Ostatnie tchnienie Wilsona

lennonka

Kategoria: love

Planuję napisać to opowiadanie w trzech częściach.
Zastanawiam się jeszcze nad zakończeniem i losem pana W.

Mam nadzieje,że mimo z lekka smutasowatej fabuły się Wam spodoba.
Miłego czytania Hilsonki!

_________

Byli tylko przyjaciółmi, lecz House czuł coś więcej.

Pustka.
Tylko krople wody uderzające gdzieś w oddali o dno starej umywalki. Smutek unosił się w powietrzu, widoczny w przytłumionych snopach lampy niczym wirujące pyłki kurzu. Tak namacalny.
I on. Skulona postać w rogu pokoju. Mężczyzna, który nie miał nic prócz kilku blaknących wspomnień w zakarmakach swej jaźni.

Nazwali by go hipokrytą... Ale czyż już tak nie mówią? Wyzwali od chorego umysłowo, skazanego na cztery ściany obite gąbką do kresu dni. Odebrali resztę radości tlącej się gdzieś w głębi, pod stertą bólu. Taka była cena miłości. Jedynej jakął przeżył. Jedynej sprawiającą, że śmiał się całym sobą. Sercem, duszą, ciałem. I jedyne co chciał zapamiętać to to, że kocha.
Dzięki niemu poczuł, doświadczył czegoś co jak myślał nigdy nie będzie mu dane. Czego brak odczłowieczyło go i zaciągnęło szponami w labirynt cierpienia, z którego, jak myślał nigdy się nie wydostanie. On był Ariadną, jego egzystęcja nicią, która nie pozwalała spaść House'owi w czeluści śmierci. Trzymał się jej kurczowo ze wszystkich swych sił jakie mu jeszcze pozostały. Nigdy by się do tego nie przyznał. Ale tak było. Żył dla niego. Żył nim. Jego uśmiech był mu powietrzem, łzy biczem.

"Kochał mnie całą duszą, a ja w zamian potrafiłem go tylko unieszczęśliwić"- szepnął w przestrzeń. Ochrypły głos odbił się głuchym echem od ścian mieszkania. Zamknął oczy, na jego twarzy pojawiła się maska bólu. Wydał z siebię cichy jęk, ujął głowę w ręce.
Zapomniał nawet jak się płcze.

Wilson umierał.
Choroba o której wiedział wszystko zżerała go od środka.

Od pół roku zachowywał się dziwnie. Znikał na całe dnie, szybko kończył rozmowy, gdy House pojawiał się w jego gabinecie. Gdy kiedyś w czasie lunchu zapytał o co chodzi, Wilson wbił wzrok w talerz, po czym napomknął coś o konsultacjach w sprawie trudnego przypadku. Wiedział, że kłamie. Nie miał najmniejszej wątpliwości. Tyle lat przyjaźni, obserwowania konkretnych zachowań sprawiło, że zawsze rozszywrowywał go bezbłędnie. Jeśli to kolejna kochanka, to już nie jego sprawa. Zdziwiło go tylko,że tak szybko zabliźniła się rana po stracie Dwulicowej Ździry. Podobno tak ją kochał. "Mów jej Amber!" zabrzmiało w głowie; przed oczyma pojawił się Wilson w fartuchu z rękąma opartymi na biodrach i wyrazem flustracji malującym się na jego idealnej, onkologicznej buźce. Po twarzy House'a po raz pierwszy od miesiąca przebiegł blady uśmiech.

Dokładnie dwa miesiące temu siedzieli na kanapie. Oglądali "Sokoła Maltańskiego". Gregory co chwilę komentował dziwne miny Bogarta, James popijał piwo. Gdy z ekranu zniknęła ostatnia scena powiedział jak gdyby nigdy nic:
- Mam gruczolakoraka nerki drugiego stopnia.
- Idioto! Czemu nic nie powiedziałeś? Chciałeś to tak ukrywać?
- House, uspokuj się; nie chciałem cię denerwować. Nic byś nie poradził.
- Taki troskliwy! Wieczny altruista, Jimmy Wilson. Chciałeś mnie powiadomić dopiero wtedy gdy zostanie z ciebie czterdziesto-kilogramowa kupa napromieniowanych rzygów?

Tak się dowiedział.
Miesiące, które upłynęły od tego wieczoru ciągnęły się niemiłosiernie. Dni pełne bólu, udawanego uśmiechu i powtarzania, że wszystko się ułoży. Przechodził radioterapię, tydzień temu wycięli mu lewą nerke. Wilson stał się bladym, obolałym wrakiem człowieka. Usłyszał,że będzie dobrze, że ryzyko nawrotu jest niewielkie. Zareagował powolnym mrugnięciem oczu, przekrwionych, czekoladowych oczu z których uciekła dawana radość. Odleciała jak stado motyli wraz z dniem, gdy przeczytał diagnozę.

Usłyszał dzwięk telefonu.
Jeden, drugi, trzeci.
House odwrócił się, ciągle otumaniony dotychczasowymi myślami. Wstał. Świdrujący ból przeszył jego udo. Zagryzł wargi, by nie jęknąć. Podniósł słuchawkę. Nic nie powiedział.
- House... - słychać było załamujący się głos Cuddy - on...on umiera. Nie wiem co się dzieje. Nastąpiła nagła zapaść. Prosił by ci powiedzieć,że chciałby cię zobaczyć. Powiedział... -wiedział, że płacze, jednocześnie starając się za wszelką cenę ukryć prze nim swój stan - powiedział, że chyba nie zdąży pożegnać się z tobą jutro... House?! Jesteś tam?

Nie było go, jeśli chcielibyście wiedzieć.
Złapał drżącą ręką kask, utykając wyszedł najszybciej jak umiał, ignorując ból przeszywający nie tyle jego nogę co serce.
Jechał motorem, po policzkach spłynęła łza. Nie pytaj, nie wiem czy płakał czy może to tylko wiatr, pod który pędził tego wieczoru tak jak przez całe życie, wiał w jego błękitne oczy pełne cierpienia.

HannahLove

Acid

Ładne. Trafiłaś w moje klimaty, uwielbiam angstowe ficki. Choć cała ta choroba Wilsona wychodzi jednak na nieprawdopodobną, ale cóż, to opowiadanie a nie serial. Ciekawa jestem, jak to rozegrasz.

I Wena życzę. :3

Kasiek

Agusss

Jej aż mi się łezka zakręciła... Wolę radosne ficki, ale takie także są piękne! Pisz dalej!!

Cudna :D

*skanduje* KOLEJNA CZĘŚĆ!!!
I błagam niech żaden nie umiera, dość już deathfików.

*ślicznie prosi*

zuzik007

O boże, piękne. Prawie się popłakałam

Kiedy kolejna część?

Sovereign. ;)

BUUU!! Ja nie chcę śmierci Wilsona!!

ja się chyba załamię.... miejmy chociaż nadzieję, że przed jego śmiercią House mu powie że go kocha, albo coś....
Czekam na kolejną część

lennonka

Revy Koto-san

Przy 'Umierał' się poryczałam, przyznaję bez bicia. Czekam na ciąg dalszy i płaczę w poduszkę

HannahLove

Pięknie! Gdzie są te chusteczki? :hlip: Ślicznie.

Cudna :D

Nie zabijaj Wilsona!

A obrazek Hałsa, który płacze mnie też doprowadza do płaczu. Jeszcze trochę i będę musiała wyruszyc na wyprawę w poszukiwanie chusteczek.

lennonka

Jeszcze raz wielkie dzięki za wszelkie pochwały.
Nie popadnijcie mi w depresje.

Narazie

Wilson żyje.

soft

jeżuu.. mam łzy w oczach i teraz to nie jest już efekt krojonej w kuchni cebuli.. takie to smutne.

oj, niech żyje i przeżyjee..

wena.

i_love_house

Poryczałam się (tak jak Koto) przy "umierał" ...

Dobrze napisane, Wena życzę.

lennonka

oliwka

Fajnie wszystko opisałaś. Ten opis ulicy, czułam się jak bym tam była.
Trochę smutne, ale pocieszające jest to, że chłopaki są razem

Pozdrawiam i życzę dużo weny.