Dwa razy - myśli House'a [M]

amandi

A więc..... spełniam prośbę i opisuję tą samą sytuację z "Decyzji" z perspektywy House'a... Na wasze ryzyko

Wirowałem. Spadałem razem z podejrzanymi, białymi pastylkami. Nie na dno, bo tam już byłem. Wyciągnęła… a raczej próbowała mnie z niego podnieść jedna kobieta. Kobieta, której byłem winien wszystko. Która przez jakiś czas zdołała ze mną wytrzymać. Zdołała – bo to już się skończyło.

Wściekły na to wirowanie, siedzę przed barem, wpatrując się ponuro w kolejną opróżnioną szklankę. Kelner, widząc to, szybko podchodzi, sprawnie nalewając następną porcję. Złocistobrązowy trunek rozpryskuje się na szkło: jakby zdziwiony, że niewidzialna tafla go powstrzymała, jeszcze przez chwilę drga w agonii, próbując się utrzymać, ale nie daje rady i bezradnie się osuwa, bez przerwy uparcie twierdząc „nic mi nie jest. Nic się nie stało”…

Nie rozumiem, w jaki sposób do tego doszło. Kłótnia z tobą była taka jak zawsze. Byłaś spokojna, choć twoje dłonie drżały. Ja stałem, opierając się z bolesnym wysiłkiem na lasce i krzyczałem. Już nawet nie pamiętam, co. Powiedziałaś coś – i wtedy puściła ostatnia tama samokontroli. Wbiłem ci nóż w serce. A kiedy - nie wiem, dlaczego – chciałaś zacząć od nowa, wyszedłem.

Byłem ostatnim dupkiem. Ze wszystkich mężczyzn na świecie musiałaś wybrać właśnie mnie: zgorzkniałego, wrednego kalekę.

Nie winię cię za to. Być może miłość uczyniła cię ślepą. To ja powinienem był w ogóle do tego nie dopuścić. Tamtej nocy powinienem był odejść, zanim zetknęły się nasze wargi. Nie po, uciekając od odpowiedzialności.

Zaraz potem wszystko się zmieniło. Nie mogłem pozwolić, żebyś samotnie cierpiała, choć dokładałem wszelkich starań, żeby nikt tego nie zauważył.

Stałem się dwa razy bardziej złośliwy, dwa razy trudniej było przebywać ze mną w jednym pokoju i dwa razy szybciej ubywało Vicodinu z opakowania.

Mimo to i tak każdego dnia spoglądałem na drzwi, wyczekując, aż przez dziurkę od klucza zacznie przeciekać pseudo – psychoanalityzm Wilsona. Jednak nic takiego się nie stało. Drzwi się uchyliły, ale – zamiast onkologa – stanęłaś w nich ty. Już wtedy wiedziałem, że jeśli zrobimy krok dalej, nie będzie odwrotu. Podjęliśmy ryzyko. A raczej – ty podjęłaś, Cuddy, bo ja od początku wiedziałem, że to nie będzie trwać wiecznie. Nie ze mną.

Po naszej kłótni przenocowałem u Wilsona. Jego szczęście, że nie odezwał się ani słowem – mimo widniejącego w jego oczach zaskoczenia – bo ledwo nad sobą panowałem.

Wiedziałem, że przesadziłem. Ale wierzyłem, że mnie znasz. Że wiesz, że ja tego tak naprawdę nie myślałem. Ale twoją decyzję o tymczasowym odcięciu się ode mnie, również uznałbym za słuszną. I tak byś odeszła. Może lepiej teraz niż później, kiedy wszystko znacznie bardziej się skomplikuje. Żebyś o mnie nie zapomniała, rzucę ci na drogę coś typowo w moim stylu.

Podchodzę do drzwi, za którymi kiedyś rozpościerało się nasze małe królestwo. Teraz nie wiem, co się z nim stało.

Otwieram – i widzę ciebie, jak stoisz zdecydowana z walizką w ręku. Chcesz odejść, to zrozumiałe. Ale nie spodziewałem się, że zrobisz to w taki właśnie sposób. Że wybierzesz wyjście po angielsku.

Próbuję cię spytać, dlaczego właśnie tak, bez pożegnania, skrycie… ale ty się odwracasz, jakby nie mogąc znieść mojego widoku.

I dokładnie w tej chwili dociera do mnie, że nie mogę cię stracić. Że nie mogę WAS stracić. Że nie mogę stracić chwil, kiedy włóczysz się za mną z pokoju do pokoju, przypominając, że nawet deszcz żywego ognia z niebios nie zwolni mnie od dyżuru w przychodni. Chwil, w których budzisz mnie w środku nocy, żądając puszki karmelu i kiszonych ogórków. Chwil, gdy drażnisz się ze mną, odsuwając coraz dalej truskawkę unurzaną w bitej śmietanie. Chwil, w których śpisz rozkopana, oddychając spokojnie, i kiedy, najzwyczajniej na świecie, bez powodu się na mnie obrażasz.

Taka tęsknota to chyba… to chyba jest miłość. Kocham cię, Lisa… Więc nie odstawiaj takich numerów z wyprowadzką.

Delikatnie zabieram włosy z twojej smukłej szyi. Gdy przechylasz głowę, w oczy rzuca się ciasno opięty brzuch. Dotykam go i jednocześnie czuję kopnięcie naszego dziecka. Uśmiecham się mimowolnie. Widać, że stoi po stronie tatusia. Jeszcze tylko nie wiem, co myśli jego mama. Więc na wszelki wypadek przepraszam. Nie chcę, żebyś odchodziła, Cuddy. Jeśli te dwa ostatnie lata coś dla ciebie znaczyły, ty też nie możesz tego chcieć.

I wreszcie odwracasz się i mnie obejmujesz. Szepczesz mi w ucho niezrozumiałe słowa, których znaczenie ucieka gdzieś po drodze. To nie jest, tak, że znowu cię nie słucham. Bo zostaje sens. Sens miłości.

Dlatego nie masz prawa sobie tego zawłaszczać, twierdząc, że zmieniłem twoje życie. Każdy dobry (i przekupiony, bo sam twój widok oczarowałby nawet najbardziej obiektywnego i surowego) sędzia skazałby cię za kradzież i oszustwo. Bo nie tylko twoje Zycie się zmieniło. Moje też. Nasze życie.

Żałuję, że cię skrzywdziłem, a wiesz, jak trudno przychodzi mi okazywanie uczuć. Jeśli naprawdę mnie kochasz, wybaczysz mi. Bo ja teraz dwa razy mocniej kocham ciebie - i naszą małą córeczkę. Postarajmy się tego nie zepsuć. I nie przesłodzić. Bądźmy sobą. Bądźmy razem…

P.S. Nie podsłuchuj mnie, Wilson!!

eye_roller

nie ukrywam. podobało mi się. i to z POV Cuddy i to.
pięknie

czekam na więcej tego typu prac

amandi

Dziękuję. Bardzo, bardzo, ale to bardzo dziękuję

. Nie byłam pewna, czy dobrze mi poszło wczucie się w jego postać (w końcu Cuddy jest kobietą

). Postaram się tak pisać, jeżeli będzie mi to wychodzić....... jeszcze raz dzięki

*Madziula*

super

dzięki

jeanne

Hania

aw!
cudeńko .= **

amandi

*Madziula*
to ja dziękuję

jeanne

Jarii007

Ehh CUDO to mało powiedziane

To było PRZECUDOWNEEEEEEE !!!

jeanne

kremówka

Właściwie powinnam skopiować teraz komentarz od poprzedniego opowiadania i pomnożyć go razy 10...
Po tamtym opowiadaniu, nie sądziłam, że będziesz umiała napisać, właściwie to samo, tylko z innego punktu widzenia, tak samo a jednocześnie zupełnie inaczej...
Zachowałaś tę samą wrażliwość, ten sam styl, ten sam nastrój...
A z drugiej strony, jest to jakby przeciwieństwo (zwłaszcza jeśli chodzi o treść) poprzedniego fika...
Te dwa teksty idealnie się uzupełniają. Czytając je oba na raz, ma się wrażenie takiej właśnie harmonii, ciągłości... nie wiem właściwie jak to określić...
Jestem pod wielkim, wielkim wrażeniem...

Mimo, że dobrze, ciepło się kończy, to opowiadanie ma w sobie wiele bólu, bezradności i smutku... Gdyby nie kończyło się dobrze, byłoby bardzo smutne, ale ten pozytywny akcent na końcu jest taką... nadzieją...
Najwyraźniej mam duże problemy w ubieraniu moich myśli w słowa...
Ale wiedz, że bardzo mi się podoba...
I chciałabym, żebyś pisała jak najwięcej, bo czytanie tego, jest naprawdę duża przyjemnością...

Izabella

Mówię TAK dla takich tekstów.
Świetne uzupełnienie dla myśli Cuudy.
Oba opowiadania bardzo, bardzo wewnetrzne. Nie ukrywam jednak, ze wole perspektywę Cuddy.
W twoim opowiadaniu podziwiam ją i twierdzę, ze to "święta" kobieta. Ten pokręcony i niedojrzały dupek świadomie wsadził jej nóz w serce po wspólnych dwóch latach? Może ta mała istotka odmieni go na zawsze.

minnie

Jejku!
Jakie to ładne

amandi jak wsześniej pisałam powala mnie to co piszesz

Kocham to i pozdrawiam

amandi

Jarii
Ale oddzielnie karmel i oddzielnie kwaszone ogórki są smaczne

Schevo

Amandi, aż nie wiem co mam powiedzieć. Kiedy poparłam pomysł napisania tego wszystkiego od strony House'a nie zdawałam sobie sprawy, że powstanie coś tak świetnego. Owszem, wiedziałam, że będzie bardzo dobre, cuddowne... Ale nie do tego stopnia.

Po raz kolejny sprawiasz, że po przeczytaniu Twojego opowiadania nie mogę zebrać myśli. Nie umiem wyrazić słowami swojego zachwytu... Powstanie kolejny niezbyt inteligentny komentarz z mojej strony. Pewnie już Cię to nudzi.

To jest świetne, genialne, cuddowne, fantastyczne, a najprościej - Zaj*biste

Zacytowałabym kilka fragmentów, ale czy jest sens kopiować niemalże całe opowiadanie? Musisz wiedzieć, że podobało mi się. Strasznie. Bardzo, bardzo

Wiesz, że Cię kocham za te teksty? Nie? No to teraz już wiesz

Pozdrawiam, gratuluję talentu i wirtualnie ściskam

amandi

Coś tak świetnego? Ja do tej pory nie wiem, czy to takie jest

Nie nudzi, skąd

(kogo nudziłyby twoje komentarze??)
*słysząc całą linijkę komplementów, zemdlała z nadmiaru radości*

Sens znajdzie się we wszystkim

.
Teraz już wiem

, i strasznie, ale to strasznie ci za to dziękuję!!

I jeszcze raz dziękuję

Jarii007

runiu

Świetne, opowiadanie z perspektywy Housa w Twoim wykonaniu jest jeszcze lepsze niż z perspektywy Cuddy (oczywiscie tamto też super, ale chyba od strony Housa pisze się trudniej, a Tobie wyszło to świetnie), no i jeszcze ostatnie zdanie powala.

amandi

Jarii
Osobiście uwielbiam kaaaaaaaaarrrrrrrrmeeeeeeeeeelll!!!

Nie wierz, nie wierz, bo ja nadrabiam za nas obie wiarą

runiu
Jeszcze lepsze?

... dziękuję strasznie mocarnie

! Ostatnie zdanie... a ja wiem

. Trochę trudniej, no niestety.. Dziękuję, ze ci się podobało

, really

nutka

Świetne naprawde

Pozdrawiam