Krótko o Hilsonie :) 5 ficzków

Richie117 · Wysłany: Nie 14:37, 16 Mar 2008 Temat postu: Krótko o Hilsonie :) 5 ficzków

Kategoria: friendship

Zweryfikowane przez Richie117

Wszystko, czego mu potrzeba ([link widoczny dla zalogowanych])

Dłonie Jamesa Wilsona drżały, kiedy rzucił na biurko akta ostatniego w tym dniu przypadku i opadł na swój fotel. Nie tego potrzebował.

To, czego potrzebował, to powrót Julie i żeby House przestał zachowywać się jak palant, nawet jeśli miałoby to trwać tylko przez moment. Nie potrzebował kolejnej terminalnej diagnozy. Nie potrzebował umierającego jedenastolatka na końcu korytarza. Tym czego pragnął był uścisk. Nie ważne od kogo. To mógłby być żebrak, siedzący na rogu ulicy House'a, to bez znaczenia. Pragnął tylko ciepłego, empatycznego uścisku.

Wilson rzucił okiem na stojący na biurku zegar. 21:56. Czy House wciąż tu jest? - zastanawiał się, zbierając swoje rzeczy i przygotowując do wyjścia. Kiedy ubrał płaszcz, drzwi się otwarły i stanął w nich House. Wyglądał na zirytowanego. Jak zwykle.

- Czemu ciągle tu jesteś? - zapytał, choć tak właściwie wcale go to nie obchodziło. Po prostu potrzebował kogoś, kto na chwilę zostałby jego słownym workiem treningowym. Jego pacjent był w śpiączce, co normalnie nie obchodziłoby House'a, ale tym razem wszystkie prawdopodobne możliwości zostały wykluczone. Tak jak większość nieprawdopodobnych. Każdy z jego ostatnich pomysłów tego dnia był zły.

Wilson westchnął i spojrzał na House'a. Mógł po prostu poprosić Grega, żeby go objął. Może to by poskutkowało. Ale, gdy kolejny raz spojrzał na House'a, stwierdził, że on prędzej by go udusił, niż objął.

- Idziesz ze mną, czy nie? - burknął House, stukając niecierpliwie laską w podłogę.

- Prawie - Wilson złapał swoją torbę i odwrócił się do House'a. - Jestem gotowy.
House mruknął ponownie z niezadowoleniem, i jak co dzień ruszył na parking.

Jeszcze zanim samochód ruszył, House zaczął się czepiać.

- Naprawdę późno dziś skończyłeś. Zbyt wiele umierających dzieci w New Jersey. Powinieneś się wyprowadzić. Może do Kanady.
Wilson milczał, zaciskając wargi. To była kolejna rzecz, jakiej nie potrzebował tego dnia. Kiedy House zdał sobie sprawę, że jego worek treningowy nie został trafiony wystarczająco mocna, by się rozkołysać, ciągnął:

- Co u Julie? Ostatnio niewiele o niej słyszałem. Nie spodobało jej się granie drugich skrzypiec po twoich kumplach?
Nie - pomyślał Wilson. - nie spodobało jej się granie drugich skrzypiec po tobie. Oczywiście, Wilson nie odpowiedział. Jego najbardziej wartościowy związek, nie był tym, o co chciałby się sprzeczać, szczególnie kiedy House był wściekły z powodu pacjenta w śpiączce.

- Więc... wiesz z kim spotyka się Julie? Może z dentystą... ale, oczywiście, tylko oralnie.
Twarz Wilsona lekko poczerwieniała. Nie miał najmniejszej wskazówki z kim sypia Julie. Chciał po prostu to zakończyć.

- Hmmm... Może jesteś gejem. Wiesz... 3 żony... zawsze za mną łazisz...
Wilson przewrócił oczami. Rozumiał, że jego przyjaciel był rozkojarzony z powodu swojego przypadku, a w efekcie jego umiejętność znieważania wzrosła do tego stopnia. Wilson westchnął House prawdopodobnie roztrzaska samochód i zabije nas obu... nie, żebym się przejmował... słyszałem, że śmierć jest cicha.

Kiedy obaj mężczyźni dotarli do domu, Wilson poszedł do łazienki, żeby wziąć prysznic i przebrać się w piżamę, a House usiał na kanapie, oglądając powtórkę General Hospital i popijając piwo. Kiedy Wilson skończył i przyszedł, żeby usiąść obok House'a, mógł stwierdzić, że Greg nie był w nastroju do rozmowy. Wilson nie wściakał się w samochodzie, więc teraz House był znudzony. Jego ulubionej zabawce wyczerpały sie baterie. House spojrzał na Wilsona.
- To moja bluza - powiedział cicho.
Wilson skinął głową.

- Wiem... zmarzłem. A to są twoje skarpetki - Wilson podniósł nogi, tak że House mógł zobaczyć dwie zbyt duże skarpety, które założył Wilson. House przewrócił oczami.

- Mój boże, jesteś gejem. Nosisz moją bluzę i skarpetki... co dalej - przytulanie?

Wilson wzruszył ramionami i położył się na drugim końcu kanapy, czubki jego palców dotykały nogi House'a. House spojrzał na niego i odepchnął jego stopy.

- Żadnego dotykania! - warknął i pociągnął kolejny łyk piwa.

Wilson przygryzł wargę. Jakkolwiek żałośnie by to zabrzmiało, ten krótki dotyk był przyjemny. Jakikolwiek kontakt z innym człowiekiem właśnie teraz byłby przyjemny. Wilson przymknął oczy, próbując zmusić się do zaśnięcia - żeby nie musieć już dłużej znosić tej samotności.

Gdy nie udało mu się zasnąć, Wilson postanowił wreszcie coś zrobić. Wstał z kanapy i ruszył do drzwi. House spojrzał na niego przez ramię.

- Dokąd idziesz?
Wilson odwrócił się powoli, jego twarz stała się jasnoróżowa.

- Ja... ja... um... zamierzałam pójść... uściskać tego żebraka na rogu - Wilson mówił cicho i trudno było go zrozumieć, ale House poskładał to w całość.

- Czemu? - House gapił się na swojego przyjaciela, który po raz pierwszy tej nocy był ciekawszy niż jego przypadek.

- Ja... potrzebuję się przytulić.
House przewrócił oczami.
- To przywlecz tutaj swój tyłek.
Wilson spojrzał w dół, próbując ukryć niewielki uśmiech na swojej twarzy. Usiadł obok House'a, a on delikatnie otoczył go ramieniem i przytulił. Wilson poczuł ciepło, jakiego nie doświadczał od tygodni. Oparł się lekko na House'ie, czując bicie jego serca. Powieki Wilsona stały się ciężkie. To było dokładnie to, czego potrzebował.

Em. · Wysłany: Nie 15:13, 16 Mar 2008 Temat postu:

Jaaa cię.... To jest świetne

. Wzruszające, słodkie i takie miiiluuusie

. Nie, naprawdę mi się podoba. Ten fragment z za dużymi skarpetami mnie rozczulił - i to chyba pierwszy fik Hilsonowy [czy jakikolwiek] do którego nie mam żadnych zastrzeżeń. Świetny wybór i tłumaczenie, Richie117

.

Dwukwiat · Wysłany: Nie 15:18, 16 Mar 2008 Temat postu:

Popieram Em. w 100% ^^ Taki slodziutki Hilsonek

Em. · Wysłany: Nie 15:22, 16 Mar 2008 Temat postu:

Pewnie podoba mi sie, bo to nie jest typowy scenariusz, czyli : pożądanie, wspólna noc i jakieś dziwne sytuacje, ale po prostu coś, co można też odczytać jako prawdziwą przyjaźń

.

Dwukwiat · Wysłany: Nie 15:34, 16 Mar 2008 Temat postu:

Wlasnie sie zastanawialam czy to mozna odebrac jako taka prawdziwa przyjazn... W sumie to w obie strony mozna. Oby wiecej takich ^^

Lolok · Wysłany: Nie 15:48, 16 Mar 2008 Temat postu:

EXTRA mam nadzieję że to nie koniec ! .......

Richie117 · Wysłany: Nie 16:53, 16 Mar 2008 Temat postu:

Cieszę się, że się podoba

A mój nagły wybór padł na ten twór, bo sama często czuję to, co Wilson w tym fiku :? Świetnie go rozumiem i jeszcze bardziej zazdroszczę mu, że ma House'a koło siebie

Aku · Wysłany: Nie 16:55, 16 Mar 2008 Temat postu:

Lolok · Wysłany: Nie 17:07, 16 Mar 2008 Temat postu:

Richie117 · Wysłany: Nie 17:07, 16 Mar 2008 Temat postu:

Lolok · Wysłany: Nie 19:01, 16 Mar 2008 Temat postu:

Richie117 · Wysłany: Nie 19:29, 16 Mar 2008 Temat postu:

Richie117 · Wysłany: Nie 19:33, 16 Mar 2008 Temat postu:

Tak mi się dziś zebrało na tłumaczenie...
A to to jest takie słodkie, że łzy napływają mi do oczu...

Współczucie ([link widoczny dla zalogowanych])

Wilson nie wiedział, jak długo kołysał się powoli w tył i w przód, zaledwie o ułamek cala, uciskając coraz mocniej i mocniej swoje skronie, lewą ręką opierając się o biurko. Wełniana tkanina jego garnituru drapała i drażniła jego skórę, ale nacisk jego ręki na głowę pomagał mu otoczyć się murem, dzięki czemu ból ograniczał się do prawie znośnego obszaru. Mógłby zachować to, bezpiecznie, w swojej kolekcji, prawdopodobnie za jakąś godzinę. Jego lekarstwa powinny zacząć wkrótce działać. Lada chwila.

Boże, proszę, miej litość.

Miał tyle do zrobienia, tak cholernie dużo, ale dziś nie da już rady. Nie mógł pracować w takim stanie. Może z tego powodu wykazywał wyrozumiałość, niewielką, gdy House przychodził do niego po lekarstwa. Ciągle skarżył się na ból, a Wilson mu współczuł, to wszystko, co robił. Kiedyś myślał, że to właśnie jest wszystko, co kiedykolwiek potrzebował lub pragnął robić. Miał nadzieję, że to pomaga.

Być może powinien sprowadzić wszystkie te zakręcone, skomplikowane mechanizmy ich głupiej, pokręconej przyjaźni w jedną prostą transakcję. House cierpi, on cierpi, i pomagają sobie nawzajem.

Był już tym trochę zmęczony.

Ale była pewna różnica. To cierpienie było tylko jego, czy mogło być inaczej? Chwila wewnętrznego spokoju, zanim jego mózg eksploduje? Tak przegrywa się wojny. Atak z wewnątrz.

Drzwi jego gabinetu się otwarły, niespodziewany hałas i błysk światła wdarły się pod jego powieki, mimo że mocno je zacisnął i zakrył je ręką, spowodowały pulsowanie w jego głowie i poczuł mdłości - wystarczająco, by zmusić go opuszczenia jego prywatnego melodramatu.

- Doktorze Wilson?

Cuddy. Z trudem unosząc powieki, tylko odrobinę, podniósł głowę, dotychczas opartą na ramieniu, i spojrzał na szefową, przezwyciężając pulsowanie, które zmusiło go do skulenia się, od głowy, przez wnętrzności, aż do palców stóp, które skurczyły się wewnątrz jego błyszczących czarnych butów.

- Tak - odpowiedział niechętnie. Zirytowało go brzmienie jego głosu, ciche i słabe.

- Ja... mam specjalny przypadek dla ciebie - przerwała, jakby nie była pewna, czy powinna go prosić. - Wszystko w porządku?

- Tak, w porządku - odparł. Nie mógł już dłużej patrzeć na nią na tle światła z korytarza, oparł głowę na ręku, palcami uciskając skronie, żeby sobie ulżyć. - Jeśli to pilne, daj ją Rogerowi. Jeśli może poczekać do jutra - zostaw skierowanie.

- Okay - powiedziała Cuddy. Stukot jej szpilek, gdy podeszła do biurka, wwiercił się w jego czaszkę. - Zostawię to tutaj, kiedy będziesz gotów.
Zawahała się przez długą chwilę. Odejdź już.
- Ból głowy? - spytała.

- Mmm - przytaknął, zrezygnowany. - Migrena.

- Powinieneś iść do domu. I tak jest już w pół do piątej.

- Nie dam rady wyjść - powiedział, skinął słabo głową w kierunku korytarza zalanego fluorescencyjnym światłem i fal białego szumu napływających przez wciąż otawrte drzwi.
Boże, czuł się żałośnie. Deszcz będzie jeszcze gorszy. Nieprzerwanie. Nie był w stanie prowadzić w tym stanie. Lepiej zostać.

- Brałeś już coś?

- Taa. A teraz czekam. Będzie dobrze.

- Okay - powiedziała Cuddy. - Zdrowiej szybko.

Uścisnęła niezobowiązująco jego ramię. Spiął się instynktownie, czując kolejną falę migrenowych dolegliwości przetaczającą się przez jego ciało. Musiała to zauważyć, bo westchnęła ciężko. Stukanie jej obcasów zbliżyło się do wyjścia, i drzwi zamknęły się za nią, o wiele ciszej, niż się otwarły.

Wilson pozwolił swojej głowie z powrotem opaść i oparł ją wygodnie na ramieniu.

Po mniej niż kwadransie, przeklęte drzwi otwarły się ponownie, ale w żaden sposób nie delikatnie. Cholera, jak to bolało.

- Drzemka?

- Odejdź, House.

- Nie mogę. Mamusia kazała przekazać, że czas pozbierać zabawki i wracać do domu. Dalej. Odwiozę cię.

- Nie, dzięki.

Wilson mógł wyczuć wnikliwe spojrzenie House'a.
- Daj spokój. Na zewnątrz leje. Nie możesz pozwolić kalece jeździć na motocyklu w taki deszcz, prawda? Kiedy pada, noga boli mnie jeszcze bardziej. Nawet po vicodinie najwyżej dam radę wsiąść na ten cholerny motor, a potem na pewno się rozwalę. Chcesz mnie zabić, Wilson?

- Jeśli nie zniżysz głosu...

- Tak, tak, tak. Dalej. Rozkaz szefowej. Rusz tyłek.

Wilson westchnął. Czuł się jakby ktoś, może zawodowy bokser, walił go w bok głowy, za każdym razem, kiedy robił wdech. Naprawdę pragnął tylko znaleźć się w domu, zwinąć w kłębek i umrzeć.

- Dobra - powiedział tak głośno, jak był w stanie. Wstał ostrożnie, opierając się o biurko, kiedy jego głowa zaprotestowała, a ból pognał od czaszki w dół jego karku. Głęboki wdech. Teczka. Nie. Nie ważne. Nie zamierzał pracować tej nocy.

Wreszcie otworzył oczy, szukając swojej kurtki, i spojrzał podejrzliwie, gdy stwierdził, że House mu ją podsuwa.

House przewrócił oczami.
- Tylko się pośpiesz, mógłbyś?

Wolno szli przez budynek na parking. Wilson był pewien, że musi wyglądać dziwnie, ale nie zracał na to uwagi, prawie całą drogę pokonał z zamkniętymi oczami.

Usłyszał własny jęk, kiedy wsiadł do samochodu. Żałosne, naprawdę.

- Chcesz vicodin?

Boże, tak. Tak.
- Nie.

- Zostaniesz u mnie, żebym nie musiał rano po ciebie jechać.

- Mmm.

--------

Wilson wsunął głowę do biura Cuddy, kiedy przyjechał następnego dnia.
- Hej - odezwał się. - Chyba powinienem ci podziękować, że kazałaś House'owi zabrać mnie wczoraj do domu.

Cuddy spojrzała na niego zdziwiona.
- O czym ty... oh. Dlaczego? Ja nic nie mówiłam.

~~ THE END ~~

Lolok · Wysłany: Nie 19:34, 16 Mar 2008 Temat postu:

Richie117 a przejrzałas już te fiki house/chase ??? jak tak to co o nich myślisz??

[link widoczny dla zalogowanych]

Richie117 · Wysłany: Nie 19:38, 16 Mar 2008 Temat postu:

Lolok · Wysłany: Nie 19:45, 16 Mar 2008 Temat postu:

dzięki bo nie czuję sie najlepiej w roli tłumacza

Em. · Wysłany: Nie 21:27, 16 Mar 2008 Temat postu:

Riechie117, fajny ten fik

. House się troszczy o Wilsona, ale nie umie tego przyznać - słodkie

. Ten fragment z vicodinem mnie powalił

.

gosiaaa · Wysłany: Pon 17:08, 17 Mar 2008 Temat postu:

Ehh, mieć takiego przyjaciela, i z jednej i z drugiej strony, to skarb. O to chodzi w przyjaźni, dostajesz po dupie,ale podnosisz się, czasami tylko dla tej drugiej osoby. Piękne

Richie117 tłumaczenie jak zawsze na 6

Bruno · Wysłany: Pon 17:20, 17 Mar 2008 Temat postu:

Richie117 zacznę od tego. Już chyba wiesz, że Cię uwielbiam

teraz przejdę do fików

genialne

Holly · Wysłany: Pon 17:35, 17 Mar 2008 Temat postu:

Boskie opowiadania xD

Richie117 · Wysłany: Pon 19:21, 17 Mar 2008 Temat postu:

Thanks, everyone

Aż mi się coś robi, jak pomyślę, że zbliżają się święta... Chyba wezmę ślub ze słownikiem :wink:

Bruno · Wysłany: Wto 16:28, 18 Mar 2008 Temat postu:

Ty weź ślub ze słownikiem a ja się nad tą adopcją zastanowie

albo nie

jestem zbyt zła dla Ciebie

nie zniosłabyś takiego zła

evay · Wysłany: Wto 17:38, 18 Mar 2008 Temat postu:

mwahahhaah oba są REWELACYJNE ;D
słitaśne! *_*

będzie coś więcej? ;pp

Richie117 · Wysłany: Wto 20:11, 18 Mar 2008 Temat postu:

Bruno, nawet nie wiesz, ile zła jestem w stanie znieść... Szczególnie tak pozytywnie zakręconego zła

evay - z całą pewnością będzie

Mam już nawet kilka wytypowanych, tylko nie mam czasu (

) żeby się nimi zająć. Narazie...

No i ogłaszam, że nie roszczę sobie praw do tego tematu - WSZYSCY mogą tu wklejać krótkie Hilsonowe stories (i nie tylko tłumaczenia

) :!:

Richie117 · Wysłany: Czw 16:18, 20 Mar 2008 Temat postu: