Uczucie[M]

Agusss · Wysłany: Nie 18:09, 21 Mar 2010 Temat postu: Uczucie[M]

Kategoria: love

<i>Zweryfikowane przez Agusss</i>

Mój Wen chyba ma dni płodne

I dlatego właśnie powstał ten tekst. Nie jestem z niego zbytnio zadowolona, ale jeżeli już powstał... Pisane pod wpływem... wielu rzeczy np. tabletek przeciwbólowych, wściekłości i bólu.

Dedykacja jest dla wszystkich, którym zdarzą się chwile z Furią.

Enjoy!

Coś.
Coś się stało.
Coś się stało, co wytrąciło go z równowagi.
Nie potrafił powiedzieć co. Ale wiedział. Czuł to. Znowu to czuł. I nie potrafił tego zatrzymać. Wzbierała się w nim złość… wściekłość. Musiał coś ze sobą zrobić.

Wyszedł i kroczył przed siebie. Nieważne było gdzie, ważne że szedł.
Czuł… Znowu ją czuł.
Furia. Zaczęła go pochłaniać.
Furia. Nie potrafił się jej postawić.
Furia. Jego nowa - stała przyjaciółka.
Ale wiedział, że nic na to nie poradzi. Wiedział, że przejmie nad nim kontrolę. Wiedział, że nie będzie się stawiał. Nie tym razem.

Zaczęła wypełniać każdą komórkę jego ciała. Doskonale rozpoznawał to
uczucie. Wszystkie mięśnie, choćby najmniejsze, napięły się do granic możliwości. Tętno przyspieszyło, serce łomotało jak szalone, oddech stał się nierówny. Stał pośrodku polany obrośniętej krzakami.

I zobaczył to czego pragnęła Furia. Swoją ofiarę.Po środku rósł krzak. Niepozorny, ale jednak to jego pragnęła Furia.

Zrobił krok do przodu i usłyszał trzask. Spuścił wzrok na ziemię i ujrzał pod stopą sucha gałązkę, która pod naciskiem ciężaru złamała się. Ta mała "zbrodnia" dała siłę napędową Furii. Oderwał oczy od ziemi i
znów spojrzał na "ofiarę". Gałązka… Krzak… FURIA!

Już stał przy krzaku. Pierwszy cios. Trzask łamanej gałęzi. To za mało. Stanowczo za mało. Kolejny cios i kolejny i kolejny, kolejny, kolejny…
Nie liczył ich. Nie potrafiłby. Wiedział, że Furia potrzebuje "paliwa". Nie myślał trzeźwo. Jedyne co miało teraz znaczenie to kolejny cios. Łamał krzak, gałązka za gałązką. Gdy skończył czuł niedosyt. Raczej Furia go czuła. Zdawał sobie sprawę, ze go opętała, ale się jej
poddawał. Już nie myślał. Liczył się kolejny krzak, kolejny cios. Spadały jeden za drugim łamiąc kolejne gałązki. Czuł jak w nim rosła. Jaka była zadowolona.
Miał nadzieję, że odejdzie. Ale nie chciała. Pragnął już tego, co ona. Zniszczenia. Krzak! Idealna ofiara. Bezbronna. Uderzał i uderzał. Gałęzie spadały na ziemię, a jemu wydawał sie, że słyszy głos. Ale liczyły się tylko ciosy. Ręka do góry, trzask. I znów jakby jakiś głos
zza światów. Nie, to nie było naprawdę. Podniósł rękę do góry, szykując
się do ciosu i tym razem słyszy wyraźnie:

- Przestań. - Jedno słowo. Nie było stanowcze czy głośne. Czuł jak jego
mięśnie napinały się. Ale nie z tego samego powodu co niedawno. Furia
atakowała go. Z większą siła, ale on nie potrafił się ruszyć. Wciąż
brzmiało mu w uszach słowo "przestań. Odwrócił się.
Widział przed sobą mężczyznę. Wpatrywali się sobie w oczy.
- Czego chcesz? - rzucił oschle. Furia wciąż szalała w jego ciele.
- Żebyś przestał. - Do jego uszu doleciały ciepłe słowa.
- Co tu robisz?
- Szedłem za tobą.

Rzucił okiem na krzak. "Rozwal go" podpuszczała go Furia. Czuł, że traci
kontrolę. Jakąkolwiek kontrolę. I widział jak podchodzi do niego. Ten
Intruz podszedł do niego i objął go. A Furia… Furia z niewiadomych
powodów poddała się. Uznała, że nie wygra z tym człowiekiem. Więc oparł się czołem o Jego ramię. Czuł się skołowany. Zaczęło kręcić mu się w głowie, tętno przyspieszyło, serce szalało, oddech stał się szybki i nierówny, w głowie szumiało, oczy stały się wilgotne. A On przytulił go mocniej.

I poczuł momentalnie ulgę. Wszystko zaczęło wracać do normy. Poza jednym. Łzami, które płynęły mu po policzkach. Łzach bezradności. On nie płakał, on łkał.

To przez to uczucie. Nienawidził go. Bał się go. Wiedział, ze może być zraniony, że będzie bezradny jak ten krzew. To uczucie go przerażało.

Ale stał tak w Jego ramionach, łkając i czując Jego zapach, bicie serca. Drżenie jego własnego ciała powodowało drżenie ich obu.
Stał tak i łkał w ramię Mężczyzny, który szeptał mu do ucha: „Już dobrze. Dobrze. Już wszystko dobrze”. I wierzył Mu. I uwierzyłby Mu we wszystko.

To przez to uczucie. Było jak przekleństwo i błogosławieństwo w jednym. Przekleństwo – kumulowało w sobie wszystko czego się bał, błogosławieństwo – tego pragnął.

Stali tak i słuchali bić swoich serc. Nie potrzebne były słowa. Łkanie ustało. Jedynymi oznakami, że kiedykolwiek odbyło się były mokre ślady na jego policzkach oraz Jego koszuli.

W jego ramionach czuł się bezpiecznie, jak dziecko. Gdyby teraz go puścił na pewno by upadł. I już nigdy nie wstał. Nie chciał go puścić i nie zamierzał. Pragnął by stali tak wiecznie.
Nie liczyli upływu czasu. Mieli go mnóstwo. Stali tak i cieszyli się swoją obecnością. W końcu odsunął się lekko, ale nie za daleko by nie stracić kontaktu ich ciał. Chce czuć Jego dotyk, ciepło. Odnalazł Jego oczy. Były pełne szczęścia i radości.

- Dziękuję – szepnął, choć wiedział, że nie musiał.
- Też się cieszę – usłyszał w odpowiedzi. Patrzył i chłonął Jego ciepło. I chłonął Jego zapach. I chłonął Jego obecność. I chłonął to uczucie.
- Kocham cię, James – w końcu to powiedział. Ujawnił, że przyjął uczucie, którego się bała lecz którego pragnął. Wystarczyło mu patrzenie w Jego oczy, gdy to mówił lecz On musiał powiedzieć to na głos.
- Ja ciebie też.

OLA336 · Wysłany: Nie 18:15, 21 Mar 2010 Temat postu:

Ja nie wiem, dlaczego ty się czepiasz tej miniaturki

Jest zarąbista

Super mi się ją czytało

Wciągnęła mnie i mogłabym ją tak czytać i czytać… bez końca

Pięknie to przedstawiłaś

Cieszę się, że James znalazł się w odpowiednim miejscu i w odpowiednim czasie i go uratował, pomógł mu. Super!

Świetnie jest mieć takiego przyjaciela, kochanka

lisek · Wysłany: Nie 18:49, 21 Mar 2010 Temat postu:

Na jakie drogi Ty mnie sprowadzasz

Tak, jestem tu i czytam o Housie obejmującym Wilsona i wiesz, że to mi się podoba

oczywiście do momentu pewnego wyznania

Nie mogę wyjść z podziwu skąd Ty bierzesz te teksty. Takie poważne, trudne, głębokie, do analizy

Ja w życiu nie napisałam i pewnie nie napiszę niczego równie wzniosłego. Czytałam dwa razy

i powiem Ci, idę czytać trzeci

Może doszukuję się tu więcej niż chciałaś nam przekazać, ale znasz moje zdolności interpretacyjne

Widziałam ten ból House'a i pocieszające spojrzenie Wilsona. Hmm... dlaczego akurat krzak

a nie dajmy na to automat z kawą, samochód jakiegoś sponsora, czy co tam jeszcze

ładne opisy i dobrze oddane emocje

Kurcze, nie chciałabym Cię widzieć w takim stanie, w sensie wściekłej na tabletkach

Wen ma dni płodne

To płodź nam jak najwięcej póki są

Muniashek · Wysłany: Nie 19:37, 21 Mar 2010 Temat postu:

Dżi. Oł. Di.

O, przepraszam, to nie fonetycznie

G. O. D.

GOD. Godgodgod. Oh My God.

Nie wyobrażasz sobie, jak do mnie trafił ten tekst. Jest niesamowity.

Na sam początek powiem tylko, że ta końcówka z "Kocham cię"... No nie wiem, to jakoś do mnie nie przemawia, jakby delikatnie na siłę. W sumie od "Dziękuję" wydaje mi się na siłę, ale niech Ci będzie

No, a teraz koniec marudzenia, początek chwalenia

Izoch · Wysłany: Nie 19:47, 21 Mar 2010 Temat postu:

Dni płodne u Wenów są fajne ;D

Agusss · Wysłany: Pon 21:06, 22 Mar 2010 Temat postu:

To była moja mina po przeczytaniu Waszych komentarzy!

Nadal tak siedzę...

Oluś!

Ha! Kochanka! Powiedziałaś tooo?

No ja się będę jej czepiać owszem do końca... Ale zaraz dojdziemy dlaczego [patrz komentarz do komentarza Munia^^ ]

Lisuś!
Przepraszam... Jakie znowu drogi?

Bo wszystko co złe to Agusss, taa?

333bulletproof · Wysłany: Wto 20:08, 23 Mar 2010 Temat postu:

Od pierwszego fragmentu skojarzyło mi się to z Fight Clubem (który uwielbiam i który jest pięknym materiałem na cross'a

), a potem już tylko potęgowałaś ten klimat. I klimat jest tu najważniejszy, i jest w każdym zdaniu (które, jak już powiedziała M., pędzą na złamanie karku i to też jest odpowiednie) i cały ten tekst jest jak topienie się, przez kilkanaście sekund, topienie się w zwolnionym tempie, żeby potem wypłynąć i zaczerpnąć zachłannie powietrza w tym "dziękuję".
Me

it.
Żałuję tylko, że nie pokusiłaś się o jakieś prozaiczne wprowadzenie na początku, jakieś zawiązanie większej historii, z którą mój mózg mógłby się pobawić jeszcze długo po przeczytaniu tekstu

Weny weny