Szybkie samochody i wolność [M]

Katty B.

Kategoria: love

Zweryfikowane przez Autorkę.

A/N
Zacznijmy od tego, że BARDZO proszę o ściągnięcie piosenki Rascal Flatts - Fast Cars and Freedom, która znajduje się [link widoczny dla zalogowanych] i zapuszczenie jej.

Prócz tego, dla zainteresowanych [link widoczny dla zalogowanych].

OSTRZEŻENIE: slash, MCD

Dla Richie, coby szybko nam wróciła do zdrowia.

Szybkie samochody i wolność

I see a dust trail following an old red Nova
Baby blue eyes, your head on my shoulder
Wait, baby don't move, right there it is
T-shirt hanging off a Dogwood Branch
That river was cold but we gave love a chance
Yeah, yeah for me
You don't look a day over fast cars and freedom
That sunset river bank first time feeling
(Rascal Flatts - Fast cars and freedom)

Wilson zawsze chciał zrobić coś spontanicznego. Jednym z jego dziecięcych marzeń było wynajęcie starego samochodu, zabranie ukochanej osoby i pojechanie na wycieczkę po bezkresnych pustkowiach Stanów. Niestety, żadna z jego żon nie wykazywała najmniejszego zainteresowania pragnieniami męża, Wilson pogodził się więc z myślą, że niektóre marzenia po prostu nigdy się nie spełnią. Co okazało się być wierutną bzdurą.

W sumie nie było pewne, od kogo wyszedł pomysł. Czy myśl tę zgrabnie podsunął mu Lucas, czy może była to kolejna manipulacja Cuddy? A może był to on sam? Teraz było to nieważne, teraz liczył się fakt, że administratorka dała im dwa tygodnie wolnego, że siedział za kierownicą czerwonej Novy w wersji kabrio i wiózł ich przed siebie, ku bliżej nieokreślonemu celowi, który znajdował się za horyzontem. Nigdy nie podejrzewał, że w wyprawie jego życia miejsce przewidziane dla żony zajmie House, ale życie potrafiło zaskakiwać. I nie raz się o tym przekonał.

Nie mieli planu wycieczki, szli na żywioł, a mimo wszystko była ona dość przewidywalna. Kolejne dni były takie same, jak poprzednie, powoli zlewały się w jedno. Cały dzień jazdy, może z kilkoma przerwami, obiad w jakimś przydrożnym motelu, wynajęcie małego pokoju, dziki seks przez całą noc, kilka godzin snu nad ranem, szybkie śniadanie i z powrotem w trasę. Wilson nie narzekał. Nie miał na co. Świetnie bawił się w towarzystwie House’a, cała wyprawa była spełnieniem jego najskrytszych marzeń. Stary samochód, droga, on i ukochana osoba przy boku. Monotonię jazdy przerywały okazjonalne postoje w jakichś ciekawych i polecanych przez przewodniki miejscach czy kłótnie kochanków. Czasami mijały ich jakieś wielkie ciężarówki, mknące swoją własną trasą do celu; oprócz tego potrafili przez całe dnie nie spotkać żywej duszy. Nie było to jednak złe – w końcu mieli siebie i to im w zupełności wystarczało.

- Wielki Kanion wieczorem jest podobno bardzo romantycznym widokiem – mówi Wilson, nie odrywając wzroku od drogi. Gdzieś przed nimi majaczy sylwetka potężnego tira, pierwszego samochodu, jaki napotkali tego dnia. House mruczy coś niezrozumiałego i zmienia pozycję. Jego głowa opada w bok i ląduje na ramieniu Wilsona. Onkolog spogląda na swojego chłopaka i się uśmiecha. House, po raz pierwszy od lat, jest zupełnie spokojny. Wilsonowi ktoś kiedyś powiedział, że na twarzy śpiącego odbija się jego życie. To House’a nie może być aktualnie takie złe, myśli onkolog, skoro uśmiecha się przez sen. Delikatnie, samymi kącikami ust. Jest to widok, który zapiera Wilsonowi dech w piersiach i mężczyzna łapie się na myśli, że nigdy już nie dopuści, by ten uśmiech zgasł.
- Kocham cię – szepce, przekrzywiając głowę i składając pocałunek na czole diagnosty. House mamrocze coś, co brzmi niezwykle podobnie do „ja ciebie też”. Wilson podnosi głowę i spogląda ponownie na drogę, tylko po to, by dostrzec błysk świateł w bliskiej odległości. Jadąca z naprzeciwka ciężarówka, pierwszy napotkany samochód tego dnia, skręca gwałtownie i wjeżdża na ich pas. Jest już za późno na hamowanie, na ostre zakręty. Wilson może już tylko liczyć, że to będzie szybkie. I że nie będzie bolało.

Ostatnim, co czuje, jest ogromna ulga na myśl, że House nigdy nie dowie się, co właściwie się stało i że ten uśmiech na zawsze z nim pozostanie.

Później jest tylko ciemność.

Ceną wolności jest śmierć.
(Malcom X)

KONIEC

nefrytowakotka

Katty, ja Cię uduszę. Mentalnie na odległość.
A teraz* beczy i chowa się pod biurko ze smutku*.

Any

Kat...
...

ewciaiwo

Kuki

...

To... To...

...to mnie poruszyło. Kat, załamałaś mnie. Ogólnie pięknie napisane, jak zwykle, i w ogóle, ale angssst to nie dla mnie... Ale powtarzam - naprawdę piękne, żeby nie było...

eletariel

:,( <beczy>
Smutne...ale jakie piękne.

Kallien

Piosenka mi nie pasi, nie jestem zbytnią fanką Rascali. I nie jest angstowa, choć tekst do fika idealnie podpasował.
Angssssst. Naprawdę świetne opowiadanie. Smutne, ale bardzobardzo udane. I ten cytat na końcu mnie powalił.
Brawo, Sis.

ceone

*tupie nóżką*
neeeeeee...eee

H@ns

Świetne, tylko smutne. Za to doskonale komponuje się z piosenką.

unblessed

No i z Kat wyszedł diabeł wcielony i samo zUooo, a tekst o spełnieniu marzeń dostał podwójnego wydźwięku: "Kat w końcu spełnia swoje najgłębsze pragnienia i znów zabija!" Ratuj się kto może, choć nikomu to nie pomoże, bo jak Kat w klawiaturę stuka na zawołanie zjawia się Kostucha.

Całe szczęście nie wzięłaś się za angst, bo mi reszta husteczek w opakowaniu została...

Fick jak zwykle świetny, zaskoczyłaś zakończeniem. Był klimacik, który budowałaś i wymalowałaś pięknie niczym wspaniały amerykański krajobraz, a koniec fabuły zaskoczył mnie tak bardzo, jak Wilsona ostre światła pędzącej ku zderzeniu ciężarówki. A najlepsze jest to, że końcowy cytat zawisa w powietrzu tak, jak przedśmiertna myśl Wilsona. Nie wiem, czy tylko ja mam takie wrażenie, czy rzeczywiście jesteś aż tak genialna, ale czuje każdą scenę i każdą zmianę klimatu fabuły. Moje emocje szły w parze z opisami - a piosenka w tym z pewnością pomaga.

Wierz mi, jeżeli napiszę, że stajesz się fanfickowym geniuszem, to nie przesadzę w wyrażaniu swojego zachwytu.

A tak a propos, bardzo podobają mi się wszystkie utwory, które podajesz przy ffach. Podrzucisz listę zespołów, których słuchasz?
u.

Kasinka

o ja pier****
Kat....
powalasz....

Super!

Katty B.

Dziękuję wszystkim za komentarze! Cieszę się, że Wam się podobało (hihi).

** Kal, piosenka właśnie angstowa nie miała być. Miała być żywa, przywodząca na myśl jazdę otwartym samochodem, wiatr we włosach, ogólną radość z takiego... poczucia wolności. A tekst to mnie do napisania fika zainspirował. ^^

***

u., dziękuję, ze to zauważyłaś. TO nie jest angst. To jest gen, najzwyklejszy gen, którego trudno nawet deathfikiem nazwać, bo nie napisałam, że ktoś umiera. (Fakt, że o tym pomyśleliście jest jednak bardzo intrygujący.)

Najwyraźniej osiągnełam swój cel i przekazałam emocje i nastrój słowami. *yay*

Jeszcze raz dziękuję za komentarze.

(Mogłabym tu wspomnieć, że zakończenie trochę otwarte - nie wiadomo, co naprawdę się stało - bo liczyłam, że ktoś pokusi się o kontunuację... Ale skoro nikt tego nie zaproponował, fik uważam za zamknięty. Do odwołania. XD)

unblessed

Katty B.

No wiesz, gdyby tu była Richie od razu by wymyśliła cudowne ocalenie, boską interwencję etc. XD I w sumie tamto zdanie kierowane do niej, bo ja fik widzę jako zakończony. Proszę spojrzeć, i tak sie rozwijam! Nie ma opisów rozpaczy i pogrzebu! Nie ma bezpośredniego angstu. Jest po prostu dwóch zakochanych facetów na wyprawie życia (dosłownie). I jest iście sapkowskie zakończenie: i umierali długo (no, tu krótko) i szczęśliwie. KONIEC. XD

(u., to stwierdzenie to była taka mała prowokacja, no. XD)

Sukebe

Po przeczytaniu tekstu wpatrywałam się w monitor przez ok. 3 minuty, łzy napływały mi do oczy i zaczynałam płakać. Aż tu nagle wpada do mnie matka i mówi: "Chodź, nasmarujesz mi plecy."
Tekst piękny, a piosenka pasuje. Faktycznie, podkład muzyczny dużo daje, czułam, że jestem tam z nimi.
Nie lubię smutnych zakończeń

yourico

*mruczy mrocznie* <b>Kaaaaaaat</b>... Masz oczywiście świadomość CO <b>Richie</b> Ci zrobi za to że dedykacja do tego... tego... ARGH! jest dla niej? Ty chcesz by wyszła z tego szpitala czy chcesz ją tam władować na stałe?

redorchid

Katty B.

you... Ja zawsze dedykuję Richie pisane przeze mnie slashe. Bo a) ja slashy nie umiem, b) to ona przeciągnęła mnie na Hilsonową Stronę Mocy.

I oczywiście, że chcę Richie z powrotem! *obmyśla coś wesołego*

marengo

Bardzo ładne opowiadanie, ale... oczywiście nie mogło się szczęśliwie skończyć, czyż nie? xD Byłoby za dużo szczęścia na raz, a co za dużo, to niezdrowo xD.

Skoro mieli zginąć, dobrze przynajmniej, że mogli spędzić trochę czasu razem, poza szpitalem, i świetnie się bawić. Dobrze, że Wilson wreszcie spełnił swoje marzenie.

Ale gdyby marzenia nie spełnił, obaj by żyli...

I szkoda mi Cuddy, dała im dwa tygodnie wolnego, żeby odpoczęli, pobyli ze sobą, zaszaleli, chciała, żeby wrócili szczęśliwi i radośni, a im udało się wpakować pod ciężarówkę. Grr...

Richie117

Katty, Nalan nie chce się przyznać, ale zmówiłyście się przeciwko mnie, prawda???
Bo gdyby ona nie przysłała mi tego do szpitala na maila, pewnie bym tego nie przeczytała... No bo jak po czymś takim:

rocket queen

Bardzo mi się podobało. Naprawdę!
Być może dlatego, że jestem dzisiaj w nastroju nieco bardziej depresyjny, niż zwykle. Być może dlatego, że mam już serdecznie dość wszędobylskiego cukru pudru. Być może dlatego, że mało kto ma takie oryginalne pomysły jak Ty i taką lekkość we władaniu piórem [czyt. klawiaturą

]

Wielu nowych pomysłów życzę!

Muniashek

No... Może nie płaczę, ale... Och, to jest straszne! Nie zabijaj... Bardzo mi się podoba twoja twórczość, czytałam wcześniej kilka Twoich opowiadań. Naprawdę piszesz świetnie:) A ten fik... Kurczę, to oni zginęli, czy nie? Chyba tak... Albo znaleźli się w szpitalu, leżą w jednej sali, na sąsiednich łózkach i w nocy słychać tam pewne jęki...

Pielęgniarki mówią, że tam straszy...
^^
Piękne to:)