A miało być tak pięknie... [M]

evi

zweryfikowane przez evi

oświadczam, że popełniłam fika. wybaczcie. ale mój WEN ześwirował między tworzeniem dwóch różnych stworów a tłumaczeniem napisów i fika i zmusił mnie do napisania tego oto czegoś.

- Co to znaczy być szczęśliwym?

Pytanie zadane na głos rozdarło ciszę nocy niczym krzyk pawia na wrzosowisku tonącym we mgle. Echo pustego pokojo zwielokrotniło wrażenie, jakoby pytanie ugodziwszy jedną ze ścian, wprawiło ją w drgania - najpierw delikatne, potem coraz szybsze, coraz gwałtowniejsze, coraz silniejsze.

- Dlaczego?

Drugie pytanie odbiło się rykoszetem od pierwszego, rozdrabniając na wiele maleńkich pytań, które zawisły bezczynnie w powietrzu. Wyczuć można było, że powietrze zgęstniało. Opadło na ramiona siedzącej w fotelu - jedynym meblu w tym pokoju - osoby, która poczuła, że ciężar nieszczęścia całego świata ją przygniata.

Oddech był świszczący i płytki, ale miarowy. Głowa powoli opadała na ramiona, a powieki skryły oczy pełne bólu i smutku. Mimo zmęczenia sen nie chciał nadejść. Fotel był niewygodny - stary, zniszczony, ubrudzony resztkami risotto. Ale był jedynym schronieniem w tym dużym, pustym, ciemnym i nieprzyjaznym pokoju.

Było zimno. Ale mimo to nie chciała się ruszyć. Bała się poruszyć. Strachy i duchy z dzieciństwa wróciły do niej ze zdwojoną siłą. Widziała niewidoczne cienie poruszające się po ścianach, czuła na szyi oddech seryjnego mordercy, słyszała niemy płacz...

Nie. On nie był niemy. Nim się zorientowała, ciszę przerwało łkanie. Pierwsze łzy wydostały się spod półprzymkniętych powiek, zraszając jej policzki niczym poranna rosa osiadająca na delikatnych kwiatkach bzu.

Bez pięknie pachnie. W pokoju nie czuła woni kwiatów. Wszędzie roznosił się zapach negatywnych uczuć. Smutek, cierpienie, rozpacz, przerażenie, ból, frustracja... Samotność.

Czuła się opuszczona, bardziej samotna niż kiedykolwiek. Zawsze miała koło siebie ludzi.

- Obok siebie...

Wydobyło się z jej ust. Przygryzła wargę, gdy nagły szloch wstrząsnął jej całym ciałem. Łzy, do tej pory tamowane całą siłą woli, wytrysnęły z jej oczu, niczym fontanna krystalicznej, zimnej i orzeźwiającej wody. Łzy nie były ani krystaliczne, ani zimne, ani orzeźwiające. Były to zwykłe ludzkie łzy, uronione z powodu piętrzących się w niej uczuć, o których wolałaby zapomnieć.

Wróciła myślami do pewnego dnia. Nie, nie chciała wcale wspominać, ale tego obrazu nie mogła wymazać z pamięci. Pragnęła go zachować. Jej jeden dzień szczęścia. Jeden jedyny...

Siedzieli na ławce w parku, przyglądając się łabędziom leniwie sunącym po gładkiej tafli wody. Zewsząd dobiegały ich krzyki bawiących się dzieci. Nagle słońce zasnuły ciemne chmury, zerwał się wiatr i pierwsze krople deszczu spadły na ich twarze. Po kilku sekundach deszcz zaczął zacinać, wszyscy uciekali z parku ukryci pod gazetami, torebkami foliowymi, pudełkami, kurtkami - tym, co każdy miał. A oni... oni spacerowali w deszczu, trzymając się za ręce. Byli przemoczeni do suchej nitki, ale nie zwracali na to uwagi.

Wrócili do domu, wskakując po drodze do każdej kałuży, jaką napotkali. Ludzie patrzyli na nich z bezbrzeżnym zdumieniem, ale oni się tym nie przejmowali. W jego mieszkaniu zdjęli z siebie mokre ubrania i owinęli się ręcznikami. Wskoczyli pod koc i popijając gorącą herbatę, śmiali się i plotkowali do późnej nocy. Wreszcie oboje zasnęli, wtuleni w siebie i najszczęśliwsi na świecie.

...a miało być tak pięknie,
miało nie wiać w oczy nam
i ociekać szczęściem...

A potem wszystko legło w gruzach. Nie wiedziała, jak do tego doszło. Czuła się winna. To ona nawrzeszczała na niego właściwie bez powodu.

Powód istniał. Poważny. Ale ona wymazała go już z pamięci, tak jak prawie wszystko inne, co było przed tamtym dniem. Dniem pełnym nieszczęścia.

Planował znów coś niebezpiecznego. Gdyby to nie było tak ryzykowne, miałby jej poparcie. Ale powodzenie graniczyło z cudem! Nie mogła, nie wolno jej było mu na to pozwolić.

Wściekł się. Nawrzeszczał na nią. Powiedział jej wiele gorzkich słów. Kłótnia przerodziła się w istną bitwę, w której wszystkie chwyty dozwolone. Pamiętała każde zdanie wypowiedziane przez niego. Każde słowo, każdy akcent. Pamiętała też to, co wydostało się z jej ust. To, co kumulowało się w niej przez lata, w tym momencie znalazło swoje ujście. Nie powinna go obarczać winą za każde niepowodzenie w swoim życiu. Ale to zrobiła.

Pamiętała jego wzrok. Krzyczał, że mu, do jasnej cholery, zależy na niej. A ona odpowiadała, że nie wierzy w to czcze gadanie. "Zejdź mi z oczu!" Wrzasnęła wtedy. Widziała zdumienie na jego twarzy. Wyszedł. Trzasnął drzwiami. Widziała, jak wsiada na motocykl. I już nigdy miał nie wrócić.

Kolejne łzy pojawiły się na jej policzkach. Podciągnęła kolana pod brodę i oplotła je rękoma. Grymas bólu pojawił się na jej twarzy. Musiała cierpieć, chciała cierpieć.

- To była moja wina...

Znów załkała. Tak, chciała cierpieć. Gdyby tylko była wtedy spokojna, gdyby nie pozwoliła, żeby emocje wzięły górę! Powinna być rozsądniejsza.

Gdyby wszystko potoczyło się inaczej, Gregory House nie zginąłby w wypadku, a ona - Lisa Cuddy - nie siedziałaby teraz w jego pustym mieszkaniu. I byliby szczęśliwi.

Zmęczona kobieta w końcu zasnęła. Ostatnim obrazem, jaki ukazał się jej przed odpłynięciem w krainę, gdzie wszystko jest piękne i proste, były jego niesamowicie niebieskie oczy.

...gdzie jest ten świat,
co miał
być jak dziecka sen,
ten jest jak płomień zła,
co dzień pali mnie, spala mnie...

kremówka

O Boże, piękne...
Znowu mam wrażenie, że ktoś podgląda moje życie zza krzaka...
Opisujesz emocje tak prawdziwie, że wydaje mi się, jakbyś opisywała moje emocje...
Jestem pod wielkim wrażeniem...
To jest po prostu śliczne...

...a miało być tak pięknie,
miało nie wiać w oczy nam
i ociekać szczęściem...

A tej piosenki nie lubię słuchać, bo kojarzy mi się właśnie z takimi sytuacjami, jak ta opisana w tym fiku... Że coś zepsułam, jednym głupim, nieprzemyślanym słowem i potem tego żałuję...

Evi Dziękuję Ci za tego fika... Wywarł na mnie ogromne wrażenie...

Nena

czegoś takiego potrzebowałam.
to jest jedyny fik, który zawiera tyle cennych cytatów. [tak, Evi nasza perełko, cytuję cię

]

a poza tym niesie pewne przesłanie, wiesz?

i ten wstęp, ten opis uczuć sprawił, że coś zrozumiałam. nieważne co.
bardzo lubię takie fiki.

eye_roller

perfekto.
bardzo mi się podobało.

whoopee

Łał.
Obłędne.
Takie... inne. Smutne. Wstrząsające. A jednak potrzebne...
Dziękuję

Cave

piekne..

ceone

*chlip chlip*

Bereśka

To było... no, nawet nie wiem co napisać... Cudowne.

Karola

Napisze tylko,ze "widzialam" ten tekst, lubie gdy tak sie dzieje. Gratuluje

runiu

Cudowny fik, opis jast taki plastyczny, uczucia są świetnie oddane i końcówka taka smutna.

Trudno w ogóle jakiś konstruktywny komentarz wymyślić, po prostu piękne opowiadanie.

T.

Jestem zdumiona i zachwycona plastycznością i poetyką tego tekstu. Znalaząłam w nim bardzo dużo "perełek", które świadczą o wysokim kunszcie autora. Pozwolę sobie kilka przytoczyć:

Wercia214

O Boże ..... łzy mi się w oczach pojawiły.....
Straszne, a zarazem piękne ...
Takie inne..... ale cudne

Zadziwiające, olśniewające, zajmujące, nadzwyczajne.....
Czekam na więcej .... Wena życzę

evi

nie sądziłam, że mój fik aż tak się spodoba

dziękuję zatem wszystkim za komentarze - są dla mnie bardzo cenne. a i bardzo miło czytać tyle ciepłych słów.
dlatego raz jeszcze dziękuję, zwłaszcza, że ja nigdy ale to przenigdy nie jestem "zadowalająco zadowolona" ze swojego pisania.

pozdrawiam

Nena

Evi, informuję Cię, iż z tego fika MUSISZ być zadowalająco zadowolona, bo inaczej się NIE DA

jest cudowny.

i wspomnę o nim moim wnukom, jeżeli kiedyś będzie taka okazja

"Dzieci. Jak byłam troszkę starsza niż wy czytałam pewnego fika o mojej kochanej parze Huddy. Ach to były czasy. Napisała go bowiem pewna tajemnicza Evi. A leciał on tak..."

Ta perełka jest WIĘCEJ niż zadowalająca

z poważaniem

Nena