W mroku nocy [3/5]

advantage

Kategoria: love

Zweryfikowane przez advantage

Miałam przetłumaczyć ficzka, ale ostatnio mam masę nauki na głowie plus pisanie pracy, co oznacza, oczywiście, nadejście ogrooomnej i obezwładniającej weny! A o wynik jej odwiedzin

Czas akcji: AU, dawno, House jest początkującym lekarzem (nogi ma zdrowe i super sexy!) a Wilson dopiero zaczyna studiować. Nieoczekiwanie się spotykają...

I hope, że nie jest nudne i da się przez to przebrnąć, enjoy chociaż troszkę

<center> W mroku nocy. </center>
Rozdział 1.

Greg House rozejrzał się dookoła, uważnie lustrując otoczenie. Dochodziła północ, dookoła nie było żywej duszy. Martwej też nie, na ile był w stanie to stwierdzić. Przetarł twarz i włożył dłonie do kieszeni bluzy, wyraźnie czując ciążący tam metal. Osobiście uważał, że broń Magnum Desert Eagle była zbyt piękna, by nazywać ją kawałkiem metalu. Oparł się o fasadę budynku i wyjął pistolet. Był doskonały do celu, do którego Greg zamierzał go przeznaczyć. Handlarze bronią nie zadawali pytań, o ile tylko plik papierków z Benjaminem Franklinem lądował w ich rękach.

House odetchnął głęboko i schował broń z tyłu, wkładając za spodnie i szczelnie nakrył bluzą. Nie uszedł nawet paru metrów, gdy męski głos zawołał:
- Hej!

House zaklął i nie odwrócił się, a przyspieszył kroku. Głoś podążał za nim, wołając go, aż House, wkurzony, gwałtownie się odwrócił.

- Widziałem co chowasz – powiedział odważnie młody mężczyzna z brązową czupryną. Stał szeroko w ciemnych spodniach i jeansowej kurtce, z założonymi rękoma przyglądał się House’owi.
- Pilnuj swojego nosa, gogusiu.
- Zadzwonię na policję.
- Droga wolna.

House wzruszył ramionami i ruszył przed siebie, ignorując chłopaka.

- Nie wyglądasz na gangstera.
- A ty na Supermana.
- Może jestem Batmanem?
- Spadaj, Bruce.

House skręcił w wąską uliczkę między domami, a gdy usłyszał szelest żwiru za sobą, w złości przewrócił kubeł na śmieci.
- Odwal się, koleś. Szukasz kłopotów? – rzucił House, zbliżając się do niego. Gdy był już w jego intymnej strefie, zamachnął się ręką i specjalnie chybił. Nie chciał uderzyć mężczyzny, a jedynie przestraszyć, by zostawił go w spokoju.

Mężczyzna zrobił kilka kroków w tył, aż upadł na tyłek. House roześmiał się i odszedł, na odchodnym kopiąc go w łydkę.

James Wilson westchnął ciężko. Wstał, szybko poprawił kurtkę, otrzepał spodnie i ruszył w pogoń za przystojnym i zapewne bardzo niebezpiecznym nieznajomym. Wilson wybiegł z alejki i rozejrzał się. Mężczyzna musiał być szybki, ale Wilson miał dobry wzrok. Jak tylko dostrzegł wysoką postać w kapturze po drugiej stronie ulicy, puścił się biegiem.

House miał dość śledzącego go chłopaka. Gdyby był na jego miejscu, a ktoś starszy z bronią w ręku mu groził, rozsądnie uciekałby jak najdalej. Zatrzymał się, zerknął na zegarek i patrzył jak chłopak podbiega blisko niego, sapiąc z wysiłku.

- Całe życie trafiam na debili. Chcesz umrzeć?!
- Pomyślałem, że... – wysapał Wilson. – Masz broń, to może masz też trochę trawki? Zapłacę.
- Ja pierdolę, człowieku! – ryknął House, popychając go.

Wilson zachwiał się i resztkami sił złapał się ulicznej latarni, chroniąc się przed upadkiem. House odetchnął, próbując się uspokoić. Jego ważna do załatwienia sprawa musiała być załatwiona tej nocy, nie było mowy o odkładaniu wszystkiego na późniejszy niewiadomy termin.

- Jeszcze raz cię zobaczę, a pożałujesz.
- Może wam pomóc, chłopaki?

Młoda kobieta w czarnej mini i czarnych kabaretkach wyszła z zaułka. Jej nieumiejętnie powiększone piersi wyskakiwały z obcisłej różowej bluzki. House zerknął, ale szybko odwrócił wzrok. Poszperał po kieszeniach i wyjął kilka dolarów. Wręczył je dziwce i mruknął:
- Zaopiekuj się nim, potrzebuje tego.
- Ja nie... – wydukał Wilson.

Od niedługiego czasu zmagał się ze swoją seksualnością. Podobnie jak jego nowy znajomy, popatrzył kobiecie w dekolt, ale zaraz jego wzrok złapało krocze mężczyzny, o wiele bardziej podniecające, chociaż zakryte jeansami. To właśnie dlatego nie mógł odpuścić, choć logika podpowiadała mu, że powinien stąd spadać do ciepłego domu. Przystojny nieznajomy o przeszywających niebieskich oczach najpewniej skradł jego serce, a przynajmniej pragnienia penisa. James Wilson był beznadziejnym romantykiem, wierzył w miłość od pierwszego wejrzenia. Nie było już dla niego tajemnicą, że zawsze źle kierował swoje uczucia.

Dziwka podeszła do niego i objęła jego policzki, posyłając mu okropny uśmiech. Wilson myślał, że go pocałuje i na samą myśl poczuł mdłości... Zamiast pocałunku, dziwka padła przed nim na kolana i rozpięła mu rozporek, z wprawą masując go przez bokserki. Wbrew wszystkiemu co czuło jego ciało, jej dotyk nie był przyjemny. Odsunął na bok swojego wewnętrznego dżentelmena i odepchnął kobietę.

- Za trzy dychy nie robię tego ostro.
- Jestem... gejem – wymamrotał ledwie słyszalnie. – Przepraszam.

Poprawił sobie spodnie i ruszył szybkim krokiem przed siebie, rozglądając się za nieznajomym.

Już zrezygnowany, uznał, że znowu go zgubił, gdy usłyszał trzask zamykanych drzwi samochodu. Na ulicy stał tylko jeden samochód, granatowy Dodge Dynasty.

Wilson zaryzykował i zaczął biec w kierunku pojazdu, ale nie zdążył nawet znacznie się zbliżyć, gdy drzwi otworzyły się i nieznajomy stanął na ulicy. Wszystko działo się bardzo szybko, Wilson nie zdążył też zatrzymać swojego szaleńczego biegu i wpadł prosto w ramiona mężczyzny.

House złapał go mocno za barki i z całych sił zacisnął palce.

- Trzy opcje, kretynie. Masz myśli samobójcze, ale boisz się posunąć o krok dalej, jesteś psycholem, albo... zżera cię pożądanie i dawno nikt cię nie bzykał.

Wilson wyrwał się House’owi tylko po to, by zbliżyć się do niego na swoich warunkach. Przylgnął do mężczyzny i złączył ich usta, wpychając język między jego wargi. Wrzasnął, gdy House go ugryzł i złapał się za twarz, ale na szczęście nie krwawił.

- Gratuluję gustu, kochasiu. Wsiadaj – rozkazał House.

Niewiele myśląc, Wilson wsiadł do samochodu. W środku był bałagan, wszędzie walały się papierki po jedzeniu na wynos i puste butelki po coli, w dodatku śmierdziało papierosami i czymś słodkawym.

House usiadł obok niego na tylnym siedzeniu i odpalił skręta. Mocno się zaciągnął i podał młodszemu mężczyźnie. Wilson zawahał się, ale nie odmówił. Zaciągnął się i zakrztusił, plując sobie na spodnie.
- Dawaj to, idioto. Dalej chcesz trochę kupić?

House kilkoma machami dokończył skręta i westchnął z przyjemności, opierając głowę o zagłówek.
- Jestem James.
- Jeremy – mruknął House.

Jęknął i sięgnął do swojego paska, wprawnie go rozpiął i zsunął sobie spodnie. Wilson patrzył jak zaklęty na jego twardniejącego, pięknego różowego członka. House rzucił mu długie spojrzenie i złapał go za kark, przyciągając w stronę swojego skarbu. Wilson nie oponował.

Uścisk dłoni na jego karku zelżał, a chwilę potem długie palce przeczesywały mu delikatnie włosy. Jego usta bez trudu znalazły drogę do męskości Jeremy'ego. Wilson rozszerzył mu nogi i powoli liżąc, pochłonął go całego, po chwili wysuwając z głośnym dźwiękiem.
- Och, ty...
Złapał jego penisa i przesunął językiem od jąder po czubek, znów go pochłaniając, aż dotknął ustami ciała Jeremy'ego. Mruczał seksownie ssąc go zawzięcie, pieścił go ustami, a palcami powoli masował jądra. Jeremy wypchnął biodra w górę i zacisnął palce na jego włosach. Zabolało, ale Wilson uśmiechnął się: uścisk znaczył, że mu się podobało.

Jeremy złapał głośno powietrze i wypchnął biodra w górę, klnąc pod nosem.
- Przestań...!
Wilson wysunął penisa z ust i oblizał wargi, popatrzył z dołu na drugiego mężczyznę zaskoczonym wzrokiem.
- Odwróć się i ściągaj spodnie.
Wilson wytrzeszczył oczy i usiadł prosto.
- Ale... masz...?
Widząc jak Jeremy rozrywa zębami opakowanie prezerwatywy, przestał myśleć. Jego własna przeciekająca erekcja błagała o uwagę.
- Robiłeś to już kiedyś?

Wilson przytaknął, ściągając spodnie. Jeremy dotknął lekko jego erekcji i poruszył kilka razy dłonią, Wilson mechanicznie nachylił się i pocałował go. Pocałunek był krótki i mocny, choć Wilson pragnął czegoś namiętnego i czułego. Pragnął romantyzmu, ale wiedział, że dzisiaj tego nie dostanie. Przyklęknął i skulił się w rogu, opierając łokcie na półce bagażnika. Jeremy wszedł w niego powoli, seksownie jęcząc. Wilson zacisnął zęby, ale po paru chwilach ból zniknął, by w jego miejsce mogła pojawić się przyjemność. Jeremy wiedział co robił, poruszał się w idealnym tempie i chociaż byli dopiero w połowie drogi, Wilson wiedział już, że Jeremy to jego najlepszy kochanek.

Jeremy skończył pierwszy, mocno zaciskając dłonie na biodrach swojego młodszego kochanka. Na krótką chwilę oparł podróbek na jego ramieniu, całując lekko i głośno łapiąc powietrze. Szybko się jednak opamiętał i wyzbył się jakiegokolwiek czułego fizycznego kontaktu. Wysunął się z niego, pozbył prezerwatywy i usiadł na siedzeniu obok.

Wilson skończył sekundy po nim, nie dbając o to gdzie kończył, dopóki mężczyzna nie rzucił mu wrogiego spojrzenia. Wilson przełknął głośno ślinę i wymruczał ciche przeprosiny, przecierając samochodowy fotel własną koszulką.

- Zostanie ślad, idioto!
- Więc będziesz o mnie pamiętał – odparł Wilson z uśmiechem.

Richie117

damn, na fora.pl powinna być opcja powiadomień o nowych tematach

nie zaglądałam kilka dni na horum, bo trafiło mi się nowe zlecenie za forsę i pożera mi mój cały wolny czas, a tu taka niespodzianka leży nieskomentowana... Gdyby nie zwabiło mnie tu Twoje pw, to dalej bym o niczym nie wiedziała

Soooorki!

Ale, przechodząc do fika - cóż za uroczy sposób na uczczenie Światowego Dnia Walki z Homofobią!

Martwej też nie, na ile był w stanie to stwierdzić.
czyżby oglądał SPN, że zna się na tych sprawach?

wyjął pistolet. Był doskonały do celu, do którego Greg zamierzał go przeznaczyć.
me knows! chciał napaść z bronią w ręku na męski akademik

(a tymczasem najlepsze ciacho samo do niego przyszło

)

schował broń z tyłu, wkładając za spodnie i szczelnie nakrył bluzą.
poor spodnie - jak one pomieściły w sobie tyle piękna?

- Nie wyglądasz na gangstera.
- A ty na Supermana.
House by tak nie powiedział, gdyby tylko Wilson oparł ręce na biodrach

- Może jestem Batmanem?
- Spadaj, Bruce.
nieeee, Wilson jest Iron Manem! if U know, what I mean

House roześmiał się i odszedł, na odchodnym kopiąc go w łydkę.
oto dlaczego później House bił Wilsona laską po nogach

ruszył w pogoń za przystojnym i zapewne bardzo niebezpiecznym nieznajomym.
nie takim znowu niebezpiecznym, skoro miał przy sobie gumki

Gdyby był na jego miejscu, a ktoś starszy z bronią w ręku mu groził, rozsądnie uciekałby jak najdalej.
jaka szkoda, że ten rozsądek przeszedł House'owi z biegiem lat

Młoda kobieta w czarnej mini i czarnych kabaretkach wyszła z zaułka. Jej nieumiejętnie powiększone piersi wyskakiwały z obcisłej różowej bluzki.
i tak skrzyżowały się drogi chłopaków i Cuddy

jego wzrok złapało krocze mężczyzny, o wiele bardziej podniecające, chociaż zakryte jeansami.
gdyby House schował broń do przedniej kieszeni, Wilson dostałby orgazmu od pierwszego wejrzenia

- Jestem... gejem – wymamrotał ledwie słyszalnie. – Przepraszam.
bosh, to co by powiedział, gdyby jego wewnętrzny dżentelmen doszedł do głosu?

Zaciągnął się i zakrztusił, plując sobie na spodnie.
good for him, że 'zaciąganie się' innymi rzeczami lepiej mu wychodzi

Pragnął romantyzmu, ale wiedział, że dzisiaj tego nie dostanie.
czy jest szansa, że jego pragnienie zostanie spełnione w sequelu pt. "W blasku dnia"?

Wilson wiedział już, że Jeremy to jego najlepszy kochanek.
omatko

nie umniejszając umiejętnościom House'a, Wilson musiał mieć naprawdę przykre doświadczenia, że doszedł do takiego wniosku w połowie szybkiego numerka na tylnym siedzeniu

- Zostanie ślad, idioto!
- Więc będziesz o mnie pamiętał – odparł Wilson z uśmiechem.
"...i nigdy nie uda ci się sprzedać takiego obspermionego samochodu - dodał w myślach."

o-em-dżi!!!

jakie to cudnie niecne i niecnie cudowne

zdeterminowany Jimmy i House, który nie może się mu oprzeć (albo nie może się go pozbyć, więc go wykorzystuje)

i taka hot-hot era... me hopes, że nie ostatnia w tym fiku

od strony technicznej: wpadło mi tu w oko kilka wyrażeń jak z angielskiego, ale tak Ci zgrabnie i płynnie wyszedł ten tekst, że one wcale nie przeszkadzały, tylko były raczej cute

maybe ja niepoczebnie walczę z takimi słówkami w tłumaczeniach

Awwwww, moar pliiiiiiz!!!

PS. btw PW (bo trochę mi zejdzie, zanim odpiszę) - UR right, Richie Perwers z fejsa to ja, a na profilowym jest mój Rexu

advantage

Richie117

advantage

advantage

Okeeej, it's high time na drugą część

uwaga, trochę angstowe! Ale i hope, że znośne.

Rozdział drugi.

Restauracja Bertie’s Diner otwarta była już od siódmej rano, zapraszając wszystkich wygłodniałych na najlepsze w okolicy omlety i jajka na bekonie.

Jimmy Wilson spóźnił się do pracy. Od wczorajszej nocy nie mógł myśleć o niczym ani nikim innym tylko Jeremym. I tym co robili... Miał wielką nadzieję, że jeszcze kiedyś go spotka, chociaż przelotnie. Jego serce wyobrażało sobie, że będą parą, żyjącą długo i szczęśliwie, ale racjonalne myśli wiedziały, że to marzenia ściętej głowy.

Zaspany wszedł do restauracji tylnym wejściem, przeszedł przez kuchnię i wzdrygnął się na dźwięk własnego imienia, wykrzyczanego ponad odgłosem kuchennych czynności. Jego przyjaciółka Kelly, też kelnerka, podbiegła do niego i uderzyła go w ramię.
- Spóźniłeś się, musiałam sama wszystko robić!
- Przepraszam, obiecuję, że...
- Okej, James. Żartuję.

Kelly przytuliła go lekko. Pracowali razem już dwa lata, zdążyli się zaprzyjaźnić. Kelly pragnęła na początku czegoś więcej, ale szybko zorientowała się, że nic z tego: James też wolał mężczyzn. Zamiast związku, otrzymała najbardziej niesamowitego przyjaciela jakiego mogła sobie wymarzyć.

James przebrał się w białą koszulę, narzucił na siebie czerwony fartuszek kelnera i pozwolił Kelly zawiązać sobie z tyłu sznureczki.
- Poznałem kogoś – przyznał się, nie potrafiąc dłużej utrzymać tajemnicy.
- Wow, Jimmy! To wyjaśnia dlaczego się spóźniłeś! – Rzuciła szybkie spojrzenie na salę i powiedziała: - Mamy trzy minuty, opowiadaj!

Wilson zdecydował już wcześniej, że pominie kilka faktów.

- Spotkałem go jak wracałem do domu, wyszedł z pubu, trochę pijany. Jeremy. Był piękny! Wysoki, chudy, ciemne włosy...
Kelly spojrzała podejrzliwie.
- Zrobiliście to...?
- W jego samochodzie.
- Och – mruknęła zaskoczona.

Wilson chciał dodać, że było wspaniale, ale znikąd pojawił się kierownik, nakazując im pracować. Wilson natychmiast wziął się do roboty, starając się odgonić myśli o nagim Jeremym i gorącym numerku, ale nie przyszło to łatwo. Stanął przy barowym kontuarze, dolał kawy kobiecie w beżowym płaszczu i od niechcenia spojrzał na jej gazetę. Nagłówek przykuł jego uwagę: Kolejne brutalne morderstwo młodego mężczyzny!

- Straszne, prawda? – rzuciła kobieta. – To już czwarty w tym miesiącu.
- Czwarty? – powtórzył zszokowany Wilson.
- Czwarty zamordowany. Zawsze brutalny gwałt i pojedynczy strzał między oczy. Mamy w mieście seryjnego mordercę. Poluje na takich jak ty, młody człowieku.
- Będę na siebie uważał – wydukał Wilson.
- Złapiemy go – zapewniła kobieta, a Wilson zdał sobie sprawę, że musi być policjantką.
- Mogę pożyczyć gazetę? – mruknął Wilson.

Kobieta podała mu wymięty dziennik i zapłaciła za śniadanie, dziękując za kawę. Wilson wsunął gazetę do kieszeni kelnerskiego fartucha i podszedł do innych klientów, szukując się do przyjęcia zamówienia.

Kilka godzin później, podczas kilkuminutowej przerwy na przekąszenie szybkiego lunchu, Wilson zaczął czytać. Było tak jak powiedziała policjantka, czwarte ciało porzucone w publicznym miejscu, gdzie nikt niczego nie widział.

Artykuł podawał też pewne fakty dotyczące sprawy, które udało się wygrzebać dobremu dziennikarzowi. Sprawca prawdopodobnie jeździ sedanem w ciemnym kolorze. Jest przeciętny, nie rzuca się w oczy. Przebiegły, jeśli udaje mu się podrzucić ciało bez wzbudzania niczyjej uwagi. Wystarczająco silny, by przenieść ciało, bo miejsce porzucenia nie jest miejscem zbrodni. Ostrożny, nie zostawia żadnych śladów. Jak stwierdził jakiś specjalista, sprawca musi być przystojny i pewny siebie, jeśli udaje mu się poderwać mężczyzn i wzbudzić ich zaufanie, by poszli z nim w ustronne miejsce. Musi też utrzymywać kontrolę nad sytuacją i znać swoją wartość, jeśli tak łatwo zdobywa uwagę młodych mężczyzn.

Wilson poczuł jak uginają się pod nim kolana, z wrażenia usiadł na podłodze. Czy to możliwe, że Jeremy, jego prawie-miłość od pierwszego wejrzenia, brutalnie zabijał młodych gejów? Wszystkie szczegóły się zgadzały, wszystkie. Przypomniawszy sobie krótki pocałunek Jeremy’ego, Wilson był pewien, że to by wystarczyło by poszedł z nim w odosobnione miejsce, zwabiony obietnicą dobrego seksu i przyjemności. Wilson uderzył się w czoło. Przecież dokładnie to wczoraj zrobił! Jak ostatni kretyn, wsiadł do samochodu przypadkiem spotkanego przystojnego faceta.

Przystojnego faceta, który nosił przy sobie broń. Widok pistoletu nie dawał Wilsonowi spokoju. Co prawda zobaczył broń tylko raz, ale nie miał wątpliwości, że była prawdziwa. Prawdą było też, że Jeremy nie użył broni przeciwko niemu, ale to wcale nie uspokajało młodego i pięknego Jamesa Wilsona, uosobienia marzeń każdego geja.

<center> ~ </center>

Dochodziła jedenasta w nocy, gdy Wilson skończył pracę. Czuł, że śmierdział olejem z frytek i marzył o długiej kąpieli. Myśli dotyczące Jeremy’ego jakoś wyparowały w wirze pracy, ale teraz powróciły, a James wiedział, że szybko nie ustąpią. Chciał jak najszybciej znaleźć się w domu i wszystko spokojnie przemyśleć. Czy to możliwe, że otarł się o śmierć? Rozsądna część jego mózgu podpowiadała mu, że Jeremy nie mógł być mordercą, gdyby tak było, Wilson nie uszedłby z życiem. Wiedział, że policja nie miała żadnego punktu zaczepienia. Jeśli powiedziałby o swoich podejrzeniach, śledztwo na pewno ruszyłoby z martwego punktu. Ale jeśli się mylił, to zniszczyłby życie niewinnemu mężczyźnie, w dodatku tak wspaniałemu. Żałował, że nie ma jak skontaktować się z Jeremym. Chciałby spotkać go jeszcze raz i nie mógł uspokoić myśli, że nie tylko po to, by zapytać dlaczego miał przy sobie pistolet, ale też po to, by jeszcze choć raz uprawiać taki oszałamiający seks.

Wilson szedł w kierunku swojego przystanku autobusowego, gdy poczuł, że ktoś szturcha go w ramię. Po wszystkim co dzisiaj przeczytał, wystraszył się i uniósł pięści do góry, gotowy się bronić, ale to tylko rozśmieszyło jego napastnika.

Wilson uzmysłowił sobie, że stał przed nim Jeremy, we własnej lekko uśmiechniętej osobie. Wyglądał tak, jak Wilson go zapamiętał, te same krótkie rozczochrane włosy, kilkudniowy zarost na policzkach i błyszczące niebieskie oczy, z niewyobrażalną głębią. Nie miał na sobie znoszonej bluzy, tylko wymiętą granatową koszulę, niedbale rozpiętą pod szyją, a pod nią czerwony t-shirt z chińskimi znaczkami.

- Co jest, młody? – rzucił House, łapiąc Wilsona za nadgarstki i opuszczając jego pięści sprzed swojej twarzy. – Wczoraj bardziej cieszyłeś się na mój widok.
- Ja... śledzisz mnie?
- Spotkaliśmy się wczoraj w tym samym miejscu. Założyłem, że dziś też będziesz tędy szedł o tej porze.

Wilson nie był typem odważnego chłopaka, ale nagle obudził się w nim władczy mężczyzna, pragnący wyjaśnień.

- Dlaczego miałeś wczoraj broń?
- Nie miałem.
- Widziałem!
- Widziałeś? Jesteś pewien? – mruknął Jeremy, dociskając Wilsona do ściany budynku.

Jeremy dotknął opuszkami palców jego policzka i odgarnął mu z czoła kosmyk włosów. Jego biodra spotkały się z biodrami Wilsona, ich krocza złączyły się, chętne na więcej.

- Nie dotykaj mnie!
- Wczoraj byłeś bardziej chętny.
- Dlaczego miałeś broń?
- Przestaniesz to powtarzać?

Jeremy oparł dłoń na karku Wilsona i zaatakował ustami jego szyję, składając na niej wygłodniałe pocałunki, podgryzał jego skórę, aż oznaczył młodego kochanka wielką malinką. Wilson nie mógł wytrzymać pożądania, kolana się pod nim ugięły i musiał oprzeć dłoń na silnym ramieniu Jeremy’ego. Nie potrafiąc się opanować, gwałtownie złączył ich usta w mocnym pocałunku, nie pozwalając drugiemu mężczyźnie na przerwanie zbliżenia.

House wcale nie chciał tego zrobić. Zwolnił tempo pocałunku, powoli smakując usta Wilsona i delikatnie łącząc ich języki. Docisnął własne ciało do ciała kochanka i złapał jego dłoń, kładąc sobie na kroczu. Palce Wilsona objęły penisa Jeremy’ego, a gdy zaczęły go powoli masować, Jeremy nieświadomie przerwał ich pocałunek i zagryzł wargę Wilsona, nie tłumiąc jęku.

House wepchnął dłoń w spodnie Wilsona i pomasował wrażliwe miejsce tuż pod główką, Wilson zareagował jak spodziewał się House: wypchnął biodra i przeciągle zajęczał, błągając o więcej.

Było to niezmiernie przyjemne, ale mózg Wilsona przypomniał sobie nagle o ważnej sprawie i zaczął być przeciwny czułościom z możliwym mordercą, dopóki nie dostanie odpowiedzi.
- Dlaczego...
- Jeśli pytanie nie brzmi dlaczego mnie jeszcze nie bzykasz, to nie chcę go słyszeć.

Wilson odepchnął go gwałtownie, ale House był silniejszy i nie odsunął się zbyt daleko. Zanim Wilson zdążył wykonać kolejny ruch, House znów był przy nim, przypatrując mu się uważnie.

- Dzisiaj możesz czuć się o wiele bezpieczniej.
- Słyszałeś o morderstwach w okolicy? Strzał w głowę i...

Wilson nie dokończył, bo palce Jeremy’ego boleśnie zacisnęły się na jego ramieniu. Popatrzył z przerażeniem na starszego mężczyznę i powstrzymywał się, by nie pisnąć z bólu. Nie udało mu się, jęknął głośno i bezskutecznie próbował wyrwać ramię z uścisku.

- Myślisz, że mam z tym coś wspólnego? Że zabijam i gwałcę takich słodkich chłopaczków jak ty?
- Puść mnie, to boli.
- Powiedziałeś komuś o swoich podejrzeniach?
- Boli! – wrzasnął Wilson.

House puścił jego ramię, ale wciąż patrzył wściekłym wzrokiem.

- Przeproś!
- Przecież zabijam z zimną krwią, naprawdę myślisz, że cię przeproszę?
- Przyznajesz mi się!?
- Oczywiście!
- Mogę donieść na ciebie!
- Wiesz jak się nazywam?
- Jeremy.
- Jasne, bo podałem ci moje prawdziwe nazwisko.
- Przedstawiłem ci się prawdziwie, myślałem, że ty mnie też – szepnął rozczarowany Wilson.
- Nawet nie pamiętam twojego imienia.
- Nie!?
- Pamiętam, że dobrze obciągasz. Czy to nie milsze?

Nie, to wcale nie było milsze. Z każdą sekundą marzenia Wilsona blakły coraz bardziej. Bezpowrotnie. Zdał sobie sprawę, że wyobrażenia o ich znajomości bardzo się różnią. Jeremy pragnął tylko seksu, Wilson pragnął prawdziwego związku.

Gdy House znów go pocałował, Wilson nie potrafił mu się oprzeć. Wtulił się w jego ciało i pogłębił pocałunek, błądząc dłońmi po muskularnej klatce mężczyzny. Jego wnikliwe palce dotknęły też ramion, czując pod cienkim materiałem koszuli dobrze wyrzeźbione bicepsy.

- Pasujesz – mruknął Wilson, przerywając pocałunek.
- Na twojego chłopaka?
- Pasujesz do opisu mordercy! Jesteś silny, śledziłeś mnie i się nie zorientowałem, wtapiasz się w tłum, chodzisz sam po nocy. Sprawiasz, że ci ulegam! Nawet twój samochód pasuje! – wykrzyczał Wilson.

House odsunął się od niego gwałtownie. Chciał tylko paru chwil przyjemności, dobrego seksu i dobrej laski od przypadkiem poznanego, chętnego na wiele chłopaka. W dodatku piekielnie przystojnego. Zwłaszcza, że nie musiał za nic płacić.

- Dlaczego to robisz? Dlaczego zależy ci, bym to był ja?
- Bo jesteś! O, Boże! Odsuń się, morderco!
- Gdybym chciał cię zabić, już dawno byś nie żył.

Wilson postanowił się bronić. Odepchnął go, a Jeremy stracił równowagę i zachwiał się, ale nie upadł. Wilson poczuł, że przekroczył cienką granicę i stracił wszelkie szanse na seks i kontynuowanie pocałunków.

House wkurzył się nie na żarty, stanął pewnie na nogach i wymierzył Wilsonowi sierpowy cios w jego idealną szczękę. Wilson, zamroczony uderzeniem, upadł, przesuwając policzkiem po murze. House uderzył go jeszcze raz w to samo miejsce, a trzeci cios wylądował na podbródku młodszego mężczyzny.

Wilson nie wiedział co działo się później. Zapadła ciemność.

Richie117

advantage

Richie117

Canadien

Słyszałem, że komentarze karmią wena i motywują więc...

...informuję, że ktoś poza Richie również czeka na zakończenie. Totalnie nie widzę, jak wszystkie wątki mogłyby być rozwiązane w jednym rozdziale, ale ta ciekawość powoduje, ze czekam jeszcze bardziej.

No i mam nadzieję, że nie wkurzyłem, a zmotywowałem. Chociaż troszeczkę.

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

advantage

Powstało w jeden wieczór! Trochę inaczej niż pierwotnie planowałam, soł, będą jeszcze dwa (albo trzy

) rozdziały, żeby nie robić tego rozdziału strasznie długiego.
Enjoy

Rozdział 3.

Wilson otworzył oczy. Nie wiedział gdzie się znajduje, pamiętał jedynie, że był w pracy... A potem spotkał Jeremy’ego. Bolało go całe ciało. Gdy poczuł strużkę ciepłego płynu płynącą mu po policzku, nie wiedział czy to łza, czy krew. Chciał przetrzeć twarz, ale nie mógł ruszyć ręką. Nie mógł ruszyć żadną częścią ciała.
W ułamku sekundy zdał sobie sprawę dlaczego. Jego nadgarstki i kostki przypięte były pasami do drewnianego stołu. Był nagi, każda komórka jego ciała czuła więc, że stół był drewniany.

W pomieszczeniu było ciemno, ale to nie ciemność sprawiała, że Wilson umierał ze strachu.

- Ocknąłeś się.

Wilson czuł co się święci. Próbował skulić się, schować i uciec jak najdalej, ale na nic zdały się jego próby.

Jeremy zapalił nikłe światło i podszedł bliżej swojej ofiary. Oparł podbródek na łokciach tuż przy ciele Jamesa i patrzył na niego jak wniebowzięty. Delikatnym ruchem odgarnął mu z czoła kosmyk włosów i przesunął opuszkami palców po jego policzku. W innych okolicznościach gest byłby niezmiernie romantyczny.

Wilson nie opierał się, gdy Jeremy odwrócił mu głowę w prawo – jego wzrok powędrował dokładnie tam, gdzie życzył sobie tego starszy mężczyzna. Całą ścianę zajmowała kolekcja zabawek erotycznych o różnych kształtach, grubościach i kolorach.
Wilson przełknął głośno ślinę, na co Jeremy tylko się roześmiał.

- Ostatnio ci się podobało, Jimmy. Tym razem przyjemność będzie jeszcze większa.

Jeremy sięgnął po gigantyczny fioletowy sztuczny członek i włożył go lekko między nogi Wilsona. W tej chwili definitywnie poleciały mu łzy.

- Hej, zrelaksuj się. Sam tego chciałeś.
- Nie – wyjąkał Wilson.
- Ktoś cię zmuszał do śledzenia mnie? Mamusia na pewno ostrzegała cię przed nieznajomymi. Zwłaszcza przed wchodzeniem do ich samochodów i wypinaniem tyłka.

Palce Jeremy’ego powędrowały do penisa Wilsona. Młodszy mężczyzna wzdrygnął się, już czując mdłości. Wiedział, że lada chwila zostanie brutalnie zgwałcony. Nie wiedział jeszcze tylko czy przez odrażające plastikowe dildo czy członek swojego oprawcy, który parę dni temu sprawiał mu nieziemskie przyjemności.
Jego dłoń błądziła niebezpiecznie blisko penisa, aż w końcu długie palce zacisnęły się na nim i zaczęły się poruszać. Jego własne ciało przeciwne było jego umysłowi i poddawało się rozkoszy, pragnąc więcej. Pod oszałamiającym dotykiem, penis Wilsona szybko stwardniał. Szybkie ruchy dłoni podobały się jego penisowi. Nie zdawał sobie przecież sprawy, że Wilson wcale nie chciał być dotykany. Cieszył się i już.

Jeremy przyłożył mu pistolet do czoła, a usta do jego ust. Polizał mocno jego spierzchnięte wargi, wtargnął do ust, szaleńczo całując, aż w końcu nadgryzł mu wargę. Zaśmiał się z jego bólu.

I pociągnął za spust.<center>~</center>
Wilson usiadł gwałtownie na łóżku. Odetchnął głęboko i złapał się za klatkę, czując jak serce praktycznie wyskakuje mu z piersi. Zapalił nocną lampkę i szybko omiótł wzrokiem pomieszczenie w którym się znajdował. Własny pokój! Poruszył nogami, by upewnić się, że nie jest związany i opadł na poduszkę, próbując się uspokoić. Powtarzał sobie, że to był tylko zły sen.

Minął tydzień od jego ostatniego spotkania z Jeremym. Sen, który właśnie mu się przyśnił wcale nie był pierwszym. Pamiętał wszystkie bardzo dokładnie. Scenariusz był zawsze ten sam, różniły się tylko szczegóły. Czasami Jeremy leżał na nim, czasami stał obok. Czasami groził nożem, innym razem pistoletem. Najgorsze jednak były sny w których nie było żadnej przemocy, a Jeremy był jego ukochanym chłopakiem. Po nich budził się z najtwardszą erekcją jaką sobie przypominał. Wilson nie wiedział co o tym wszystkim myśleć. Pamiętał zapewnienia Jeremy'ego, że wcale nie jest mordercą. Możliwe. Gdyby był, i tak zapewniałby, że nie jest. A jeśli nie, to dlaczego pobił go i zostawił na pastwę losu w ciemnej uliczce?

Wilson podszedł do lustra i popatrzył na swoją twarz. Siniaki praktycznie się zagoiły, jeszcze ze trzy dni i nie będzie po nich śladu. Zostaną tylko ślady na jego złamanym sercu. Zerknął na zegarek, dochodziło wpół do szóstej. Nie widział sensu w dalszym spaniu, i tak za dwie godziny musiał być w pracy.

Sen wciąż go prześladował, ale powtarzał sobie, że musi wziąć się w garść. W domu nic mu nie groziło. Zamknął się w łazience, wziął prysznic i ubrał się w swoje ulubione jeansy. Po chwili zdał sobie sprawę, że były to te same, które zdarł z niego Jeremy’ego gdy spotkali się po raz pierwszy. Zaklął i zdjął je, a w złości rzucił w kąt.

Wilson nie powiedział nikomu o swoich podejrzeniach. Nie miał żadnych dowodów na to, że Jeremy był mordercą, a bez dowodów nikt by mu nie uwierzył. Policja wzięłaby go pewnie za idiotę ze złamanym sercem, próbującego zemścić się na byłym chłopaku. Chociaż wszystko to, co przeczytał w gazecie i dopasował do Jeremy’ego na początku pasowało, po godzinach przemyśleń zdał sobie sprawę, że nie tylko Jeremy jeździł po nocach ciemnym sedanem. Nie on jeden potrafił bez wysiłku podrywać i nie on jeden wyglądał tak dobrze, że każdy zrobiłby dla niego wszystko.

A jeśli tak, to dlaczego go pobił? Mógł wyśmiać jego teorię i spokojnie wrócić do całowania, ale nie, zrobił mu z twarzy jesień średniowiecza. Trudno było nie zobaczyć poobijanej twarzy, na pytania co się stało, odpowiadał, że został napadnięty jak czekał na autobus. Znajomi wiedzieli, że pracuje do późna, nikt więc nie kwestionował historyjki.

Za każdym razem, gdy dochodził do wniosku, że się pomylił i Jeremy nigdy nie był mordercą, przypominał mu się jeszcze jeden ważny szczegół. Jeremy miał broń i Wilson był pewien, że wiedział jak jej używać.

<center>~</center>
Jak zwykle w porze lunchu było najwięcej roboty. Około piętnastej przeludniało się
i było spokojnie aż do wieczora. Wilson przysiadł na zapleczu, w końcu miał chwilę na złapanie oddechu. Upił łyk kawy i rzucił się na swoje kanapki, był piekielnie głodny.

Kelly wbiegła nagle do ciasnego pomieszczenia i klapnęła na stołek naprzeciwko niego.

- Jimmy! Pamiętasz jak mówiłam, że Chris jest najpiękniejszy na świecie?
- Taa – mruknął Wilson. Chris nie robił na nim żadnego wrażenia. – Umówił się z tobą?
- Nie! Cofam to! Pod oknem usiadł właśnie najprzystojniejszy facet jakiego widziałam!
- Blondyn? – Wiedział, że Kelly uwielbiała blondynów.
- Nie! Chodź, musisz go zobaczyć – powiedziała, szarpiąc go za ramię.
- Kelly, jestem wykończony! Jem!
- Jestem pewna, że tobie też się spodoba! Ma ciemne włosy, jest wysoki i ma super wyrzeźbioną klatę! Zakochałam się!
- Skąd wiesz? – spytał podejrzliwie.
- Przyszedł w skórzanej kurtce, ale zaraz ją zdjął. Ma białą bokserkę, wszystko widać. Obserwowałam go odkąd wszedł – wyznała nieśmiało.

Wilson przyjrzał jej się uważnie i wsadził do ust ostatni kęs kanapki. Kelly nigdy wcześniej nie zareagowała tak na przystojnego klienta, stwierdził więc, że nie zaszkodzi popatrzeć na tego, który zupełnie nieświadomie skradł serce jego przyjaciółki.

- Okej. Zaciekawiłaś mnie.

Rozbawiony patrzył jak Kelly poprawiała biust i pomalowała usta. Razem wyszli z zaplecza i jak gdyby nigdy nic, stanęli za barem. Kelly udawała, że pokazuje mu coś w notesie, ale oczy Wilsona błądziły w skupieniu po sali, szukając mężczyzny wartego uwagi. Po paru sekundach natrafiły na mężczyznę przy oknie, a w tym samym momencie Kelly wskazała dokładnie na niego, szepcząc mu do ucha ideał, prawda?

Wilsonowi zrobiło się słabo. Kelly miała rację. Pod oknem siedział najprzystojniejszy facet jakiego kiedykolwiek widział. Ale też seryjny morderca! Czuł jak miękną mu kolana. Jak śmie się tutaj zjawiać po tym jak brutalnie go pobił? Ale jeśli naprawdę gwałci i zabija, to pewnie zwykłe pobicie to dla niego nic nadzwyczajnego. Wilson cofnął się na zaplecze, nie chciał, by Jeremy go zobaczył.

- Kelly? – szepnął z przejęciem. – Pamiętasz jak ci mówiłem o kolesiu poznanym w pubie?
- Ten na pewno jest ładniejszy. Wiem, że to twój stolik, ale idę do niego – rzuciła, poprawiając włosy. – Myślisz, że mogę się do niego przytulić?
- Kelly! – Wilson złapał ją za rękę. – To on! Jeremy!

Kelly stanęła jak wryta. Wilson patrzył jak powoli całe jej podniecenie znika bezpowrotnie.
- Ten, który... z którym ty się... i nigdy więcej się nie odezwał?
- Tak, to ten – mruknął Wilson.
- Jimmy! Idziesz tam!

Kelly poprawiła mu włosy i kołnierzyk koszulki. Musiała być dobrą przyjaciółką, ten piękny facet najwyraźniej wolał, by to James się do niego przytulał, nie ona.

- Nigdy w życiu!
- Uśmiechnij się – rzuciła, popychając go w kierunku głównej sali.
- Nie, Kelly, nie mogę! – Wyrwał jej się i zrobił parę kroków w tył. – Idź tam, wybadaj czego chce.
- Mam spytać!?
- Nie, nie wspominaj o mnie!
- Chciałeś, żeby zadzwonił, a on tego nie zrobił i cię zranił. Kapuję.
- Coś w tym stylu.
- James, nie chcesz tego przemyśleć? On jest boski!
- Idź, zanim sobie pójdzie – powiedział, nie panując na słowami. Przecież chciał, żeby Jeremy sobie poszedł! Nie chciał?!
- Przyszedł tutaj, to znaczy, że chciał zadzwonić. Najwyraźniej pragnie kontaktu z tobą! Nie rozumiesz tego?
- Podejdź do niego zanim nam się dostanie za olewanie klientów.

Kelly westchnęła, wyjęła z kieszeni notes i ołówek i podeszła do boksu, gdzie siedział House.

- Witamy w Bertie’s Diner! – rzuciła, podając mu menu. – Podać coś do picia?

House siedział nonszalancko na czerwonej sofie. Bawił się kluczykami z breloczkiem Hondy i lustrował Kelly od stóp do głów. Zaczęłaby planować ślub, gdyby zrobił to zanim James powiedział jej kim jest.

- Niech mnie obsłuży twój kolega.
- James jest chwilowo zajęty.
- Poczekam.
- Ale...
- Przestań się ślinić i zawołaj go.

Kelly zrobiła urażoną minę i wróciła na zaplecze, zabierając przy okazji pusty talerz ze stolika obok. James siedział w kącie, nerwowo wykręcając sobie palce.

- Chce ciebie.
- Co!?
- Kazał mi cię zawołać.
- Nie pójdę tam.
- Z bliska wygląda jeszcze lepiej niż z daleka. Na pewno chcesz go zobaczyć.

Wilson zerknął na ekspres do kawy: służył wszystkim pracownikom za lustro. Siniaki były prawie niewidoczne, ale te drobne cienie przypominały mu co zrobił Jeremy. Nieważne jak dobrze wyglądał, skrzywdził go.

- Nie martw się, Jimmy. Jesteś przystojny, siniaków nie widać.
- Daj mi chwilę, zaraz wyjdę.

Musiał wziąć się w garść. Pokazać temu facetowi, że ma go gdzieś. Zacisnął zęby i jak gdyby nigdy nic, wyszedł na salę. Z każdym krokiem, który zbliżał go do Jeremy’ego, zdawał sobie sprawę, że Kelly miała rację we wszystkim. W świetle dziennym, z bliska, Jeremy wyglądał znakomicie. Kilkudniowy zarost dodawał uroku jego przystojnej, lekko opalonej twarzy. Wyraźnie zaznaczone bicepsy przykuwały uwagę, a koszulka którą ubrał sprawiała, że jego umięśniona klatka wystawiona była na podziwianie.
Faktycznie, aż chciało się do niego przytulić. Wilson był pewien, że pachniał równie nieziemsko jak wyglądał. Ale nie zamierzał poddać się jego urokowi.

- Witam w Bertie’s – mruknął, zachowując neutralną pozę. – Co dla pana?
- Siadaj, Jimmy – powiedział wesoło Jeremy.
- Pora lunchu minęła, nie możemy podać zestawu dnia, ale polecam...
- Gdybyś był kobietą, przyszedłbym z kwiatami.

Na przeprosiny, dopowiedział sobie w myślach Wilson.

- To marne przeprosiny – mruknął, zapominając, że miał zachowywać się profesjonalnie i traktować go jak zwykłego klienta.
- Siadaj. Później poczujesz moje prawdziwe przeprosiny.
- Nie mogę siedzieć z klientami. Szef...
- Siadaj, Jimmy.
- A co, zabiłeś mojego szefa?
- Nie wygłupiaj się – powiedział ostrzej Jeremy. – Siadaj.

Wilson posłusznie usiadł, starając się odrzucić obrazy ze snów jakie podsyłał mu mózg. Żaden z nich nie przedstawiał wydarzeń z ciemnej piwnicy, wszystkie dotyczyły romantycznego Jeremy'ego.

- Jak mnie tu znalazłeś?
- Przypadek.
- Wcale nie! – Wilson nie był idiotą, był pewien, że Jeremy wiedział, że on tutaj pracuje. – Śledzisz mnie!?
- Jak się ostatnio widzieliśmy, śmierdziałeś smażonymi frytkami. To najbliższa knajpa w okolicy. Trafiłem.
Wilson popatrzył sceptycznie.
- Nie wiem czy ci wierzę.
- Myślisz, że przyszedłbym tutaj, gdybym był mordercą o którym tyle się naczytałeś?

Wilson wzruszył w odpowiedzi ramionami, a House uznał to za sukces. Przynajmniej Wilson przestał rzucać oskarżenia w jego stronę.

- Zawołaj swoją kumpelkę, chcę cheeseburgera, frytki i czekoladowego shake’a.
- Zaraz podam. Podwójny ser?

Jimmy chciał podnieść się z kanapy, ale Jeremy złapał go za dłoń, by zatrzymać go przy sobie. Chciał się wyrwać, ale nie mógł. Był jak zahipnotyzowany. A jego penis jako pierwszy odnotował fakt, że Jeremy go dotyka.

House doskonale wyczuł co działo się w mózgu i ciele młodszego mężczyzny. Przesunął delikatnie opuszkami palców po dłoni Wilsona, a ten zagryzł wargę, by powstrzymać się od jęku. Jeszcze chwila i wyrzucą go z pracy! House zamknął jego dłoń w swoich seksownych dłoniach i ścisnął czule. Wilson miał wrażenie, że zaraz pocałuje go w rękę, a na to nie mógł już pozwolić. Wyrwał się, ale nie schował dłoni pod stół, a ułożył na nim, tak, że ciągle pozostawały w zasięgu Jeremy’ego.

- Dlaczego tutaj przyszedłeś? – zapytał Wilson, nie patrząc na drugiego mężczyznę.
- Polubiłem cię.
- Pobiłeś mnie!
- Wkurzyłeś mnie.
- Słuchaj, Jeremy – westchnął Wilson.
- Jestem Greg.
- Co!?

House wyjął portfel i podał młodszemu mężczyźnie swoje prawo jazdy. Wilson niemal wyrywał mu dokument. Imię i nazwisko: Gregory House. Zerknął też na datę urodzenia i szybko policzył w głowie, że miał dwadzieścia osiem lat. Prychnął pod nosem, wściekły na samego siebie, bo naprawdę nie wiedział kim jest ten człowiek, a zgodził się z nim przespać, a teraz rozmawiać. To była najbardziej lekkomyślna rzecz jaką zrobił w całym swoim życiu. Jakaś część jego mózgu podpowiadała mu jednak, że Jeremy-kłamca to o wiele lepsza partia niż Jeremy-morderca.

- To dostanę tego cheeseburgera? – rzucił House.
- Nic o tobie nie wiem! – wybuchnął Wilson. – Ty wiesz jak się nazywam i gdzie pracuję, a pewnie wiesz też gdzie mieszkam!
- Chcesz mi pokazać swój pokój? Chętnie zobaczę twoje łóżko.
- Mieszkam z rodzicami.
- Żartujesz!?
- I z braćmi.
- Ile właściwie masz lat?!
- Gdybyś tylko widział swoją minę, Greg – rzucił z uśmiechem Wilson.

House pokazał mu język. Było naprawdę niewielu ludzi, którym udawało się go podejść i zrobić w balona. Wilson właśnie zaczął należeć do tej grupy, a to uczyniło go jeszcze bardziej interesującym.

- O której kończysz pracę?
- O dziewiątej. A ty?
- Już skończyłem.
- Gdzie pracujesz?
- Przyjadę po ciebie wieczorem.
- Wtedy się dowiem?
- Dowiesz się, że nie jestem mordercą. Daj cheeseburgera na wynos.

CDN

ps. wybaczcie literówki, chociaż mam nadzieje, że żadnych nie ma. Sprawdzane na szybko.

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117