ktoś się podejmuje narracji z punktu widzenia bohatera, to ma spory problem, żeby jednocześnie ukazać jego cechy charakteru, wrażliwość, ciekawość i jednocześnie pomysłowość Wilsona była tu dobrze pokazana. Na razie niewiele się wydarzyło, ale już pierwszą częścią mnie zaciekawiłaś. Wrócę tu

Jedna literówka. Poza tym nic nie widziałam, nic nie słyszałam. Piszesz w pierwszej osobie, brawa, ładnie ci to wychodzi, oby tak dalej. Nareszcie przeczytałam coś ciekawego i poprawnego, weny na kolejną świetną część

Pozdrawiam,
Nitka

msnobody000 · Wysłany: Pon 21:01, 07 Mar 2011 Temat postu:

nietykalna kocham cię

dzięki tobie nabrałam chęci do pisania

no i nareszcie ruszyłam z miejsca! Zainspirował mnie ten film... zaraz... a! ,,sala samobójców"

wcześniejszą koncepcję na ciąg dalszy porzuciłam dawno temu, nowa dopiero zaczyna się pojawiać

jednak już teraz mówię: bójcie się

NiEtYkAlNa · Wysłany: Wto 21:10, 08 Mar 2011 Temat postu:

Mnie się nie da lubić, a co mówić kochać

To ja wyczekuję już kolejnej części, mam nadzieję, że nowy pomysł uda ci się łatwo przelać na monitor *___* I że II część będzie równie udana, jak pierwsza, bo powtarzam, nawet nie wiesz, jak się ucieszyłam, że przeczytałam wreszcie jakieś ciekawe i logiczne opowiadanie ^.^

Pozdrawiam,
Nitka

Dr Gregory House · Wysłany: Czw 17:15, 10 Mar 2011 Temat postu: