I could get used to this.

vicodin_addict

Kategoria: love

Zweryfikowane przez vicodin_addict

Nie wiem, czy ten fik się kwalifikuje pod +13, ale tak na wszelki, zeby nie było

Kocham moje randomowe inspiracje, powstałe z przesiadywania na last.fm'ie.

Inpiration: The Veronicas - I could get used to this.

Jednoczęściowiec. Enjoy!

You make me breakfast in bed
When I'm mixed up in my head
You wake me with a kiss
I could get used to this

You think I look the best
When my hair is a mess
I can't believe you exist
I could get used to this

Nie chciał wstać. Znowu nie chciał. Budzik stojący na nocnym stoliku dzwonił uparcie, a on mimo wszystko nie chciał wstać.
Drzwi jego sypialni otworzyły się.
- Wstawaj, zaraz się spóźnisz – to James Wilson zbliżył się do łóżka, na którym postawił tackę ze śniadaniem.
- Nie spóźnię się, mam jeszcze dwie godziny … - Greg odpowiedział zaspanym głosem i próbował przykryć głowę poduszką.
- Obawiam się, że nie masz, przestawiłem, żebyś mógł się wyspać. Mam dla ciebie dużo lepszą pobudkę. – pocałował diagnostę w policzek.
House odrzucił poduszkę i niebieskimi oczami spojrzał na onkologa. Jak dobrze, że miał go tylko dla siebie. Nawet nie dlatego, że wreszcie jadł „normalne” posiłki, że jego dom wyglądał czysto. Po prostu dlatego, że miał kogoś, kto był tylko jego.
- Wiesz, wezmę dzisiaj dzień wolnego, chyba powinniśmy pobyć trochę razem.
- Daj spokój, ja mam dzisiaj wolne. Myślisz, że Cuddy się nie zorientuje?
- Nie obchodzi mnie Cuddy. Obchodzisz mnie ty. I z tobą chcę spędzić dzisiejszy dzień.
Obaj mężczyźni uśmiechnęli się do siebie. Wilson położył dłoń we włosach House’a. W tych wiecznie potarganych, nieznających grzebienia włosach.
- Takiego kocham cię najbardziej. – powiedział tylko.

'Cause you wrote my name across your hand
When I freak you understand
There is not a thing you miss
And I could get used to this

I'm feeling it comin' over me
With you it all comes naturally
Lost the reflex to resist
And I could get used to this

Siedzieli na stole kempingowym nad jeziorem. Jedli kanapki, które przygotował James. Odkąd byli razem, House nie przychodził do tego miejsca sam. Nie chciał być tu sam. Rozpoczął się nowy rozdział jego życia, samotność do niego nie należała. Teraz, kiedy poznał już smak życia z kimś, nie chciał tego, co było kiedyś.

- Pamiętasz spojrzenie Cameron, kiedy pierwszy raz weszliśmy do szpitala razem? - przerwał milczenie.
- Pamiętam – Wilson zaczął się śmiać. – Jej mina … chyba pierwszy raz widziała cię w pracy punktualnie.
- I to wszystko przez ciebie – House również się śmiał.
Nagle po prostu ujął twarz onkologa w swoje dłonie i pocałował. Wilson, początkowo zdziwiony, szybko jednak oddał pocałunek. Kiedy skończyli, House znów się uśmiechnął:
- Przepraszam, nie mogłem się powstrzymać. Uwielbiam, jak się śmiejesz.
Wilson spojrzał na niego z czułością. Odkąd się wprowadził, diagnosta częściej się uśmiechał, jego oczy błyszczały szczęściem. Kochał go takiego, tym bardziej, że nie wymagał od niego zmian. House sam zdecydował się na zmiany.

You love the songs I write
You like the movies I like
There must be some kind of twist
But I could get used to this

Because you listen to me when I'm depressed
It doesn't seem to make you like me less

Po dniu spędzonym nad jeziorem, oboje wrócili do domu.
Siedzieli na kanapie, oparci o siebie plecami. House jak zwykle grał na gitarze. Wilson słuchał z zamkniętymi oczami. Uwielbiał słuchać go grającego. Greg wkładał w to całe swoje serce, melodie wychodzące spod jego palców były idealne.
Kiedyś zapytał się, dlaczego gra, dlaczego zaczął się uczyć.
- Muzyka to coś, co pozwala mi się oderwać. – powiedział tylko. – Coś, co kocham.
Wtedy James uśmiechnął się tylko i słuchał. Teraz już wiedział, że muzyka była jego ucieczką. Pozwalała mu uciec od świata, w którym nie zawsze wszystko rozumiał, w którym coś zawsze raniło.
- Jimmy … - usłyszał onkolog.
- Graj dalej. Proszę.
- Za chwilę. - House odwrócił się. - Pamiętasz, jak kiedyś zapytałeś, czym jest dla mnie gra, czym jest muzyka?
- Pamiętam …
- Muzyka jest dla mnie ważna. Jest całym moim życiem. Jest tylko jedno ważniejsze od muzyki …
- Co?
- Nie „co”, Jimmy. Kto. Ty jesteś ważniejszy.
House znów się odwrócił. Znów zaczął grać.
A Jimmy wpatrywał się w przestrzeń salonu. Uśmiechał się.

Because I know you're too good to be true
I must have done something good to meet you

Kocham Cię, House, pomyslał, kocham Cię.

Kuki

Jezu! Cudowne! Tak lekkim językiem pisane, tak niesamowicie radosne... Boże, żeby tak w serialu było, ach. Piękne, pisz dalej!

vicodin_addict

Kuki

Pisz! Pisz! Hilson jest potrzebny temu serialowi! :3

vicodin_addict

Ooo tak, z tym, że jest potrzebny, to się zgadzam.
Mogliby go dopracować w serialu

Sukebe

Podobało mi się. Wręcz rzeknę, że BARDZO mi się podobało. Tyle w tym uczucia *^^*

Any

Ładne, bardzo ładne, takie inne, wesołe

Zwykle Hilsony są poważne, zakrawające pod smutne, a ten taki... szczęśliwy

I House inny niż zwykle...Szkoda, że w serialu takiego go nie oglądamy chociaż od czasu do czasu.

Katty B.

House refleksyjno-sentymentalny, aż dziwnie się czytało. Dziwnie, co nie znaczy źle.

Było kilka błędów, literówek głównie, można by to poprawić, a poza tym...Bardzobardzo ładne. Nastrojowe. Ostatnio mam ochotę na takie właśnie fiki.

Gratuluję, bo wyszło naprawdę zgrabnie.
Kat.

marengo

Miły, optymistyczny ficzek.

Nie myślałam, że kiedyś to napiszę, ale... on jest wręcz za słodki ;D. House do siebie jest tak niepodobny, ale cóż, tak w końcu działa miłość

. A miłość Wilsona i do Wilsona to już w ogóle

.

Podobało mi się.

vicodin_addict

Katty B.

House w lekkim, uroczym wydaniu jest cudowny. Może i niekanoniczny, ale nie można wiecznie trzymac się schematu. Twój House mi się strasznie podobał. Taki spokojny, wyciszony... szczęśliwy. A można by pomyślec, że te dwie rzeczy się wykluczają.

marengo

Katty B.

Biorę przykład z any. Skoro ona może, ja też! XD

marengo

A niedawno sama jej mówiłaś, żeby tego nie robiła!

To Ty powinnaś dawać przykład, a tu coś takiego ;D.

Katty B.

Już nie będę. Miast tego będę mdleć. XD Albo lepiej, będę wszystkim dziękować i grozić, że jeśli nie przestaną, to się zarumienię i dam zły przykład any. XD

marengo

No jeśli będziesz tak grozić, to ja, chcąc uchronić any przed Twoim zgubnym wpływem, już nigdy nie napiszę, że podobał mi się Twój fik !

(Chociaż może i napiszę... Toż to szczytny cel jest!

).

Katty B.

...

Cofam wszystko, co mówiłam. XD Nie chcę, by się konstruktywne uwielbienie skończyło. XDD Dżołk. XD

motylek

z tym co pisze teraz o Wilsonie i House skojarzyły mi się ciastka Wilson jest takim muffim miękki i słodki i szybko chce się zjeść a House jest napoleonka na zewnatrz twardy a w sirodku miękki

marengo

Czyje konstruktywne, to konstruktywne

. Zawsze pozostaje zresztą omdlewanie

.

Taaak, Wilson jest jak miękkie ciasteczko

.

Katty B.

Taki brązowy muffinem... Pełen czekolady... Słodki, pyszny i taki fluffowaty. ^^

marengo

Aż by się chciało schrup... ee, jak można schrupać miękkie ciasteczko? Jimmy, bądź wafelkiem! Proszę? Oblanym mnóstwem czekolady

.
Och. Co za wizja.

Katty B.

Czekolada rozmięka i robi się ciapa. Blee. Jimmy jest muffinkiem. Muffinków się nie chrupie, ale mari, muffinkami się delektujesz.

marengo

Ale czekolada rozmiękająca na Wilsonie, mniam

. Zresztą, grunt, żeby to był Jimmy, a w jakiej postaci, to już mniej ważne

.

Chociaż Jimmy - muffinek nie byłby zbyt... misiowaty? ;D

Richie117

a więc po pierwsze - ściągnęłam sobie piosenkę... muszę się z nią jak zawsze osłuchać, ale już po pierwszym razie mi się podoba :smt003

- Obawiam się, że nie masz, przestawiłem, żebyś mógł się wyspać. Mam dla ciebie dużo lepszą pobudkę. – pocałował diagnostę w policzek.
:smt007
nie wyobrażam sobie lepszej pobudki :smt007 no i ta troskliwość Jimmy'ego... ja sama muszę sobie przestawiać budzik... :smt016

Jak dobrze, że miał go tylko dla siebie. Nawet nie dlatego, że wreszcie jadł „normalne” posiłki, że jego dom wyglądał czysto. Po prostu dlatego, że miał kogoś, kto był tylko jego.
cute :smt007
właśnie dlatego uważam, że oni powinni być razem... żeby mieli siebie tylko dla siebie...

- Wiesz, wezmę dzisiaj dzień wolnego, chyba powinniśmy pobyć trochę razem.
*rozpływa się* a wczoraj czytałam fika o wspólnym wypadzie na wybrzeże... :smt007

Obaj mężczyźni uśmiechnęli się do siebie. Wilson położył dłoń we włosach House’a. W tych wiecznie potarganych, nieznających grzebienia włosach.
- Takiego kocham cię najbardziej. – powiedział tylko.
eh... zobaczyć to w serialu... *_*
(pewnie House też najbardziej kocha Wilsona w wersji z potarganymi włosami... :smt003 )

Nie chciał być tu sam. Rozpoczął się nowy rozdział jego życia, samotność do niego nie należała. Teraz, kiedy poznał już smak życia z kimś, nie chciał tego, co było kiedyś.
kto chciałby wracać do samotności?! ja byłam kiedyś samotna, a potem znalazłam to forum i nie wyobrażam sobie życia bez niego... a właściwie bez Was :smt058
byłoby pięknie, gdyby życia House'a zmianiło się dzięki Wilsonowi... :smt003

Nagle po prostu ujął twarz onkologa w swoje dłonie i pocałował. Wilson, początkowo zdziwiony, szybko jednak oddał pocałunek. Kiedy skończyli, House znów się uśmiechnął:
- Przepraszam, nie mogłem się powstrzymać. Uwielbiam, jak się śmiejesz.
czuły House... :smt007 love it :smt007
i kto by nie chciał pocałować śmiejącego się Wilsona?... :smt003

Odkąd się wprowadził, diagnosta częściej się uśmiechał, jego oczy błyszczały szczęściem. Kochał go takiego, tym bardziej, że nie wymagał od niego zmian. House sam zdecydował się na zmiany.
z niewiadomych przyczyn niektóre zmiany jakie zachodzą w fikowym House'ie mnie zasmucają... np rezygnacja z Vicodinu (wiem, to kompletnie nieracjonalne :smt009 ) Ale jeśli House zaczyna się uśmiechać, to ja uśmiecham się razem z nim... :smt003 Jimmy mógłby naprawdę tak wpłynąć na House'a - niech tylko scenarzyści dają mu szansę :smt016

House jak zwykle grał na gitarze. Wilson słuchał z zamkniętymi oczami. Uwielbiał słuchać go grającego.
tłumaczyłam kiedyś jakiegoś drabbelka, w którym Wilson zaczął ciszej zmywać naczynia, żeby lepiej słyszeć grającego House'a... a tutaj... no to musiał być uroczy widok :smt007

- Muzyka jest dla mnie ważna. Jest całym moim życiem. Jest tylko jedno ważniejsze od muzyki …
- Co?
- Nie „co”, Jimmy. Kto. Ty jesteś ważniejszy.
pięęękne ^_^ House'owe wyznania nie mają sobie równych ^_^

no i co? chyba zacytowałam całego fika... ale jak mogłam tego nie zrobić, kiedy każde zdanie to perełka? piękna, swobodna, oczywista dla Hilsonek perełka :smt007
bardzo mi się podoba pomysł fika przeplatanego słowami piosenki... i w ogóle zwykle lubię song-fiki :smt003
uff... dzięki Tobie i Twojemu fikowi udało mi się trochę otrząsnąć, po tej nerwówce związanej z nadchodzącym 5. sezonem... brrr... ja chcę, żeby było jak w Twoim fiku, a nie jak w tych wszystkich angstach (bez obrazy dla nikogo)...
po pół godzinie słuchania tej piosenki mogę powiedzieć tylko jedno: I could get used to this :smt007

**
PS. jak dla mnie, to można obniżyć tą klasyfikację wiekową... niech się dzieci uczą, jak wygląda piękna, romantyczna miłość :smt003

_________________________

vicodin_addict

To będzie ... długi koment. ;]
Ale dziękuję zbiorowo. cieszę się, że się podoba

__________________________