Free Hugs

Pino

Kategoria: love

Zweryfikowane przez Pino

To moje pierwsze opowiadanie dlatego przepraszam za wszelkie błędy ^^'
Będę wdzięczna za opinie

Po raz kolejny w tym tygodniu House postanowił wrócić do domu okrężną drogą. Jako punkty kontrolne obrał trzy bary.
W dwóch pierwszych nie potrafili porządnie przyrządzić żadnego drinka – wiedział o tym ponieważ osobiście przejrzał całe menu.
Z ostatniego go wyrzucili.
Kiedy dokuśtykał do mieszkania było już grubo po północy. Trochę czasu zajęło mu znalezienie kluczy, akurat tyle by zauważyć, że spod drzwi wydostaje się światło. Zbyt skołowany by dłużej to analizować, otworzył je.
Cóż. Gregory House miał dwie teorie tłumaczące czyjąś obecność w swoim mieszkaniu.
Pierwsza: Napadła go grupa włamywaczy, która zanim zabije właściciela, sprząta mu dom i gotuje kolacje.
Druga: Żona znowu wyrzuciła Wilsona z domu.
Rozważył obie, zdejmując buty i niedbale rzucając je w kąt. Ta druga potwierdziła się dość szybko, kiedy znalazł przyjaciela śpiącego na kanapie. W kuchni czekał już na niego obiad, jednak House, zbyt leniwy aby wygrzebywać coś z piekarnika usiadł po prostu przy stole i nalał sobie kubek zimnej kawy. W oczy zakłuła go kartka zabazgrana znajomym charakterem pisma.

‘Sara znowu mnie wyrzuciła. Nie chce mi się na Ciebie czekać. W piekarniku masz obiad. Rusz się i zjedz go. Dobranoc.’

Po pięciokrotnym przeczytaniu notatki, dziesięciu minutach i kubku mocnej kawy House wreszcie poczuł, że może wstać i ochrzanić Wilsona.
- Co on sobie myśli, do cholery... Najpierw ignoruje mnie przez tydzień, a potem jak gdyby nigdy nic, zwala się na głowę – sarkał pod nosem idąc w kierunku salonu.
Kierowany dziwną mieszanką złości oraz alkoholu, już po chwili stał nad Wilsonem i szturchał go laską w ramię.
Na j e g o kanapie, w j e g o mieszkaniu, w j e g o koszulce. A kiedy nachylił się i powąchał włosy James’a poczuł znajomy zapach szamponu.
‘Nie chcę wiedzieć czyjego ręcznika użył’ przeleciała mu przez głowę szalona myśl.
- Wilson... - zaczął w końcu głosem bardziej miękkim niż planował. – Żona znowu cię wyrzuciła z mieszkania? To żałosne. Chociaż raz to ty mógłbyś ją wyrzucić... - skończył siadając zrezygnowany pod kanapą.
- Hmm? - wymruczał Wilson wiercąc się pod j e g o kocem.
- Nic do cholery – warknął szturchając mężczyznę łokciem. - Zwalasz mi się na głowę bez zapowiedzi, robisz bałagan w kuchni, używasz tego przeklętego owocowego szamponu i nawet nie raczysz przeprosić. To kpina, a nie przyjaźń! – skończył krzycząc.
- House? – zaczął niepewnie James mrużąc oczy, wciąż na granicy snu. Pretensje mężczyzny docierały do niego jak przez mgłę – Wróciłeś już. Ja... – Nie dokończył widząc wyraz twarzy mężczyzny. Na raz otrzeźwiał. – Co się stało?
- Co się stało?! Gdybyś zamiast spać, słuchał mnie choć przez chwilę, już byś wiedział – odparł House kpiącym głosem, próbując podnieść się na nogi. Co nie było łatwe biorąc pod uwagę, że od kilku godzin nie brał Vicodinu, a prawda noga zdążyła ścierpnąć. Syknął z bólu i usiadł z powrotem na podłodze.
Wilson spojrzał na niego z niepokojem i szybko wyplątał się z koca.
- Zaraz ci pomogę. Nie wiem co...
House odtrącił jego rękę i znowu spróbował wstać. Bezskutecznie.
- Może jednak? – zasugerował ponownie James.
- Nie! – odparł sucho i zrezygnowany oparł się o kanapę. Zaczął nerwowo pocierać nogę. – Co cię do mnie sprowadza? Ta kartka na stole jakoś nie wyjaśnia zbyt wiele... - powiedział po chwili, już spokojniej, jednak wciąż z wyraźną nutą gniewu w głosie.
W oczach Wilsona pojawił się błysk zrozumienia.
- To problem? – zapytał cicho. – Nie wiedziałem. Jeśli tak, zaraz pójdę. Poszukam jakiegoś hotelu. Przepraszam – skończył wstając powoli. House chwycił go błyskawicznie za przegub ręki i usadził z powrotem.
- Najpierw wyjaśnij mi, dlaczego od paru dni mnie ignorujesz. Dlaczego przychodzisz do mnie tylko, kiedy nie masz innego wyjścia? Tak jak teraz – wyrzucił z siebie jednym tchem, tak jakby męczyło go to już od dłuższego czasu. Nie umknęło to uwadze Wilsona.
- Ignoruję? – zapytał kręcą głową. – To nie tak... Miałem ostatnio problemy – ciągnął wbijając wzrok w podłogę. - Widzisz, nie układało nam się z Sarą. Twierdziła, że poświęcam jej zbyt mało uwagi – Zanim ponownie otworzył usta, rzucił krótkie, niepewnie spojrzenie w stronę House’a. – Że więcej uwagi poświęcam tobie – zakończył niepewnie.
House zaśmiał się sucho, wciąż dziwnie skupiony na masowaniu nogi.
- Mnie? Ty to sobie Jimmy potrafisz wybrać żonę – powiedział nagle. – Jedna gorsza od drugiej. I nie myśl, że to wystarczy za usprawiedliwienie - zakończył dziwnie poważnie.
Wilson odetchnął z ulgą słysząc znajome ‘Jimmy’.
- Nie zaprzeczam – powiedział pojednawczo. - Hm... Wygląda na to, że to już koniec. Dzisiaj wyrzuciła mnie po raz ostatni. Będę musiał tylko jeszcze zabrać rzeczy...
House odwrócił się do niego i rzucił mu pytające spojrzenie.
- Jak to ‘koniec’? Mówisz o tym z takim spokojem…
- Nie żartuj – przerwał mu. - Obchodzi cię to nie bardziej niż mnie. – Dodał patrząc na niego krzywo.
House wzruszył tylko ramionami. Wilson widząc ten gest ledwo powstrzymał się od śmiechu.
Na chwilę zapanowała krępująca cisza.
- A więc zgoda? – zapytał Wilson niepewnie.
Mężczyzna pokiwał głową i zrezygnowany przymknął oczy. Choćby chciał, nie potrafił się na niego długo złościć.
Przyjaciel wstał szybko z kanapy i kucnął przy Housie.
Ten spojrzał na niego spod przymkniętych powiek i uśmiechnął się dziwnie. James... koszulka odrobinę za duża, wywrócona na drugą stronę... Jednak powiedzenie, że wygląda komicznie byłoby kłamstwem. No i włosy. House zawsze wolał, kiedy były potargane. Nie protestował, kiedy Wilson złapał go za ręce i pomógł mu wstać. Nie prostował też, kiedy usadził go na wciąż ciepłej kanapie.

Wilson poczuł, że mimo wszystko musi skończyć ten temat. Dziwił się, że House, od tak obrócił go w żart i zignorował.
- To co mówiła moja żona... - zaczął. - To znaczy chyba już była żona. Nieważne. – Pogubił się trochę. Jakoś ciężko mu był się skupić kiedy House patrzył na niego w taki sposób. – Chodzi o to, że... ona miała rację. Poświęcałem tobie więcej uwagi niż jej. Zawsze – zakończył szybko, owijając się szczelnie kocem.
Chyba spodziewał się jakieś wyraźnej reakcji. Zdziwienia, może wyrzutów. Na pewno nie tego:
- Chciałbym żeby miała racje – powiedział House po prostu.
- Chciałb... Co? – Zapytał wbijając w niego wzrok.
- Mam powiedzieć jaśniej?
Po raz kolejny tego wieczoru nagle zrobiło się dziwnie cicho.
- Czy my właśnie coś sobie wyznajemy? – wyjąkał po chwili, całkiem już zakłopotany Wilson.
- Na to wygląda – odparł spokojnie House. - W końcu przed chwilą powiedziałeś, że przeze mnie rozpadło się twoje małżeństwo – dodał ironicznie, unosząc w górę prawy kącik ust.
Wilson roześmiał się histerycznie.
– Ale z nas frajerzy – powiedział jakby do siebie.
- To prawda – stwierdził House, gasząc tym samym jego śmiech. W końcu spojrzał mu w oczy. – Chyba już pójdę. To znaczy... Ty możesz zostać na kanapie – zmierzył go wzrokiem. – I w mojej koszulce.
- Przepraszam, wziąłem ją ot tak. Nie pomyślałem... - wyrzucił z siebie szybko, opuszczając koc i próbując zdjąć ją przez głowę.
House wstrzymując oddech położył mu rękę na ramieniu.
- Jimmy, przestań.
Wilson opuścił koszulkę dziwnie powoli. Nagle niebezpiecznie zarumieniony, jakby zorientował się, że rozbieranie przy Gregu to w tym momencie dość drażliwa kwestia. Wciąż trzymał skraj koszulki na wysokości pępka, kiedy House przysunął się do niego. Nieznacznie, ale jednak.
- Zawsze wiedziałem, że nie jesteś heterykiem. Te... - spojrzał w sufit jakby liczył. – Cztery czy pięć żon.
- Cztery – przerwał mu Wilson oddychając niespodziewanie płytko.
- Tak... Krawaty i ukradkowe spojrzenia. I...
- Tak?
- I chyba czas z tym skończyć – powiedział nagle. - Może trochę wypiłem, może noga boli mnie jak diabli. Ale jeśli teraz cię nie pocałuję uciekniesz jutro rano i już nie wrócisz, prawda?
Wilson pokiwał głową bez udziału woli. Minęła chwila zanim dotarło do niego co właściwie zrobił.

- I co teraz. Pocałujesz mnie? – Zapytał uśmiechając się niepewnie, widząc nagły brak reakcji House’a.
Uśmiech z jego twarzy zniknął tak szybko jak się na niej pojawił. Błysk w oczach mężczyzny i to się za nim kryło wystarczyło za odpowiedź. Zdradliwy rumieniec jeszcze się nasilił.
- A żebyś wiedział Jimmy, a żebyś wiedział... - odparł House przysuwając się bliżej.
- Mam zamknąć oczy? – Wyszeptał Wilson próbując obrócić to w żart, póki jeszcze nie było za późno. Póki można było wstać, otrzepać ubranie i udawać, że nic się nie stało.
- Jeśli chcesz... - stwierdził House całkiem poważnie. Nagle tak niebezpiecznie blisko. – Wygląda na to, że już dawno sobie to zaplanowałeś, co Jimmy? – dodał uśmiechając się w bardzo sugestywny sposób. – Ja jednak wolę improwizować...
Wilson zadrżał na te słowa. Ale kiedy poczuł na swoich ustach jego wargi, nie protestował.

- Muszę wiedzieć jedno – stwierdził po chwili House, odrywając się od mężczyzny. Z ochrypniętym głosem, z dłońmi wciąż w jego włosach.
- Tak? – zapytał Wilson ponaglająco.
- Czy mówiłeś prawdę. Czy nie powiedziałeś tego wszystkiego tylko po to żeby podbudować moje ego i mieć gdzie zanocować?
- ...
House wyrzucił to z siebie jednym tchem i gdyby James nie znał go tyle czasu pomyślałby, że jego przyjaciel jest... zakłopotany. To sprawiło, że wstrzymał oddech. Ludzie bywają zakłopotani. Ba! On jest zakłopotany w tym momencie... ale House? Świat stanął na głowie.
Nie wiedział co posłużyło za jego odpowiedź. Święte oburzenie wypisane na twarzy, usta próbujące sformułować jakiś protest, czy może nadzieja i zniecierpliwienie w oczach.
Jedno jest pewne.
Uśmiech House’a w tym momencie można było określić jedynie jako diaboliczny.
- Tak. Teraz możesz zamknąć oczy...

THE END

EPILOG (mini)

- Wilson...
- Hmm?
- Ta koszulka. Wiesz która...
- Co z nią? Leży gdzieś obok kanapy. Daj mi spać.
- Założyłeś ją wczoraj odwrotnie. Wiesz, co było na niej napisane?
- Nie... Nie zdążyłem zobaczyć. Zdjąłeś ją ze mnie dość szybko...
- 'Free Hugs'. Wilson. 'Free Hugs'...

vicodin_addict

Czy ja dobrze widzę, że tu nie ma żadnych kometarzy? No heeey. Ale no dlaczego?

Powiem tak, parę błędów jest, ale ważne jest, że fikjest dobry. A ten mi się podobał. Naprawdę, bardzo lekko się czytało, dobrze napisany, naprawdę, cudowny! Początek i Wilson nocujący u House'a bez jego wiedzy i House wchodzący i odkrywający przyjaciela na swopjej kanapie. I zakończenie - ahh, cudowne. A epilog jest po prostu iLove!

Gratuluję, wena życzę.
Pozdrawaim

Este

Fajne opowiadanko. Zgadzam się z vic: zgrabne, lekkie i przyjemne

"Wyznanie" miłości - bombowe

Chyba tylko oni tak potrafią.
Napis na koszulce: "Free Hugs" - hmm... House jak zwykle wszystko musi nadinterpretować. Ale chyba Wilson nie miał mu tego za złe

Ogólnie bardzo mi się podobało. Mam nadzieję, ze napiszesz coś jeszcze. Jak zawsze - życzę wena.

Pozdrawiam

Este

Pino

Uff... xD

Dziękuję!

Este, Wilson na pewno nie ma tego za złe. Podejrzewam nawet, że zacznie teraz nadużywać nadinterpretacji House'a... xD

*Madziula*

śliczne

bardzo mi się podobało

Delirium

Pino

Delirium, dziękuję za radę i opinię!

Też mam nadzieję, że napiszę coś w najbliższym czasie xD
Mam kilka pomysłów ale zbliżająca się sesja skutecznie nie daje im dostać się na papier...

Delirium

Nie ma sprawy, ja zawsze bardzo chętnie pomogę ^^ Zwłaszcza, że naprawdę świetnie piszesz... I to nie jest moja grzeczność, tylko szczerość

Niestety przeżywam ten sam koszmar sesjowy. A jutro do tego wszystkiego (skoro już tak pesymistycznie rozmawiamy) idę do pracy, a wcale nie mam ochoty

A co jest śmieszniejsze - im więcej mam zajęć i do tego przyciska mnie nauka, tym bardziej chce mi się pisać. Funny, eh

?

Pino

Dokładnie! xD
Kiedy mam wolne znajduję sobie wiele dziwnych zajęć i po prostu nie chce mi się pisać. Ale kiedy trzeba się uczyć... Pomysł za pomysłem

A kto ma ochotę chodzić do pracy? Brr! Trzymam za Ciebie kciuki xD

fion

- Wilson...
- Hmm?
- Ta koszulka. Wiesz która...
- Co z nią? Leży gdzieś obok kanapy. Daj mi spać.
- Założyłeś ją wczoraj odwrotnie. Wiesz, co było na niej napisane?
- Nie... Nie zdążyłem zobaczyć. Zdjąłeś ją ze mnie dość szybko...
- 'Free Hugs'. Wilson. 'Free Hugs'...

Boskie.

czarna kawa.

dopiero w epilogu wychodzi na jak cała prawda o tej sytuacji

świetne!

Gora · Wysłany: Nie 22:02, 08 Mar 2009 Temat postu:

Słodziutkie

Pino · Wysłany: Pon 21:38, 09 Mar 2009 Temat postu:

motylek · Wysłany: Pią 22:55, 27 Mar 2009 Temat postu:

no takie lekkie opowiadanko, ładne i sympatyczne a zakończenie:

- 'Free Hugs'. Wilson. 'Free Hugs'...

Vincent

Opowiadanie bardzo przyjemne

Epilog po prostu świetny, więc ale już wracać mi do pisania

czekam na więcej ...

andzelika

świetna końcówka. Nareszcie obaj wyznali sobie co do siebie czują..Ciekawe tylko czy House zostanie 5 żoną Wilsona

HannahLove

Naprawdę śliczne opowiadanie. Tak lekko się je czyta. A epilog, po prostu nic dodać, nic ująć!

AishaPachia

Awww... Urocze, takie głębokie. Z jakiegoś powodu ta koszulka straszliwie gryzie mi się z House'm. Może on specjalnie kupił ją dla James'a? >D

Pino