Tak będzie najlepiej... [M]

kremówka

<i>Zweryfikowane przez Kamę</i>

Przyszła do mnie wena, ale jakaś taka smętna. Więc powstało takie smutne opowiadanie...
Mam nadzieję, że nie jest jakieś melodramatyczne, ale to moje pierwsze nie-pozytywne dzieło...
Poprzednie fiki były raczej optymistyczne...

Od zawsze grali w tą grę. Wydawało im się, że doskonale znają jej zasady. Wiedzieli, gdzie jest granica, której nie powinni nigdy przekroczyć. Jednak podświadomie, każde chciało zrobić chociaż pół kroku do przodu, żeby przekonać się co jest dalej. Myśleli, że zawsze będą mogli się cofnąć. Że dorośli ludzie nie muszą bać się jednego kroku w tą czy w tamtą stronę. Wydawało im się, że zachowują się jak dorośli ludzie. Tak naprawdę zachowywali się jak małe dzieci, które wiedzą, gdzie nie powinny wchodzić, ale zawsze chcą pójść o krok dalej, żeby przekonać się, czy faktycznie jest to takie niebezpieczne jak mówią. Zanim się spostrzegli, zrobili ten jeden krok za daleko...

Właściwie sami nie wiedzieli jak to się stało. Na początku ciężko im było w to uwierzyć. Bronili się przed tym przez dwadzieścia lat. A kiedy to się wydarzyło, zaskoczyło ich oboje.

Sami nie wiedzieli, jak to się stało, że tego wieczoru wylądowali razem w łóżku. Może to jedna lampka wina za dużo, może fakt, że przyjechał do niej tak późno wieczorem. Może była to wina jej jedwabnej koszulki na ramiączkach, w której otworzyła mu drzwi. Nie mieli czasu, żeby się nad tym zastanawiać. To się po prosu stało. Za szybko, żeby zdążyli się zastanowić, czy robią dobrze.

Po najcudowniejszej nocy w ich życiu nastał czas na najokropniejszy poranek. Mogli udawać, że go nie ma, zostać do późna w łóżku, nie odsłaniać zasłon, ale to niczego by nie zmieniło. To coś po prostu było z nimi. Wyczuwało się to w zapachu powietrza, słyszało w kroplach deszczu, uderzających leniwie o parapet.

Nie chciała otwierać oczu. Wiedziała, co zobaczy w jego oczach i chciała jak najdłużej odwlec ten moment. Położyła głowę na jego piersi i sama przed sobą udawała, że mogłaby zasypiać w taki sposób każdej nocy. Jeszcze przez chwilę chciała czuć to, co czuła poprzedniego wieczoru, chociaż wiedziała, że okłamuje samą siebie. W końcu otworzyła oczy. Zobaczyła jego poważną twarz, przenikliwe, niebieskie oczy, w których widziała to, o czym sama przed chwilą myślała.

Oboje wiedzieli, że tak będzie lepiej.

Ubrali się, nie patrząc na siebie.

Kiedy wychodził, powiedział tylko:

- Wiesz, że tak będzie lepiej.

- Wiem.

- Wiedziałaś jak się to musi skończyć. Oboje wiedzieliśmy.

- Po prostu zapomnij o tym. Tak jak zapomniałeś wtedy.

- Tak. Tak będzie najlepiej.

Po prostu wsiadł na motor i odjechał.

Stałą przed oknem i patrzyła na rozmyte przez krople deszczu światła motocykla, które układały się w barwne wzory. Po chwili zniknął za zakrętem, ale ona stała nadal, wpatrując się w spływający po szybie deszcz.

Jechał o wiele za szybko. Właściwie, miał to gdzieś. Nawet, gdyby zza zakrętu wyjechała prosto na niego rozpędzona ciężarówka, pewnie też by go to nie obchodziło.
Wiedział, że tak będzie najlepiej, że nie potrafiliby być ze sobą. Że znów popełniliby te same błędy, co poprzednio.
Za bardzo mu na niej zależało, żeby mógł ją świadomie skrzywdzić. Mógł ich łączyć tylko seks, nic więcej.

Nienawidził siebie za to, że odjeżdża, za to, że nie umie być z nią, tak jakby chciał.

Wiedział, że to, co robi, jest najlepszym co mógł zrobić.

Nienawidził siebie za to, że się nie mylił.

amandi

to...to...smutne...ale śliczne... domyślam się, że tu nie będzie "Idioto!, pomyliłeś się!"

..... ale opowiadanie piękne

. Tylko szkoda, ze nieszczęśliwe.

runiu

No to długo nie mósieliśmy czekać na nowe dzieło. Fajne opowiadanie, takie realistyczne, szczerze mówiąc myślę, że jak do czegoś dojdzie między Housem, a Cuddy w serialu to się skończy tak jak w twoim fiku.

Cave

wlasnie zawsze najbardziej wkurza mnie to ze ludzie nie walcza, nie probuja ...

eye_roller

" byle mieć wrażenie ciepła i miłosci..." tak mi się skojarzyło.
ladne to było. mimo, że smutasy jak nie wiem. może to wina jesieni?

jeanne

T.

Zgadzam sie z Runiu -niestety zbyt realistyczne -masz wielką szanse na przepowiedzenie przyszłości:P tekst świetny, jak zawsze Twój...Tylko smutny. Ale mi to nie przeszkadza. Pozdrawiam ciepło

Wercia214

Smutne, fakt. Ale śliczne

I jestem bardzo ciiekawa co bd dalej

Wena życzę

LicenceToKill

Piękne opowiadanie *rozpływa się*
Naprawdę brakuje mi słów...

Schevo

Realistycznie... Za bardzo realistycznie... Pięknie, chociaż smutno... Ale pięknie... Nie umiem napisać nic innego... Może to skutek mojego nastroju, ale siedzę teraz wpatrując się pustym spojrzeniem w monitor... Ehh, cudownie. Pisz więcej

Pozdrawiam i wirtualne uściski przesyłam

minnie

Niestey smutne, ale to nie zmienia faktu, że cudowne

wena zyczę i przesyłam wirtualne buziaki

rocket queen

Nie, Kremówko!
Tak wcale nie będzie najlepiej!
Ja chcę Grega i Lisę razem!

whoopee

Phi! Oczywiście, że się mylił. Niby taki geniusz, a proszę...
Będzie dalej?
Pozdrawiam

ceone

smutne

(
mylił sie i już !!!

willanka

Siłą tego opowiadania jest to, że jest niesamowicie realistyczne.