Dla twojego dobra [M] [Z]

Kait

Kategoria: friendship

Zweryfikowane przez -Kait-

Hej wszystkim!

Jest to moje pierwsze opowiadanie, które publikuję i mam nadzieję, że wam się spodoba. Do jego napisania zainspirowała mnie <reklama> miniaturka Warstwa kurzu przetłumaczona przez Richie117, którą można znaleźć tu: http://www.housemd.fora.pl/hilson,22/the-darker-side-of-dr-james-wilson-drabble-1,2556.html <reklama>. Cóż, miało być smutno, ale jak to teraz czytam, to wydaje mi się, że nie do końca odniosłam zamierzony efekt. Dedykowane wszystkim, którzy zostawią komentarz. UWAGA OOC.
Miłego czytania!

House przerywa w pół słowa, zatacza się i pada na kolana. Jego twarz wykrzywia się z bólu, gdy próbuje przenieść ciężar ciała na lewą nogę. Na czole diagnosty pojawiają się kropelki potu, a jego zwykle roziskrzone, błękitne oczy są pełne łez. Prawą rękę zaciska na udzie. Przesuwa nią w górę i w dół, mając nadzieję, że intensywne pocieranie rozluźni mięsień. Drugą rękę wyciąga w stronę stolika do kawy, na którym leżą jego upragnione tabletki. Przechyla całe ciało, już może musnąć palcami pudełko, już prawie…
Nagle czyjaś dłoń chwyta pomarańczowy pojemnik i stawia go poza zasięgiem lekarza. House zwija się w kłębek na podłodze i całą swoją uwagę skupia na masowaniu uda. Słyszy kroki, zmierzające w jego stronę i mimowolnie kuli się jeszcze bardziej. Nienawidzi siebie za tę słabość, ale gdy w zasięgu jego wzorku pojawiają się czarne, skórzane buty, oddech diagnosty przyspiesza. Zaciska powieki, starając się powstrzymać jęk.
- Otwórz oczy Greg – mówi znajomy głos. House wie, że mimo łagodnego tonu, to jest rozkaz. Powoli podnosi powieki. Zdaje sobie sprawę, że niesubordynacja rozjuszy go jeszcze bardziej.
Mężczyzna kuca przed nim i teraz lekarz może zobaczyć jego rozchylone kolana w drogich spodniach od garnituru. Chwilę potem czuje lekkie ukłucie w ramię, prawie niezauważalne wobec symfonii pulsującego bólu. Ma ochotę płakać ze szczęścia, gdy ogarnia go przyjemne otępienie. To już koniec. Kiedy zapada w sen, z jego ust wydobywa się jęk ulgi.
<center>***</center>
Do jego uszu dobiegają przytłumione głosy, budzące go z cudownego odrętwienia. Czuje ból, ale jest on niczym wobec poprzedniej agonii.
- Znalazłem go na podłodze w moim gabinecie. Myślę, że coś sobie wstrzyknął. Znowu – mówi mężczyzna, wzdychając głośno. – Ostatnio go nie poznaję, nie wiem co się z nim dzieje. Może to przeze mnie? – zastanawia się, a w jego głosie słychać troskę i żal.
- Nie obwiniaj się James, to nie twoja wina. Dobrze, że go znalazłeś – odpowiada kobieta uspokajającym głosem.
- Nie wiem Liso… Może poświęcam mu zbyt mało czasu? – mówi Wilson, a jego głos się załamuje.
- Przestań natychmiast! – przerywa mu ostro Cuddy. – Dobry z ciebie przyjaciel – dodaje łagodniejszym tonem. – Zawsze byłeś przy nim, gdy czegoś potrzebował.
W tym momencie z ust diagnosty wydobywa się jęk frustracji. Drażni go ta rozmowa, chce znowu zapaść w błogi sen.
- House! – woła Cuddy i po chwili starszy mężczyzna czuje jej rękę na policzku. Mimowolnie przybliża twarz, wydając ciche westchnienie. Tak bardzo tęskni za delikatnym i czułym dotykiem. – Słyszysz mnie? – pyta, a wtedy diagnosta z wielkim wysiłkiem otwiera oczy. – Och. – Na twarzy Cuddy maluje się ulga. – Odpoczywaj. Pogadamy później – mówi, widząc że mężczyzna chce coś powiedzieć, po czym wstaje. Nie odchodź, chce zawołać lekarz. Proszę, nie zostawiaj mnie z nim, ale głos odmawia mu posłuszeństwa.
- Idź, ja zostanę – mówi Wilson, widząc wahanie w oczach administratorki szpitala. To ją uspokaja i wychodzi. Wtedy onkolog siada na brzegu łóżka, a z jego twarzy znika uprzejmy wyraz. – Nie waż się nigdy więcej ignorować moich próśb – mówi lodowatym głosem. – Zrozumiałeś?
Diagnosta przełyka głośno ślinę, po czym kiwa głową.
- To dobrze. Myślę jednak, że nie dostałeś jeszcze wystarczającej nauczki – stwierdza James, uśmiechając się okrutnie. House’a przeszywa dreszcz, gdy Wilson podchodzi do stojaka z kroplówką i zmniejsza dawkę morfiny o dwa stopnie. Dokładnie tyle aby ból był nie do zniesienia, lecz za mało by pozbawił go przytomności. – To dla twojego dobra – mówi, wychodząc. – Przecież jesteśmy przyjaciółmi.
Świat przed oczami diagnosty zamazuje się. Widzi jak onkolog, wychodząc, wywiesza na drzwiach tabliczkę z napisem "Nie przeszkadzać" i wie, że nikt mu nie pomoże przez najbliższe kilka godzin. Zaciska powieki i przygotowuje się na ponowne nadejście bólu.
KONIEC

House_World

Cóż mogę powiedzieć.? od kiedy Jimmi tak się zmienił.? Nie poznaje go... Mnie mam że tym gościem co podał House'owi morfine to był...? No właśnie kto.?
John, Foreman.? Nie mam pojęcia.
Weny.!

Richie117

o ja niedobra, nie zaglądałam trochę czasu do Hilsona, a tu debiucik fikowy czeka na skomentowanie... bad, bad me

To już się poprawiam i nadrabiam zaległości

No więc tak: bardzo udana miniaturka jak na pierwszy raz

Faktycznie, ficzek jest raczej angstowy niż smutny. Byłoby bardziej smutno, gdybyś dodała trochę wewnętrznych przeżyć House'a w stylu kicked!puppy (przynajmniej mnie taki House zawsze przygnębia

) I podoba mi się ten tajemniczy klimat z pierwszej części, aż żałuję, że to było takie krótkie *moja mroczna Hilsonka koffa mrocznego Wilsona*

Ogólnie rzecz biorąc, masz fajny styl pisania

Nie ukrywaj go przed światem i pisz, duuuużo pisz

Weny!

PS. omg, musiałam nieźle pogrzebać w pamięci, żeby sobie przypomnieć tego tłumaczonego drabbelka; starzeję się i skleroza mnie dopada

Kait

Richie117

Kait

Agusss

Yeah!
Mam internet w końcu, więc mogę komentować!!

Brawo, brawo za taki debiucik. Krótki, bo krótki, ale treściwy!
Chociaż za Richie mówię, że szkoda, iż takie krótkie!

Spodobał mi się ogólny pomysł, wykonanie również dobre. Podoba mi się! Chociaż można było rozwinąć! Naprawdę pole do popisu tutaj można było zrobić duże. Ale no ok rozumiem, że nie każdy umie pisać długo^^ *patrzy na siebie*

Czekam na więcej, więcej!
Hilsona nigdy za dużo!!

Kait

Richie117

wybacz, że nie odpisałam wcześniej; byłam zajęta umieraniem na przeziębienie

Agusss

Kait

Richie117

Kait

Richie117

Kait

Richie117

Kait

Richie117