Była zimna, grudniowa noc... [M]

evi

zweryfikowane przez evi

znów popełniam fika. czuję pewien niedosyt po napisaniu tego, bo mój wen chyba żąda teraz czegoś innego

tym bardziej wrzucam, żeby wen nie nakazał skasowania

* * *

Była zimna, grudniowa noc. Zegarki wskazywały godzinę szóstą nad ranem. Lodowate powietrze zalegało nad New Jersey. Ciemna poświata wciąż jeszcze unosiła się nad miastem, nie zapowiadając rychłego wschodu słońca.

Ktoś zerwał plakaty serdecznie i gorąco zapraszające na premierę nowej sztuki teatralnej Michaela Z... (nazwisko się nie zachowało, jacyś wandale zamazali je czarnym tuszem) w poniedziałek o godzinie ósmej wieczorem. Teraz złowieszczo łopotały na wietrze,
przecinając powietrze i napełniając je groźbą.

Nad przystankiem tramwajowym świeciła się jedna jedyna lampa na tej ulicy. Wszystkie pozostałe nosiły na sobie ślady pewnie tych samych wandali, którzy zaatakowali słup ogłoszeniowy z plakatami. Elektroniczna tablica oznajmiała właśnie, iż 'piątka'
ma kilkuminutowe opóźnienie.

- Szit!

Przerwało ciszę nocy. Jedna z trzech osób stojących na przystanku zaklęła głośno. Mężczyzna ubrany w czarny płaszcz sięgający za kolana i opatulony śmiesznym, żółtym szalikiem rozejrzał się wokoło.

Starszy, szpakowaty mężczyzna w okularach co najmniej minus siedem dioptrii oparty o latarnię nie wyglądał na takiego, z czyich ust mogłoby paść niecenzuralne słowo. Ciężko oddychał i nieustannie wycierał spocone czoło zniszczoną, acz haftowaną chusteczką.

Na ławce siedziała zaś młoda dziewczyna, która pewnie jeszcze nie posiadała dowodu w portfelu, a chciała jednak za wszelką cenę wyglądać na starszą niż jest. Dlatego pewnie ubrała skórzaną kurtkę, skórzane buty i skórzaną spódniczkę, ledwie zasłaniającą jej bieliznę. Do tego makijaż, jakiego nie powstydziłaby się rasowa dziwka.

Trzecia osoba była co najmniej tajemnicza. Niewysoki, lecz też nie niski mężczyzna w garniturze, pachnącej świeżością (i być może najdroższym proszkiem do prania) i elegancko wyprasowanej koszuli, pod krawatem, w pantoflach, które lśniły dobrą pastą do
butów, z niedbale zarzuconym na siebie płaszczem sięgającym mu za kolana. W mroku nadchodzącego poranka nie można było dostrzec jego twarzy, ukrytej zresztą za, wyglądającym na drogi, szalikiem.

Ów tajemniczy typ zwrócił uwagę na siarczyście klnącą dziewczynę. Gdy dojrzał jej urodę, jej ciemne loki, charakterystyczny uśmiech...

"Niemożliwe" - pomyślał. A wtedy wspomnienia wróciły.

* * *

Dzień zaczął się zwyczajnie. Genialny doktorek Moje-imię-jest-Sarkazm znów spóźnił się do pracy. Jak zwykle na sobie miał wymiętą koszulę, która sprawiała wrażenie wyjętej psu z gardła. Jak zwykle również sprawiał wrażenie zadowolonego, gdy wkroczył do swego gabinetu i wygodnie rozłożył się na fotelu z nogami, także jak zwykle, założonymi na biurku. I jak zwykle,
za chwilę sielankę miała przerwać wszystkowidząca, wszystkowiedząca i wszystkosłysząca Władczyni szpitala.

Wrażliwy i niosący pomoc onkolog dostrzegł, jak kobieta zbliża się z wściekłością w oczach do gabinetu diagnosty. Nie odważył się podejść bliżej i zająć lepszą miejscówkę do przyglądania się ich kłótni, bo i nie było czego oglądać. Nie było burzy, piorunów,
grzmotów, gradobicia, wichury, tornada... Panowała... cisza.

Lekarz zdecydował się w końcu zbliżyć do miejsca, gdzie wyrok na genialnego doktorka miał wreszcie zostać podpisany. Nie został.

Kobieta i mężczyzna. Ona i on. Lisa i Gregory. Stali tam pochłonięci sobą. Nic poza nimi wydawało się nie liczyć, nie istnieć, nie poruszać, oddychać, żyć. Tworzyli jedność, trzymając się jak nastolatkowie za ręce i składając na swych ustach nieśmiałe pocałunki. Ona położyła brodę na jego ramieniu, stając na palcach, gdyż nawet jej szalenie wysokie szpilki nie były w stanie sprawić, iż zrównała się z nim wzrostem. On wtulił nos w jej włosy, pachnące liliami i przymknął oczy, oddając się przyjemnemu uczuciu.

* * *

Wracali z przyjęcia dobroczynnego. Ona miała na sobie zwiewną granatową sukienkę z dużym dekoltem podkreślającym jej piękny biust. On był ubrany we frak, pierwszy raz w niepomiętej koszuli i pod krawatem. Oboje, choć bardzo zmęczeni kilkugodzinnym
zręcznym lawirowaniem między nudnymi sponsorami i ich
jeszcze nudniejszymi małżonkami a stołem z przystawkami i toaletą, gdzie wymieniali czułe pocałunki, szli teraz uśmiechnięci i objęci po pustym parku.

- Kochanie, czy nie myślisz, że odebranie Mandy od Wilsona o tej porze będzie pogwałceniem jego przyrodzonych i niezbywalnych praw do odpoczynku i snu zapewniającego urodę i... kondycję? - zapytała ciemnowłosa kobieta, wspierając się na silnym męskim
ramieniu.

- Myślę, że Wilson nie będzie spał. Mandy też nie zwykła spać w nocy. - odpowiedział jej czarujący, niski, męski głos.

Oboje roześmiali się, by udać się w kierunku domu przyjaciela.

* * *

Była zimna, grudniowa noc. Zegarki wskazywały godzinę szóstą nad ranem. Lodowate powietrze zalegało nad New Jersey. Ciemna poświata wciąż jeszcze unosiła się nad miastem, nie zapowiadając rychłego wschodu słońca.

Całe miasteczko jeszcze spało, tylko jeden Wilson nie mógł zmrużyć oka od kilku godzin. Mandy jak na złość nie przejawiała żadnych objawów zmęczenia. Jej płacz odbijał się od pustych ścian, a Wilson na próżno próbował uśpić ją to kołysanką, to butelką z ciepłym mlekiem.

- Ciekawe, jak udaje się House'owi ją uśpić. - pomyślał wściekły, że znów dał się wrobić w opiekę nad maleństwem. - Pewnie daje jej środki usypiające.

Wtedy Mandy zaczęła wrzeszczeć tak, jak jeszcze nigdy nie płakała w towarzystwie Wilsona. Onkolog przeraził się, że z małą jest coś nie tak. Nie był pediatrą, spanikował. Natychmiast zawinął dziewczynkę w tobołek i jak błyskawica wybiegł z mieszkania.

* * *

Przed szpitalem stał ambulans. Wilson czuł ciepło silnika na zmarzniętych policzkach, gdy przechodził obok. Gnany złym przeczuciem pobiegł do bloku operacyjnego, zostawiając Mandy pod opieką jednej z pielęgniarek.

"Coś złego się stało. Coś bardzo, bardzo złego." - mówił głosik w jego głowie, jednak nie chciał mu uwierzyć.

Gdy jego oczom ukazał się TAMTEN widok, zemdlał...

* * *

To już siedem lat. Tamtego grudniowego ranka minęło dokładnie siedem lat od wypadku. Od karambolu, w którym zginęli jego przyjaciele. Od chwili, w której zmieniło się całe jego życie.

- Mandy... - szepnął mężczyzna w płaszczu, otulając się szalikiem. - Córko House'a i Cuddy - dodał, zerkając w niebo.

Ku jego zaskoczeniu, właśnie w tej chwili pojawiły się dwie gwiazdy. Tknięty przeczuciem, któremu nauczył się ufać, wyciągnął telefon i wykręcił numer do domu.

- Mandy, kochanie, czas wstawać.

eye_roller

co tak wszystkich wzieło na uśmiercanie bohaterów? nie mogą sobie żyć spokojnie i robić co mają robić?

ładnie napisane. ale kurde smutne!

Schevo

Smutno mi się zrobiło. Bardzo smutno.
Pięknie napisane, ale smutne...
Smutne...
Okay, nawet nie umiem napisać sensownego komentarza... Jestem pod wpływem tego fika... Cudowne

Oby więcej takich fików

Ale może trochę bardziej optymistycznych?

amandi

Jezu..... fik dosłownie przepiękny, ale to zakończenie...... nie, nie, proszę, aż mi oczy zawilgotniały... Kurczę, mogli pojechać metrem czy czymś

. A ta mała Mandy - śliczne imię

. Ale opowiadanie...no, jeszcze nie mogę ochłonąć

minnie

bardzo mi sie smutno zrobiło

czemu wszyscy uśmiercają House'a i Cuddy ??
Śliczne, ale smutne

T.

ekhm... *ociera łezkę*
piękne, smutne...refleksyjne...

jeanne

Chyba taka jesienna pogoda wpływa na to, ze wszystkie weny nakazują swoim właścicielom uśmiercać Cuddy i Housa

Smutne...

Ale w swój własny sposób właściwe i na pewno piękne

Karola

Niesamowity klimat i ciekawie napisane pozdrawiam

Rosie-Posie

The Best of the Best cóż więcej powiedzieć...wzruszający, smutny, ciekawy, córka?? Coś tu nie pasuje

chyba ta córka po ca ją tam wstawiłam? Dobra dobra teraz na serio fik jest zabójczy dostałam zawału wraz z śmiercią Huddy i chcę białe róże na grób

ewciaiwo

smutne ale świetne

runiu

Piękne i wzruszające. Masz wielki talent i świetnie dobierasz słowa.

Cave

...cudo..

madziax

evi! To było jak House'a/BEP/Jacksona kocham najlepsze na świecie.

Wilson zajął się Mandy?
o kurcze. Możnaby z tego zrobić film, w rolach głównym ofkors Hugh, Lisa i Robert.

evi

dziękuję wszystkim za komentarze

smutne zakończenie nie jest efektem jesiennej pogody (bo u mnie słońce świeci i jest cieplutko), acz mojego wena, któremu nie jestem w stanie się przeciwstawić

ale na "i żyli długo i szczęśliwie" pewnie i przyjdzie czas

madziax, nie! nie sądziłam, że takie odczucia wywołam tym fikiem

Hania

smutne .

ale spodobało mi się ..(:

Jarii007

Piękne

Zatkało mnie

Pozdro i Weny życzę

madziax

evi

w słowniku jest "wena"

aczkolwiek w wypadku mojej osoby to raczej Wen, jako że do spółki ma koleżankę Kreatywność

Wercia214

...nie wiem co powiedzieć... kurde.... piękne no, po prostu piękne ....

kremówka

Baaardzo mi się podoba...
Jakoś nikt nigdy nie pisze, że się mu podoba przy smutnym fiku
A mi się bardzo podoba, chociaż jest smutny...
A może właśnie dlatego?
Sama nie wiem...
Wiem, że fik jest świetne napisany, głęboki i przemyślany...
I, że mam nadzieję, na jakiś Twój kolejny twór literacki niebawem

ceone

hate u

.
niszczysz moją psychikę

i moje marzenia.

ale śliczne, naprawdę ; *

willanka

Evi pierwszy raz komentuję Twojego ficka, a Ty przecież popełniłaś ich już kilka, na szczęście

. I mam nadzieję, że na tym się nie skończy

Już sam tytuł bardzo mi się spodobał, mimo iż zdawałam sobie sprawę, że nie może zwiastować nic dobrego. A chyba spodobał mi się przez to, że mam urodziny w grudniu

(ale to inna para kaloszy x)
Ale wracając do treści. Uwielbiam czytać rzeczy, które zaczynają się bardzo niewinnie, prosto, a dopiero jakiś szczegół, jakaś rzecz wpływa na rozwój akcji. I tutaj to właśnie jest, w dodatku pięknie przedstawione. Piękne opisy otoczenia, doskonale oddają atmosferę, jaka panuje wokół.