Dom

Any

Kategoria: friendship

Zweryfikowane przez Richie117

Pisane pod wpływem piosenki "Cudownych rodziców mam" - nie pytajcie czemu ^^

Gregory House niejednokrotnie zmieniał miejsce zamieszkania. Kiedy wyjeżdżał na studia, kilka razy zmieniał pracę. Ale tak naprawdę bliskie były mu tylko dwa z nich.
Domu, w którym spędził dzieciństwo i wczesną młodość, szczerze nie znosił. Głównie ze względu na obecność ojca, który miał dar zatruwania otaczającej go atmosfery. Zanieczyszczał ją aromatem złowrogości, dumy, wiecznie nienasyconej ambicji. I nawet wcielenie dobra w postaci mamy Grega nie potrafiło powstrzymać syna przed wyborem uniwersytetu znajdującego się na drugim krańcu stanu.
Na studiach mieszkał w akademiku, co mu specjalnie nie przeszkadzało – z daleka od ojca czuł się nareszcie wolny, nikt nie patrzył mu na ręce, nie dawał tysięcy nakazów i zakazów. I chociaż współlokatorzy nierzadko go irytowali (zresztą z wzajemnością), nie narzekał. Mimo to nigdy nie nazwał pokoju w akademiku „domem”. Brakowało tu pewnej więzi, można powiedzieć - uczucia.
Kiedy po ukończeniu studiów szukał pracy, mieszkał w wynajmowanej kawalerce. Po kilku miesiącach wyprowadził się – tutejsze szpitale nie doceniały jego potencjału. Podobnie było przez parę następnych lat, często zmieniał mieszkania, w żadnym nie zagrzał miejsca, żadne nie spodobało mu się na tyle, by zdecydować się na zakup.
Dopóki nie przyjechał do Princeton, by podjąć tam pracę. Kiedy wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywał, iż zostanie tu na dłużej, postanowił rozejrzeć się za jakimś małym apartamentem. Po stosunkowo krótkich poszukiwaniach znalazł to, czego szukał – niewielkie dwupokojowe mieszkanie w dobrym punkcie. Na jego kupno zdecydował się w ciągu kwadransa. Od razu też zabrał się za urządzanie go w swoim stylu, nawiasem mówiąc, całkiem niezłym. Można było tam znaleźć same najpotrzebniejsze przedmioty; House nie lubił otaczać się zbędną tandetą. Pianino, klasyczna lampa, kanapa – wszystko było stonowane i spokojne, dokładnie takie, jak chciał.
Mieszkał tu od lat, z tym miejscem wiązał wszystkie swoje wspomnienia. Tutaj wypił z Wilsonem butelkę whisky kupioną za jego pierwszą pensję pochodzącą z PPTH. W jego salonie ich koleżeństwo powoli przekształcało się w silną przyjaźń; dzięki setkom nocy spędzonych na oglądaniu telewizji, rozmowach na wszelkie tematy lub też po prostu na milczeniu. To tu wprowadziła się Stacy – jedna kobieta, która do tej pory pokochał. Kiedy odeszła, przez kilka dni nie wychodził z domu, topił swoje smutki w alkoholu, z najlepszym przyjacielem u boku.
Tutaj żył do dziś i nie miał najmniejszego zamiaru zmieniać tego stanu rzeczy. Polubił to mieszkanie, przesiąkło ono do cna jego osobowością. Po długim, męczącym dniu spędzonym w szpitalu wracał do niego z ulgą. Czuł, że będzie tu mieszkał przez wiele lat, kto wie, czy nie do końca życia.
Ale gdyby ktoś spytał go o budynek, który nazwałby swoim prawdziwym domem, w odpowiedzi nie byłoby miejsca dla apartamentu w Princeton. W takim przypadku House bez wahania wskazałby zupełnie inne miejsce.
Wskazałby rodzinny dom Wilsona.
Odwiedzał go przynajmniej raz w miesiącu od czasu, gdy piętnaście lat temu pojechał tam z przyjacielem po raz pierwszy w Boże Narodzenie. Tym, co urzekło go, gdy tylko przekroczył próg tego niewielkiego domku była wszechobecna radość i spokój. Z zazdrością patrzył na Jamesa witanego pocałunkiem zarówno przez matkę jak i przez ojca. U niego takie zwyczaje nie były praktykowane.
Odtąd był już częstym gościem państwa Wilsonów. Mama przyjaciela traktowała go jak syna, z jej mężem także znalazł szybko wspólny język, gdy odkrył, że łączy ich miłość do motocykli i gry w szachy. Wielokrotnie Wilson był świadkiem zażartych bitew toczonych na szachownicy pomiędzy dwojgiem mężczyzn. Oboje wraz z mamą podśmiewali się z tego, ale często dawali się ponieść euforii kibicowania, a później dogryzania przegranemu.
Długie wieczory spędzone z przyjacielem i jego rodzicami House kwalifikował do najpiękniejszych w całym jego życiu. Tutaj znalazł rodzinę, której tak pragnął – rodzinę, która bezwarunkowo go akceptowała i którą (choć nigdy by się do tego nie przyznał) pokochał całym sercem.
Po pewnym czasie doszło do tego, że sam proponował Wilsonowi wypad w jego rodzinne strony. Onkolog nie mógł się temu nadziwić – nie przypuszczałby, że House może aż tak przywiązać się do jego rodziców. Sam bardzo ich kochał, lecz nie widział w nich niczego wyjątkowego, niczego, co mogłoby aż tak urzec jego przyjaciela. Dopiero gdy kiedyś usłyszał, że jest niesamowitym farciarzem z powodu posiadania za rodzicieli dwojga takich osób, zrozumiał. Domyślił się, że House do tej pory szukał kogoś, kogo mógłby uważać za swój autorytet. I chociaż rodzice Jamesa byli zwykłymi, prostymi ludźmi, to stali się jednocześnie wzorami dla tego, wydawałoby się tak niezależnego, mężczyzny.
Państwo Wilsonowie poczuli do Grega sympatię od kiedy tylko go poznali. Chociaż tak różnił się od ich dzieci, bez problemu nawiązali z nim kontakt, który z czasem przerodził się w prawdziwą więź. Poznali jego wszystkie zalety i wady i pokochali go tak, jak kocha się syna, który uwielbia broić, ale rodziców traktuje z należytym szacunkiem, respektem i miłością. Traktowali go na równi z Jamesem, kilkakrotnie nawet dając mu stanowczą reprymendę, kiedy wspominał np. o zbyt chamskim ich zdaniem potraktowaniu pacjentki. Nie były to jednak wymówki, a upomnienia, które jego duma mogła bez szwanku znieść, o których wiedzieli, że nie będzie miał ich im za złe.
Prawda była taka, że House po raz pierwszy od wielu lat czuł, że znalazł rodzinę. Kochającą, wesołą matkę, ojca, którego nigdy nie miał, z którym mógł pogadać o wszystkim, i najwspanialszego na świecie brata. Gdy przebywał w towarzystwie trojga tych ludzi, czuł się autentycznie szczęśliwy.
Jego jedynym prawdziwym domem był ich dom; dom, który kochał, do którego przyjeżdżał zawsze z ogromną radością, a wyjeżdżał z żalem, planując już następną wizytę. Dom, który miał dla niego zawsze otwarte drzwi.
Dom, którego na nic by nie zamienił.

Em.

Podoba mi się. Nawet bardzo. To nawet całkiem prawdopodobne, że tak właśnie było.

Mieszkanie House'a sporo mówi o nim samym. O tym, że nawet jeśli czasem lubi zaszaleć, puścić na muzykę na cały regulator, to nie potrzebuje skomplikowanych przedmiotów i krzykliwych kolorów w swoim najbliższym otoczeniu. Myślę, że potrzebuje trochę prywatności i wyciszenia po szaleństwach w szpitalu, wieczornego pobrzdąkania na pianinie.

Jeśli chodzi o jego drugi dom, bez trudu umiem to sobie wyobrazić. Dwójka zwykłych, prostych ludzi, których największą zaletą jest właśnie prostota. Żadnych nienormalnych wymagań i presji, zwykła akceptacja. Coś, czego tak naprawdę zwykle nie doceniamy, jeśli od początku to mieliśmy.

Każdy potrzebuje innych ludzi, House potrzebuje rodziny Wilsona, której tak naprawdę stał się częścią. Bo chciał się nią stać.

Zwykle nie przepadam za opowieściami wiążącymi się z ojcem House'a, ale tak naprawdę, przynajmniej w moim odczuciu, była to opowieść o rodzinie. Świetna.

marengo

Taka ładna, ciepła miniaturka. Podoba mi się.
House, Wilson i jego rodzice - to musi być sympatyczny obrazek. A House, mimo że nie jest szczególnie rodzinnym typem, potrafi się dobrze bawić w odpowiednim otoczeniu. I dobrze, że znalazł ludzi, wśród których czuje się swobodnie.

Po pewnym czasie doszło do tego, że sam proponował Wilsonowi wypad w jego rodzinne strony.
"Wilson, może wybierzemy się do twoich rodziców?" - świetne! xD

Oboje wraz z mamą podśmiewali się z tego, ale często dawali się ponieść euforii kibicowania
...przygotowywali transparenty i skandowali: Ho-use, Ho-use...

Tutaj znalazł rodzinę, której tak pragnął – rodzinę, która bezwarunkowo go akceptowała i którą (choć nigdy by się do tego nie przyznał) pokochał całym sercem.
Jakie to słodkie

madziax

bardzo ciekawa i realistyczna opowiastka. Tak za pare lat mogłoby się skończyć...

Pisane pod wpływem piosenki "Cudownych rodziców mam"
ekhm... a ja wole moją mameeeee! co ma włosy jak atraaament

motylek

ciekawie napisaŁAś aż samemu chce się taki dom

Any

nefrytowakotka

Ciepły i miły dom. Taki normalny. Za jakim się tęskni jeśli samemu miało się chłodnię domową... I przypuszczam, że House w tej atmosferze jest zupełnie inny niż normalnie

Bardzo mi się podobało.

Any

Na pewno jest inny. Nie zgrywa się, ma poczucie humoru (takie normalne), jest bardziej zrelaksowany.
Aż się marzy o takim domu...
Cieszę się, że się podobało

Poziomka

Ojeja, jak mi się miło zrobiło.

Jak zwykle wszystko dzięki Tobie moje Kochanie.

Any

ceone

ładne i ciepłe :>

Pattyczak

Bardzo realistyczne. Kolejny fik, który jak puzzel. pasuje do mojej własnej historii o Housie i Wilsonie. Będę się trzymać tej wersji

Any

ceone, po tych wszystkich zawirowaniach i w serialu i w innych fikac właśnie chciałam napisać coś takiego ciepłego, spokojnego... Na wyluzowanie.

Pattyczak, cieszę się, że się spodobało

I ja też się trzymam tej wersji ^^

Karola

Doskonale opisalas emocje Housea. Bardzo zyciowe opowiadanie.

Any

dzięki

Katty B.

Urocze. Słodkie. Takie... ciepłe. I w sumie takie house'owe, za swój dom uważać dom Wilsona. Idealnie pasuje do kreowanej ostanio browizji.

Ładne, anyś, srsly. Niesie ze sobą taką przyjemną atmosferę i - dobra, to głupie - zapach ciepłych bułeczek.

Any

Jejku, Katuś, dziękuję Ci

No mi się właśnie ze śniadaniem kojarzy, więc może nie takie całkiem głupie ^^

Katty B.

W sumie to nawet nie ze śniadaniem, po prostu pani Wilson widzi mi się jako taka stateczna matka-Żydówka, kochająca tarmosić swoje dzieciaki (tak, House'a też) i świetnie piecząca. (Takie przeciwieństwo pani Cuddy, która w moim małym światopoglądzie może i Zydówką jest, ale zdecydowanie bitchy. XD) Stąd te bułeczki, ciasteczka, muffinki, wiemy też jak to się stało, że Wilson tak świetnie gotuje.

Any

Tarmosić?

Ja ją sobie wyobrażam jako taką spokojną, ale wesołą, kochającą kobietę, która wychowała swoich synów (przynajmniej jednego) na świetnych ludzi.
Ona jest moim wyobrażeniem idealnej matki. Nie takie tkliwe, ciepłe kluchy, tulące co 5 sekund swoje dzieci, ale taka.. no taka ... normalna... potrafiąca dać reprymendę.
Która zamiast zadawać tysiące pytań po prostu w milczeniu weźmie dziecko za rękę... Żywy obraz wartości człowieka...
Nie wiem, jak to ująć... Ale właśnie mniej więćej tak sobie wyobrażam mamę Jimmy'ego.

marengo

Chciałabym zobaczyć kogokolwiek tarmoszącego House'a, serio serio.
I nie ciepłe kluchy, ale jednak ciepła i pogodna, która potrafi przytulić swoje dzieci, gdy tego potrzebują.
Nie wiem dlaczego, ale gdy myślę o matce Wilsona w tym opowiadaniu, przed oczami staje mi niska, siwa pani przy kości xD.

Any

A mi niska, szczupła blondynka

Z ciemnymi oczami

marengo

Już wiem, skąd mi się wzięła siwa i przy kości. Przez te bułeczki. Zapach bułeczek w domu -> pieczenie chleba w domu -> siwa babcia z włosami związanymi w kok piekąca chleb w domu xD.
Mój dziwny ciąg myślowy, który nie ma nic wspólnego z fikiem xD.
Ech, te bułeczki. Zakłóciły mi odbiór fika xD.

Any

Eh... Wy i Wasze ciągi myślowe

(Ale i tak Was kocham

)

marengo

Moje ciągi myślowe... jak widać, bywają taaakie nielogiczne

.
Też Cię kocham

Kat, Ciebie też kocham! xD

Katty B.

Ja też Was obie kocham. XD A ciepłe bułeczki wcale nie znaczą od razu starowinki. Ja panią Wilson widzę jako taką średniego wzrostu brunetkę z trzymającym się twarzy ciepłym uśmiechem, takim, jak Wilsona. XD

Ile fanów, tyle wizji. XD Przynajmniej bułeczki się zgadzają. XD