One day.

Any

Kategoria: friendship

Fik z serii kompletnie nieprzemyślanych, nieplanowanych, pisanych nie wiadomo czemu.
Miłego czytania.

Chociaż kroki opuszczającego szpital onkologa już dawno umilkły, on wciąż stoi w tym samym miejscu, w które wbiły go te dwa straszne zdania.
Nie jesteśmy już przyjaciółmi, House. Nie wiem, czy kiedykolwiek nimi byliśmy.
A przecież byli tak bliscy pogodzenia się! Przecież go przeprosił. Starał się udowodnić, że ceni jego przyjaźń ponad wszystko. Gdy usłyszał, że Wilson nie wini go za śmierć Amber, przez pięć sekund czuł się wyjątkowo lekko. Ale po chwili całe życie wywróciło się do góry nogami.
Nie mam zamiaru dłużej cię ochraniać.

Czy on naprawdę właśnie tak widział tę przyjaźń? – myśli z niedowierzaniem. Wolnym krokiem idzie korytarzem ku wyjściu. Nie ma tu już nic do roboty.
Nie mieści mu się w głowie, że Wilson mógł tak po prostu odejść. Kilkoma zdaniami przekreślić wszystko, co ich łączyło, kilkanaście lat przyjaźni.
Czy gdy wracał do mnie po każdym kolejnym rozwodzie też uważał, że nie jesteśmy przyjaciółmi? – zastanawia się z goryczą, otwierając drzwi od mieszkania. Początkowo ma zamiar sięgnąć po butelkę whisky w celu zapomnienia, ale po chwili rezygnuje z tego pomysłu. To nie jest chwila, na którą najlepsze lekarstwo to upicie się. Trzeba na trzeźwo rozważyć sytuację i wymyślić plan ściągnięcia Wilsona z powrotem.
Nie próbuje nawet opędzić się od wspomnień.
O swoim dotychczasowym życiu może powiedzieć wszystko oprócz tego, że było nudne. Zmieniały się prace, pacjenci, spotykał się z przeróżnymi egzotycznymi chorobami. I tylko jedno było w tym życiu do niedawna pewne – Wilson. Wiedział, że w każdej chwili może do niego zadzwonić i w dziewięćdziesięciu procentach ten po kwadransie zamelduje się u House’a w mieszkaniu, ewentualnie w jakimś pubie. Ta przyjaźń była fundamentem jego życia. Teraz ten fundament został gwałtownie wyciągnięty i w każdej sekundzie cała budowla może runąć.
Rzadko kiedy okazywał Wilsonowi serce.
Śmieje się drwiąco na myśl, że gdy przez te wszystkie lata ani razu nie powiedział Jamesowi, ile ten dla niego znaczy, było między nimi dobrze, a teraz, gdy wyznał, że ceni jego przyjaźń ponad wszystko, ich relacje się rozpieprzyły.
Jeszcze nigdy nie czuł się tak bezradny. I tak … samotny. Choć osobie patrzącej na House’a z boku może się wydawać, że samotność jest częścią jego osobowości, to nie jest to prawda. Nigdy nie był tak naprawdę samotny. Aż do teraz.
Ale przecież, do diabła, pasowali do siebie! Przeciwieństwa się przyciągają, tak? Więc czemu w ich przypadku to się nie sprawdziło?!
On – uparty, cyniczny, podły.
Wilson – zawsze chętny do zrobienia czegoś dobrego, tak pozytywnie nastawiony do świata, że od czasu do czasu potrafił przemienić House’a w człowieka.
Czy on naprawdę nie pamięta tych wszystkich wieczorów? – diagnosta ma na myśli chwile spędzone na wspólnym oglądaniu durnych filmów, piciu piwa. Dla niego były to najpiękniejsze momenty w życiu. Kiedy miał przyjaciela tylko dla siebie, kiedy czuł, że są sobie wyjątkowo bliscy. A tera okazuje się, że Wilson tego nie dostrzegał. Że były to dla niego normalne, nudne wieczory, Nie czuł żadnej więzi.
- Cholera – mruczy. Nie miał zamiaru się roztkliwiać. Zawsze wyżej cenił czyny niż słowa. Trzeba wziąć się w garść.
Wyjmuje z kieszeni komórkę i wybiera numer Cuddy.
- House, na litość Boską – odzywa się zaspany głos. – Ty wiesz, która jest godzina?
- Któraś na pewno. Kiedy wyjeżdża Wilson? – pyta krótko.
- Samolot ma jutro wpół do dwunastej – brzmi odpowiedź. Cuddy przeczuwa, co musi dziać się w sercu House’a, dlatego nie robi mu więcej wymówek.
Diagnosta mruczy ciche „dzięki” i rozłącza się.
Zastanawia się nad argumentami, które mogłyby skłonić Wilsona do powrotu. Pacjenci? Nie tym razem. Odwoływanie się do zdrowego rozsądku? Nie ma szans. Kariera? Też nie.
Dzwoni telefon stacjonarny, House z nadzieją podnosi słuchawkę, jednak słyszy w niej tylko głos administratorki.
- Zastanów się jeszcze nad tym, co chcesz zrobić… Bo jeżeli naprawdę ci na nim zależy, to może powinieneś pozwolić mu wyjechać? Gdy jego ból minie, wróci…
- Jest taki ból, który nigdy nie mija. Trzeba go leczyć – przerywa House. – Coś o tym wiem.
Odkłada słuchawkę nie czekając na odpowiedź.
Już po pierwszej.
Wie, że nie ma mowy o spaniu.
Rozgląda się po mieszkaniu i widzi Wilsona. Dostrzega go w kolorze dywanu (założyli się o wynik meczu – z powodu przegranej diagnosta musiał pozwolić przyjacielowi na wybór odcienia), ustawieniu mebli (Wilson je przesuwał), stojącej w kącie lampie (prezent urodzinowy).
On jest częścią mojego życia. Uświadamia sobie, że bez Jamesa to życie jest niekompletne. A niekompletne znaczy do dupy.

***

Stoi tu już od godziny. Wilson widzi go przez okno i najchętniej nie wystawiałby z domu nosa. Nie chce kolejnej bezsensownej rozmowy, wszystko, co miał do powiedzenia już powiedział. Wie jednak, że w końcu musi wyjść, inaczej spóźni się na samolot.
Gdy House słyszy trzaśnięcie drzwiami, wstaje z betonowego słupka. Przez ułamek sekundy kontempluje twarz stojącego naprzeciwko mężczyzny, kiedyś tak przyjazną, teraz pełną nieskrywanej wrogości.
Potem mówi zdecydowanym tonem.
- Zostań. Wiem, że czujesz się paskudnie, ja też, To wszystko da się odszczekać. Nie musisz przepraszać. Byłeś wściekły, rozumiem. Jesteśmy kumplami. Nie wyjeżdżaj, nie chcesz tego.

Wilson patrzy na niego z niedowierzaniem. Potem wybucha.
- Nic nie rozumiesz. Naprawdę mam cię dość! Nie chcę dłużej żyć twoim życiem, być dla wszystkich tylko „przyjacielem House’a”. Znosiłem to wszystko, liczyłem, że się zmienisz. Ale to niemożliwe. Zawsze będziesz myślał tylko o sobie. Zawsze myślałeś. Kiedy podrabiałeś mój podpis na recepcie, kiedy wyżerałeś mi jedzenie. I nie odwołuj się do naszej przyjaźni, bo taka chyba nigdy nie istniała! W przyjaźni pragnie się dobra drugiej osoby. Tobie nie jest znane takie uczucie. Mam dość przedstawiania cię wszystkim w dobrym świetle, pokazywania całemu światu, że masz serce. Nie masz. Nie jesteś stworzony do życia z ludźmi, House – z tymi słowami wsiada do samochodu i odjeżdża.
Diagnosta przez chwilę nie rusza się z miejsca,
Co on do cholery gada?! Naprawdę tak uważa? Przecież to bzdury!
Musi mu wszystko wyjaśnić. Przecież Wilson to sens jego życia. Nie może pozwolić mu odejść.
Wsiada do auta, gwałtownie rusza z miejsca.

***

Na lotnisku jest kwadrans przed odprawą. Gorączkowo rozgląda się, szukając znajomej czupryny.
Nigdy by nie pomyślał, że Wilson może mieć o nim aż tak złe zdanie. Nie chce dopuścić do siebie myśli, że spieprzył. Przyjaźń, życie, wszystko. Zdaje sobie sprawę, iż to jego ostatnia szansa. Szykuje sobie długą przemowę. Jednak, gdy wpada wreszcie na przyjaciela, może tylko wyrzucić z siebie:
- Jimmy, błagam. Nie rób tego. Nie zostawiaj mnie – czuje, że zabrzmiało to strasznie głupio, jak prośba sześciolatka.
Na twarzy Wilsona przez moment widać zawahanie. Jednak po chwili przybiera ona na powrót wyraz wrogości.
- Naucz się wreszcie żyć bez protektora – rzuca i, odwracając się, dodaje jeszcze – cześć.
I House zostaje sam w tłumie obcych osób, zupełnie nieświadomych burzy szalejącej w jego sercu.

***

Stoi na tarasie widokowym. Obserwuje startujący samolot, unoszący w powietrze osobę, dzięki której żył. Patrzy, jak biały punkt na niebie maleje i w końcu znika.
- Jimmy… pewnego dnia zrozumiesz – szepcze ze wzrokiem utkwionym w chmurach. – Wtedy przyjedź… Zaczekam. A jeśli nie wrócisz… - milknie, zaciskając dłonie na balustradzie.

motylek

piękne,dużo uczucia nadałaś im podczas tych krótkich rozmów
Bo ja przez Ciebie nawet nie wiem jak żyć-
fragment piosenki którą słuchałam podczas czytania ona nadaje klimatu do ostatnich słow.

Any

motylku, a nie uważasz przypadkiem, że fragment : bo ja BEZ Ciebie nawet nie wiem, jak żyć pasowałby jeszcze bardziej..?
Ale masz rację, ta piosenka idealnie pasuje.
I jeszcze Stinga " If you love somebody let them free"
Dziękuję ;*

Katty B.

Jakie Kat, jakie Kat, ja się nawet jeszcze nie zdążyłam wypowiedzieć! XD

Ha. Taki lekki angścik. Post 5x01, dooobrze, trzeba podążać za kanonem (ju ken!).
*odchodzi czytać*

OK. Powiem tak: kilka mocnych, naprawdę ładnych zdań. Moje ulubione:

Any

Jejku,Kat , przepraszam *rumieni się*
Ja już tak mam, że wszędzie Ciebie widzę - vicodin addict też kiedyś pomyliłam z Tobą.

marengo

Ja nie chcę. Nie chcę Wilsona z twarzą "pełną nieskrywanej wrogości". Bo to nie jest mój Wilson

. Bo to nie jest Wilsonowate, bo Wilson może wybuchać, może się złościć - ale wrogość i nienawiść do House'a to jednak za dużo

.

Katty B.

Dominika040892

To jest... fantastyczne

Te uczucia aż czuć na odległośc ;P
I jeżeli to było nieplanowane... i pisane niewiadomo po co... to ty człowieku pisz, pisz i pisz

Bo tu już wszyscy czekają na coś następnego

A to... najlepsze...

yourico

snif... i tyle...

Any

Dominika040892

Any

marengo

Any

Poziomka

Wpadłam na chwilkę.

Przeczytałam i prawie się popłakałam. Taki wrogi Wilson to jak nie Wilson.
Mam wrażenie jakby nagle ktoś wyrwał dusze i serce Jimmy'ego z jego ciała i podmienił na kogoś innego. Straszne.

Any

Poziomka

Any

Poziomka

Any

Poziomka

Any

"Asshole MD'' - to przyciągnęłoby rzesze widzów ^^

vajoj

Kolejny fik w smutnym klimacie...

Any

o, vajoj, jak miło Cię tu widzieć

Kasinka

fajne fajne. W połowie ta nagła zmiana czasu narracji mnie zraziła, ale jak się przestawiłam, to nawet, nawet

Troszkę się smutno zrobiło, ale nie oznacza to że gorzej

Literówkę znalazłam, ale nie pokażę gdzie, sama poszukaj

No dobra... pokażę